{Turtle} Hide in your shell

Hij had niet goed geweten hoe te voelen over het feit dat zijn moeder de healer to-be moest worden. Het betekende dat ze niet meer voor hun kon zorgen en dat iemand anders het over moest nemen voor de laatste maan dat ze nog kitten zouden zijn. Toch leek dit de langste maan tot nu toe voor hem, niet alleen doordat zijn moeder minder tijd had, maar ook omdat hij bijna een to-be werd. Toch had hij zich er nu wel bij neergelegd, maar kon het toch niet laten om zijn blik naar Shroud te laten gaan toen deze de grot binnenkwam. Kort twijfelde hij of hij haar moest vermijden of op haar af kon stappen. Het was tenslotte niet alsof hij niet meer met haar kon praten, maar toch was alles ingewikkeld. Deze keer nam hij het besluit dat met haar praten geen kwaad zou moeten kunnen. "Mam?" Begon hij dan ook zodra hij bij haar in de buurt was, misschien had ze wel geen tijd voor hem, maar dan had hij het op zijn minst geprobeerd.

Hij had geen idee wat verder te zeggen en Shroud's antwoord hielp er ook niet bij. Hij had ergens stiekem gehoopt meer reactie te krijgen, ondanks dat hij had geweten dat dat niet het geval zou zijn. Zijn moeder zou haar aandacht nu moeten verdelen over de hele tribe wat inhield dat hij er ook maar een van was. Hij slikte dan ook kort, zijn blik op zijn moeder gericht, maar de woorden kwamen niet. Wat zou hij haar mogen vragen? Hoe haar dag was? Maar dat voelde zo gewoon. Toch was het het enige dat hij zo snel kon bedenken. "Hoe was je dag?" Hij had zoveel andere dingen willen vragen, maar dit was het enige waarvan hij dacht dat het oke was om te vragen.

Shroud voelde zich ongemakkelijk in het bijzijn van haar zoon, juist omdat ze hem niet anders meer mocht behandelen dan de rest van de Tribe. Dan voelde je je juist al snel alsof je iemand voortrok, ondanks dat dat niet zo was. Toch glimlachte ze warm naar de kater, dat kon ze niet verbergen. Ondanks dat ze niet wist hoe ze zich moest gedragen, was genegenheid iets wat ze zeer zeker voelde naar Turtle. "Mijn dag was vrij vol, Skyteller probeert me veel te leren," vertelde Shroud aan haar zoontje, "hoe is de jouwe? Zorgt Orchid een beetje goed voor jullie of moet ik haar verbannen?"

De warme glimlach van Shroud zorgde ervoor dat het iets minder ongemakkelijk was. Haar antwoord op zijn vraag was vrij duidelijk en bij haar volgende vraag kon hij het niet helpen om met een glimlach zijn kop te schudden. "Ze zorgt goed voor ons, dus je hoeft haar niet te verbannen." Toch was het ergens raar om te beseffen dat zijn moeder nu de mogelijkheid zou hebben om dat te doen. Skyteller zou het er natuurlijk mee eens moeten zijn ging hij vanuit, maar toch. "Verder begint het hier wat saai te worden in de grot." Daar was hij eerlijk in. Hij had zo'n beetje alles wel gezien ondertussen.

Shroud kon een zucht van opluchting niet onderdrukken toen Turtlepaw aangaf dat Orchid goed voor hen zorgde. Gelukkig maar. Ze probeerde het wel een beetje in de gaten te houden, maar Skyteller leek af en toe vastbesloten om elk uur van haar dag in te vullen met taken, wat het ontzettend lastig maakte om zich te houden op de situatie. Turtle gaf aan dat het saai begon te worden in de grot. Een terugkerend fenomeen en Shroud had er wel sympathie voor. "Weet je, Skyteller heeft me gevraagd om de ceremonie te houden over een paar dagen," miauwde de kattin zachtjes, "dus dan kan ik jullie zelf to-be's maken en jullie je mentoren geven. Nog een paar nachtjes slapen." Een warm gevoel verspreidde zich door haar heen. Ze moest onpartijdig zijn.. maar..? "En ondanks dat ik dan daarboven sta, zal ik ongelofelijk trots op jullie zijn." Ze drukte haar neus kort tegen het voorhoofdje van de kater aan. Misschien kon dit wel.. Misschien viel het wel mee wat ze gedacht had.

Shroud zou hun to-be's mogen maken? Hij wist dat ze niet naast hun zou kunnen staan hoe graag hij dat ook wilde, maar ergens maakte dat het wel een beetje goed. Tenslotte kon hij dan wel zeggen dat zijn moeder degene was die hem zijn mentor gegeven had. "Kies jij ook de mentoren?" Waarschijnlijk had Skyteller er meer over te zeggen, maar hij kon het toch niet helpen om te vragen. Tenslotte zou het specialer zijn als zij ze uitgekozen had. Dat zou dan wel een voordeel zijn aan het feit dat zijn moeder healer to-be was geworden. Bij haar aanraking werd hij kort warm van binnen. Misschien was het iets dat ze eigenlijk niet had moeten doen, maar voor hem maakte dat nu niet uit. Het was tenslotte het klein beetje genegenheid die hij nog had gekregen van zijn moeder.

Shroud voelde warmte door haar aderen pulseren terwijl ze hier met één van haar kinderen praatte. Orchid had gelijk gehad, ze had helemaal geen tijd meer over. En ze vond het verschrikkelijk. Ze miste ze zo enorm. Gelukkig kon ze blijkbaar nog wel dit soort spaarzame momenten vinden, als haar kinderen dit accepteerden. Turtle vroeg aan haar of ze ook de mentoren koos, waarop Shroud na lichte twijfel zachtjes knikte. "Soort van," gaf ze toen aan het katertje, "Skyteller en ik hebben ze samen gekozen, telt dat?" vroeg ze aan hem, waarna ze zachtjes begon te snorren toen ze haar hoofd kort tegen de zijne aan drukte. "Het spijt me dat ik er niet meer kan zijn."

Het feit dat zijn moeder in ieder geval iets inspraak had op wie zijn mentor werd stelde hem toch wat gerust. Tenslotte ging hij er vanuit dat Shroud wel zou weten wie het beste bij hun zou passen. "Dan ga ik er vanuit dat ik een goede mentor krijg." Het was niet alsof hij er Skyteller niet mee vertrouwde, maar zijn moeder zou het toch beter weten in zijn ogen. Hij drukte zijn kop zachtjes terug en spinde kort. "Het is niet anders." Hij had er al vaak genoeg over nagedacht, maar echt boos kon hij niet zijn. Het was niet anders als dit was wat zijn moeder zou moeten doen. "Dat neemt alleen niet weg dat ik je mis." Het was toch anders om Shroud niet meer in hetzelfde nest te hebben liggen als hem en zijn siblings, het was toch anders.

_{Shroud glimlachte zachtjes naar haar zoontje. Hij zou een prey hunter worden met zijn slanke bouw en strategisch brein. Turtle leek altijd wat meer afwachtend, wat perfect was voor een prey hunter. Je kon immers niet enkel achter prooien aanrennen als een kip zonder kop. “De beste,” beloofde Shroud met een zachte glimlach. Misschien was het niet eerlijk, dat ze haar kinderen op deze manier voortrok, maar het gebeurde toch. Oeps. Haar glimlach viel echter weg naar een verdrietige blik bij de volgende woorden van haar zoontje. “Ik mis jullie ook ontzettend,” miauwde Shroud zachtjes.}

Hij zou de beste mentor krijgen en daar was hij dan ook zeker van. Als zijn moeder het hem vertelde, dan zou het in ieder geval de beste in haar ogen zijn. Ook al had hij geen idee in wat voor een opzicht als hij eerlijk was, maar daar zou hij wel achter komen. Hij kon het niet helpen om toch te zeggen dat hij haar miste en ergens maakte het hem lichtelijk blij om te horen dat ze hen ook miste. Maar ook maakte dat besef hem wat verdrietig. Tenslotte betekende dat dat zijn moeder hetzelfde voelde als hem en dat wilde hij niet voor haar.

_{Langzaam viel het gesprek stil op een verdrietige noot. De woorden van gemis hingen in de lucht als een zware regenbui en Shroud draaide haar oren hierop eventjes schuldig naar achteren. Ze wilde niet haar zoontje hier zo verdrietig achterlaten en ze wilde zelf ook niet met een rot gevoel weg. "Ik moet vlak voor de grot ingang wat kruiden gaan verzamelen. Heb je anders zin om met me mee te gaan?" vroeg Shroud met een zachte glimlach aan haar zoontje. Zo'n klein stukje kon geen kwaad toch? Ze gingen überhaupt met suntime daar vaak liggen met de hele tribe.}

Zei zijn moeder nou dat hij een klein stukje mee de grot uit mocht om kruiden te zoeken? Zijn ogen werd iets groter, terwijl hij knikte. "Natuurlijk wil ik mee." Sprak hij, misschien net iets te enthousiast. Hij zou dan tenslotte tijd met zijn moeder kunnen doorbrengen, de grot uit mogen en ook nog wat nuttigs doen voor de tribe, beter kon het niet zijn toch? "Wat zoeken we?" Was zijn eerste vraag. Tenslotte zou het misschien iets zijn om te onthouden en dan zou hij later mogelijk weer kunnen helpen.

Turtle leek haar niet af te wijzen toen ze voorstelde om samen kruiden te gaan zoeken. Shroud haar hart liep over van opluchting toen ze dat merkte, maar ze probeerde het niet te laten merken aan haar zoontje. Haar onzekerheden waren zijn zaak niet. "We zijn op zoek naar papaverzaadjes. Die zitten in grote, rode en paarse bloemen." Legde Shroud uit, waarna ze rustig naar de uitgang liep. Ze had al zo'n idee waar ze moest zoeken. Dus dan was het een snelle trip naar buiten.

Hij volgde achter zijn moeder aan, terwijl hij kort knikte bij haar uitleg over papaverzaadjes. Ze zaten dus in grote bloemen die kleuren rood en paars konden hebben, dat kon hij wel onthouden. "Waarvoor worden ze gebruikt?" Misschien was het niet de bedoeling dat hij dit soort vragen stelde, maar soms kon het handig zijn om dat soort dingen te weten toch? Hij keek wat onzeker voor een moment, hopende dat Shroud het niet erg zou vinden da hij die vraag gesteld had. Het zou voor hem ook genoeg zijn om te weten wat hij moest zoeken zonder te weten waarvoor het gebruikt werd.

Shroud vond het prettig om hier met haar zoontje te lopen. Het gaf haar het idee dat ze toch nog wel iets van een band met hem kon houden, al moest het op een enigszins professionele afstand. Ze wilde haar kinderen helemaal niet kwijt, ze had deze rang nooit gewild. En toch waren ze hier, zij en Turtle, zij een healer en hij een jonge kitten die zonder een moeder verder moest. Ze wist dat Orchid haar best deed, maar dat maakte het alsnog niet goed voor Shroud. Het was toch anders. Het waren haar kinderen. "Ze worden gebruikt voor als katten pijn hebben of als ze hulp nodig hebben om te slapen," legde Shroud geduldig uit. Papaverzaadjes waren de meest basis van de basis qua kruiden wat Shroud betrof. Die moesten ze altijd beschikbaar hebben binnen de tribe. Pijntjes kwamen immers zo vaak voor...

Papaverzaadjes waren dus voor het weghalen van pijn of helpen slapen. Dan waren het nuttige zaadjes. Want bij heel wat verschillende dingen kwam pijn kijken wist hij wel. "Dan zijn ze zeer nuttig!" Merkte hij dan ook op. Voor hij echter de tijd had om er verder naar te vragen of om een andere vraag te stellen merkte hij op dat de lucht plots wat donkerder werd en er plots een flits door de lucht heen ging. Zijn haren stonden recht overeind bij de knal die volgde en even wist hij niet goed wat te doen. Hij keek dan ook naar Shroud in de hoop dat zijn moeder het antwoord zou hebben op wat ze zouden doen.

_{Turtle gaf aan dat dat dan nuttige zaadjes waren, waarop Shroud trots snorde. Gelukkig had haar zoon enige interesse in de kruiden! Dat liet haar dan weer iets beter voelen op haar beurt. Hopelijk zouden haar kinderen het uiteindelijk allemaal begrijpen, maar tegelijkertijd, hoe kon Shroud dat van hen vragen als ze zelf niet eens goed snapte wat er nou allemaal aan de hand was? Waarom ze gekozen was? Ze besloot er niet teveel over na te denken en draaide haar hoofd wat naar Turtle om hem meer uit te leggen, toen er ineens een lichtflits door de hemel sneed. “Kom, laten we schuilen totdat de storm overtrekt” miauwde de kattin vlug, waarna ze de jonge kater met haar neusje naar een overhangende rots duwde.}