I've got my demons they don't know

Natuurlijk had hij wel gehoord dat het beter was als hij hier niet naartoe ging, maar de nieuwsgierigheid naar wat voor een plek dit was had hem toch hier naartoe geleid. Hij had alleen niet verwacht dat het zoveel anders was dan wat hij had gehoord van de verhalen. Tenslotte was dit ooit een territorium geweest van een clan, maar dit was juist helemaal geen clangebied meer. In plaats daarvan was het een gebied voor tweebenen, ook al had hij er nog nooit een echt gezien. Wie weet zou dat ook de eerste keer gaan zijn deze keer.


[Eerste post gereserveerd]

Het begon een beetje saai te worden om in het kamp te blijven. Aura was iemand die er graag op uit trok, wat wel een beetje in de familie moest zitten omdat ze Brat ook al vaker het kamp uit had zien gaan. Het zou dan ook behoorlijk saai moeten zijn als je als leader zijnde steeds in het kamp moest blijven, maar op dat vlak golden er in de Elite geen restricties en kon Brat gewoon staan en gaan waar ze wilde, net zoals de rest van de katten. Alleen de kittens hadden een soort van restrictie, maar ook zij mochten zo nu en dan eens uit de schuur gaan als ze daar zin in hadden. Aura was als kitten zijnde vaak genoeg uit de schuur gegaan omdat ze zich daarbinnen verveelde, ook al had ze genoeg plezier gehad met haar siblings. Nu werden ze allemaal langzaamaan ouder en het zou vast niet meer lang duren eer dat ze hun member-ceremonie zouden hebben. Voor nu gebruikte Aura de tijd dat ze niet moest trainen echter om wat rond te dwalen en dat bracht haar soms op interessante plekken, zoals het vroegere gebied van SkyClan. Deze plek was niet alleen geliefd bij de Elite, maar ook bij de Clans en Aura kon het soms niet verkroppen dat ze licht nieuwsgierig was naar welk boskatje ze nu weer tegen zou komen. De kattin keek dan ook op toen dat ze de geur van ShadowClan rook. Het duurde niet al te lang eer dat ze een knappe kater die iets jonger dan haar was een eindje verderop zag zitten. “Wel, wel,” begon ze op een flirterige toon. “Als de katten in mijn groep zo knap waren, dan zou ik zeker opteren om wat vaker in het kamp te blijven.” Ze gaf hem een knipoogje, al werd haar blik al snel weer kil. “Heb je een reden waarom je zo ver van je territorium afgedwaald bent, boskatje?”

Hij was niet lang alleen meer, want een onbekende stem begon te spreken en niet veel later kwam de geur van Bloodclan ook nog aan bij hem. Misschien zou hij als shadowclanner aggressiever moeten reageren bij het zien van een bloodclanner, maar deze leek wel met hem te beginnen flirten en dat zorgde er eigenlijk eerder voor dat hij zich wat verward voelde. Waarom zou de poes voor hem dat namelijk doen als hij een van de clans was? Hij besloot dat deel dan ook te negeren voor nu en zich alleen te focussen op het laatste dat ze vroeg. "Soms is het territorium wat te klein." Dat was wel de waarheid. "Het is ook niet heel gewoonlijk om een bloodclanner hier te zien." Sprak hij terug, benieuwd hoe ze zou reageren.

Aura was het inmiddels wel gewend dat er niet echt op haar geflirt gereageerd werd. En de dwazen die dat wel deden, konden nog wel eens van een koude kermis thuiskomen: ze bedoelde er nooit iets mee. Ze dacht niet dat ze ooit een kater ging vinden waar ze echt haar soulmate in zou vinden en dus was dat ook onzin waar ze zich niet mee bezig hield. Maar hier en daar een niets betekenende flirt was voor haar geen probleem en het was eigenlijk des te leuker als ze er wel op in gingen. Aura richtte haar blik weer op de ShadowClanner toen hij zijn uitleg begon te doen. “Jullie zouden inderdaad wat meer ruimte kunnen gebruiken,” zei ze op een pesterige toon. “Het is er, zeker vergeleken met de andere Clan territoria, best klein.” Dat wist ze natuurlijk niet: ze maakte hem maar gewoon iets wijs om hem het bloed onder zijn nagels vandaan te halen. Ze wist dat ShadowClanners bijzonder trotse katten waren en dat ze het niet fijn vonden als ze benadrukt werden op hun minpunten, wat het voor haar juist gemakkelijker en leuker maakte om het wel te doen. “Ach,” zei ze nonchalant, schouderophalend. “Ik kan gelukkig gaan en staan waar dat ik wil. Ik heb geen irritante regels of grenzen die mij weerhouden.” Ze glimlachte vals naar de apprentice. “Zou BloodClan niks voor jou zijn? Dan hoef je geen domme regels meer te volgen en krijg je er een boel vrijheid voor in de plaats.”

Hij had niet verwacht dit als antwoord van de poes te krijgen. Want vroeg ze hem nu echt of hij Bloodclan wilde joinen? Hij wilde haast lachen, want het gaf hem misschien meer vrijheid, maar de rest was niet echt wat voor hem. Het was veel leuker om gewoon je eigen gang te kunnen gaan binnen de clan. "Bloodclan is denk ik niks voor mij, al dat moorden." Hij had geen zin om zijn poten op die manier vuil te krijgen en dan leek het toch echt niks. Tenslotte was het in die zin allemaal toch veel gemakkelijker in Shadowclan.

Aura had er niet bepaald een serieuze reactie op verwacht en al zeker niet van een ShadowClanner, maar soms was het gewoon echt leuk om bepaalde katten uit hun tent te lokken door bepaalde dingen te zeggen. Ze wist dat sommige ShadowClanners gevoelig waren aan dat soort opmerkingen door wat er gebeurd was tijdens de overname, maar deze apprentice leek daar niet één van te zijn en ze luisterde naar zijn argument om niet naar de Elite te willen komen. “Alleen omwille van het moorden zou je er niet in willen zitten?” kon ze niet laten om op een licht spottende toon aan hem te vragen. “Dus de rest wat wij doen zou je wel goedkeuren?”