Not our sins

Rookpaw haar manier van met trauma's dealen was simpel; dat deed ze niet. De poes leek haar volledig oude zelve, sprak geen woord over wat er was gebeurd en wilde dan ook absoluut er niet meer mee geconfronteerd worden. Iedereen deed opeens heel voorzichtig en medelevend met haar, maar dat vond ze alleen maar extra vervelend. Daarom was ze veel op pad, hield zichzelf constant bezig en sprong er met een 'oh sorry ik moet gaan!' vandoor wanneer iemand begon over wat er nou precies met haar gebeurd was in Windclan. Ook nu weer, ze had alles op alles gezet om een verdwaald konijn op hun terrein de dood in te jagen. Want dan zou ze bewijzen dat ze die stomme heatherfield waard was, dat ze heus wel prooi kon vangen dat geen vis was. Maar goed, uiteindelijk trok ze toch altijd weer aan het kortste einde. Een benauwdheid kneep haar keel dicht en pas na een goede tijd piepend op adem komen en denken dat ze zou stikken, kon ze weer normaal door haar neus ademen. De poes sloeg woest op de grond, tranen in haar ogen die ze verwoed weg knipperde. Waar deed ze het toch ook voor?

&Otterpaw!

Het Windclan kamp was haar wat te benauwd geworden. Met al het gedoe om Riverclan was Otterpaw grondig in de war geraakt. Het maakte haar misselijk, angstig en nerveus. Ze was juist zo enthousiast geweest om te gaan trainen, maar haar motivatie had een flinke bluts opgelopen toen ze daadwerkelijk gezien had hoe een oorlog eruit zag. Hoe haar vader een apprentice meegenomen had van Riverclan. Hoe zij de rivier over getrokken was en midden in Riverclan kamp gestaan had. Uiteindelijk was ze op vierboom terecht gekomen, in de hoop dat geen enkele Windclanner haar hier zou vinden. Wat ze niet verwacht had, was om oog in oog te staan met een zekere Riverclan apprentice. Otterpaw's vachtje poefte op en ze bleef doodstil staan, haar staart als een pluizig uitroepteken in de lucht.

Haar emoties vlogen weg met de wind toen ze plots oog in oog stond met een vreemdeling. Of nuja, hoe vreemd was deze poes eigenlijk? Rookpaw sprong meteen in een defensieve houding, de dunne haartjes op haar rug recht overeind en haar poten stijf. De Windclan apprentice deed hetzelfde en het resultaat was dat het net leek alsof er een geschrokken sprinkhaan en een wolk tegenover elkaar stonden. Rookpaw haar hartje klopte in haar keel terwijl alle nare herinneringen terug gebracht werden door de Windclan geur die ze droeg. Toch... Ze ontmoette de ogen van het poesje, en wist plots ze waarvan ze haar herkende. Langzaam bracht ze haar pootje omhoog en zwaaide wat onzeker naar de ander, net zoals deze bij haar had gedaan tijdens de oorlog.

Oh! Het poesje aan de overkant leek er plots vandoor te willen gaan. Even voelde Rookpaw zich triomfantelijk. Ha! Zie je, al die stomme konijnen vluchtten voor haar weg! Maar heel stiekem wilde ze ook niet dat deze poes wegging, was dat raar? De poes snapte het niet helemaal, maar was wel blij toen de ander toch bleef staan. Even flitste iets in haar blauwe ogen, die ergens op die van de deputy creep leken, maar zoveel liever waren en toen hief ook zij haar pootje op... En zwaaide! Rookpaw bleef staan, even in tweestrijd door dit alles. Door haar drukke en vluchtige karakter was ze nooit echt goed geweest in negatieve emoties lang vast houden en ook nu wilde ze eigenlijk heel enthousiast deze vreemde poes leren kennen, maar nu hield iets haar toch tegen. Herinneringen van zijn dode oog, van hoe koud ze had geslapen op de heide toen... Ze slikte een brok in haar keel weg, maar curiosity killed the cat. "Hoe heet jij?"

Er hing zeer zeker een spanning tussen hen in, maar Otterpaw haar gepiekte vacht ging toch iets platter liggen na verloop van tijd. “Mijn naam is Otterpaw.. Jij bent.. Rookpaw toch?” Rookpaw knikte langzaam op die vraag. Ze vond het niet leuk dat Otterpaw dat wist, dat waarschijnlijk heel Windclan nu haar naam wist en haar alleen maar zag als de mislukte dochter van de Riverclan deputy die ze te pakken hadden kunnen krijgen. "Uhm... Waarom zwaaide je naar me, toen?" besloot ze maar te vragen, omdat ze eigenlijk geen idee had wat ze anders kon zeggen. Ze vond Otterpaw mooi en er lief uit zien, het gaf haar spannende kriebeltjes in haar buik, maar ze wist ook dondersgoed dat dit de dochter van haar grootste angst was en daar wilde ze nooit meer mee geassocieerd worden.