| Open || So why care for these petty obsessions? |

Met stevige passen maakte Runelight zich een baan door het Shadowclan territorium, met een diepe frons op zijn gezicht. Hatelijk Brokenstar... Hatelijk... De leader had best wel geweten dat hier Runelight's ouders vermoord waren, en dat hij hier daarom niet graag kwam. Maar nee, alsnog werd hij opnieuw keer op keer hierheen gestuurd voor niks. De leader deed het hem er gewoon om, wedden? Een diepe zucht ontsnapte eventjes toen Runelight tot een halt kwam. Zijn dikke vacht woei iets heen en weer in de bries terwijl hij de lucht proefde. Als hij dan toch op patrouille was, dan moest hij het ook goed doen. Het was niets voor hem om zijn taken te verfoeien of ze niet goed uit te voeren. Zijn taken waren alles wat hij nog over had, dus hij voerde ze met akelige precisie uit. Bijna een obsessie.
Runelight schrok op toen er een kraai vlak over zijn hoofd langs scheerde. Zijn oren gingen achteruit en hij kneep zijn ogen iets dicht terwijl zijn nekharen omhoog vlogen. Geblaas ontsnapte eventjes van schrik uit zijn keel en hij staarde de kraai aan die op een tak was neergestreken. Die beesten moesten wel per se laten merken dat dit de kraaienplaats was, of niet dan? Met een geërgerde grom stapte Runelight dus maar verder, de kraai latende voor wat hij was.

Een ijzige wind liet zijn haren opwaaien. Wildpaw kneep zijn amberkleurige ogen dicht, hopend dat dat de koude kon buitensluiten. Hij sloop op lichte voet vooruit, naar de kraaienplaats, misschien zou hij daar achter een vogel kunnen aanjagen en hem proberen te vangen, of een jonge rat die tussen het vormeloze tweebeen afval naar voedsel zocht kunnen doden. Ach wat islusseerde hij zich toch, hij had nog niet eens training gehad. Raindrop had het nogal druk met clanzaken. Begrijpelijk, maar toch was het op een bepaalde manier frustrerend, zien hoe de anderen vorderingen maakte en hij niet. Het zou wel beteren, wist Wildpaw, hij had alle vertrouwen in zijn mentor. Maar voor de wandeling zou het toch neer komen op: "kijken maar niet aankomen". Wildpaw snoof de clangeur diep in, de machtige, sterke geur werkte bemoedigend op zijn gemoed. Wildpaw snuffelde nog eens, wat grondiger nu. De geur van de kraaienplaats overspoelde hem, de abstracte mengeling tussen de zure tweebeen stank die ook het donderpad besmeurde en de strijdvaardige geur van de Shadowclan. Nieuwsgierig versnelde Wildpaw zijn pas, vervult van enthousiasme sprongen zijn ogen open als twee glinsterend amberen schijven. Wat verder stonden de vreemde, grijskleurige bomen die kaarsrecht in grond waren geplant en de kraaienplaats omringden. Er tussen waren glanzende takken gewezen, vervaardigd uit hetzelfde onbekende hout. Gefasineerd, gleed zijn blik verder, opzoek naar iets anders dat hem aansprak. Daar zat het dier. Arrogante, inktzwarte ogen schoten keken gebiedend over de kraaienplaats. Donkere veren glansden in het weinige zonlicht en de schubbige poten klemden zich om de donkerbruine waar het trotse dier op zat. Wildpaw was ongewild verstomd, de machtige houding, de haast verveelde blik de ogen van het dier. Het was alsof de kraai niet door had dat er katten op dit territorium woonden, dat hij elk moment gedood kon worden. Hij trok grauwend zijn bovenlip naar boven en blies, met fonkelende ogen keek hij de lakzwarte vogel aan. Het dier spreidde zijn vleugels, wipte behendig van de tak af en vloog weg. Het laatste wat Wildpaw opving was de uitdagende fonkeling in de kraalogen van het arrogante wezen. Wildpaw stommelde onhandig vooruit opzoek naar de kraai die in het struikgewas was opgelost. Snel sloop hij onder een vlierstruik door en zag de zwart gedaante laag over de grond scheren en landden op een kale tak. Er was nog iemand, een massieve kater met lichtgroene ogen die zuchtend naar de boom stond de staren. 'Hé Runelight' Mauwde Wildpaw toen de krijger er terug de pas inzette. Runelight, een serieuze kater met een zware geschiedenis. 'Hoe gaat het er mee?' vroeg hij vrolijk. Wildpaw sloeg zijn amberkleurig ogen eerbiedig neer toen hij de kater beter in zich opnam. Hij lichte zijn hoofd een beetje op en vervolgde: 'Ben jij op patrouille ?'

Het ergerlijke gekraai van het inktzwarte gevogelte achter hem echode in zijn oren, het botste tegen zijn trommelvliezen en was bijna onverdragelijk voor de kater. Het klonk bijna spottend, alsof het dier de spot met hem dreef. Hij had echt de grootste moeite om zich niet om te draaien en de kraai weg te jagen. Dit deed hij echter niet, omdat het voor hem als een verlies voelde. Hij zou dan zijn trots in de wind gooien om een nutteloze taak uit te voeren. Dat zou niet efficient zijn, niet voor hem, niet voor zijn patrouille taak, en niet voor zijn clan. Dus stapte hij nog steeds met dezelfde zware passen voort, zijn leven als een sleur uitvoerende. Wat had het allemaal nog voor zin? Hij had zijn mate verloren, zijn ouders, zijn zus, zelfs zijn kostbare kittens... Wat had het nog voor nut om sociale contacten te leggen, als ze toch wel weer tot stof zouden vergaan? Verbeten kneep de kater zijn ogen ietwat dicht, maar op hetzelfde moment kwam er een stem zijn oren binnen. Meteen draaide hij zich om naar de veel kleinere apprentice tegen hem begon te spreken. De massieve kater keek met een blik die uitstraalde dat hij niet echt onder de indruk was naar de apprentice. Maar ja, waar was hij de laatste tijd nog wel onder de indruk van? "Hallo, Wildpaw," Miauwde hij met zijn diepe stem. Ondanks dat hij niet meer veel interesse had in de inwoners van zijn clan, hij kende ze nog steeds allemaal bij naam, iets wat hem trots in boezemde. Toen kwam de overbekende vraag, hoe gaat het er mee. Vreselijke vraag. Hij onderdrukte de neiging om vreselijk te zeggen. "Goed," Miauwde hij mat. Het woord had niet veel betekenis voor hem, maar ervaring leerde dat je zo de minste tijd kwijt was. Anders gingen katten akelig doorvragen. "Ja, ik ben op patrouille, en jij dan? Zou je niet mee moeten trainen met je mentor of zoiets?" Met feiloos gemak werd het balletje terug gekaatst. Runelight keek weer naar de apprentice, en draaide zich daarna alweer half om, "Neem me niet kwalijk, maar ik heb een patrouille te doen," Miauwde hij vervolgens. Runelight was een echte work-a-holic. Hij deed niks anders meer.

"Ooh, eum.. Raindrop heeft het nogal druk met clanzaken hé" Mauwde Wildpaw wat vertwijfeld. Hij vond het niet erg prettig te praten over zijn traag opgang komende trainingen vooruit gingen. Wat gedimder zette de langharige apprentice het gesprek verder. "En we hebben dus nog geen tijd gehad om te trainen, maar dat komt nog wel". Wildpaw trok zijn mondhoeken terug wat op tot een bemoedigende glimlach, die meer voor zichzelf bedoeld was dan voor Runelight. Hij zag die spieren rimpelen onder zijn gevlekte pels toen de masieve warrior zich keerde. "Neem me niet kwalijk, maar ik heb een patrouille te doen" Mauwde de krijger met de zelfde, lichtverveelde toon in zijn lage stem. Wildpaw knipperde et zijn grote, amberkleurige ogen en dacht even na. Hij moest toch iets doen om de clan te dienen. "Kan ik soms helpen met patrouilleren ?" piepte Hij enthousiast. Zijn pluizige staart zwiepte vrolijke heen en weer. Met een blije fonkeling in Wildpaws ogen hupste hij naar Runelight toe. "Dan doe ik toch iets voor de clan hé, en dan kan ik Raindrop trots maken bij onze eerste training door te laten zien dat ik al wat weet." De koude herstwind gaf terug rukjes aan zijn lange, donkerbruine haren. Toch bleef Wildpaw even wat onzeker over het feit of dat wel mocht, mee op patrouille met een andere warrior dan je mentor terwijl je nog geen enkele training was geweest. Bwaa, het zou wel niet zo erg zijn. Netjes ging Wilpaw zitten, met zijn donkere staart voor zijn poten gekrult. Onbewust begon hij Raindrop en Runelight te vergelijken. De kater was een stuk sterker gebouwd dan zijn mentor, zijn brede schouders bewogen imposant bij elke stap die hij deed. Raindrop daarintegen was kleiner gebouwd. Toch keek Wildpaw op naar de wijze poes, misschien was ze niet de grootste warrior, zijn mentor was waarschijnlijk één van de wijste poezen van het camp. De apprentice begon zachtjes een lied te neurien dat zijn moeder hem had geleerd toen hij nog een kitten. "Trekken we verder?" Mauwde hij vrolijk tussen twee tonen in.