De oorspronkelijke opdracht was geweest om even buiten het kamp te gaan zodat ze vers mos voor de elders kon gaan halen, maar Rainpaw was nog lang niet klaar met het ontdekken van hun territorium. Ze was nog maar pas een apprentice geworden en haar huidige mentor was helaas ziek geworden. Daardoor moest ze trainingen volgen samen met andere apprentices totdat Butterstar haar een nieuwe mentor toe zou wijzen. En tot die tijd bestond haar takenpakket eigenlijk vooral uit voor de elders zorgen. In principe niks om zich voor te schamen, maar ook weer niet heel avontuurlijk als je je bedacht dat ze niet verder mocht gaan dan de rivier omdat er voor de rest niet veel was wat ze anders kon doen. Zo nu en dan mocht ze haar jachttechnieken eens bij schaven, maar ook daar ging de lol er snel weer af. En dus veerde Rainpaw ietsje af van haar takenpakket. Er was immers nog mos dat ze konden gebruiken; ze zouden het vast niet erg vinden als ze haar territorium ging onderzoeken. En dus ging ze een andere kant op dan normaal. Ze volgde de lijn van de waterval en niet veel later was het enige geluid dat ze nog hoorde het water dat klaterend naar beneden viel. Met grote ogen keek ze uit over de klif die de grens aangaf tussen RiverClan en WindClan. Als ze haar bek opende, dan rook ze zelfs de geur van open vlaktes en iets smerigs dat ze niet meteen kon thuisbrengen, maar het rook wel vreemd. Ze deed een paar stappen dichter naar the Gorge, maar wel op veilige afstand zodat ze er niet in zou tuimelen. Stel je voor! Rainpaw’s aandacht werd getrokken door een kat die aan de overkant van de klif stond. “Hé, hallo daar!” riep ze enthousiast naar hem. Ze vond het grappige hoe haar stem echode over de klif heen en het leek te weerkaatsen tegen de rotswanden.

Rainpaw strekte haar nek en hield haar kopje een tikkeltje scheef zodat ze haar oortje meer in zijn richting draaide. Het was nog verdraaid lastig om zo met elkaar te praten boven het hard stromende water uit, maar als ze zouden roepen, zou het te verstaan zijn. Ze hoopte alleen dat het dan geen ongewenste aandacht zou trekken. Ze twijfelde kort, maar zette toch door. Haar Clan kon haar weinig doen omdat ze met iemand aan het praten was, toch? Ook al was het dan met iemand van een Clan waarmee haar Clan oorlog had gehad. Maar daar waren zij beiden niet bij. Waarom zou Rainpaw katten verantwoordelijk houden die niets hadden gedaan? En voor een gevecht waar zij niet eens bij was geweest omdat ze toen nog maar amper was geboren? Ze besloot dus om het gesprek voort te zetten, zeker toen ze een positief antwoord terug hoorde. Ze deed een paar stappen opzij en merkte dat er een richel liep die haar zo naar RiverClan kon brengen als ze dat wilde. De richel was echter heel steil en de kans dat ze het niet levend zou vanaf brengen als ze zou slippen, was groot. Dus bleef ze netjes met haar poten op haar eigen grens staan, ver voor de richel. Ze had het idee dat het water hier echter minder storend was en gebaarde naar de apprentice om hetzelfde plekje uit te kiezen als dat zij had gedaan. “Wat is je naam?” vroeg ze op een vriendelijke toon aan hem. Praten met iemand uit een Clan waar haar Clan nog maar tot kort een oorlog mee had gehad, dat was best spannend!

De jonge tom stelde zichzelf voor als Woodpaw en Rainpaw gaf een knikje. “Ik ben Rainpaw!” riep ze terug. Het was lastig praten met de bulderende rivier en in een wazig moment wilde Rainpaw voorstellen om naar Fourtrees te gaan, maar voordat ze dat kon vragen, was daar opeens een warrior. Van WindClan. Littekens ontsierden zijn gezicht en Rainpaw probeerde niet in een te krimpen toen ze zijn serieuze blik ontmoette. Rainpaw speurde zijn lichaamshouding af op tekenen van vijandigheid en ontspande enigszins toen ze merkte dat deze er niet waren. Nog niet. “We doen niks verkeerds,” protesteerde ze. Ze wilde Woodpaw niet in de problemen brengen, maar ze wilde ook niet zomaar weggaan zonder op zijn minst nog even geprotesteerd te hebben. Konden katten van verschillende Clans niet begrijpen dat het niet voor iedereen oorlog hoefde te zijn? “We staan met de rivier tussen ons in en we hebben beiden de borders niet overschreden. Het lijkt me dat we niks verkeerds doen.” Rainpaw probeerde haar blik neutraal en kalm te houden toen ze naar de warrior keek, maar haar hart klopte in haar keel. Wat zouden haar woorden voor Woodpaw kunnen betekenen? Zou hij gestraft kunnen worden?

De blik van de warrior was moeilijk te lezen. Er volgde een stilte en daarna de order dat ze hem moest volgen. Een bezorgde blik verscheen in haar ogen. Hoewel het haar vrij weinig kon schelen wat haar Clanmates van haar escapades door het territorium en naar het buitengebied vonden, zou ze zich behoorlijk schamen als ze nu door de warrior meegenomen zou worden naar het kamp van WindClan. Gelukkig ging hij die richting niet op en het duurde ook niet al te lang eer dat Rainpaw doorhad welke richting ze dan wel opgingen: Fourtrees. Rainpaw voelde dat haar hart regelmatiger begon te kloppen en dat de adrenaline niet meer zo hard door haar lijf gierde als dat het eerder had gedaan. Toch was ze lichtelijk nerveus naar wat de WindClanwarrior te zeggen had, vooral omdat Woodpaw helemaal niks had durven zeggen. “Geen zorgen,” fluisterde ze heel zachtjes tegen Woodpaw zodat de warrior voor hun het niet kon horen. “Jij treft geen schuld.” Toen kwamen ze bij Fourtrees aan en was er niet veel meer te zeggen tegen elkaar. Rainpaw besloot om de stilte te verbreken door te zeggen wat er op haar hart lag. “Ik weet wat er gaande is tussen RiverClan en WindClan, maar om eerlijk te zijn was dat gevecht gestreden toen ik nog in de nursery lag. Voor mijn gevoel sta ik erbuiten en vind ik niet dat ik katten zoals Woodpaw verantwoordelijk moet houden voor wat er is gebeurd.” Ze slikte. “Het spijt me als u dat anders ziet, maar we deden echt niks verkeerds.” Opnieuw verscheen er een vastberaden blik in haar ogen en richtte ze haar kopje omhoog zodat de warrior strak kon aankijken, maar wel met het nodige respect erin. Hij was immers nog altijd een warrior en zij maar een apprentice.

Rainpaw had haar zegje gedaan, Woodpaw had de hele tijd wijselijk zijn bek gehouden en Scarface’s reactie zou gekomen zijn als haar mentor niet als één of andere kip zonder kop opeens aan kwam stormen. Rainpaw legde haar oren geschrokken in haar nek en een gekwetste blik ontstond in haar ogen toen haar mentor haar ervan beschuldigde dat ze aan het samenzweren was met de vijand. Ze wist dat heel veel RiverClanners niet dezelfde mening als zij hadden, maar ze vond het behoorlijk ver gaan dat haar mentor, notabene voor de ogen van twee andere WindClanners, haar ervan beschuldigde dat ze samen met ze zou zweren. En Scarface leek dat ook zo aan te voelen; Rainpaw draaide verrast haar kopje naar de warrior toen deze onbevreesd zijn zegje deed. Haar mentor was misschien jonger dan de kat, maar had zeker wel een eng aanzien als hij boos was. Rainpaw probeerde haar rug te rechten en haar mentor recht aan te kijken. “Maar we stónden op neutraal gebied,” siste ze laag. “Ik stond op mijn gebied en Woodpaw stond op zijn gebied. Er was geen sprake van het overtreden van borders.” Ze keek Seahawk recht aan. “En dat je denkt dat ik samen zou zweren met RiverClan vind ik laag van je, Seahawk. Je zou me beter moeten kennen dan dat.” Haar gekwetste emoties flitsten kort door haar blik voordat ze haar rug rechtte en de WindClanwarrior aankeek. Ze twijfelde, heel kort. Deze woorden zouden misschien een nieuwe woede-uitbarsting van Seahawk uitlokken, maar ze moest het vragen. Dit was haar enige kans. “Dus u vond het gevecht tussen RiverClan en WindClan ook onnodig?”

Ze was te ver gegaan. Ze zag het al aan de blik van haar mentor voordat hij zijn woorden sprak. Ze beet op de binnenkanten van haar wangen toen hij zijn woorden sprak. Dacht hij dat soms van haar? Dat ze een kitten was? Alleen maar omdat ze op onderzoek uittrok en omdat ze niet de eerste de beste WindClanner die ze tegenkwam afsnauwde? Ze wilde dat haar mentor een beetje meer was zoals de WindClan warrior. Ze kreeg een brok in haar keel toen haar mentor dreigde met vervelende Clantaken. Ze richtte haar blik op de WindClan warrior en merkte op dat hij het ook niet oké vond wat haar mentor tegen haar zei, maar daar kon hij natuurlijk weinig van zeggen. “Dag, Woodpaw,” fluisterde ze zacht toen de katten zich omdraaiden. “Ik zie je wel op een Gathering.” Vervolgens stormde ze langs haar mentor en deed net alsof ze hem niet zag. Als hij het in zijn kop zou halen om de WindClanners alsnog een loer te draaien, zou zij daar geen onderdeel van uitmaken. Pas toen ze op een veilig afstandje waren, draaide ze zich in alle furie om naar haar mentor. “Ongelooflijk. Ongelooflijk!” schreeuwde ze boos. “Dat je me uitmaakt voor een kítten in bijzijn van andere Clan cats. En dat je boos op me wordt enkel omdat ik aan het praten ben met iemand van een andere Clan.” Ze deed een stap naar voren en duwde haar neus bijna tegen het zijne aan. “Volgens mij hebben mijn elders mij verteld dat het zo is dat je wel vriendschappen mag hebben, maar dat je loyaal moet blijven aan je Clan. En zie je mij niet loyaal zijn? Nou?” Nu pas kwamen de tranen op in haar ogen. “Ik kan niet geloven dat je mij beschuldigd hebt van verraad waar die anderen bij stonden. En dat nog wel door mijn eigen mentor.” Ze draaide zich van hem weg en was boos omdat de tranen vervolgens over haar wangen rolden.

Seahawk leek zich niet te bekommeren om het feit dat hij haar gevoelens had gekwetst. Nee, hij zag haar als een hulpeloze kitten. Een kitten die een lesje geleerd moest worden. Ze wilde dat ze nog meer tegen hem kon schreeuwen, maar ze vertrouwde haar eigen stem niet. En dus luisterde ze maar met een half oor naar wat hij zei. Dat Butterstar door WindClan haar dochter had verloren. Nee, Butterstar was haar dochter kwijtgeraakt omdat ze onoplettend was geweest. Omdat ze de helft van RiverClan had mee geloodst in een gevecht die nooit had mogen gebeuren. WindClan had ook katten verloren. Daar was een apprentice gedood door een andere apprentice. Rainpaw dacht niet dat ze dat ooit zou kunnen en ze vroeg zich voor een luguber moment af of Seahawk het wel zou kunnen. Ze keek met een schuin oog naar haar mentor en kneep haar ogen kort samen toen hij haar weer voor kitten uitmaakte. “Ga jij maar terug,” snikte ze boos. “Ik wil nu heel even alleen zijn.” Ze draaide zich van hem weg, maar niet voordat ze over haar schouder keek en zei: “En wees niet bang, Seahawk. Ik zal niet afdwalen buiten de borders van RiverClan. Ik heb gewoon even geen behoefte aan katten zoals jij.” Ze draaide zich nijdig weer van hem weg en zette toen koers naar de waterval. Ze wilde alleen zijn.