I feel sorry for you.

Het was goed geweest om zich weer eens op zijn Clantaken te storten. Om weer heel even te doen alsof alles normaal was, ook al was dat absoluut niet het geval. Crowcall had hem de rug toegekeerd en de kans dat ze ooit nog mates zouden worden, was nihil. Zij had haar kant van het verhaal niet willen vertellen en hij was te koppig om het nog een kans te geven, zelfs nadat hij ontdekt had dat ze gelijk had. Als ze verhaal wilde halen, moest ze zelf maar afkomen. Zij was immers diegene die het beëindigd had. Zij was diegene die hém in de steek had gelaten. Zij was diegene die de kans had om hem alles toe te vertrouwen, maar die ervoor had gekozen om zijn vooropgestelde mening belangrijker te vinden dan hetgeen waar hij open voor wilde staan om te horen. Zouden de dingen anders geweest zijn als ze hem uitgebreid had verteld wat hij nu zelf uit de monden van zijn leader en Panthergrowl had kunnen horen? Misschien wel. Hij was niet per se gekwetst om wat er gebeurd was, maar eerder omdat ze het niet nodig had gevonden om hem te vertrouwen. Ze had hem vanaf het eerste ogenblik al gewantrouwd, zelfs nog voordat ze ruzie kregen en dat was hetgeen waar hij niet mee om kon gaan. Het ging niet eens per se over wat er buiten hun Clan was gebeurd, maar eerder om haar reactie erop. Zij wantrouwde hem al direct en dat was voor hem een reden om het afgekapt te laten. Ze zouden geen mates worden en ze zouden geen toekomstig nestje krijgen. Het bracht al de dromen die hij had ten val, maar liever deze keuze dan leven met iemand die hem niet vertrouwde. Hij slikte en probeerde zich te concentreren op zijn taak om de border te controleren. Zijn oortjes bewogen verrast toen hij de bekende geur van Pepperpaw rook, de ShadowClan apprentice die inmiddels manen geleden door Tallstar was weggekaapt uit WindClan. En keek eens hoe de leader daar nu mee omging. Crowfur gromde zachtjes. Hij zag de apprentice naderen en nam haar op met zijn blauwe ogen. Ze zag er hetzelfde uit als op de Gathering: verslagen, bedroefd. Crowfur deed een paar stappen naar voren tot hij vlak voor haar border stond. “Oh, Pepperpaw,” murmelde hij zachtjes. “StarClan weet hoezeer ik wilde dat de zaken anders waren.” Tallstar was misschien niet zijn beste vriend, maar hij had heus wel door hoe veel de bruine tabby voor haar betekende. Dat moest betekenen dat hij goed voor haar zorgde. En dat was Crowfur ook al veel waard.

“Nee, dat verandert niet veel, inderdaad,” zei hij op een zachte toon tegen haar. Hij merkte aan haar houding op dat ze het niet erg vond dat hij tegen haar sprak. Hij boog zich naar voren, zijn poten nog altijd stevig op de grond op zijn eigen border – want het laatste wat hij wilde was nu een ruzie ontketenen tussen WindClan en ShadowClan omdat het enige wat hij wilde doen een oud-Clanmate van hun troosten – en drukte zijn neusje kort tegen haar oortje aan. Hij ging geen valse beloftes maken. Hij ging niet zeggen dat Tallstar wel terug zou komen of dat hij haar alsnog zou meenemen. De bruine tabby had in elk geval al één goede beslissing genomen en dat was Pepperpaw in ShadowClan laten. Als hij haar mee had genomen naar StarClan weet waar, wie weet wat er dan van haar was geworden. “Het is een goed ding dat hij je in ShadowClan heeft gelaten, Pepperpaw,” sprak hij zachtjes. “Hij wilde je niet uit je thuisomgeving rukken. Er zijn veel katten in jouw Clan die het vreselijk vinden om je zo verdrietig te zien. Onthoud dat je Clan je net zo graag heeft als Tallstar zelf. Hij heeft je in ShadowClan gelaten met de beste bedoelingen.” Hij liet zijn blik over haar glijden en glimlachte waterig. Ze was al een stuk gegroeid sinds de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. “Probeer je training en je Clanmates niet te verwaarlozen omwille van je verdriet, Pepperpaw. Ik weet dat het lastig is, maar soms moet je gewoon doorgaan en hopen dat alles vanzelf goed zal komen.”