Leafless Trees

<sub>Zoals gewoonlijk was Nettlepaw te vinden in de boomtoppen, vandaag was geen uitzondering. De she-cat hield van klimmen, het was alles wat ze heel de dag deed zodra ze klaar was met haar taken. Ze begon er een handigheid in te krijgen, nog even en ze kon net zo goed klimmen als de warriors.. Na dat ze de hoeveelste boom had beklommen liet ze zich vermoeid op een dikke tak vallen om op adem te komen. Ze legde haar kop neer, één poot naar beneden zoals altijd. Haar rust was van korte duur, want de stem van Ardentpaw bereikte haar oren. Ze keek op en zag zijn gestreepte pels al snel. Ze begon meteen te snorren, haar staart vrolijk heen en weer zwaaiend. “Hier boven, gekkie,” Grinnikte ze toen Ardentpaw straal onder haar door was gelopen.

OOC: Frank Sinatra is goede inspiratie -w-</sub> 

Een grinnikende stem vertelde hem dat ze boven hem was en zijn ogen schoten gelijk omhoog. Ja hoor, daar was Nettlepaw, uitgerekt over een boomtak en een vrolijk zwiepende staart. Hij vond het fijn om haar weer zo vrolijk te zien ondanks alles waar ze doorheen was gegaan in haar leven en zijn antwoord op haar opmerking was dan ook een brede glimlach. "Aan het klimmen zie ik," kaatste hij vrolijk terug. Zelf hield hij er niet van al kon hij het wel, maar nee, de eerste ervaring met klimmen die hij had gehad was geen goede geweest. Silverwish, toen nog Silverpaw, was toen bijna van hoog uit een boom op de grond gevallen. Hij had haar gelukkig nog omhoog kunnen hijsen, maar voor hem was het toch wel een beetje een schok geweest.

_{Ardentpaw keek omhoog, zijn blik kruiste die van haar en ze glimlachte naar hem. "Altijd," Antwoordde ze snorrend. Wat zou ze toch doen zonder haar uitvlucht de bomen in? "Kom er ook bij. Ik kan het gezelschap wel gebruiken," Stelde ze voor met een zacht wiegende staart. Ze moest hem wat vertellen. Waterpaw had het te druk, en als ze haar hart niet zou luchten aan iemand zou ze uit elkaar klappen. "Ik eh- kunnen we even praten?" Voegde ze er aan toe om te benadrukken dat er wat aan de hand was.}

Ze nodigde hem uit om erbij te komen, iets waar hij liever nee op zou zeggen. Hij was prima hier op de grond. Natuurlijk kon hij het wel, maar als hij het kon vermijden dan was dat alleen maar beter. Maar toen nam de vraag toch een iets andere toon aan toen Nettlepaw met iets van een kleine hapering vroeg od ze konden praten. Hij knikte en richte daarna een vastberaden blik op de stam van de boom. Ardentpaw nam een kort aanloopje, sprong op, en haakte zijn nagels in de schors van de boom. Een tikkeltje langzaam hees de bruine tabby zich omhoog totdat hij op de zelfde hoogte als zijn vriendin was en daar klauterde hij op een tak naast die van haar. Hij was er niet zo van om veel gewicht op takken te plaatsen nadat hij de deputy van ShadowClan met een afgebroken tak op de grond had zien vallen. Natuurlijk was het zicht wel grappig geweest, maar hij had liever niet dat het gebeurde bij hem. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij waarna hij een vragende blik op Nettlepaw richtte.

_{Nettlepaw richtte haar blik op haar voorpootjes terwijl Ardentpaw zich bedacht. Tenslotte kwam hij in beweging en begon hij omhoog te klimmen. Zij kwam ook in beweging en draaide zich vluchtig om zodat ze in Ardentpaw zijn richting lag als hij boven kwam. Met gespitste oren keek ze hem toe hoe hij uiteindelijk zich omhoog hees op een tak die parallel aan de hare liep, misschien enkele centimeters hoger. Ze keek hem waarderend aan. Het was ook weer zoiets om haar geheim naar beneden te moeten roepen, iedereen zou haar kunnen horen. “Wat is er aan de hand?” Nettlepaw sloeg haar blik neer en zuchtte zacht. Tja, waar kon ze beginnen. Ze moest terug denken aan die keer dat ze Ardentpaw had gevraagd waar kittens vandaan kwamen. Gelukkig wist ze inmiddels daar het antwoord op. “Er zijn een paar dingen, ik weet niet zo goed waar ik wil beginnen.” Ze richtte haar blik omhoog en ontmoette de warme ogen van Ardentpaw. Al die dingen die ze voelde waren zo verwarrend. Ze voelde ze bij hem, en bij Dustspirit. Misschien voelde ze ze wel het sterkste bij haar Shadowclan vriendin. “Ardentpaw, ik ben verliefd denk ik..” Er kwam nauwelijks geluid over haar lippen, terwijl ze het fluisterde richtte ze haar blik op iets anders en trok ze haar schouders beschermend omhoog.}

Ardentpaw wist niet wat hij had verwacht dat ze hem zou vertellen, maar dat ze verliefd was, dat was het zeker niet geweest. Ze wennde haar blik van hem af en hij zag haar houding veranderen. Hij wist dat het moeilijk was voor Nettlepaw om zich te openen voor anderen en het verbaasde hem dus niet dat ze nu het liefst haar muren omhoog zou willen trekken. Maar ze had het al verteld en ze kon het niet meer terugnemen. "Echt waar? Maar dat is toch helemaal niet erg?" Vroeg hij, in de hoop dat dat haar toch wat meer gerust zou stellen en ze zich toch wat minder zou gaan beschermen. "Ik zal je een geheim van mijzelf vertellen, ik ben ook verliefd. En het is heel moeilijk om dat aan diegene te vertellen, want wat als ze niet hetzelfde terugvoelen. Maar je gaat nooit ergens komen als je het binnengepropt houdt." De kater sprak uit ervaring. Oh, wat was het toch moeilijk geweest, haast onmogelijk, om zijn gevoelens toen te vertellen. En het was niet of zijn WindClan vriendin er iets mee kon, mocht ze hetzelfde voelen, want ze waren uit andere clans. Het was duidelijk in zijn oren gedrumd dat buitenclanse relaties verboden waren en de straffen erop klonken vreselijk. En dat was ook precies de reden waarom hij het niemand kon vertellen. Olivebranch was de enigste die er iets van had geraden, maar hij had hem op het hart gedrukt het uit zijn hoofd en hart te zetten, dus daar kon hij er ook niet mee over praten. De kater was zijn vriend, maar ook nog steeds een loyale ThunderClan warrior en hij wist niet wat er dan zou gebeuren. "Het is allemaal maar ingewikkeld," zuchtte hij zachtjes. Hij wilde gerust toegeven dat hij hier niet de beste in was en het enigste wat hij kon doen was zijn ervaringen met Nettlepaw delen, hoe goed of slecht hij dat nou kon.

_{Als reflex kneep ze haar ogen hard dicht, alsof ze verwachtte dat nu het grote woord eruit was er een of ander grof gevolg zou volgen. Ze was niet geheel voorbereid op Ardentpaw zijn.. onderweldigde response. Haar ogen vlogen open, en als Ardentpaw niet meteen had doorgepraat was ze hem snijdend in de rede gevallen. Maar hij was nu degene die haar een geheim toevertrouwde. Hij was ook verliefd.. Ze vergat haar aanvankelijke zorgen terwijl haar hoofd begon te tollen. "Ik zal je een geheim van mijzelf vertellen, ik ben ook verliefd. En het is heel moeilijk om dat aan diegene te vertellen, want wat als ze niet hetzelfde terugvoelen. Maar je gaat nooit ergens komen als je het binnengepropt houdt." Ze bekeek hem stilletjes, hem absoluut niet in de rede vallende. Haar blik gleed naar haar poten terwijl ze nadacht. Betekende dat hij al die tijd ook had gevoeld wat ze voor hem had gevoeld? Wat ze onder alles nog steeds voor hem voelde? “"Het is allemaal maar ingewikkeld,"” Nettlepaw slikte. “Ja..” Haar stem was nauwelijks harder dan een fluistering. “Ardentpaw, ik heb iemand ontmoet.. en sinds ik haar ontmoet heb kan ik niet stoppen met denken aan haar.” Nu dat ze het over haar lippen had voelde ze een grote aversie om verder te gaan. Het liefste wilde ze haar mond weer dicht houden en alles achter slot en grendel stoppen. Maar zoals Ardentpaw had gezegd, je kwam nergens als je alles binnen hield. “Ze is zo lief.. en zo mooi.. als ik bij haar ben dan voelt het alsof ik nooit meer verdrietig kan zijn,” Haar stem was nog steeds zacht, maar nu ze over Pepperpaw begon te praten kwam er een fonkeling in haar ogen. Moest ze opbiechten dat ze ook gevoelens voor hem had? Nu? Hij scheen ook iets te voelen, dat was wel duidelijk. Nettlepaw slikte terwijl ze haar blik alle kanten op liet gaan. Dit was alles behalve gemakkelijk voor haar.}

De blik die ze op hem richtte deed er niets voor om het gesprek gemakkelijker te maken, maar zijn woorden hielpen tenminste met het gesprek op gang te houden. Ze vertelde hem nu dat ze iemand had ontmoet, een andere kattin. Eentje die haar liet voelen alsof ze nooit meer verdrietig zou zijn. Dat was de tweede verassing van die dag, maar Ardentpaw dacht er niet minder over haar daarvoor. Hij was er altijd voor om je hart te volgen en als Nettlepaw’s hart haar naar een andere kattin leidde die haar gelukkig maakte dan was dat alleen maar mooi. “Je verdient het om gelukkig te zijn Nettlepaw en als zij je zo laat voelen, dan moet je je hart volgen,” Dat was totaal niet altijd makkelijk. Vooral niet als je bang was om een gebroken hart op te lopen. “En misschien zou ik mijn eigen advies moeten opvolgen…” mompelde hij er zachtjes achteraan. Zou hij het Nettlepaw vertellen? Ze vertrouwde hem met dit alles en hij wilde haar helpen, maar hij kon zichzelf eigenlijk geen eens helpen. Als Ardentpaw zijn eigen hart volgde, dan zou hij tegen de regels in gaan. Als hij het zijn vriendin zou vertellen, dan zou hij toegeven dat hij niet van plan was om de warrior code te gaan volgen en dat allemaal voordat hij nog een warrior was ook. “Ik-“ Begon hij zachtjes. “Ik wil je iets vertellen, maar je moet zweren dat je het aan niemand gaat doorvertellen.” De bruine tabby keek haar aan met grote, serieuze ogen. Hij hoopte maar dat dit goed ging aflopen.

_{Heel zacht, bijna onmerkbaar, knikte Nettlepaw bij zijn woorden. Ze durfde hem niet te vertellen dat ze verlieft was op Pepperpaw, op een Shadowclanner. Dat zou alleen maar problemen geven. Hij kon het doorvertellen! Ze betrapte zich op die gedachten en schaamde zich meteen. Ardentpaw zou dat nooit doen. Ze liet haar blik weer omhoog gaan, oren gespitst en ze wierp hem een vragende blik. “Ik wil je iets vertellen, maar je moet zweren dat je het aan niemand gaat doorvertellen.” "Natuurlijk. Dat doen vrienden voor elkaar." Zei ze met een warme glimlach en ze gaf hem een kopje. Ze ging weer recht zitten en keek hem verwachtingsvol aan ten teken dat hij mocht beginnen.}

Nettlepaw verzekerde hem dat ze niets zou doorvertellen, dat ze zijn vriend was, en gaf hem een kopje. Een nogwat onzeker glimlachje verscheen op zijn gezicht. Durfde hij zit echt te doen? "Ik, uhm, ik ben verliefd op iemand, maar...Ze komt uit WindClan." Zijn stem was amper luider dan een fluister, maar wat als iemand net onder de boom door zou lopen en het zou horen. Daarbij was hij nog steeds bang dat Nettlepaw het kon doorvertellen. Een domme angst, want ze was een van zijn beste vrienden. Ze hadden een paar ups en downs gehad en ze waren nog steeds vrienden. Hij vertrouwde haar met zijn leven, maar het was gewoon paranoïde dat ook maar iemand er achter zou komen, dus lag het niet aan Nettlepaw. Het was gewoon het idee dat de groep katten die het geheim wisten steeds groter werden. "M-maar niet doorvertellen!" Smeekte hij gauw.