[OPEN] Stargazing

Normaal zou hij nu in de den bij Routnose aan het slapen zijn. Maar hij was er tussen uit geglipt. Hij moest nadenken, alweer. Hij wilde even weg, maar niet terwijl ze hem nodig hadden. Dus hij was alleen op stap, naar het oude SkyClan territorium. Hij had gehoord over de Star Lake daar en hij wilde het voor zichzelf gaan zien. Hij kon er niets aan doen, hij werd er naar getrokken. Het territorium van SkyClan was nog steeds dor, zelfs na een lange tijd. Zouden er ooit nog planten hier gaan groeien? Zouden kruiden die hier ooit hadden gegroeid voor altijd weg zijn? Hij wist het niet, misschien had Routnose daar wel antwoorden op. Hij stapte rustig door, tot hij het zag. Het was werkelijk waar prachtig. Zijn blauwe ogen werden groot terwijl hij er naar toe liep. De sterren werden weerkaatst in het water. Dit was misschien wel het mooiste wat hij ooit had gezien. In een gebied met zoveel ongeluk, zoveel dorheid, was er schoonheid. Een glimlachje kwam er op zijn gezicht. Voor veel katten zou dit het dichtste bij StarClan zijn dat ze zouden kunnen komen tot hun dood. De sterren in die hier weerkaatst werden. Hij ging liggen bij het water, starend in het water. StarClan had niet meer met het gepraat siinds de reis en hij wist dat ze niet constant in contact zouden komen, maar hij kon wel met hén praten. Hij was hier immers toch alleen, toch? "Uhm.. StarClan?" sprak hij zachtjes terwijl hij naar de glinsterende sterren in het water keek. "Ik hoop dat ik jullie verwachtingen zal bereiken. Misschien nog wel beter zal doen." sprak hij met een lichte grinnik, waarna hij zijn blauwe ogen kort sloot. De glimlach verdween langzaam, waarna hij diep in ademde. "Ik weet dat ik jullie niet mag contacteren voor persoonlijke dingen, ik kan jullie niet eens zelf contacteren, dus.. ik hoop dat jullie misschien zo luisteren terwijl ik persoonlijke dingen kwijt wil?" sprak hij met een zacht lachje in zijn stem. Hij slikte even. Stilte. Hij had niks anders verwacht dan de stilte rond hem heen. "Ik.. heb gemene woorden tegen mijn mama gezegd. En we hebben nog steeds ruzie. Ik haat haar niet, ondanks alles wat ik heb gezegd.." Hij zuchtte even zachtjes, terwijl hij zijn staart strak rond zich heen legde. "Ik weet dat de clan ook mijn familie is en dat ik nu ook de zoon van Shatteredice ben maar... Ik weet het niet." sprak hij met een zachte zucht, gefrustreerd eerder. "Ik heb nog steeds hoop in mijn eigen moeder.. Ik weet dat jullie me daar niks over kunnen vertellen maar.. Ik wil dat ze gelukkig is. Maar ik wil ook dat Hazel gelukkig is." Ah, dit was misschien best dom. Hij wilde niet zo raar klinken, want zo voelde hij zich ergens wel door dit allemaal te vertellen. "Is het raar dat ik zo hoopvol ben? StarClan? Misschien is het ook wel positief... ik weet het niet." sprak hij met een lachje, waarna hij zijn hoofd schudde en zijn ogen opende om terug in het water te kijken. "Ik.. Ik hoop dat mama blij is. Of dat ze weer gelukkig gaat worden.. Dus als ze niet wilt dat ik op haar let.. doen jullie dat dan voor me? Ik weet dat het egoïstisch is van me om te vragen." sprak hij met nog een lachje, waarna hij zich omdraaide op zijn rug om naar de echte sterren boven hem te kijken. StarClan zou niet zomaar terug spreken, ook niet tegen een medicine cat, medicine cat apprentice of leader. Hij verwachtte ook geen antwoord terug, gewoon iemand die naar hem luisterde. "Dat zou ik heel fijn vinden... En oh. als papa me ook hoort... Ik weet dat ik je nooit heb ontmoet... maar iedereen zegt altijd dat je een goede vader zou zijn." sprak hij met een glimlach, waarna hij diep uitademde. De zachte ondergrond deed hem goed. De zachte wind die door zijn rode vacht heen ging ook, trouwens. Hij zou nooit weten hoe zijn vader zou zijn geweest. Hoe hun familie dan gefunctioneerd zou hebben. Of zijn moeder anders zou zijn dan dat ze nu was geweest, of hij anders zou zijn opgegroeid dan dat hij nu was. "Ik geloof het wel. Ik hoop je ooit een keer zelf te spreken." sprak hij met een glimlachje op zijn snuit. Hij wist dat het ijdele hoop was. Maar hij zou het wel graag een keer willen. "Ik weet niet of je boos bent op mama omdat ze je van de outlook rock heeft geduwd... maar ze heeft er spijt van weet je? Dus neem het haar niet kwalijk.." sprak hij zachtjes, terwijl hij met zijn poot meer richting de sterrenhemel boven hem ging. Het leek zo ver weg, maar het voelde zo dichtbij. "Ik hou van je, papa. Ik wil dat je dat weet." sprak hij met een warme glimlach richting de sterrenhemel. Hopende dat zijn vader op hem neer zou kijken en het zou horen. Zo niet, dan was het maar gezegd, toch? Het was niet dat hij iets verkeerds zei. Hij zuchtte zachtjes en keek met een ontspannen blik naar boven. Waar een deel van zijn familie zat. Ooit op een dag, als hij zelf zou sterven, zou hij daar bij komen in de sterrenhemel, waar hij toekomstige medicine cats kon helpen in hun dromen. Waar hij samen zou zijn met zijn familie. "Dankjewel dat jullie geluisterd hebben... StarClan. Het doet me goed." Zelfs als StarClan niet had geluisterd, was hij gewoon blij om te doen alsof ze het hoorden. Alsof hij iemand had die luisterde, zonder dat hij de last op iemand zijn schouders legde. En hij het imago van zijn moeder aantastte bij ofwel haar eigen Clan of bij andere clans. Dat zou hij haar nooit aan kunnen doen. Zelfs niet als iemand hem er toe zou dwingen. Hij zou liever de straf ondergaan dan zijn moeder die zo loyaal aan de clan was naar beneden te brengen. Ze moest gewoon.. een beetje meer empathie tonen naar andere katten, maar ook naar zichzelf. Dan zou ze echt een fantastische leader zijn, dat wist hij zeker. Daar geloofde hij heilig in. Natuurlijk was ze nu nog relatief jong, maar aan de andere kant.. Het was wel een dingetje dat op dit moment speelde in hun familie ook. Hij rolde zich terug om, op zijn buik en keek naar het wateroppervlak. Waar zijn eigen weerspiegeling zichtbaar was toen hij zijn kop over de rand stak. Hij was nooit alleen, dat moest hij onthouden. StarClan zou van boven af altijd op hem letten.

Stilte. Complete stilte nadat hij klaar was met praten. En erg vond hij het niet, de stilte gaf hem rust, de rust die hij soms nodig had. Iedere kat had wel eens rust nodig en hij had nu al besloten dat dit hier zijn plek zou worden om tot rust te komen, om zijn problemen los te laten en misschien een beetje tegen StarClan boven hem te praten. Hij wist dat het raar klonk maar hij bedoelde het niet zo raar als dat het klonk dat het was. Tot er opeens geen stilte meer was, pootstappen bereikte zijn oren en hij draaide zijn kopje om naar een spierwitte poes. Bijna zo wit als de maan was die scheen boven hen. Hij glimlachte warm naar haar, ze rook naar ThunderClan. Hij had bijna nooit interactie gehad met ThunderClan, maar hij was zeker niet bang voor ze, eerder geïnteresseerd. Ze kwam naast hem liggen, waarop hij rustig naar haar keek en toen weer naar het water voor hem. Het was heerlijk kalm hier en hij hield ervan dat ze niet hoefden te spreken, dat ze gewoon in stilte naast elkaar konden liggen. Hij was op dit moment geen Falconpaw, medicine cat appprentice van WindClan, zoon van Amberstorm of Shatteredice. Hij was gewoon een kat, die genoot van de stilte die er nu was, samen met deze andere onbekende kat. Hij wist niet waarom ze hier was, misschien had ze zelf ook wel problemen waar ze over aan het nadenken was? Dus voor de zekerheid, gewoon voor de zekerheid, sloeg hij zijn staart om haar heen. Comforterend. Katten zouden vaker voor elkaar moeten zijn, dan zou het zoveel beter zijn. Maar toch was hij ook blij met momenten zoals deze die hij nu had met de vreemde ThunderClanner.

De witte poes glimlachte voorzichtig terug toen hij naar haar glimlachte als begroeting. Hij vond het niet erg om omringd te zijn met andere katten en al helemaal niet op zo'n mooie plek als deze. Hij was wel blij dat ze stil bleef, want dit was wel een plek waar het fijn was om stil te zijn en te genieten van wat er om je heen was. Waar je gewoon kon zijn zonder dat anderen je veroordeelde en waar je dichterbij StarClan voelde. Zo voelde deze plek namelijk voor hem. Hij had zijn staart om de poes heen geslagen, waarop de poes even verrast leek te zijn en hem met een geluidloze 'o' aanstaarde. Ze leek een beetje gespannen te zijn, iets wat hij niet wilde dat de poes zich hoefde aan te spannen. Hij wierp haar een ontspannen, rustige glimlach toe, in de hoop dat ze zich meer zou gaan ontspannen. Hij zou haar niets doen, hij mocht haar ook volgens de regels niets aan doen, maar zelfs buiten die regels zou hij haar niets aan doen. Het maakte hem niet uit dat ze uit ThunderClan kwam, die geur rook hij heel duidelijk in haar vacht. Het was een geruststelling toen ze wat meer leek te ontspannen en dichter naar hem toe begon te schuiven, tot hun vachten elkaar net aan raakte en Falcon warm naar de andere poes glimlachte. Haar witte vacht lichtte op, alsof het werd gestreeld door de maan. StarClan voelde soms echt, misschien was ze wel een Starclan kat, maar indien ze dit niet was, was dit ook niet erg voor hem. Iedere kat had wel zijn problemen, misschien ook wel de katten die in StarClan waren hadden nog hun problemen. Dit was dan misschien niet de moonstone, maar dit voelde veilig. In de open lucht, waar StarClan hen kon beschermen. Hij schoof zelf iets dichterbij en leunde met zijn hoofd tegen de poes aan terwijl hij het water in keek, waarna hij heel zachtjes begon te spinnen. Veel katten zouden hier op neer kijken, maar dit gaf weer een band. Een solide band tussen twee katten die misschien nooit hadden ontmoet als dit er niet was geweest. Een band tussen twee katten die, hoewel ze geen woorden hadden uitgewisseld, toch dicht bij elkaar leken te voelen. Allebei hadden ze vast hun eigen problemen. En misschien was het maar beter ook dat hij de medicine cat apprentice was, want dan zou er misschien niet zo raar opgekeken worden ook als andere katten dit zouden zien.