Small tears.

Het zonnetje scheen en ondanks het feit dat er volgens haar moeder een koude periode aan zou breken binnen enkele weken voelde het voor Emberkit nog lekker aan in dat zonnetje. En dus keek ze smekend naar de queens. Gelukkig wilden meerdere kittens van het zonnetje genieten en stonden ze dus niet veel later buiten. Emberkit had het nooit durven vragen en dus was ze blij dat er kittens waren die het wél gedurfd hadden. Die kittens zonderden zich echter af en keurden haar geen blik meer waardig. Emberkit keek naar de grond. Waarschijnlijk vonden ze haar maar een watje, vonden ze dat ze helemaal niet in het groepje paste. De rode tabby was bang dat dat niet alleen tussen de kittens het geval zou zijn. Zou ze gepest worden als ze apprentice werd? Het was iets waar ze heel bang voor was, maar waar ze het niet over durfde te hebben met haar ouders. En ook niet met Pumpkinkit trouwens. Ze was bang dat haar zusje zich dan zorgen over haar zou maken. Even overwoog Emberkit om terug de nursery in te gaan zodat ze misschien ook wat slaap kon vatten, maar op dat moment brak de zon volledig door en verwarmde haar pels lekker. Even sloot de rode tabby haar oogjes en genoot van de warmte op haar pels. Deze werd echter ruw verstoord toen ze een harde klap voelde. Ze viel verschrikt op haar zij, recht met haar wang tegen een modderpoel die nog niet opgedroogd was na de regenbui van vannacht. Ze hoorde zacht gegniffel om zich heen, maar niemand kwam haar helpen of zijn excuses aanbieden. Emberkit voelde traantjes opwellen in haar honingkleurige oogjes en ze duwde zichzelf met moeite overeind, alleen om weer uit te glijden en terug in de modder te vallen. Ze liet haar staart tegen de grond hangen en haar oortjes zakten in haar nek terwijl het gegniffel om haar heen harder werd. Of verbeeldde ze zich dat maar?

Opeens hield het gegniffel op en stormden de kittens weg van haar. Emberkit hief haar kopje geschrokken op en voelde haar hart in haar keel kloppen toen ze de grote apprentice boven haar zag uittorenen. Ze kneep haar oogjes geschrokken dicht, bang zijnde dat ze nu ook nog een duw van deze apprentice zou krijgen, maar niets van dat bleek waar te zijn. Opeens werd haar verteld dat ze er zich niets van aan moest trekken, dat de andere kittens stom bezig waren en kwam de vraag of zij met hem wilde spelen, gevolgd door het verzoek om vrienden te worden. Een oudere apprentice wilde vrienden worden met een kitten zoals zij? Emberkit kon haar oren nauwelijks geloven. Ergens was ze wel blij dat Pumpkinkit dit niet had gezien; haar zusje zou razend zijn geweest op het groepje kittens. Aan de andere kant verlangde ze zo erg naar haar zusje op dit moment dat het zeer deed. Toch had ze wel wat steun aan de bemoedigende woorden van de apprentice en kwam ze langzaam overeind, deze keer zonder uit te glijden. De modder op haar vacht was vergeten en het snikken hield op. Haar honingkleurige ogen richtten zich op de apprentice en ze slikte hoorbaar. “Bent u er zeker van dat u vrienden wil worden met iemand zoals mij?” Ze keek naar haar poten. “Ik denk niet dat ik dapper genoeg zou zijn om ze dat te zeggen, zelfs als het waar zou zijn,” liet ze er zachtjes op volgen. Ze vroeg zich af of ze ooit een dappere ThunderClanwarrior zou worden. Voor nu leek het maar een droom te zijn die ver weg verstopt zat. Beschaamd begon ze de modder van haar pels te likken, maar ze was inmiddels al over heel haar lichaampje aan het trillen omdat de kou door haar pels heen begon te dringen en snel drukte ze haar pootjes tegen haar borst om het hopelijk wat warmer te krijgen.

Emberkit keek hoopvol op met haar honingkleurige ogen toen de apprentice aangaf dat hij wel vrienden met haar wilde zijn. Dat hij daar zelfs zeker van was. De toon in zijn stem was zo oprecht dat Emberkit er niet aan durfde te twijfelen of hij het meende. Ze keek kort naar haar pootjes, die ze dicht tegen haar borst op had getrokken. En toen besloot ze om het erop te wagen. Wat had ze te verliezen? Ze kon niet eeuwig op Pumpkinkit blijven bouwen. En ze kon moeilijk iedereen afwimpelen omdat ze zo weinig vertrouwen had in zichzelf. Op een gegeven moment zouden haar Clanmates haar beu worden en haar echt aan de kant zetten. En dan? Emberkit schudde het horrorscenario waarbij ze een rogue werd en haar Clan moest verlaten omdat niemand haar graag had uit haar kopje en kwam langzaam overeind, nog steeds rillend van de kou. Ze wilde het liefste een paar stappen opzij doen zodat ze zich tegen de apprentice aan kon drukken; zijn vacht zag er warm en uitnodigend uit. Maar ze durfde niet. Een spelletje spelen leek wel een oplossing om het warm te krijgen en algauw gaf Emberkit een toegevend knikje. “Wat voor spelletje wilt u dan spelen?” vroeg ze voorzichtig, al kon ze niet verhinderen dat haar mondhoeken lichtjes omhooggingen. “Ik ken geen ander spelletje dan een balletje mos over en weer spelen. Misschien kent u nog leuke spelletjes vanuit uw kittentijd?” Ze vermoedde dat dat niet al te lang geleden was; de apprentice leek nog geen tien moons oud, maar dat kon ze natuurlijk ook mis hebben.

Emberkit luisterde aandachtig toen de apprentice uit begon te leggen welk spelletje hij wilde spelen. Het was met een mosballetje, maar het was veel creatiever en leuker dan wat zij had kunnen bedenken. De jonge kitten voelde de adrenaline door haar lijf gieren en meteen speurden haar honingkleurige ogen de omgeving af, op zoek zijnde naar obstakels die ze konden gebruiken als doelen. “Dat klinkt leuk!” zei ze nog snel voordat ze door het kamp heen liep en zorgvuldig vier takjes bij elkaar begon te zoeken. Het was een hoop sleurwerk, maar uiteindelijk had ze de takjes uitgekozen en legde zij ze een paar muizenlengtes van elkaar af. Groot genoeg om het mosballetje er doorheen te krijgen, maar klein genoeg zodat ze het beiden konden verdedigen. Ze schoof de andere takjes naar de apprentice toe zodat hij de positie en grootte van zijn doel kon bepalen. “Hoe heet u trouwens?” vroeg ze de gedachte in haar opkwam dat ze geen enkel idee had hoe de apprentice heette. Na een poosje haalde ze snel een mosballetje en begon toen het vieze modder van haar pels te kleven voordat het te erg aan haar vacht ging klitten. Toen ze klaar was, keek ze de apprentice afwachtend aan. “Laten we beginnen!”

De apprentice stelde zich voor als Ardentpaw en Emberkit nam de naam meteen goed in zich op, zodat ze hem nooit meer zou vergeten. Ze vond hem nu al heel aardig en ze hoopte dat ze vriendjes zouden worden als zij naar de apprentice’s den zou trekken. Hopelijk zou ze tegen die tijd ook wat meer voor zichzelf op durven komen, maar die kans schatte ze klein. Ze werd al onrustig bij het idee dat ze een mentor zou krijgen die haar zou afsnauwen omdat ze zo’n teruggetrokken karakter had. Dan zou ze vast niet meer genoeg op haar gemak zijn om iets te leren. Ze stelde zich al voor dat ze van Thornstar een preek kreeg en dat ze misschien wel verbannen zou worden omdat ze niet dapper genoeg was. Emberkit rolde het balletje afwezig tussen haar poten door; de kreet van Ardentpaw drong nauwelijks tot haar door en ze keek naar hem op, tranen brandend in haar honingkleurige ogen. “Ardentpaw,” zei ze zachtjes. Ze probeerde tegen de tranen in te knipperen, maar toch rolden ze over haar wangen. Oh, waarom was ze toch weer zo zwak? Toch wist ze ergens diep vanbinnen dat ze haar zorgen met hem kon delen, dat hij haar niet uit ging lachen. Dat wist ze gewoon. “Denk je dat Thornstar me uit ThunderClan zet als ik niet dapper genoeg ben?” Ze keek hem angstig aan. “Ik wil speels en sterk zijn zoals de andere kittens, maar ik ben precies… de verkeerde kat tussen hun allemaal.” Ze speelde verlegen met haar balletje tussen haar poten, bang zijnde voor zijn reactie.