OPEN Take a breath, love

Het was iets na zonhoog. Het was nog warm, maar niet meer hét warmste van de dag. Grace had zich neergezet in de buurt van de opening van de grot, waar het zonlicht naar binnen scheen en de steen aangenaam warm maakte. Ze had daarnet even een praatje geslagen met de guards die daar zaten, maar nu hield ze zich bezig met het schoonmaken van haar korte lichtgekleurde vacht. Dat moest regelmatig gebeuren als ze er goed uit wou zien, want hoe voorzichtig ze ook was; ze kreeg er altijd stof en modder en plantenmateriaal en prooibloed op. Het leven van een prey hunter; maar ze zou het voor geen goud willen ruilen. Het schoonmaken nam ze er met veel plezier bij.

OPEN

Grace staakte haar bezigheden even toen ze aangespoord werd. Een glimlach gleed over haar snuitje en ze knikte instemmend. "Weet ik wel," antwoordde ze de jongere kattin, "maar als ik niets doe gaat het zeker niet beter worden." Dan zou ze al lang geen witte kat meer zijn, maar eerder zandkleurig - zoals Jackal zelf, misschien. Al was het bij de jongere prey hunter natuurlijk wel natuurlijk.. Of dat hoopte ze toch. Want anders mocht ze toch dringend een bad nemen.

Grace legde haar uit dat het zeker niet beter werd op het moment dat ze helemaal niks deed aan haar vacht. Jackal wist dat wel, maar tegelijkertijd voelde het bij Grace meer als een soort obsessie. Niet elk stofje hoefde uit je pels hoor! "Ja oké, maar zo vaak?" besloot Jackal te vragen, met een diepe frons op haar gezicht. Nee, deze bezieling was de hare niet. Om haar woorden nog een keertje kracht bij te zetten, schudde ze haar pels nog een keer uit, een nieuwe stofwolk veroorzakende. "Kijk! Zo ben ik schoon!" miauwde ze, met een net wat te brede grijns.

Grace haalde haar schouders op toen Jackal vroeg of ze het zo vaak moest doen. Zo vaak deed ze het toch helemaal niet? Kon zij er veel aan doen dat haar vacht praktisch spierwit was waar ze geen donkere markings had! "Iedereen een hobby hé", antwoordde ze lacherig, waarop ze snel haar hoofd weg moest draaien om geen stofwolk in haar ogen en snuit te krijgen. De slanke kattin kuchtte, iets overdrevener dan echt nodig was, en met een half gespeelde boze blik keek ze de jongere prey hunter aan. "Je had dat niet ergens anders kunnen doen zeker?", antwoordde ze, licht geïrriteerd, al verried de halve glimlach op haar snuitje dat ze niet écht boos was. Grace was niet iemand die je snel boos kreeg.

Een brede grijns stond op Jackal’s snuit toen Grace begon te kuchen van haar stofwolk. Misschien was het niet de meest vriendelijke actie, maar Jackal kon erom lachen. Misschien Grace wat minder, dus Jackal zette al vlug een stapje opzij. Wedden dat ze harder kon rennen dan Grace? Jackal kon het zo best gaan testen. Maar Grace liet zichzelf duidelijk niet overnemen door woede, iets waar Jackal tegelijkertijd opgelucht en teleurgesteld over was. Het was ergens ook wel weer grappig geweest namelijk om Grace zo te triggeren. “Nou ja, ik help je,” miauwde Jackal optimistisch, “nu kun je jezelf weer wassen, dus ik steun je in je hobby!”

Grace lachte goedgehumeurd mee met de jongere kattin, waarop ze wat dichterbij schuifelde. "Anders moet je me helpen, dan zal ik jou ook nog wat nieuwe technieken leren. Win-win.", antwoordde ze, haar toon speels en plagend en misschien ook licht flirterig. Maar dat was zo ongeveer haar neutrale toestand; het leven was geen fun als je niet een beetje kon onnozel doen met je tribegenoten. Ze had medelijden met de katten die altijd zo serieus waren dat de frons bijna op hun gezicht gebeiteld was. Het was algemeen bekend dat lachen goed was tegen de stress én de rimpels; geen reden dus om niet te lachen en plezier te maken!

Jackal fronste eventjes lichtjes bij de woorden van Grace en ze hield haar kopje wat scheef. Vervolgens lachte ze wat schamper, om zichzelf iets meer tijd te geven om tot een reactie te komen. "Ik denk niet dat je van mij flirttechnieken moet leren, zoveel succes in de liefde heb ik immers niet gehad." Coyote was het schoolvoorbeeld. Verder joeg ze de meeste katers weg met haar felle karakter, "Ik denk dat je Cardinal beter kan hebben, die weet hoe ze met de katers om kan gaan."

Grace hield haar kopje lichtjes scheef bij het antwoord van de jongere kattin en liet een zacht lachje horen. "Oh, geloof me, flirtadvies heb ik niet nodig hoor. Nee, eerder levensadvies, want je hebt duidelijk een andere uitkijk dan ik!", antwoordde ze goedgehumeurd. Grace was misschien niet altijd de slimste kattin die er was, ze was zeker leergierig en vooral heel open naar anderen en hun levensstijl. Ze vond het vooral heel interessant om over te leren en ze snapte niet echt goed waarom sommigen er zo hard op gebrand waren dat hun levensstijl de enige goede was. Als ze niet zo gehecht was aan de tribe en vooral de katten erin, had ze nog overwogen om als rogue door de wereld te gaan. Hoe geweldig moest het zijn om overal te kunnen rondlopen, om te moven wanneer je maar wou en om niet gebonden te zijn aan wie dan ook. Maar ze was nu eenmaal wel gebonden aan de tribe, en dat vond ze eigenlijk ook niet erg. Ze kon altijd dromen; dat wou niet zeggen dat ze haar leven erg vond.

_{De kattin tegenover haar wilde levensadvies hebben van Jackal. Oh jee, nou of dat verstandig was… Jackal wiebelde wat met haar oortjes en draaide ze vervolgens wat onhandig naar opzij. Of zij nou een kat was om levensadvies te geven dat wist ze dan ook weer niet zeker. Zo erg had ze haar leven dan weer niet onder controle. “Wat wil je weten dan?” besloot de kleine kattin toch maar te vragen, voor de kleine kans dat ze wie weet nog wel raad wist. Tegelijkertijd probeerde Jackal het altijd wel weer goed te doen naar het beste van haar kunnen, dus wat was haar advies minder waard dan die van een ander?}