I thought I hit rock bottom

"And then the floor gave out"
Amberstorm had geen seconde langer nog kunnen stilzitten in de grot, waar de geur van de tribekatten en die van haar moeder met elkaar vermengd leken tot een aroma van heimwee, weemoed en xenofobie. Ze haatte het om hier te zijn, zo ver van haar clan - ook al was ze dan nog zo dicht bij het grootste deel van haar familie, haar kittens en haar moeder en blijkbaar zelfs een halfzus van haar. Niet dat ze de moeite gedaan had om die op te gaan zoeken, niet dat de relatie met de familie die ze wél kende zo goed was. Hazelpaw leek bijna bang van haar, maar tegelijkertijd hing ze zo vast aan haar. Het deed haar denken aan hoe ze zelf aan haar moeder had vastgehangen, en aan hoe dramatisch dat uiteindelijk misgelopen was. Falconpaw was boos op haar op ongeveer dezelfde manier dat zij boos was op haar eigen moeder. Zo zie je maar dat de geschiedenis steeds in cirkels liep - ze had gedacht hier nooit meer terug te komen, en zie haar hier nu weer staan, haar rug naar de bergtoppen in de verte gericht en haar groene ogen gesloten, alsof ze daarmee kon doen dat ze thuis was, dat dit allemaal maar een kwade droom was. Maar Amberstorm wist dat die hoop nutteloos was, had die droom al lang geleden opgegeven. Haar hele leven was een nachtmerrie die steeds maar erger leek te worden. Sommige dagen hoopte ze met haar hele hart dat ze nu eindelijk eens wakker kon worden; maar dat was geen optie. Hoewel nachtmerries uiteindelijk stopten, zou dit maar stoppen als ze stierf. En Starclan mocht weten wat er dan met haar zou gebeuren, of ze terecht zou komen in Starclan. Ze ging er niet vanuit dat ze die eer zou krijgen, hoewel ze ook niet echt Dark Forest verwachtte. Kon ze niet gewoon verdwijnen in het niets, alsof ze nooit bestaan had? Misschien kon dat het spoor van vernieling die ze achterliet goedmaken, of misschien kon het dan in ieder geval beginnen helen. En dan zou ook zij niet langer meer moeten lijden. Ja, ze hoopte dat ze als ze stierf kon verdwijnen, opgaan in het niets. Dat leek haar het meest genadevolle einde dat Starclan voor haar kon bedenken.

+Bee eerst

Hij kwam niet vaak meer buiten de grotten. Ze waren een soort veilig cocon voor hem geworden sinds hij zijn achterpoot gebroken had. Zijn mate was er al moons niet meer en langzaam maar zeker gingen ook zijn andere zintuigen achteruit. Hij merkte dat hij de gesprekken wat minder goed kon volgen door zijn gehoor wat slechter werd, zijn reuk werd minder een ook zijn ogen waren niet meer wat ze vroeger waren. Hij was een afgedankte versie van de kater die hij vroeger was en dat was iets waar hij soms moeite mee had. De elder hoefde zeker niet voor altijd te leven, maar als zijn leven op deze manier steeds minder waard werd zag hij soms het nut er niet meer van in. Zeker niet wanneer het kouder werd en hij het begon te voelen in zijn gewrichten.

"Ik ben er vrij zeker van dat het iets met een A was, toch?" Vroeg hij om de stilte te verbreken, maar eigenlijk wist hij niet of de shecat daar wel op zat te wachten. Als ze zijn gezelschap niet wilde dan zou hij zich snel genoeg omdraaien, maar in stilte zitten was iets wat hij ook wel kon. Soms.