je te lasserai des mots

Onderwerp: je te lasserai des mots ma 23 dec 2019 - 0:08

Oh, wat een gure wind was toch gaan waaien. Mistdove was slechts buiten geweest voor een korte wandeling toen plots de wind was opgekomen en weigerde te gaan liggen. Zelfs haar wollige vacht met een kleur die de grijze wolken aan de hemel evenaarde was niet opgewassen tegen de kou. Daarom had ze toevlucht gezocht bij de tunnels, afgeschermd van de hevige wind. Dieper weigerde ze te gaan, doodsbenauwd voor het donker dat daar te vinden was. Dat was de reden dat ze uitgeroepen was tot elder en nooit de rang Tunneler op zich had kunnen nemen, wanneer het te donker was kon ze amper nog functioneren van de angst. Miserabel en nutteloos, dat was ze. Dat en honderden andere denigrerende termen die ze op zichzelf had geplakt. De ervaring met de twee Bloodclanners en het feit dat haar ene oog nu volledig ontdaan was van zijn functie hadden haar angsten alleen nog maar erger gemaakt. Gelukkig was er iets van een licht puntje in haar vrij sombere, eenzame leven. Anderen zouden haar erop aan kijken, maar ze was een ongewone vriendschap begonnen met een jonge kraai. Hoewel ze een andere taal spraken, had ze zich nog nooit zo begrepen gevoeld. Eerst was de zwarte vogel slechts aan haar gebonden geweest door voedsel, maar nu leek het intelligente dier daar buiten ook haar aanwezigheid op prijs te stellen. Nu circelde hij hoog boven het hol waar ze zich in had verscholen en zijn aanwezigheid was wat haar zich veilig liet voelen.

&Stagstorm