{Butterstar} Don't give up on me, because I'm just in a rut

_{Het moest meerdere katten wel opgevallen zijn. Brimpaw, wie altijd haar training met zoveel enthousiasme aanging, liet het de laatste manen ontzettend verslonzen. Waar ze goed op weg was geweest om een warrior te worden op 12 moons, was ze ondertussen bijna 16 manen en nog steeds een apprentice, een apprentice zonder interesse in praten over haar final assessment. Ze was afgeleid en weinig te motiveren, moe en niet meer spraakzaam, prikkelbaar en snauwerig naar haar mentor en clangenoten. En haar groene ogen, ooit glinsterend van het leven, plezier en ondeugd stonden dof en vermoeid.

Brimpaw sprak er met niemand over, was een gesloten boek, maar ze was diep in een depressie gezonken die ze met niemand wilde delen. Haar roze wolk van het clanleven was gebroken en ze was diep naar de grond gestort. Zo'n val waarbij je de rilling door je hele lichaam voelde als je op je poten landde. Roseburn was dood, haar moeder drie keer vermoord door haar en Whirlpool zou ook nooit meer terugkomen. Eerst was ze een bosbrand geweest, gevuld met vurige woede, maar nu dat was uitgedoofd was er niks meer over. Ze voelde zich moe, ongemotiveerd en ongelukkig. Met haar staart over haar gezicht lag Brimpaw opgekruld in een hoekje van het kamp, een half opgegeten muis naast haar.

{Butterstar}}

I'll know my name
as it's called again

Ze maakte zich zorgen, nou was dat de taak als leader, je altijd en eeuwig zorgen maken. Maar deze zorgen gingen niet alleen over de clan. Haar wakkere nachten gingen vooral uit naar haar dochter. Brimpaw was een geweldig apprentice geweest, altijd ready om alles te doen. Maar sinds alle.. dingen was ze bijna een omhulsel van hoe ze normaal was. Ze was lusteloos en eenzaam. Zocht geen contact meer en daardoor had ze haar final assesments al meerdere keren niet kunnen halen. Resulterend in nogsteeds een apprentice naam terwijl haar littermates al verder gingen.

Butter wist dat ze nooit 100% van zichzelf aan haar kits had kunnen geven. Maar ze hielt van ieder, en ze hielt zo diersveel van haar kleine Brim. Het had al te lang geduurt dat ze naar haar toe stapte. En wat ze zag was kleine Brim opgekruld met een halfopgegeten muis naast haar. Ze zuchtte zacht en ging naast haar dochter zitten. Er waren geen woorden nodig. Ze hoopte enkel dat haar steun en liefde voor haar dochter genoeg waren om haar iets op te beuren. Zachtjes begon ze de vacht van Brim te verzorgen. Haar ogen gesloten. Haar meisje had zoveel pijn.. Pijn die ze haar had willen besparen. Pijn die ze haar wellicht zelf had aangedaan..

_{In eerste instantie had Brimpaw niet doorgehad dat haar moeder haar kant op was gekomen. Toen ze dit echter wel doorhad, bleef haar blik pertinent alle kanten opgaan in plaats van de kant van haar moeder. Ze wist niet goed wat ze voelde. Schaamte? Verdriet? Ongeluk? Ze wist in ieder geval dat ze haar moeder niet aan kon kijken met hoe het op dit moment ging. Ze had een sterke Riverclan warrior willen worden, daar had ze van gedroomd. Haar naam was zelfs aangepast omdat de naam Slowpaw niet meer bij haar paste omdat ze zo hard gewerkt had. En hier was ze alsnog, een gebroken schelp van wat ze ooit was. Toch kon ze de aanwezigheid van haar moeder niet helemaal ontkennen. Toen de kattin zachtjes haar vacht begon te wassen, leunde ze tegen de flamepoint aan, haar ogen half gesloten. Ze opende haar mond om wat te zeggen, maar sloot hem toch weer. Ze kon de woorden niet vinden.}