The first grey hairs, but it's all worth it

  Met een vrolijke pas trippelde de kater over de heide. Hij had het nu extra druk met de Clantaken die hij altijd heeft natuurlijk, een extra Apprentice én vijf nieuwe kittens. De manier waarop hij ze gekregen had is niet zo leuk, omdat een vriend van hem namelijk overleden is en hij zich daarom nu over de kittens ontfermt. Maar ondanks dat, en dat sommige van zijn nieuwe kinders iets moeilijker zijn dan de ander, is hij wel super blij met ze. Anders had hij ze ook niet geadopteerd. Toch was het veel moeite, vooral omdat hij eigenlijk geen idee had waar hij nou precies mee bezig was. Maar alles kwam op z'n tijd en hij geloofde er in dat hij het allemaal wel zou leren. En hij kon altijd hulp vragen aan Queens of andere vaders.
  Door zijn gedachtes merkte hij niet dat hij al erg veel afgedwaald was en daarom stond hij opeens voor Fourtrees. Hij grinnikte en besloot de helling maar af te lopen. Misschien zou hij Dawnwhisper weer ontmoeten... Was dat verkeerd om te denken? Hij vond haar gewoon aardig, ze waren vrienden. Meer niet. Én hij wilde haar graag vertellen over zijn geadopteerde kindjes. Daar was toch niets mis mee?
  Zijn twijfels verdwenen naar de achtergrond toen hij de grijze vacht van de kattin opmerkte. Wat een toeval weer! Een brede glimlach verscheen op zijn gelaat en vrolijk rende hij op haar af.
  'Heyy! Dawn!'

+ Dawnwhisper

Nog maar net was ze bij Fourtrees aangekomen en meteen al hoorde ze de bekende stem van Shadefeather, die haar vrolijk begroette. "Shade!" bracht ze uit. Ze had niet verwacht hem zo snel alweer te zien. Maar oh, wat was ze toch blij dat hij hier was. Stiekem had ze daar al op gehoopt. "Hoe is het met je?" vroeg ze opgewekt. Alles aan haar straalde.

  'Shade!' bracht de kattin op haar beurt uit. 'Hoe is het met je?' vroeg ze opgewekt.
  De kater zag dat ze helemaal straalde, en zelf deed hij niets anders. Hij was blij dat zij blij was hem weer te zien, want hij was zeker weten blij. En dat ze hem vroeg hoe het met hem was maakte hem alleen maar nog blijer.. Want kittens.
  'Oh StarClan, ik weet niet waar ik moet beginnen, ik heb je zoveel te vertellen,' ratelde hij, bijna stuiterend. 'Ik had dus een vriend en die had kittens maar helaas verdween hij en niemand weet waar hij is en hun moeder was overleden tijdens de geboorte dus toen hadden ze geen ouders meer, maarrrr-' hij haalde eens een diepe ademtuig '-nu heb ik ze geadopteerd!' Hij lachte breed naar Dawnwhisper. Zijn droom, zijn kitten droom, was eindelijk uitgekomen. Natuurlijk niet op de manier hoe hij verwacht had, maar hij beschouwde ze nog steeds als zijn kittens nu. Hij was een papa!

Dawn had niet de stroom aan woorden verwacht die uit Shadefeather's mond kwam. En wat hij vertelde verraste haar ook enorm. Was het negatief? Zeker niet. Maar het was veel om te verwerken. "Wow, Shade." stamelde ze. Het was moeilijk om hier met een juiste reactie op in te gaan. En dat was niet normaal. Was ze nou.. jaloers? Maar hij was niet met iemand. Nee, hij had gewoon wat kittens geadopteerd, wat nog eens megalief was ook. "Vertel me over ze." herstelde ze zich. Ze was nog best benieuwd.

  Hij was erg benieuwd naar haar reactie, maar hij had niets anders verwacht dan een blije reactie, blij voor hem en de kittens. Daarom was hij een klein beetje verrast toen ze niet zo enthousiast leek als hem, maar dat herstelde weer toen ze naar de kits vroeg. Zijn brede glimlach verdween voor geen seconde.
  'Oh, ze zijn echt heel leuk. Ik ken ze al een paar manen voordat de vader opeens verdween dus een moeilijke keuze was het niet,' begon hij te vertellen. 'Het zijn er vijf, vier meisjes en één katertje. Hij heet Pandakit en de rest heet Frogkit, Molekit, Mousekit en Bloodykit.' Hij besloot maar niet te vertellen waarom Bloody zo heette, zij zelf had er ook nog nooit naar gevraagd. 'Vooral Bloody is een uitdaging, maar dat maakt niet uit. Ze zijn allemaal zo lief, Dawn, echt...' Hij had er gewoon geen woorden voor.

Meteen al voelde ze zich schuldig over hoe ze had gereageerd. Hij was niet van haar. Hij was een WindClanner die vijf ouderloze kittens onder zijn hoede had genomen. Daar mocht ze niets anders dan respect voor hebben. "Ik ben blij voor je." mauwde ze zacht, maar met een trotse blik. "Is dat niet moeilijk, die kittens in toom houden?" vroeg ze met een laagje humor in haar stem. Kittens waren moeilijk, dat wist iedereen. En Shadefeather was een schat van een kater. Maar had hij het gezag?

  'Ik ben blij voor je,' mauwde Dawnwhisper zacht. 'Is dat niet moeilijk, die kittens in toom houden?' vroeg ze toen met een laagje humor in haar stem.
  Shade grinnikte en knikte schuldbewust. 'Tja, daar zeg je me wat. Het is zeker wel moeilijk, maar super leuk. En ik ken ze al vanaf hun geboorte, dus het is niet alsof ik opeens vijf nieuwe kittens ontmoet en moet uit vogelen wat hun eigenschappen zijn en zo,' miauwde hij met een grinnik. 'Het gaat op het moment prima en ik weet zeker dat er wel andere katten zijn die me kunnen helpen, mocht het nodig zijn.'

Wat keek ze toch uit naar de dag dat ze ooit zelf kittens zou krijgen, of adopteren. Wie wist het te zeggen? Het leek haar in ieder geval prachtig. Shade's blijdschap was dus ook meer dan te begrijpen. "Dat is fijn." zei ze met een knikje. Dat was ook zo mooi aan in een clan leven; iedereen was er voor elkaar. Of je elkaar nou mocht of niet, het was je taak om anderen te helpen en je kon het altijd terug verwachten. Zo had Shadefeather de kittens geholpen, maar kon hij ook opvoedhulp van zijn clangenoten verwachten. "Ik ben oprecht heel trots op je." gaf ze warm toe.

  Dawnwhisper zei dat dat fijn was, wat het zeker was. Shadefeather had geen idee wat hij zonder een Clan moest, zonder zijn Clan. Het was misschien wat moeilijk om het moment, maar de kleine momenten deden er ook toe. De kleine momentjes dat ze elkaar hielpen waren goud waard en dat maakte het Clangevoel alleen maar sterker.
  'Ik ben oprecht heel trots op je,' gaf de grijze poes warm toe.
  Shade glimlachte dankbaar. 'Dank je, Dawn. Af en toe twijfel ik nog een beetje om heel eerlijk te zijn, maar het komt allemaal wel goed,' glimlachte hij.

"Ik twijfel ook over of ik wel een goede mentor ben, maar Silverpaw gaat met sprongen vooruit." zei ze met een glimlach. Ja, ze was apetrots op haar apprentice. "En jij bent een van de zachtaardigste katten die ik ken. Als al die anderen het kunnen, dan kan jij het zeker." Dat zei ze niet eens om aardig te zijn. Het was gewoon echt zo. Er waren zoveel nare ouders waarvan de kits ook prima opgroeiden. Hij hoefde zich geen zorgen te maken.

'Ik twijfel ook over of ik wel een goede mentor ben, maar Silverpaw gaat met sprongen vooruit,' zei Dawn met een glimlach en hij was dankbaar dat de grijze poes zijn vriendin was. Ze konden het zo goed met elkaar vinden en ze begrepen elkaar. 'En jij bent een van de zachtaardigste katten die ik ken. Als al die anderen het kunnen, dan kan jij het zeker.'
Shade grinnikte even om haar woorden. 'Dat betwijfel ik, hoor,' miauwde hij. 'Soms is zachtaardig zijn niet het beste, sommige kittens hebben juist wat strengheid nodig, zoals Bloodypaw. Ik weet alleen niet goed of ik dat wel kan...' sprak hij zijn twijfels uit. 'Daarom ben ik ook blij dat anderen me kunnen helpen,' vervolgde hij met een glimlach.