Always be prepared.

Met een snelle beweging van zijn achterkant schudde Talonpaw het laatste zand van zich af. Zijn mentor gaf aan dat het een goede tocht was geweest, dat hij tevreden was met de uitkomst en dat ze hun training morgen zouden hervatten. Talowpaw zag dat hij nog een klein uurtje had om te doen wat hij wilde voordat hij terug werd verwacht in het kamp. Ze waren van ’s morgens vroeg tot nu bezig geweest om een paar nieuwe gangen te ontdekken. Zijn mentor had het misschien niet luidop gezegd, maar op een bepaald moment had Talonpaw de indruk geweten dat zelfs zijn mentor even niet meer wist waar ze naartoe moesten gaan. Gelukkig had hij zich snel hervat en waren ze alsnog heelhuids buitengekomen. Nu deden Talonpaw’s spieren een beetje pijn van het constante laag tegen de grond houden; de tunnels waarin zij gegraven hadden, waren vrij laag geweest. Ze hadden weinig ruimte gehad, maar Talowpaw, maandenlange training achter de rug hebbend, werd daar niet meer warm of koud van. En al zeker niet als hij bij zijn mentor was. Binnen twee maanden werd er van hem verwacht dat hij het alleen zou doen, binnen acht maanden zou hij zijn kennis misschien over moeten brengen op een andere apprentice. Er was geen tijd voor angst. Terwijl zijn mentor terug naar het kamp liep, liep Talonpaw naar the Small Lake waar hij even wat kon drinken. Soms gleden er zo nu en dan stukjes van het plafond en als hij dan net op het verkeerde moment naar boven keek, belandden er kleine stukjes modder en zand in zijn mond. Behoorlijk vies als je het hem vroeg. Eenmaal bij het meer aangekomen zijnde, waste hij zich snel en dronk hij van het zuivere water. Ah, dit deed hem wel goed!

Het koude water gleed langs zijn keel naar beneden en zorgde voor een koud gevoel in zijn maag. Maar als hij nu slikte, dan voelde het in elk geval niet meer zo droog aan en was hij er vrij zeker van dat zijn stem niet als schuurpapier zou klinken als hij iets zou zeggen tegen iemand. De tom wilde zich weer vooroverbuigen om een nieuwe slok te nemen toen hij plotseling pootstappen achter zich hoorde. Hij draaide zich een kwart en glimlachte toen Heatherpaw, één van de nieuwere apprentices, iets tegen hem zei. Hij geloofde dat Heatherpaw al wel even in de apprentice’s den sliep, maar nog lang niet zo lang als Talonpaw dat deed. Gelukkig kende Talonpaw de meeste namen van zijn denmates wel en was hij natuurlijk verplicht om aanwezig te zijn bij elke ceremonie die er gehouden werd. Zo was het ook gemakkelijk om bij te houden wie welke taak in de Clan vervulde. Talonpaw besloot om zijn gedachten opzij te zetten zodat hij kon antwoorden en misschien wel een gesprek kon aangaan. Een paar goede vrienden hebben in zijn Clan zou niet zo slecht zijn in zijn geval. “Hallo, Heatherpaw,” zei hij vriendelijk terwijl hij een stapje opzij deed zodat Heatherpaw er goed bij kon als hij wilde drinken. “Hoe gaat het met je training? Kun je er een beetje aan wennen?” Hij wist zo niet meer uit zijn hoofd wat Heatherpaw deed, maar aangezien hij nog nooit met Heatherpaw de tunnels in had moeten gaan, durfde hij te wedden dat de apprentice aan het trainen was om Moor Runner te worden. Maar dat was ook maar gewoon een wilde gok, hoor.

Het bleek zo te zijn dat hij de bal niet altijd raak kon slaan. Talonpaw voelde de huid onder zijn pels warm worden toen de apprentice hem verbeterde. Had hij al de hele tijd Heatherpaw gezegd? Of maar één keer? Oh, dat was echt ongemakkelijk! Talonpaw grinnikte wat ongemakkelijk. “Sorry, Heatpaw,” verontschuldigde hij zich uiteindelijk. “Ik had het niet in de gaten.” Natuurlijk wist hij wel dat de tom Heatpaw heette en niet Heatherpaw. Hij had de ceremonie waarin de tom tot apprentice werd benoemd toch zelf meegemaakt? Oh, wat awkward! Ze hadden zelfs, al was het maar voor heel even, samen in de nursery gewoond. “Man, ik denk niet dat ik al ooit zo’n gênante fout heb gemaakt,” zei hij op een lachende toon. Toch was het als oudere apprentice zijnde zijn taak om anderen te kennen, om te weten wie ze waren en waar ze voor stonden. En ergens wist hij ook wel dat het Heatpaw was en niet Heatherpaw, maar hij had niet in de gaten gehad dat hij de naam verkeerd had uitgesproken. Goed, dan zou hij het maar tactisch spelen. “Maar Shadefeather lijkt me zeker een goede mentor!” ging hij enthousiast verder, misschien een beetje té. “Wat voor dingen heeft hij je zo al geleerd?” Zou interesse tonen in de training van Heatpaw zijn blamage een beetje maskeren? Hij hoopte het!

Heatpaw gaf aan dat het niet zo’n probleem was en Talonpaw negeerde de neiging om zichtbaar opgelucht naar adem te happen. Het was inderdaad ook weer niet zó erg, maar wel nog een fout die eigenlijk vermeden had moeten worden. Ze sliepen immers al bijna één maan samen in een den en voordien hadden ze ook nog even bij elkaar gelegen in de nursery, dus hij zou Heatpaw’s naam ondertussen wel juist moeten kunnen spellen. Bovendien was Heatherpaw meer iets wat je aan een she-cat zag geven en Heatpaw zag er weldegelijk als een tom cat uit. Gelukkig werkte zijn afleiding en ging het al snel over het soort training wat Heatpaw kreeg en waar hij minder goed in was. Talonpaw haalde zijn schouders op. “Ik denk niet dat je je daar druk in moet maken, om eerlijk te zijn,” begon hij, blij zijnde met het feit dat hij nu iets had waar hij wél goed advies over kon geven. Hij kon zich herinneren dat hij Gorsekit ook op had weten te vrolijk met hetzelfde advies; dan zou het nu ook wel lukken, niet dan? “Niet iedereen heeft dezelfde kwaliteiten. Misschien ga je straks vechttechnieken oefenen of een heel eind rennen en merk je dat je daar beter in bent. Het gaat er niet om wat voor kwaliteiten je hebt, maar hoe je ermee omgaat.” Hij glimlachte naar de tom cat. “En Shadefeather is een geduldige kat, dus hij zal vast niet boos worden als de jacht niet meteen goed gaat.”

Talonpaw merkte op dat zijn woorden wel effect hadden op de kat. Het was vreemd om te zien hoe onzeker iemand soms kon zijn. Talonpaw had daar zelf eerlijk gezegd weinig last van. Hij had een gezonde portie zelfvertrouwen en hij was er eigenlijk altijd wel van overtuigd dat het goed zou komen, maar dat kwam vooral ook omdat zijn mentor hem geen ruimte liet om te twijfelen. Hij mocht zijn onzekerheden wel delen, maar hij mocht er niet te lang in blijven hangen. Dat zou een slechte invloed hebben op zijn training, zei zijn mentor dan altijd. En dat was ook waar. Talonpaw had echter vrij weinig onzekerheden dat hij met anderen kon delen en als hij ze al had, dan hield hij ze liever voor zichzelf. Hij kwam liever rustig en zelfverzekerd over dat chaotisch en verward. Niet dat Gorsekit en Heatpaw zo overkwamen, maar Talonpaw kon zich simpelweg niet voorstellen dat hij zulke zorgen zou delen met anderen. Maar goed, hij had zijn advies gegeven en het had geholpen, dus dat was dat. “Ik ben dan ook een stuk ouder dan jou,” zei hij op een kalme toon. “Als je mijn leeftijd bent, weet je normaal gezien ook al een stuk meer dan je nu doet.” Dat was toch in ieder geval de bedoeling. “Mijn mentor is Lightningroar. Eén van de betere Tunnelers die WindClan kent,” zei hij met een trotse toon in zijn stem. “Dankzij hem ken ik al bijna elke wending en elk stukje grond in ons territorium wat de tunnels betreft.”