What we've lost.

Er waren een paar dingen gebeurd in haar leven waar ze echt verdriet om had gehad: toen Treeclaw zijn ontrouw naar haar bewees door haar pijn te doen op een manier die ze niet voor mogelijk had gehouden en toen the Heatherfields door RiverClan op een beestachtige manier in beslag werd genomen. Er waren doden gevallen, langs beiden kanten, maar in Feathersky’s ogen had RiverClan het meeste leed toegedaan. Opeens was het geen gewone border fight meer geweest, maar meer een vecht van leven op dood. Feathersky’s hart ging uit naar de jonge warriors die hun leven hadden gelaten en naar StarClan moesten gaan en om wat? Een stukje territorium waar RiverClan niet eens fatsoenlijk in kon jagen omdat ze meer gericht waren op bosachtig gebied en water dan in hoog gras. Nee, Feathersky had er het nut niet van ingezien en als de tijd zou komen, zou ze net zo hard weer vechten om the Heatherfields terug te winnen, maar dan wel op een eerlijke manier. Voor haar zouden er geen doden hoeven vallen. Ze konden ook vechten op een eerlijke manier door hun skills te gebruiken en slechts verwondingen toe te dienen die hun een waarschuwing zouden geven. De zilvergrijze tabby werd uit haar gedachten gehaald door pootstappen en door de geur van een Clanmate die ze goed kende. Ze keek over haar schouder en glimlachte toen ze Moonvision zag, een kat waarmee ze al vele moons samen in hun dens had gespendeerd. “Moonvision,” miauwde ze op een warme toon. “Wilde je er ook even tussenuit gaan?”

Feathersky wist eerlijk gezegd niet heel veel van Moonvision, behalve dat ze een harde werker was die zich inzette voor haar Clan. Ze hadden natuurlijk wel de nodige tijd met elkaar gespendeerd in verschillende dens, maar veel gesprekken hadden ze in de tussentijd niet veel gehouden. Dat kwam natuurlijk ook wel omdat Feathersky zich op de andere dingen was gaan richten: een partner en een kitten. Ze had wel banden met andere katten in haar Clan, maar ze spendeerde de meeste tijd met hem en toen dat wegviel, was ze zich meer op andere Clanmates gaan richten. Ze had een goede band met de meesten en kon eigenlijk niemand aanduiden met wie ze echt wrevel had. Ze richtte haar blik op Moonvision toen ze iets zei over batterijen terug opladen en gaf een knikje. “Dat is soms wel nodig, ja,” grinnikte ze. “En hoe gaat het voor de rest met je? Je had toch een apprentice, niet?” Ze meende toch dat ze Moonvision als mentor aangewezen had zien worden, maar dat kon ze ook verkeerd hebben.

Feathersky gaf een klein knikje toen Moonvision haar antwoord gaf. Ze hoefde geen genie te zijn om te weten wat de kat bedoelde. Ze had het natuurlijk over diegenen die hun leven hadden gelaten of vanaf nu met een handicap door het leven moesten gaan. En voor wat? Voor een stom stukje territorium waar RiverClan toch geen gebruik van kon maken. Hopelijk zou Butterstar tot inzicht komen en het snel genoeg weer aan hun geven, maar dat wilde zeggen dat ze toe zou geven dat de oorlog voor niets was geweest en Feathersky zag dat de trotse RiverClan leader nog niet zo snel doen. Ze richtte haar blik op Moonvision toen ze het over Dwarfpaw had en ze glimlachte. “Ah, een echte oefening al,” zei ze met een glimlach tegen Moonvision. “Alhoewel… Ik geloof dat elke apprentice uiteindelijk wel gemakkelijk te trainen is zo lang je maar begrip wilt tonen.” Ze glimlachte toen Moonvision haar een wedervraag stelde. “Ik heb Lusterpaw als apprentice gekregen en ik moet zeggen dat het me prima bevalt. Hij is erg beleefd en het is een aangename samenwerking,” snorde ze. “En voor de rest gewoon zijn gangetje. Soms moet ik mijn moederhart vasthouden als ik Lunarpaw het kamp uit zie gaan, al vertrouw ik Scarface honderd procent op zijn skills dat het goed zal komen.”

De vraag over hoe het was om moeder te zijn verraste haar wel enigszins, maar het zorgde er ook voor dat ze een warme blik kreeg in haar ogen. Had Moonvision een partner of was ze opzoek? Of wilde ze misschien zelf binnenkort aan haar nestje beginnen? Of zou ze al zwanger zijn? Feathersky besloot om al die prangende vragen maar voor zich te houden. Ze was gelukkig geweest met Treeclaw in de tijd dat ze in verwachting was van Lunarpaw en dus wist haar Clan wie de vader was, maar die tijd was daarna snel omgeslagen en als dat al een stuk eerder was gebeurd, dan had zij het nieuws misschien ook niet gedeeld. Ze richtte haar blik op de witte she-cat en glimlachte. “Ik kan er alleen maar de voordelen van inzien,” snorde ze. “Dat gevoel dat je krijgt wanneer je je kleine voor de eerste keer melk bij je ziet drinken is ongelooflijk. Je vergeet alle ellende en pijn voordien en je ziet voor je hoe dat het leven van je kitten zich kan gaan ontwikkelen.” Ze glimlachte. “Daarna is het gewoon een kwestie van een goede opvoeding. Ik had ook niet alle antwoorden toen ik moeder werd, maar gelukkig hebben we een paar ervaren queens in de Clan zitten die staan te popelen om je te helpen. Moeder zijn heeft mijn leven echt veranderd en ik zou Lunarpaw voor niks in de wereld in willen ruilen. Ze is mijn kleine meisje.”