It's not easy.

En opeens was het gebeurd. Opeens had zijn mentor zijn dreigement waargemaakt. Viperpaw had zijn training niet serieus genomen en dat had geresulteerd in het twee moons langer een apprentice blijven. Zat Viperpaw er mee? Nee… oké, een beetje. Hij zou wel graag willen weten wat voor naam Tallstar hem zou geven, maar dat was ook de enige nieuwsgierigheid die hij had. Al die andere taken die erbij kwamen, interesseerden hem niet zo erg. Toch had zijn mentor aangegeven onder de indruk van hem te zijn – Viperpaw had na het gevreesde gesprek toch maar zijn best gegaan – en bij Tallstar aangegeven dat Viperpaw dan toch klaar was voor zijn warriorschap. Viperpaw had Tallstar vervolgens op het hart gedrukt dat hij geen Viperblossom wilde heten. De grijns die hij toen had gekregen, was hem niet bevallen. Hij dacht eerlijk gezegd dat Tallstar er net zo weinig mee inzat met het feit dat Viperpaw later warrior werd dan Viperpaw zelf. Viperpaw was na al dat gedoe nog altijd zijn rebelse, idiote en vrolijke zelf. De dingen tussen hem en Settleddust gingen weer goed sinds de laatste ceremonie die Viperpaw actief bijgewoond had – bij de andere twee was hij in slaap gevallen – en hij had Dewpaw niet meer gezien. Dat laatste vond hij niet per se een goed ding, maar het zorgde er wel voor dat hij zich op zijn taken kon concentreren en dat zijn gevoelens hem niet meer in de weg stonden. Het was beter zo, toch? De tabby slikte en concentreerde zich op zijn poten, die hem naar Fourtrees brachten. Hij wilde het tegengaan, maar de nieuwsgierigheid was te groot. Hij wilde Dewpaw namelijk nog één keer zien. Om alles uit te leggen, om afstand te nemen, om zijn vriendschap met zijn beste vriend niet meer langer op de proef te stellen. En opeens stond hij voor de vier grote eiken, maar stond de WindClanner niet voor zijn neus. Wel rook hij iets anders. ThunderClan. Viperpaw trok zijn neus op en keek met een afkeurende blik in de richting van de apprentice die zijn richting opkwam. “Moet jij niet in een boom gaan klimmen of zo?” vroeg hij op een denigrerende toon toen de apprentice voor hem stond. Uitslover.

Viperpaw’s mondhoek trok lichtelijk en zijn snorharen wiebelden toen de ThunderClanner antwoord gaf. Hij had verwacht dat de kat boos zou worden en een giftige reactie terug zou geven, maar dat viel toch weer tegen. Aan de andere kant… de tabby was nu ook weer niet zo erg op ruzie uit, maar op vriendschap ook zeker niet. Een praatje konden ze echter wel maken als hij het koeltjes zou houden, toch? Hij was zo dicht bij het warrior worden en hij wilde het niet verpesten door te joviaal te worden met een kat van een andere Clan, maar aan de andere kant was Fourtrees een gebied waar ze neutraal waren en in ieder geval geen vijandigheid naar elkaar hoefden te tonen om dat hun Clans dat verwachtten. Koeltjes houden, Viperpaw. Dan mocht alles. “Mijn naam is Viperpaw, maar niet voor lang meer.” Hij hief kort zijn kopje op op een vrij arrogante manier. “Binnenkort word ik namelijk warrior.” En nu maar hopen dat de kat niet zag dat hij enkele moons ouder was dan de “normale” warriorleeftijd. Tja, wat was normaal? Viperpaw in elk geval al niet. En hij dacht eerlijk gezegd ook niet dat dat ooit zou komen. Als dat zo geweest was, dan was hij nu al wel warrior geworden. Hij hield zijn mondhoeken deze keer nog maar net omlaag en richtte zijn blik weer op de tom cat voor hem. “En wat hoop je hier te zoeken?” vroeg hij vervolgens vrij random. “Ware liefde?”

Er was twijfel te bespeuren. Voor enkele seconden, maar het was Viperpaw niet ontgaan. Er ontging de bruine tabby eigenlijk vrij weinig, maar hij had gewoon niet altijd zin om erop te reageren waarop anderen dachten dat hij onoplettend was. Dat ze een paar dingen bij hem konden flikken zonder dat hij iets terug zou doen omdat hij het toch wel niet gezien zou hebben. Maar Viperpaw kon sluw zijn. En manipulatief. En dat waren kwaliteiten die hij kon gebruiken als hij voor iemand stond die niet uit zijn Clan kwam. Hij was hier niet om vriendjes te worden en als dat wel de intentie was van de ThunderClanner, dan had hij pech. Ardentpaw leek inmiddels over zijn verwarring heen te zijn gekomen en gaf een domme reactie terug. “Ja,” sprak Viperpaw op een serieuze toon. Er verscheen een twinkeling in zijn ogen en hij liep langzaam naar de ThunderClanner toe. “Ik heb mijn zinnen gezet op knappe, makkelijk uitziende poesjes. Het liefste nog van ThunderClan.” Eens zien hoe de stumper hierop zou reageren. “En waar gaat jouw voorkeur naar uit? ShadowClan? WindClan?” Hij trok met zijn oortje bij de volgende opmerking van Ardentpaw. Hij moest toegeven dat de ThunderClanner wel wist hoe hij verbaal terug moest reageren. Daar was hij helaas niet veel mee met zo’n eindbaas als Viperpaw voor zijn neus. “Niet echt. Maar ik moet zeggen dat het me wel makkelijker maakt om iemand te versieren, als ik eerlijk ben,” gaf hij knikkend toe. Bluf allemaal, natuurlijk.