Secret Santa WindClan [2019]

Waarom had ze zich hiervoor laten overtuigen? Amberstorm had een relatief norse uitdrukking op haar snuitje, als om zich af te zonderen van de vrolijke atmosfeer en haar reputatie niet te verliezen. De katten van Windclan gingen in een grote kring zitten, waarna iedereen om beurt zijn cadeautje ging leggen bij de kat die ze getrokken hadden. De deputy haalde diep adem. Ze moest het goede voorbeeld geven, toch? En dit was een bonding experience, iets dat hun clan misschien weer dichter naar elkaar toe kon laten groeien na alle ruzie en drama die er al geweest was. Het was voor het goeie doel, dat bleef ze in haar hoofd herhalen terwijl ze opstond en de lange zwarte veer in haar bekje nam. Met zachte pootstappen liep ze op de jonge elder af, haar uitdrukking zorgvuldig neutraal gehouden. Ze wist niet waarom dit zo moeilijk was voor haar, waarom ze niet gewoon kon relaxen en lachen als de anderen. Ergens benijdde Amberstorm hen daarom. Voorzichtig legde ze de veer neer voor Mistdove, haar even aankijkend in haar beschadigde grijze ogen. "Alsjeblieft..", mompelde ze zachtjes, waarna ze zich razendsnel omdraaide en weer naar haar plaats in de cirkel liep. Ok, ze had haar plicht gedaan, niemand kon haar nu nog iets verwijten. ze hoopte dat de jonge kattin blij was met haar cadeautje.

Tag: Mistdove

Het was niet makkelijk geweest om zijn cadeautje ongezien het kamp binnen te krijgen. Of naja, misschien hadden sommigen hem wel gezien, maar natuurlijk geen idee gehad waar het voor was. Of, misschien ook wel. Maar ze wisten zoiezo niet voor wie het was. Alhoewel degene voor wie zijn cadeautje was dat misschien wel door had gekregen, maar dat zou hij dan wel zien. Hij had zijn cadeau in ieder geval het kamp in gekregen en verstopt kunnen houden onder zijn nest - wat niet heel prettig was maar het was voor het goede doel - en nu kondigde Stallionstar aan dat het tijd was voor Secret Cat.
Een nerveus glimlachje verscheen op zijn gezicht en snel ging hij de Warrior Den in om zijn cadeautje te halen. Hij vond het ergens toch wel spannend. Hij hoopte dat de Apprentice die hij had haar cadeau leuk en mooi zou vinden. Hij was natuurlijk ook benieuwd naar wat hij zou krijgen, en van wie. Maar tot nu toe was nog niemand naar hem toegestapt, dus besloot hij om eerst zijn cadeautje af te leveren.
Zijn gele ogen gleden het kamp door en uiteindelijk zag hij de kleine bengal zitten. Zijn cadeautje was voor Milkypaw. Hij glimlachte en rolde de redelijk grote steen naar haar toe. Het koste wat moeite, het was namelijk een best platte steen, want haar wensen waren om erop te staan. Dat kon natuurlijk niet zo makkelijk met een ronde. Maar het rolde, een soort van, en hij kwam bij haar aan.
'Hallo, Milkypaw,' begroette hij de Apprentice. 'Ik heb hier je cadeautje. Het is een steen,' legde hij uit en hij schoof het voor haar voetjes. Een beetje nerveus keek hij haar aan, hopend dat ze het leuk vond.

Tag: Milkypaw

Amberstorm haar groene ogen maakten haar altijd lichtelijk angstig. Haar blik leek constant de storm te vangen waar ze naar vernoemd was en Mistdove voelde zich vaak alsof ze iets verkeerds had gedaan in haar aanwezigheid. Daarom was haar houding ook zichtbaar gespannen toen de nieuwe deputy op haar af kwam lopen. Het leek haar een verplichting, alsof ze dit enkel deed om haar, als nutteloze elder, en de clan gelukkig te maken. Voor haar poten werd een zwarte veer neergelegd, afkomstig van haar favoriete vogel. "Alsjeblieft.." ze durfde in eerste instantie niets terug te zeggen, en toen er een zachte bedankt dan eindelijk van haar tong kwam rollen was Amberstorm alweer weg. Mistdove bleef wat verslagen zitten en voelde de nood om zich te verontschuldigen, al was ze inmiddels de redenen kwijt waarom precies. De poes haalde diep adem en legde de prachtige, lakzwarte veer kort aan de kant. Vervolgens pakte ze haar eigen cadeautje op, dat toevallig ook een veer was. Een witte, waar ze een klein klavertje vier aan geweven had met dunne stengels gras. Het had haar veel tijd gekost, maar de jonge elder nam iedere mogelijkheid om haar tijd aan iets anders te spenderen dan met haar eigen gedachtes zitten met liefde aan. De veer met het klavertje vier bracht ze voorzichtig naar de poes voor wie ze het had gemaakt, Mintpaw. Zachtjes legde ze het voor diens al even witte poten neer. Het groen kwam overeen met haar ogen, de veer met haar vacht; ze had erover nagedacht. "I-i-ik hoop dat je het mooi vindt,"

Tag: Amberstorm, Mintpaw

Milky was een beetje zenuwachtig voor haar cadeautje geven. Ze deed hier alleen aan mee zodat ze een cadeautje kon geven aan haar favoriete persoon. Anders vond ze het maar een stom idee. Of misschien, bedacht ze zich toen ze opeens de grond wel op een heel specifieke manier voelde trillen, was dit idee zo slecht nog niet. Want er werd een steen haar kant op gerold en zo te horen nog een grote ook. Het was Shadefeather die tegen haar sprak en haar vertelde dat hij inderdaad een steen gevonden had. Een grote grijns trok over Milky's gezicht. "YES!" uitte ze vrolijk waarna ze de steen met haar neus en hierna haar poten aan voelde. Wat een fijn ding was dat, ze kon erop staan en als ze boos was kon ze ermee smijten. "Dankje," zei ze toen oprecht tegen de warrior, iets wat uit haar mond nog best speciaal was.

Nu was het tijd om haar cadeautje te geven. Ze was ervoor alleen het kamp uitgegaan. Normaal ging ze alleen naar de tunnels, en ze was er bijna zeker van dat ze eigenlijk ook alleen hier mocht komen, maar nu was ze naar een ander bekend plekje territorium gegaan. Het enige plekje territorium dat ze met haar ogen had mogen zien. En wat was dat toen prachtig geweest. Het had de mooiste bloemen gehad die ze van haar levenlang gezien had en zou zien, dus uiteraard zou ze hier een bloemetje of honderd plukken voor haar lootje. Deze plek had ook een speciale betekenis voor hun. Dus ze kon niet wachten om haar de bloemetjes te laten zien. Ze hadden wat minder sterk geroken deze keer dat ze er was, dus Milky hoopte maar dat ze nog net zo mooi waren als een paar moons geleden. Ze had er in totaal negen, dus zeker de helft moest wel prachtig zijn zoals zij zich herinnerde, toch? Met de bloemen tussen haar kaken zocht ze naar de vertrouwde geur van Routnose, die haar lootje was. "Kijk is Rout," miauwde ze toen ze haar tegengekomen was. "Je wou graag bloemetjes dus ik heb de mooiste geplukt die ik ken." Met een grote, zelfverzekerde grijns legde ze de bloemen neer voor haar moederfiguur. Helaas voor Milky was het winter, en koud, en waren de 'bloemen' die ze geplukt had enkel verwelkte, bruine stokjes die niets meer van bloemen weg hadden. Zij had het niet kunnen zien.

Wauw! Het was tijd om cadeautjes te maken. Als Gorsepaw ergens gek op was, was het geven van prachtige cadeautjes. Hij had Falconpaw en zijn ouders al hartstikke blij kunnen maken. Maar hij kon niet hetzelfde maken voor zijn nieuwe slachtoffer, want de bloemen waren op. En hij wilde graag de bloemen beschermen zodat ze volgend jaar weer prachtig konden groeien. Het voordeel nu was wel dat hij vrij was om zelf door het territorium te bewegen en kon sprokkelen naar de materialen voor zijn cadeautje die hij weer zorgvuldig wilde maken voor zijn oudere vriend. Hij had in de apprentice den al een paar dagen zitten knutselen. Hij had weer dorre stengels gevonden die goed konden vlechten. En daarin had hij deze keer in plaats van bloemen allemaal donzige veertjes weten te vlechten die rechtovereind kwamen te staan. Het was niet zo kleurrijk als de bloemetjes, maar het was hopelijk wel leuk genoeg om hem te doen laten lachen. Hij trippelde vrolijk met zijn gefabriceerde cadeautje naar de zwarte kater die al met een andere kat aan het praten was, waarschijnlijk zijn cadeautje af aan het leveren. Snorrend kwam hij aan bij het tweetal. ‘Hoi, Shadefeather. Ik had jou!’ sprak hij, waarna hij de tooi van veren voor hem neerlegde. ‘Ik hoop dat je hem leuk vindt!’ sprak hij vrolijk. Hij heette immers Shadefeather, dus hopelijk vond hij de veren passend.

Tag: Shadefeather, Milkypaw

Ze had in eerste instantie niet goed geweten wat aan de kitten te geven voor wie ze een cadeautje moest bedenken. Tenslotte was ze er vrij zeker van dat ze niet snel iets moois zou kunnen vinden en dan was het ook nog de vraag wat te geven aan een kitten. Uiteindelijk had ze besloten dat misschien iets van een veer wel leuk was, alleen was het lastig voor haar om te beoordelen hoe de veer er precies uitzag. Het had in ieder geval wel een duidelijk zwarte kleur gehad, waarschijnlijk van een raaf of kraai, maar het leek wel in goede condiite te zijn. Ze stapte dan ook met de veer in haar bek op de hopelijk juiste kitten af en legde de veer neer. "Deze is voor jou," Ze hoopte maar dat de kitten de veer wat zou vinden.


Tag: Leafkit

Ze had gezegd dat ze mee zou doen aan het uitwisselen van cadeautjes. Toch was ze vrij onzeker over de keuze die ze had gemaakt. Tenslotte was het makkelijker geweest om iets voor de apprentices of kittens te bedenken dan voor de warrior die ze had gekregen. Voor ze echter haar eigen cadeau kon geven kwam degene met haar cadeau naar haar toe. Mistdove kwam naar haar toe en haar glimlach groeide toen ze de veer opmerkte dat ook nog een klavertje erbij. "Dankje, ik vind hem zeker mooi." Miauwde ze naar de elder. De kleuren waren een goede combinatie, het waren net haar eigen kleuren en de glimlach bleef dan ook staan terwijl ze haar eigen cadeautje pakte en de weg aflegde naar Daintywiff. Ze had het territorium afgestruind op zoek naar iets tot ze een paar bloemen nog had gevonden die nog hadden gegroeid in deze tijd. Ze had haar best gedaan om ze een beetje in elkaar te vlechten en legde ze dan ook neer voor de warrior. "Hopelijk vind je het wat." Ze hoopte maar dat de ander het goed zou vinden wat ze gemaakt had.


Tag: Mistdove & Daintywiff

Hij was een beetje zenuwachtig geweest, hopend dat de steen die hij had uitgekozen wel goed genoeg zou zijn. Maar die 'YES' die uit Milkypaw's bekje kwam deed een gelukkige en opgeluchte glimlach op zijn gezicht verschijnen. Ze vond het leuk! De jonge poes bedankte hem en hij gaf een knikje.
'Natuurlijk, Milkypaw. Ik ben blij dat je het leuk vind,' miauwde hij. Shadefeather was blij dat hij de Apprentice blij had gemaakt. Milkypaw ging nu verder om haar cadeautje af te leveren en Shadefeather keek even om zich heen, benieuwd naar wie zijn cadeautje zal brengen.

Toen Gorsepaw op hem afliep dacht hij eerst dat hij gewoon even een praatje kwam maken, maar toch begon het ergens te dagen toen hij de gevlechte takjes en veren zag. Het was immers Secret Cat, dus voor wie zou het anders zijn? De woorden die Gorsepaw sprak was ook nog eens bevestigend.
'Hoi, Shadefeather. Ik had jou!' sprak de Apprentice en hij legde de soort krans met veertjes voor hem neer. 'Ik hoop dat je hem leuk vindt!'
Shadefeather snuffelde even aan de veertjes, zijn cadeautje inspecterend. Daarna keek hij op naar de jonge kater en glimlachte breed naar hem. 'Super leuk, Gorsepaw! Dankjewel!' snorde hij, waarna hij met ietwat moeite zijn cadeautje op zijn kopje wist te krijgen. Zo, super mooi toch?
'En? Hoe staat 'ie?' miauwde hij met een grijnsje, terwijl hij er even goed voor ging staan, alsof hij het beroemdste model ever was.

Tag: Gorsepaw (en Milkypaw)