A winter day [Hazelpaw]

Onderwerp: A winter day [Hazelpaw] vr 14 feb 2020 - 15:40

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Zijn poten brachten hem terug naar het Camp met een goed gevoel. Hij had zojuist even meegekeken hoe de trainingen vorderden van een paar Apprentices en hun mentoren mochten tevreden zijn vond hij. Toch was het nog niet iets om in jubel stemming te zijn omdat de prooi nog schaars was en het belangrijk was om scherp te blijven op de dreiging van BloodClan. Toen hij het Camp binnenstapte viel zijn oog op een van de Apprentices die wat afgezonderd leek te zijn van de rest. Met een paar rustige passen liep hij naar de Apprentice toe en ging hij voor haar zitten. "Alles oké?" vroeg hij.

Het was gek. Het was gek dat Falconpaw niet meer in de apprentice den sliep. Daarom miste ze hem stiekem nog steeds een beetje. Ook al was ze terug in WindClan en had ze weer een mentor gekregen, Stagstorm. Ze had het druk genoeg, maar het was toch anders. Alles was veranderd sinds de dag dat ze naar de bergen was vertrokken. Zijzelf was veranderd, maar alles in WindClan ook. Behalve Stallionstar en Routnose dan. Binnen haar familie was er nog al een rollencoaster geweest. Haar moeder was deputy geworden en ze had nog steeds geen echt gesprek met haar gevoerd. Ze durfde het niet en Amberstorm leek haar ook niet echt op te zoeken. Falconpaw sliep nu in de medcine cat’s den. Ze zuchtte even zachtjes. Ondanks dat de afstand tussen broer en zus nu weer klein was, was die op de één of andere manier ook weer groter dan dat hij ooit geweest was. Hij volgde nu een ander pad, eentje die zij waarschijnlijk nooit helemaal zal leren begrijpen. Ze knipperde met haar hazelnootkleurige ogen toen ze zag dat Stallionstar naar haar keek en aan zijn uitdrukking te zien had hij zojuist iets tegen haar gezegd. Ooh, oepsie… “Ehm sorry… ik was in gedachten. Wat zei je Stallionstar?” Ze keek even beschaamd naar haar poten. Wat weer een heerlijke indruk liet ze hier achter.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Er bleef een wat glazige uitdrukking op het gezicht van Hazelpaw staan totdat ze zich leek te beseffen dat er iets tegen haar gezegd was. “Ehm sorry… ik was in gedachten. Wat zei je Stallionstar?” miauwde ze verontschuldigend en hij glimlachte vriendelijk naar de Apprentice. "Ik vroeg hoe het met je was" miauwde hij vriendelijk en tikte zacht met zijn staart op haar schouder. "Het is fijn je weer in WindClan te hebben Hazelpaw" murmelde hij en knipperde met zijn groene ogen.

Stallionstar herhaalde dat hij had gevraagd hoe het met haar ging, waardoor haar bek een kleine ooh vormde zonder geluid te maken. Die ging over in een glimlach toen de leader aangaf dat hij blij was dat ze er weer was. Iets wat verlegen keek ze hem aan, in haar ogen was zichtbaar dat zijn woorden haar goed deden. “Ik ben blij dat ik weer kan trainen met een vaste mentor, Stagstorm is aardig.” Miauwde ze toen. “Ik vind het alleen gek dat mama nu jouw deputy is en dat Routnose nu mentor is van Falconpaw.” Vervolgde ze eerlijk. “Ik mis hem soms in de den.” Fluisterde ze er achteraan. Even ging haar blik weer naar haar voorpoten, maar toen keek ze Stallionstar aan. Ze was nu sterk, dat wist ze zeker. Ze miste hem, maar zo was het ook goed. Ze kon dit, echt.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Als een bloem die het ochtendlicht op haar blaadjes kreeg leek Hazelpaw een beetje open te bloeien. Ze vertelde dat ze blij was met Stagstorm en hij glimlachte. "Als hij brommerig doet neem het hem niet kwalijk, hij is soms wat kortaf" miauwde hij en kon een zachte grinnik niet onderdrukken. “Ik vind het alleen gek dat mama nu jouw deputy is en dat Routnose nu mentor is van Falconpaw.” vervolgde ze en hij knikte erkentelijk. "Dat snap ik, er is een hoop veranderd" miauwde hij en zijn blik verzachtte toen ze zacht fluisterde dat ze haar broertje miste. Hij zakte door zijn voorpoten zodat hij op gelijke hoogte met Hazelpaw kwam en miauwde even zacht "Misschien kun je aan Routnose vragen of je eens mag komen logeren?" opperde hij. "Ik denk dat Falconpaw dat ook vast gezellig vind" miauwde hij en glimlachte warm.

“Ik vind het niet erg als die brommerig doet hoor!” Ze was veel erger gewend en zolang die niet boos op haar was, dan vond ze het allemaal best. Haar standaard lag misschien ook wel wat anders dan een andere apprentice. Zelf vond ze het tot nu toe ook niet brommerig, ze was blij met Stagstorm als mentor. Stallionstar zei dat hij het snapte. Ja? Snapte hij het. Haar hazelnootkleurige ogen werden groot toen hij verder sprak. “Mag dat wel?” Mocht ze vragen of ze mocht logeren? Stallionstar zei dat het mocht, hij was de leader, haar gezicht begon te stralen. “Dankjewel!” Riep ze helemaal enthousiast. “Ik ga het vragen, ik hoop dat ze het goed vind.” Ze had er nu al zin in. Hopen dat het mocht van Routnose en dat ze niet teleurgesteld zou worden.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Hij zag hoe Hazelpaw helemaal opleefde toen hij haar min of meer toestemming had gegeven bij haar broertje te logeren. Zijn blik verzachtte nog iets meer, het ging hem nauw aan het hart hoe het ging met zijn Clan en als hij met zoiets kleins een Clangenoot zo blij kon maken? Waarom niet. “Ik denk van wel hoor” murmelde hij en bewoog met het puntje van zijn staart. “Zullen we anders even de poten strekken? Dan kan jij me meer vertellen over hoe het trainen gaat.” miauwde hij en schudde zijn spieren los. "Heb je in de bergen getraind?" vroeg hij haar toen terwijl hij langzaam aanstalten maakte om te gaan lopen.

Ze glimlachte. Stallionstar wist alles, dus dan kon ze het best vragen. “Oké!” Lachte ze dan ook blij. Ze knikte toen hij vroeg of ze een eindje zouden gaan lopen. “Is goed Stallionstar.” Ze trippelde achter hem aan. “Ja wel een beetje. Oma nam mij vaak mee naar buiten, maar zoals ze zelf altijd zegt is ze de snelste niet meer maar ze deed wel haar best en ze heeft veel verteld. Ik mocht ook mee met Wren en haar mentor of soms mee naar buiten met een andere Tribekat.” Het was niet zo dat ze stil had gestaan, maar de bergen waren anders. Anders dan het trainen in WindClan territorium. Al hielp de conditie die ze daar had op kunnen bouwen hier juist wel weer mee, ze hield haar tempo veel langer vast.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Zijn ogen lichtte op toen ze sprak over haar oma, Brindleleaf. Hij kende de poes nog goed, ze was in de bergen gebleven en soms vroeg hij zich nog steeds af hoe het met de poes ging. Destijds was Everstar afgetreden als Leader en was Oceanbreeze Leader geworden. Het waren roerige tijden geweest voor de Clan en niet alleen voor zijn eigen Clan. “Het zal wel heel anders trainen geweest zijn” miauwde hij meer als constatering. “Ik merk dat je meer conditie hebt?” vroeg hij haar en hij versnelde zijn pas een tikkeltje.

Ze knikte toen hij zei dat het vast anders trainen was geweest. “Ja, de bergen zijn heel anders dan hier.” Beaamde ze dan ook. Ze vond het heel erg knap dat oma er had kunnen wennen. Ze had het er erg leuk gevonden, maar hier was toch echt haar thuis. Hier kon ze rennen zo hard als ze zelf wilde, tot het uiterste gaan. Er verscheen een smile rond haar lippen toen hij aangaf dat haar conditie beter was. “Bedankt Stallionstar!” Miauwde ze vrolijk. “Ja dat kan ook niet anders dan met zo’n vriendin als Wren.” Lachte ze vervolgens. “Ze heeft me alle hoeken van de bergen laten zien.” Ze grinnikte even zachtjes, voordat haar blijheid weer verdween. Ze slikte terwijl ze aan Wren dacht. Ze had Falconpaw terug, maar was Wren nu kwijt. Sommige dingen waren gewoon heel oneerlijk. Toen ontstond er weer een waterig glimlachje rond haar lippen. “Wren kan zich zo makkelijk verplaatsten op de rotsen, dan moet je wel conditie opbouwen om haar bij te kunnen houden, wanneer jij niet zo handig bent als haar.” Miauwde ze ietsje zachter dan ze eerst had gedaan.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

De kater draaide zijn gevlekte oor naar Hazelpaw tijdens het lopen om te luisteren naar haar verhalen uit de Mountains. Hij was er zelf ook van onder de indruk geweest, het was open net als WindClan gebied maar met veel meer heuvels en moeilijke bochten waar je snel je evenwicht kon verliezen en in een ravijn kon vallen. Gelukkig waren er tijdens de grote reis geen katten in het ravijn gevallen, dat zou verschrikkelijk zijn geweest. Hazelpaw vervolgde dat ze vrienden had gemaakt, een van hen heette Wren. Hij draaide zijn kop even en glimlachte naar Hazelpaw die het er moeilijk mee had. "Wie weet komt de Tribe ons ooit op een dag opzoeken. Maar de pootafdrukken die we in elkaars harten achterlaten zijn voor altijd" miauwde hij en hij streek even troostend over Hazelpaw's rug heen met zijn staart. "Laat anders maar eens zien hoe goed die conditie is. Laten we een race doen naar de Outlook Rock" miauwde hij en hij voelde hoe de adrenaline door zijn lichaam begon te gonzen in afwachting van het wegschieten naar de steen in kwestie.

Ze keek in de ogen van haar leader en knikte langzaam, ze hadden inderdaad een pootafdruk in haar hart gemaakt. Waarschijnlijk was dat wederzijds geweest. Dus wie weet zou ze hen inderdaad ooit weer zien. Haar ogen begonnen een klein beetje te flonkeren. Ja, daar had ze nu al zin in! Toen gaf Stallionstar aan dat ze mocht laten zien hoe goed haar conditie was. Oeh, spannend. Maar ook heel erg leuk! Ze hield er van om te rennen, dat was iets wat ze het liefste deed en waar ze ook het beste in was. Ze was snel, nog niet zo snel als een volwassen kat met haar korte poten, maar het was wel veelbelovend. De snelheid die ze wist te bereiken, dus knikte ze nogmaals dit keer helemaal enthousiast. Ja, zo leuk! “Ja is goed.” Miauwde ze blij. Ze ging er klaar voor staan en schoot er niet veel later als een pijl van een boog vandoor.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Hazelpaw leek niet lang te hoeven nadenken over het wedstrijdje, soms leek het wel of katten vonden dat hij serieus moest blijven omdat hij Leader was. Dat was dan ook wel zo, maar dat betekende niet dat hij niet graag rende en met andere katten praatte of iets ondernam. Hij zag Hazelpaw vooruit vliegen en gaf haar nog even wat voorsprong om daarna zijn poten in beweging te zetten en op snelheid kwam. Hazelpaw's staart golfde achter haar en al vrij snel liep de kater in en hield hij haar tempo vast. Het was een goed tempo en hij gaf haar een knikje toen hij schouder aan schouder met haar rende, ze was inderdaad met grote sprongen vooruit gegaan. Dat mocht duidelijk zijn.

Ze keek opzij toen Stallionstar naast haar kwam rennen, er verscheen een brede lach op haar snoet. Ze wist natuurlijk ook wel dat hij een stuk sneller zou zijn dan haar, maar dat vond ze ook helemaal niet erg. Ze was niet zo competitief aangelegd. Ze vond het gewoon heerlijk om te doen en gezellig, daar werd zij veel gelukkiger van. Toch was een wedstrijdje altijd leuk en een goede test om te zien hoe ver ze ergens mee was. Bij de outlook rock remde ze af en keek haar leader weer aan. “Dat was leuk!” Miauwde ze blij. Het kwam ook recht uit haar hart, ze meende oprecht wat ze zei. Hazelpaw was altijd oprecht, ze had nog nooit iemand voorgelogen.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

De Outlook Rock kwam met rasse schrede dichterbij en hij begon net als Hazelpaw wat vaart te minderen. Hazelpaw draaide haar kopje en vertelde hem dat ze het leuk vond en hij grimaste naar de Apprentice. "Ik ook" miauwde hij en hij hoorde hoe zijn eigen stem wat lichter klonk dan normaal. Bijna weer alsof hij zelf een Apprentice was maar dan met de kennis die hij nu bezat. "Nu we toch hier zijn kunnen we het beste even de grenzen gaan markeren. Heeft Stagstorm je al eens meegenomen naar de grenzen?" vroeg hij en keek opzij in de hazelnootkleurige ogen.

Ze vond het fijn dat Stallionstar het ook leuk had gevonden. Hij was aardig en hij had het nooit erg gevonden dat ze zich een keer had versproken toen ze kitten was geweest. Iets waar Amberstorm haar toen flink voor op haar kop had gegeven, omdat ze had gevraagd of hij niet te oud was om met een mosbal te spelen. Inmiddels wist ze dat je daar nooit te oud voor was, net als voor wedstrijdjes. Soms was het goed om even te ontspannen of om even met de kittens te spelen. Daarmee leerde je ze alleen maar beter kennen. Ze schudde haar kop toen Stallionstar vroeg of ze al bij de grenzen was geweest. “Nee, nog niet.” Miauwde ze toen. Was dat erg? Nee toch? Iets wat onzeker keek ze haar leader aan.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

Hij knikte en glimlachte even naar Hazelpaw die hem wat onzeker aankeek na haar antwoord. “Oké, dan gaan we daar nu naar toe. Let wel op waar je je poten neerzet. We zouden andere Clan’s niet tegen de haren in willen strijken door een poot op hun gebied te zetten” miauwde hij en wenkte Hazelpaw met zijn staart. Voor nu wilde hij even rustig aan doen met vaart maken, ze hadden nu toch nog genoeg daglicht en het was niet zo dat het regende als een malle. Terwijl hij richting de grens begon te lopen waar hun gebied grensde aan dat van de Rogue’s. Dit was een grens die hij als hij zelf een Apprentice had als eerste liet zien. “We lopen nu richting de grens waarachter de Rogue’s en de twoleg boerderijen zitten. Dit is een belangrijke grens die nog vaker gepatrouilleerd wordt dan de Clangrenzen. Wil je een gokje doen waarom?” vroeg hij haar.

merc

Ze liep achter Stallionstar aan naar de grens met roguegebied. De katten met de vele verschillende geuren, van het zwerven. Ergens vond ze dat wel interessant. Wat zouden die katten allemaal meemaken? Hoe anders zou hun leven zijn, met die van WindClan. Stallionstar stelde haar een vraag, dus richtte haar hazelnootkleurige ogen zich weer op naar haar leader. “Om er voor te zorgen dat er geen rogue’s het gebied binnen komen? Of hier gaan jagen?” Vroeg ze voorzichtig. Ze wist het niet zeker, maar dat was het eerste wat er bij haar naar boven kwam.

Stallionstar

Take the risk or lose the chance

“Om er voor te zorgen dat er geen rogue’s het gebied binnen komen? Of hier gaan jagen?” beantwoordde Hazelpaw zijn vraag en hij knikte goedkeurend. "Inderdaad" miauwde hij tevreden en voelde hoe zijn staart omhoog ging toen hij de geuren van de Rogue's rook. In zijn staart kwam een kleine knik aan het puntje en bewoog van links naar rechts om Hazelpaw te vertellen dat ze achter hem moest blijven. De gevlekte kater opende zijn bek en dronk de geuren in om te weten te komen of er katten dichter in hun buurt waren dan ze misschien dachten. Vooralsnog rook hij niks vreemds dus liet hij zijn staart weer langzaam zakken in een normale positie. "Het beste kun je Rogue's vermijden, voor je het weet is het niet een Rogue maar een BloodClan kat die voor je neus staat en zich voordoet als een Rogue. Daarom mogen Apprentices ook niet alleen naar deze grens" miauwde hij en ontspande zich een beetje. "Als je vragen hebt, stel ze maar hoor" miauwde de kater vriendelijk tegen de Apprentice.

merc

Ze had het goed. Er brak een brede glimlach rond haar lippen door. Toen gebood Stallionstar haar om achter hem te blijven, waardoor de glimlach weer verdween en ze ernstig langs hem heen spiekte. Ze hoopte dan niet dat er zo’n rogue was. Het klonk heel erg serieus en eigenlijk stiekem ook wel een beetje eng. “Maar die BloodClan katten hebben toch zo’n halsband? Of hebben rogue’s dat ook?” Vroeg ze haar leader terwijl ze naar de grens keek. Ze mocht hier dus nooit alleen komen, dat zou ze dan ook zeker niet doen. Ze kwam liever geen enge katten tegen, daar werd ze nerveus van. Ze was nog niet goed in vechten, eigenlijk gewoon een beetje stuntelig. Dus nee, liever niet.

Onderwerp: Re: A winter day [Hazelpaw]