Stumbling through life

Hij was best moe, van alle indrukken van het territorium - ja nog steeds- en misschien was dat ook grotendeels te wijten aan het feit dat hij voor zichzelf heel veel ren training had klaar gezet. Wat betekende: heel veel sprintjes trekken tot hij niet meer kon en dan nog over die grens gaan tot zijn spieren bijna gilde dat hij niet meer kon. En nu deden zijn spieren dus ook gewoon pijn. Maar goed, hij zou niet om zoiets kleins naar Routnose en Lizardpath gaan, die hadden wel iets beters te doen dan zijn pijnlijke spieren bekijken en daar iets voor geven. Hij had zijn ogen ontspannen gesloten, zijn staart om zijn lichaam heen geslagen. Hij zou een klein dutje doen voordat hij weer iets zou gaan doen, gewoon één klein dutje. Maar daar was niks erg aan! Iedereen moest wel eens een dutje doen en hij was al heel erg druk geweest. Toen hij echter iets in zijn nest voelde schoot zijn kop overeind, waarna hij pas de kitten spotte in zijn nest. Zijn vacht was uit schrik volledig overeind gaan staan, maar begon inmiddels weer iets meer naar beneden te gaan. "Uhm, hallo," klonk er met een klein stemmetje van de poes af. Hij herkende haar als Molekit, waar hij nog 3 manen mee in de nursery had gelegen. "Molekit, je liet me schrikken." sprak hij met een zacht lachje terwijl hij zijn vacht vanbinnen aan sprak dat het weer terug moest gaan liggen zoals het was. "Wat doe je hier?" vroeg hij even met een geamuseerde blik op zijn gezicht.

De kitten was natuurlijk zelf ook geschrokken. Tenminste, zo zag ze er wel uit. Hij wist niet precies hoe de poes zo tussen zijn poten was belandt maar als hij haar zo zag moest ze ofwel er in zijn gevallen of er in gesprongen zijn. "Ik, uh, ik wilde een kijkje nemen," bracht de gevlekte poes stamelend uit tegen hem. Natuurlijk zat die nieuwsgierigheid in haar, het verlangen naar het nieuwe deel in haar leven zoals hij ook had gehad toen hij steeds dichterbij kwam bij de zes manen. "Sorry," sprak Molekit nog snel er achteraan. "Ik wilde niemand laten schrikken, alleen maar kijken hoe het er van binnen uit zag hier," vertelde ze verder, waarop hij zachtjes begon te glimlachen. "Dat snap ik hoor! En dat mag ook gewoon." sprak hij rustig tegen haar. Het leek in ieder geval niet de bedoeling geweest te zijn om hem zo te laten schrikken, dat scheelde weer. Het had ook altijd nog een dare geweest kunnen zijn van een andere kitten. Oh, hoe hij wel eens zo dingen had uitgehaald. "Ik had je gewoon niet zo verwacht hier." sprak hij met een luchtig lachje. En dan vooral ook niet tussen zijn poten, dat was hem nou nog nooit zo gebeurd. "Wat vind je er tot nu toe van?" besloot hij te vragen aan haar om de aandacht van het in zijn nest vallen af te halen.

Hij weet zelf ook nog zijn eigen avonturen naar alle dens om alles te ontdekken, maar de eerste keer was het ook heel erg spannend hoor! Dus hij snapte het wel, vooral als het niet de bedoeling was om alles te vragen aan de katten daar, maar om alleen even te kijken. De eerste keer dat hij ‘betrapt’ was, was voor hem ook een angstig moment en was hij bang geweest dat ze hem naar zijn moeder zouden gaan brengen en dat hij weer op zijn kop zou gaan krijgen. Maar dat was niet gebeurt en sindsdien was het leuk om de andere dens in te gaan. En hij hoopte dat hij dit ook voor elkaar kon krijgen voor deze jonge poes. ”Groot! En heeft echt iedereen een eigen nest?” klonk er van de poes af, waarop hij breed begon te glimlachen. De kater was blij dat ze zich meer leek te ontspannen dan eerder. ”Jep! Omdat we nu heeeeel erg groeien passen we moeilijk met meerderen op een nest.” sprak hij grinnikend tegen de jonge poes. Het was waar, hij was echt al best wel heel erg veel gegroeid sinds hij de nursery uit was gegaan. ”En daarbij, we moeten allemaal op verschillende tijden vertrekken, je wilt elkaar niet wakker maken.” sprak hij met een glimlachje.

Hij had er nooit echt over na gedacht waarom ze in een ander nest sliepen. Soms zag hij het wel eens gebeuren dat sommige apprentices bij elkaar gingen liggen, maar dat was weer een ander verhaal. Dat konden soms siblings zijn of katten die gewoon echt hele erge goede vrienden waren. Hij zag het wel gebeuren hoor, maar dat was hun keuze. Hij zou het ook geen probleem vinden om met Hazelpaw of met goede vrienden te gaan slapen hoor!! Hij had er niks op tegen maar als één van hun vroeg op moesten staan en hem daardoor wakker maakte... nee dankjewel. Dat hoefde hij niet. "Heb jij al veel geleerd?" klonk er vervolgens van de jonge poes af, waarop hij breed begon te glimlachen en rustig knikte. Hij had al heel veel geleerd! "Jazeker! Het territorium is prachtig, je gaat echt blij zijn als je daar mag gaan beginnen! Geloof me!" sprak hij blij tegen de jonge poes. En het was geen leugen, hij vond het heerlijk toen hij voor het eerst kon beginnen met het territorium te verkennen. "Ik ben nog niet heel goed in jagen, maar ik word er steeds beter in." vervolgde hij met een zachte glimlach tegen de kitten. Hij was verre van perfect, maar goed het zou vast wel weer vanzelf komen hoopte hij dan wel weer.

De kitten keek hem aan met een glimlach terwijl hij over alles vertelde over het apprenticeschap. Hij vond het heerlijk om het zo te vertellen en haar enthousiaster te maken. Tenminste, hij hoopte dat ze er enthousiaster van werd. Hij werd er toen hij een kitten was wel veel enthousiaster van, ah hij wist het nog goed hoe het was om al die verhalen te horen. En dingen uit te proberen. Zou dat zijn waarom hij nu zoveel moeite had met jagen? Het vechten leek echter wel goed te gaan dus toen zou hij misschien wel goede dingen moeten hebben opgevangen bij de apprentices. Of het was gewoon omdat hij er natuurlijk beter in was geweest dan jagen. Het zat ook niet mee soms he. "Maar, jij ben al groot en vast ook sterk? Je moet vast goed zijn in jagen," klonk er ietwat ongelovig van haar af, waardoor hij even knipperde en naar haar keek. Het was wel een compliment (dacht hij?) maar als het alleen maar zo werkte huh. "Groot en sterk zijn betekent niet dat je meteen kan jagen." sprak hij met een zachte glimlach tegen de jongere poes. Jagen had met veel dingen te maken, maar zeker niet met groot en sterk zijn. "Bij jagen gaat het om techniek en hoe goed je bent met jezelf onder de controle te houden. Hoe goed je de omgeving in de gaten kan houden. De kleinste takjes kan ontwijken en ervoor te zorgen dat de prooi je niet kan zien." sprak hij met een warme glimlach tegen haar. Was het maar zo'n feest dat je alleen met grootte en sterkte prooien kon vangen. "Hoe groot, klein, licht of zwaar, sterk of zwak je bent, dat maakt niet uit met prooien vangen. Want het gaat erom hoe je je prooi te slim af kan zijn. Dat je zo dichtbij mogelijk kan komen zonder dat het diertje het merkt zodat je erop kan springen." En daar was hij dus totaal niet goed in, want er ging altijd helaas wel eens iets mis. Was het maar zo'n feest dat het zo makkelijk ging he.

Hij vertelde over jagen, iets wat voor sommige katten een eitje was, terwijl het voor andere katten een beste kluif was. Voor hem was het het tweede. Hij was verre van goed in jagen, hij was eerlijk in het was niet voor hem weg gelegd. "Dan ga ik het nooit goed kunnen," klonk er teleurgesteld van de poes af, waardoor hij even wat met zijn oren draaide. Maar er waren altijd meerdere wegen die leidden naar wat je wilde! "Je kan ook tunneler worden!" Sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Dat was het voordeel van in WindClan zitten, toch? "Ik ben een moor runner, maar tunnelers gaan de tunnels in. Waar je het meer moet hebben van al je andere zintuigen! Want het is suuuper donker in de tunnels!" Sprak hij met een warme glimlach tegen de poes. Kijk! Dat zou dan toch misschien wel de oplossing zijn voor de poes of wilde ze dat juist totaal niet? Hij wist anders ook niet goed hoe hij het moest oplossen... pfoe, gelukkig was hij zelf geen leader.