It’s nine o’clock on a Saturday

De grenzen lopen, zorgen dat er geen ongewenste gasten op hun gebied konden verblijven. Het was niet haar favoriet taak, maar het stond wel hoog op haar lijst. De kattin liep met een hoog tempo, aan een stug doorlopen. Net zoals haar vader altijd gedaan had. Maar de grote kattin begon steeds langzamer te lopen, zo langzaam dat er bijna geen beweging meer in zat. Haar blauwe ogen keken de verte in, iemand kwam haar kant op. Een windclanner, met vast de zelfde reden als zij. 'Ook grenzen aan het markeren?' vroeg ze met een vibratie die enkel als; passief agressief beschouwd kon worden.

Wrenpaw[/justify]

De apprentice had zich vluchtig naar een van de grenzen van het territorium gebaand. Het was de bedoeling dat hij op jacht zou gaan en zijn onsuccesvolle ochtend had hem hier naar geleid. De winter kon echt z'n rug op, hij had een hekel aan alle kou en narigheid die erbij kwam kijken. Het had de afgelopen periode toch alleen maar geregend, iets wat hem nog minder kon schelen. Een tikkeltje geïrriteerd sjokte Wrenpaw verder, zich er van bewust zijnd dat er een andere kat in de buurt was. Een van RiverClan. Zijn haren vlogen al bijna overeind bij het idee, het hele incident lag nog gevoelig en hij had geen zin in weer een RiverClan kat die op plekken kwam waar ze niet hoorde. Al snel sprak de poes hem toe, en lichtelijk uitdagend staarde Wrenpaw terug in haar blauwe kijkers. "Het schijnt dat RiverClanners het nogal moeilijk vinden om in hun eigen gebied te blijven. Of geef je me ongelijk?" Miauwde hij nonchalant, zijn houding neutraal.