Ulex minor

Gorsekit was bij met zijn vorderingen bij de cadeautjes die hij aan het maken was voor papa, mama en stiekem ook nog één voor Falconpaw. Maar het was een verassing, dus hij verstopte het achter in de nursery. Het doel was om alles af te hebben voordat hij een leerling zou worden. En dan zou vast wel lukken. Maar hij kon nu even niet verder, want hij moest wachten totdat Falconpaw bloemetjes zou brengen. Dat had hij immers beloofd, maar Gorsekit vond het niet erg als hij alle tijd nam. Maar wat hij wel zelf zo nu en dan kon vinden waren kleine brem bloemen, die veel te vinden waren in en om het kamp. Al ging hij echt nog niet naar buiten! Maar de verdwaalde gele bloemblaadjes kwamen nog wel eens het kamp in waaien.
Toen hij alles weer netjes verstopt had, ging hij op zoek naar wat anders te doen. Misschien wilde iemand wel met hem spelen! Nu Heatkit Heatpaw was geworden, was het namelijk wel een beetje saai in de nursery. Er waren natuurlijk wel heel veel andere lieve kittens, maar niemand was zo’n goed vriendje als hij met Heatpaw was. Maar stiekem was Gorsekit ook wel een beetje verlegen om het initiatief te nemen. Maar toch wandelde hij zo dapper als hij kon door de nursery, een mosballetjes voor zich uit schoppend. Totdat hij bij een druk bewoond nest aankwam en voorzichtig met zijn gele oogjes over de rand van het nest gluurde. Hij durfde nog niets te vragen, bang dat hij hun zou storen, maar hij meende dat hij de blik van één van de kittens had opgevangen…

&Oceankit eerst

Gorsekit blik kruiste met die van de andere kitten, haar blauwe ogen staarden hem aan. Gorsekit stond stil en wist niet wat hij moest zeggen, maar voordat hij ook maar iets kon verzinnen rode de grijs met witte kitten het nest uit en lande prompt voor zijn pootjes. Oh nee! Ze had zich toch niet zeer gedaan? Hij kon zich nog de tijd herinneren dat hij zo klein was, dat uit het nest komen de grootste uitdaging van de wereld was. De eerste keer dat hij het zachte, warme nest had verlaten voor de allereerste keer, was hij ook gevallen. Dus hij kon zich voorstellen hoe ze zich voelde! Geschrokken naderde hij de jonge kitten en snuffelde aan haar. ‘Gaat het? Oh nee, je hebt je toch niet zeer gedaan?’ Hij wist niet wat hij verder nog kon doen, dus wipte hij van het ene voorpootje, op de ander, waarbij hij de kitten over haar hele lichaam bestudeerde. Oh jeetje, hij vond het maar zenuwslopend!

Gorsekit kreeg geen antwoord, behalve dat er eindelijk een soort van geluidje uit de mond van de kitten kwam en ze haar kopje schudde. Het jonge katertje haalde opgelucht adem en toen kreeg hij opeens een neus tegen hem aan. Hij deinsde toen achteruit. Waarom deed ze dat? Maar ze leek compleet in orde, dus misschien als een dankje, of misschien… Nou ja, het was een kitten en ze was oké. Alsnog kwam er geen woord uit de mond van de poes. Gorsekit ging toen zitten met een glimlachje op zijn gezicht. ‘Gelukkig gaat het goed,’ miauwde hij vrolijk. ‘Ik ben Gorsekit, wie ben jij?’ vroeg hij toen aan de jongere kitten. Hij wist dat ze één van het grote nest was die op een regenachtige nacht binnen werd gebracht. Toen had hij angstig toegekeken hoe ze binnen werden gebracht. Maar verder waren het normale kitten, zoals ieder ander in de nursery.

Gorsekit keek de kleine een beetje nerveus aan. Het was een beetje een ongemakkelijke sfeer. Ze keek hem een beetje raar aan, waardoor Gorsekit snel wegkeek. Oeps, had hij iets verkeerds gedaan? Maar uiteindelijk stelde de kitten zich voor. Oceankit! Ze leek zelf ook een beetje gespannen. Lekker duo waren de twee dan! Gorsekit was dit niet gewend. Normaal gesproken was iedereen wel heel aardig tegen hem. Hij had nog nooit iemand ontmoet die ook een beetje zoals hem was, wat misschien niet de meest handige combinatie was. Maar toch slikte het rood-witte katertje, waarna hij het weer in zichzelf opbracht om iets te zeggen. ‘Wat een mooie naam!’ snorde hij vriendelijk. Maar daarna werd het weer stil, want Gorsekit wist niet wat hij verder nog moest zeggen tegen de kleine kitten.

Gorsekit keek tevreden toe hoe de kitten het leuk leek te vinden dat hij haar een complimentje gaf. Maar voor hij het wist kreeg hij een kopje en een tong over zijn wang. Verlegen knipperde hij een paar keer, waarna hij enkele moment leeg voor zich uit keek. Toen kwam er een voorzichtig lachje op zijn gezicht. ‘Dankjewel,’ murmelde hij zachtjes, waarna hij kort zijn neusje op haar kruin legde. Toen keek hij haar weer met vriendelijke ogen aan. De kitten was nu eenmaal uit het nest gevallen, misschien konden ze er wel het beste van maken? ‘Wil je anders een spelletje doen? Met de mosbal spelen misschien?’ De mosbal was Gorsekit zijn persoonlijke favoriet geweest toen hij klein was. Het was het eerste spelletje wat hij had geleerd, en hij was er ook best goed in geworden. Maar als Oceankit wilde spelen, zou hij het natuurlijk wel makkelijk voor haar maken.

De kitten leek een spelletje wel te zien zitten. Ook al sprak ze niet veel, hij kon het van haar gezichtje afzien. Ze was op zoek naar een mosbal, maar Gorsekit zag er een eindje verderop al een liggen. Hij stond op en sprong er simpel heen. Hij kon hem makkelijk snel pakken! Hij snorde en liet terug naar de wit met grijze kitten. ‘Hier,’ miauwde hij toen hij de bal voor haar poten neerlegde, waarna hij enkele passen terug zette. ‘Probeer hem maar te gooien, dan probeer ik hem te vangen!’ Meteen kreeg hij herinneringen van zijn vroege jeugd, hoe hij van Heatpaw had geleerd hoe je met mosballetjes moest spelen. Hoe je voorzichtig kon zijn, maar toch plezier kon hebben. Alleen was hij nu Heatpaw, en Oceankit was zijn vroegere zelf.

De grijswitte kitten leek het wel een mooi spelletje te vinden. Hij zag hoe haar gezichtje begon te stralen, haar blauwe ogen begonnen te twinkelen. Ze knikte een keer, voordat ze in beweging kwam. Een zetje tegen de mosbal. Even vloog hij een kort stukje door de lucht. Gorsekit was te laat met naar voren schieten om hem te vangen, maar toen hij opsprong rolde het balletje tot aan zijn voorpoten. Gorsekit kreeg een lach op zijn gezicht. ‘Heel goed!’ snorde hij vrolijk. ‘Super, echt super!’ Ze had precies hard genoeg gegooid. En als het laatste stukje een beetje langzaam rolde was heus niet erg. Ze was ook nog maar klein, dus hij zou ook voorzichtig zijn. Hij haakte zijn klauw onder het mosballetje en gaf het een zetje. Net zoals bij haar kwam hij een staartlengte naar voren, voordat hij iets voor haar landde en het laatste stukje met een paar kleine stuiters naar haar toe kwam rollen. Er zat iets meer vaart achter dan wat Oceankit net had gedaan. Maar hij hoopte dat het niet te hard was. Hij wist nog hoe eng hij snelle mosballen in het begin vond.

Och, Gorsekit zijn hartje smolt bij dit aanzien. Ze leek helemaal blij te zijn! Hoe ze vrolijk op het balletje dook, om vervolgens hem weer zachtjes terug te werpen. Ze deed het met haar bekje, in plaats van met haar klauwen. Een interessante techniek, misschien zou hij dat ook maar eens moeten proberen. Toen het balletje weer voor zijn poten neerkwam, keek hij trots op naar de ander. ‘Wow, dat is een goede manier!’ complimenteerde hij haar, waarna hij het balletje ook tussen zijn kaken oppakte en zijn oogjes vrolijk glinsterden. Hij draaide zijn kopje naar achter, waarna hij het naar voren zwiepte en het balletje losliet. Al was hij iets te ver doorgedraaid, en landde het balletje helemaal niet voor Oceankits pootjes, maar helemaal verder naar links. ‘Oh, oeps!’ miauwde Gorsekit een beetje beschaamd. Hij was al veel ouder, hij zou dit toch ook gewoon moeten kunnen? Maar dit was wel het perfecte moment om Oceankit de hemel in te prijzen. ‘Jij bent gewoon beter dan ik!’ snorde hij verrukt, waarna een brede glimlach zijn gezicht sierde.

Yes! Gelukt. De kitten moest lachen. Ze zei alleen nog steeds niet zo veel. Maar dat was heus niet erg, het lachje op haar gezicht was genoeg. Hij giechelde dan ook eventjes. Maar al snel kwam de bal weer zijn kant op, maar met een afwijking. Hij wilde alleen de poes niet teleurstellen dat ze niet goed had gemikt, en daardoor maakte Gorsekit dan ook een grote sprong richting het balletje. Hij strekte zijn poten ver voor zich uit en wist wonder boven wonder het balletje te vangen. Hij pufte een keer van inspanning, waarna zijn blik weer naar de grijs-witte kitten ging. ‘Heel goed!’ miauwde hij trots. Hij had de bal nog tussen zijn poten, maar liet zich toen met een zucht op zijn rug vallen. Hij wierp de bal even op en neer boven zijn kop, licht snorrend, waarna hij hem uiteindelijk weer naar de ander passte.