In my head it took a moment

Vrede. Dat was waar deze plek voor stond. Geen oorlogen, geen gevechten en alles waar ze het niet eens mee waren moest aan de kant geschoven worden voor deze plek. Zo simpel was het, een plek waar er geen ruzie mocht zijn, waar ze aardig tegen elkaar moesten zijn. Ze wilden StarClan niet boos maken. StarClan kon veel, namelijk. Misschien viel het wel mee hoeveel ze fysiek konden doen, als in echte stormen veroorzaken waar de clans last van zouden hebben. Maar ze konden straffen uitdelen, straffen die vooral de leaders en medicine cats zouden bevatten. En daar was hij misschien wel licht nerveus om. Want tja, dat was de reden waarom Lizardpath was afgetreden. Om de schulden van WindClan in te lossen. Het was een legitieme reden en hij wist dat het moest gebeuren ooit. Hij hoopte alleen dat hij er geen slachtoffer van zou gaan worden. Hij zou het doen voor de clan, zichzelf opofferen, maar het zou toch veel beter zijn als hij dat helemaal niet hoefde te doen. Een zachte zucht verliet zijn bekje, waarna hij ging zitten en naar de bomen keken. Een grote, dikke boom die iedere clan representeerde. Ooit waren deze bomen ook klein begonnen. En nu waren ze de steunpilaren van iedere clan geworden.

- Lilypaw

Ze had wel gehoord dat een Bloodclanner Ravenkit waarschijnlijk mee had genomen, maar ze kon natuurlijk niet zomaar even naar Bloodclan gaan om te kijken waar haar vriend gebleven was, want dat zou mogelijk haar dood worden. Het beste wat ze dan ook kon doen was hopen dat de jonge kater zelf een keer ergens rond zou lopen en dat ze hem tegen het lijf zou lopen, maar hoe dat zou eindigen had ze geen idee van. Ze zette dan ook nu de eerste paar stappen binnen fourtrees en merkte al snel op dat ze niet alleen was. De andere kat was alleen niet een bloodclanner, maar een windclanner. Van deze afstand herkende ze de ander niet zo snel, maar dat maakte niet uit. Dit was neutraal gebied, dus als het goed is zou de ander niet vijandig moeten zijn. "Hey," Begroette ze dan ook nadat ze de laatste passen naar de kater gezet had.

De kater was blij met het feit dat er over het algemeen veel vrede was tussen de clans. Goed, er was nog steeds wel een beetje rivaliteit tussen RiverClan en WindClan door het hele territorium gedoe, maar dat kon hij overzien. Dat vond hij niet dusdanig erg dat hij de clan er op ging haten ofzo. Ze hadden er hun eigen redenen voor en dat moesten ze accepteren. En daarbij hadden ze uiteindelijk gewoon het territorium weer netjes terug gegeven aan hen! Was dat niet super goed van ze?! Hij vond van wel, dat mocht best wel gezegd worden. ShadowClan en ThunderClan waren verder net zo vredig als hij zijn hele leven gekend had. Daar was geen probleem mee geweest, eerder helemaal niks. Er waren verder geen akkefietjes bekend ofzo. Tenminste, niet voor hem. Kon prima zijn dat er wel dingen bezig waren maar dat hij het gewoon niet wist. Want ja, het was verder niet echt iets waar hij zich mee moest bemoeien of iets in die trant, toch? Daar waren de volwassenen voor nam hij zichzelf dan maar weer voor, want tja, het was niet echt iets waarvan je zei van 'yo, laat ik het eens even gaan oplossen'. Nee, daar was hij veel te jong voor en hij zou zeker niet serieus genomen worden door de andere katten, daar was hij heel erg zeker van. Want hey, hij was pas negen manen, het was niet dat hij al super volwassen was rond deze leeftijd. "Hey," klonk er echter, waardoor hij uit zijn gedachten werd gerukt en even ietwat geschrokken naar de andere kat keek. "Oh.. hey!" Sprak hij even ietwat uit zijn doen. Hij had het niet eens gemerkt dat er een andere kat naar hem toe was gekomen, zo diep in gedachten had hij gezeten. "Sorry, ik had je even niet gezien." Sprak hij met een grinnik tegen de poes, terwijl hij zijn lichaam aan de binnenkant vertelde dat het oké was en dat hij niet bang hoefde te zijn. Het was immers een apprentice, wel met de geur van RiverClan. Als je over de duivel sprak he...

Ɓσ

Het was een windclan apprentice als ze het goed inschatte. Natuurlijk had ze de geur al eens bij de grens geroken, maar een echte windclankat was toch iets waar ze de kans nog niet voor had gehad om tegen te komen. Natuurlijk ging dat ook niet zo makkelijk na het gevecht dat er tussen de twee clans had plaatsgevonden, maar deze apprentice leek haar gewoon vrij vriendelijk te behandelen. Ze had geen idee waarom de ander niet door had gehad dat ze dichterbij gekomen was, maar dat was niet iets dat ze zomaar zou vragen, dus besloot ze dat het misschien gewoon het beste was om zichzelf voor te stellen. "Ik ben Lilypaw!" Sprak ze dan ook vrijwel meteen uit.

Een aantal riverclanners die hij had ontmoet waren wel redelijk aardig geweest. Anderen echter.. hij kon nog goed die ene riverclanner herinneren die hem vrijwel constant aan het bedreigen was geweest om het territorium te verlaten. Goed, hij zat toen zelf natuurlijk ook in de fout op dat moment, maar dat had hij op dat moment niet geweten. Het was toen nog te verwarrend geweest voor een jonge apprentice zoals hij. En hij kreeg meteen op z'n kop van de poes toen. Maar!! Nu was dat deel weer van hun dus nu kon hij gaan en staan daar waar hij maar wilde, zonder dat diezelfde poes hem op zijn kop kon geven. Kwam het uiteindelijk toch allemaal goed he? Hihi. "Ik ben Lilypaw!" kwam er vrijwel meteen na zijn woorden van de gevlekte poes af, waarop hij naar haar begon te glimlachen. Mooi, het zag er naar uit dat deze RiverClanner sowieso aardig wilde zijn. Dat scheelde al een hoop in zijn opinie, dan konden ze tenminste een beetje een gesprek houden! "Aangenaam Lilypaw! Mijn naam is Falconpaw!" sprak hij met een brede glimlach tegen de -hij gokte- iets jongere poes. Hij kon het ook verkeerd hebben en dat ze iets ouder was- het was gewoon moeilijk inschatten oké? Was moeilijk soms. "Waarom ben je hier naar toe gekomen?" vroeg hij met een kalme, rustige glimlach aan de calico poes.

Misschien zouden ze eigenlijk meer rivaliteit moeten laten zien, maar daar gaf ze op het moment niet zoveel voor. Ze had andere dingen waar ze zich meer druk over maakte en de apprentice moest ook precies vragen waarom ze hier was. "Ik ben hier om iemand te zoeken." De details hoefde Falconpaw niet te hebben, dat ging niemand buiten Riverclan aan, maar dit kon ze op zijn minst zeggen. Het was dan misschien ook meteen logischer waarom ze hier was dan wanneer ze er geen reden voor had gehad.

My mercy prevails over my wrath
♡

Falcon was nooit heel erg vijandig geweest naar katten uit andere clans. Totaal niet eigenlijk. Hij was altijd aardig en positief, tot de katten hem een andere kant van hun lieten zien. Als ze meteen vijandig zouden doen dan ja, dan ging hij niet aardig blijven doen. Behalve als het natuurlijk iemand van hun eigen clan was, dan bleef hij zo veel mogelijk de aardige jongen. Maar goed, verkeerd was het ook echt niet voor hem, want hij was de medicine cat apprentice! Dan kon hij al helemaal gewoon rustig blijven en niet vijandig zijn, want daar was hij niet voor, hij was er voor het helen van katten. Het liefste binnen WindClan dan natuurlijk, maar iemand in nood mocht hij niet negeren, zelfs als het een rogue was. "Ik ben hier om iemand te zoeken." klonk er van de gevlekte poes af, waarop hij even zijn kopje kantelde en de poes even rustig aan keek. Iemand zoeken? Was er iemand verdwenen? Of was dit gewoon training voor haar? "Kan ik helpen?" vroeg hij echter met een zacht glimlachje op zijn gezicht. Zo zat hij gewoon in elkaar, hij wilde altijd helpen.

Ɓσ

Hij ogen verwijdden zich voor een moment verbaasd dat de apprentice vroeg of hij kon helpen. Ze ging er vanuit dat dat hem niet ging worden, maar Windclan was dan mogelijk toch aardiger dan ze had gehoord al die tijd. "Een vriend van me is gestolen door iemand," Begon ze misschien niet even slim. Dit was waarschijnlijk niet iets dat een andere clan zou horen te weten. "Ik hoop hem te kunnen vinden, maar geen idee waar hij kan zijn." En of hij nog wel in de buurt was, want wie weet waar hij allemaal kon zijn als een bloodclanner hem daadwerkelijk meegenomen had?

De gevlekte poes was hier om iemand te zoeken. Hij wist niet wie, wat of hoe. Maar helpen wilde hij zeker. Als ze iemand kwijt was, misschien was het wel iemand van RiverClan, dan moest hij toch helpen? Hij kon niet wachten tot het over was en gewoon niets doen nu hij er van af wist. Dus al hielp hij maar met een klein ding, hij wilde helpen. Dan kon hij niet zeggen dat hij er van af wist maar niks had gedaan. Was dat niet zijn taak? Katten helpen? Zoals Routnose hen toen had geholpen met Hazelpaw te zoeken. "Een vriend van me is gestolen door iemand," Zijn rode oren gingen meteen naar voren. Niet zomaar weg gelopen of verdwaald, maar... gestolen? Dat was echt heel erg wat. Dat had hij niet zien aan komen en de verbazing was duidelijk te zien op zijn gezicht. "Ik hoop hem te kunnen vinden, maar geen idee waar hij kan zijn." klonk er van de poes af, waarop hij even slikte en rond keek. De fourtrees leek hem dan geen plek waar hij dan zou zijn als hij gestolen was toch? Maar wie weet was hij wel ontsnapt en wist hij de route niet naar huis! Altijd positief blijven denken. "Hoelang geleden is hij... ontvoerd?" besloot hij maar voorzichtig aan haar te vragen. Hij zou niet alle details vragen, dat kon wonden open rukken die misschien niet geopend zouden moeten worden. "En hoe ziet hij er uit? Dan weet ik waar ik op moet letten!" sprak hij wat zelfverzekerder tegen de gevlekte poes.

Misschien was fourtrees niet de handigste plek om te kijken, maar het was toch een heel herkenbaar punt als ze eerlijk was. Als ze een punt moest nemen om mee terug naar huis te kunnen komen dan was dat fourtrees waarschijnlijk wel. De vraag kwam hoelang geleden Ravenkit ontvoerd was en daar moest ze toch heel even over nadenken. "Voor ik apprentice werd." Ze wist alleen niet heel precies meer hoelang voor ze apprentice werd, maar ze wist nog goed hoe ze had moeten wachten tot ze kon zoeken. "Hij langharig en zwart en heel knap!" Dat laatste was vooral belangrijk in haar ogen, ook al wist ze dat er meer katten konden zijn die op deze beschrijving leken.

De fourtrees waren natuurlijk een herkenbaar punt. Zelfs katten die nog nooit hier waren geweest, kenden de verhalen over de bomen die er stonden. Ze waren zo herkenbaar, dat het gewoon een punt was voor alle katten om ernaar toe te gaan als je niet meer wist waar je huis was of iets in die trant. Tenminste, zo zag hij de fourtrees dan tenminste. Toen hij aan de poes vroeg wanneer de poes de kat voor het laatst had gezien moest ze even nadenken. Was het zo lang geleden dan? Dat zou dan… misschien niet heel erg goed zijn moest hij eerlijk toegeven. Dan wist je dat er waarschijnlijk echt iets verschrikkelijk was gebeurd. ”Voor ik apprentice werd.” klonk het antwoord uiteindelijk, waarop Falcon even knipperde. En hoe oud was ze? Iets jonger dan dat hij was, dat was wel duidelijk voor hem. ”Hij is langharig en zwart en heel knap!” Knap? Hij knipperde even, waarna er een lichte frons op zijn gezicht kwam. ”Heeft hij ook nog een naam..?” vroeg hij even aan haar. Hoe kon hij iemand puur daar op gaan zoeken? Dat leek hem aardig moeilijk, er waren zat langharige zwarte katers. ”Want uh, er zijn veel langharige zwarte katers die ik ken alleen al.” sprak hij met een onhandige glimlach. De beschrijving was ook echt, heel erg vaag. Wat moest hij daar nou mee?

Zij zou hem meteen herkennen, daar was ze vrij zeker van, maar voor iemand die Ravenkit nog nooit gezien had zou het waarschijnlijk moeilijk zijn met de beschrijving die ze had gegeven. "Ravenkit is zijn naam, ook al had dat ondertusen al Ravenpaw moeten zijn waarschijnlijk." Zij was tenslotte een apprentice nu, dus dan zou het ook niet veel langer geduurd hebben voor Ravenkit apprentice geworden zou zijn. "Ik zou ook zo snel niet iets extra's weten waaraan je hem zou kunnen herkennen." Het was ook niet alsof hij een litteken ergens had.

Op zo’n grove beschrijving zou hij de kater natuurlijk niet kunnen herkennen. Hij had de kater zelf immers nog nooit gezien! Het was dan ook nog een beetje moeilijk voor hem om voor te stellen wie de kater was. En wat zijn naam was überhaupt, dat was al een hele opgave voor hem om dan iemand te gaan zoeken. Vooral met alle langharige zwarte katers die er bestonden, al vielen de ouderen al af, dus dat scheelde. ”Ravenkit is zijn naam, ook al had dat ondertussen al Ravenpaw moeten zijn waarschijnlijk.” klonk er van de gevlekte poes af, waarop hij even begrijpend knikte. Ja, dat klonk wel logisch dan. Dan was hij dus als kitten verdwenen? Dat was wel een beetje.. zorgwekkend. Falcon voelde zijn buik een beetje samentrekken. Een kitten die verdween.. ja, dan dacht je toch snel aan.. ja, een roofvogel ofzo. ”Ik zou ook zo snel niet iets extra’s weten waaraan je hem zou kunnen herkennen.” klonk er van de poes af en Falcon kantelde zijn hoofd iets, waarna hij even na dacht. ”Kleur ogen? Kleur neus? Uhh.. Misschien zelfs zijn pootkussentjes!” Hij wist uit ervaring dat die veel verschillende kleuren kon hebben, dus misschien konden dat ook wel goede aanknoop punten zijn!

Oh dat bedoelde hij met meer details. Maar dan moest ze toch eens goed gaan nadenken over die dingen. Want zouden zijn ogen nog steeds blauw zijn? De oogkleur van kittens wilde nog wel eens veranderen tenslotte. "Oogkleur zou blauw moeten zijn, verder was het denk ik gewoon de normale kleuren?" Hoe moest ze dat alles zo specifiek weten? Dat wist niemand toch echt? Maar toch bracht het haar aan het nadenken en probeerde ze te achterhalen wat de neuskleur van Ravenkit geweest moest zijn. Ze was meer gefocust geweest op zijn ogen, maar zijn neuskleur was mogelijk ook belangrijk hiervoor.

Hij moest toch wel iets meer hebben dan dat. Het was een beetje lastig om iemand te gaan zoeken die nouja.. veel gevonden kon worden met die kleur. Niet om shady te zijn hoor, maar in dit woud waren er veel katten met die kleur. Dus het was een beetje moeilijk, don’t judge him. ”Oogkleur zou blauw moeten zijn, verder was het denk ik gewoon de normale kleuren?” Fijn, had hij dus ook niet zoveel aan. Gewone kleuren konden roze, roodachtig, bruin, zwart zijn. Dus dat was alsnog een vaag antwoord, dus dat was ook nog een moeilijk ding. ”Oke…” sprak hij dan ook, waarna hij even slikte. ”Ik zal mijn ogen in ieder geval open houden voor als ik hem tegen kom.. goed?” Actief zoeken zou misschien niet echt gaan, maar dit was het minste wat hij kon doen voor de ander.

Ze had graag meer duidelijkheid willen geven, maar het was ook al een tijdje geleden sinds ze hem gezien had. Ze had tenslotte moeten wachten tot ze apprentice was en dat had helaas tijd gekost. Ze knikte dan ook ietwat dankbaar bij zijn woorden, meer zou de ander waarschijnlijk ook niet kunnen doen met haar beschrijving. Toch wist ze vrij zeker dat ze Ravenkit direct zou kunnen herkennen wanneer ze hem weer zag. "Dankje, dan denk ik dat ik voor nu nog maar even zelf verder ga zoeken." Ze knikte nog kort naar de apprentice voor ze zich omdraaide en zich van hem begon te verwijderen, hopende een spoor te vinden.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: In my head it took a moment