We all have a hunger ~~

De vreemde kater had geen hulp gewild, maar alsnog voelde hij zich een beetje slecht erover. Had hij hem moeten dwingen? Nee, het was goed zo. Hij kon niet voor iedereen zorgen. En op dit moment waren zijn grootste zorgen de poes naast hem. De poes waar hij al de hele dag aan gedacht had, en die hij net terug gehaald had. Ze was veel gemakkelijker met hem meegegaan dan hij had gedacht. Hij had immers ook meerdere scenario's in zijn kop afgespeeld. Geen van allen gingen zo soepel. Betekende dat iets? Moest het iets betekenen, wilde hij dat het iets betekende? Een zachte zucht verliet zijn bekje. Hij voelde haar gouden ogen op zijn pels branden, maar hij hield zijn ogen gericht op het duister. De Moorlands die hij zou bekend was, nu donker en kil. Maar de geur die het gebied met zich mee bracht was vertouwd. En de poes naast hem ook, maar ook zo nieuw. Het zachte geschraap van haar keel deed zijn oortje naar haar toe draaien. Hij slikte. Wat wilde ze zeggen? Hij bleef even stil, maar haar stem was niet te horen. 'Wat..' hij draaide zijn kop naar haar toe, zijn gele ogen zacht in de hare kijkend, 'wat wil je zeggen, Dainty?'

De poes had opgekeken, en zijn hart had een slag overgeslagen. Maar het warme gevoel ebde weer een beetje weg toen ze haar ogen weer naar beneden richtte. Hij bleef haar aankijken tijdens het lopen. Hij ging over haar lichaam heen. Ze leek zo breekbaar. Helemaal niet de poes die hij als eerst had leren kennen. Het maakte zijn gevoelens alleen maar sterker. Niet omdat hij graag breekbare poezen wilde, maar omdat hij wist dat er iemand anders verscholen zat achter die dikke, hoge muur. De muur die haar weerhield om haar breekbare kant aan anderen te laten zien.
Zijn ogen vlogen weer naar haar kopje toen ze deze schudde. 'I-ik ik wou zeggen... Dankje.' Haar stem was net zo breekbaar. Zij leek het ook te merken, want hij zag haar schouders verstrakken. Daar was die muur. Shadefeather glimlachte lichtjes. Kleine stapjes. Daar deed hij het allemaal voor. En voor haar. Hij knikte kort, waarna hij zijn gele ogen weer op de donkere heide richtte.
Met een paar stapjes bewoog hij wat dichter naar haar toe. Kort keek hij haar zijwaarts aan, zijn lichte glimlach en zachte ogen sierde zijn gezicht. 'Je verdient het, Dainty.. Echt waar..' Hij wilde haar aanraken, haar laten weten dat het allemaal oké was. Haar laten zien dat het oké was. Maar hij wilde ook niet te hard van stapel gaan, en met elke stap die hij zette kon hij ook de hele verkeerde kant op gaan. Dus bleef hij dicht naast haar lopen, maar raakte haar net niet aan.

Zijn vacht prikte maar het voelde ergens ook goed. Zoals het hoorde. Ze was naast hem, en ze liepen terug naar het kamp. Alles zou weer normaal worden. Maar.. Daintywhiff stopte. Shadefeather had het een paar passen later door en draaide met een vragende blik naar haar om. Wat was er aan de hand? Had hij toch iets verkeerd gezegd? Ergens was hij bang dat ze een rechtsomkeert zou maken en weer weg zou rennen, maar toen deed ze een stap naar voren. Een giechel kwam uit haar bekje en Shade draaide verbaasd met zijn oortje. Plots had ze haar poten op zijn schouders gezet en duwde ze hem om. Shade liet een 'oof' horen toen hij op zijn rug in het veld plofte, met Daintywhiff boven hem. Hij keek in haar gouden ogen, voelde de druk van haar poot op zijn borst - hij wist zeker dat ze zijn hartslag kon voelen - en haar zoete geur vulde zijn neus. Het was alles wat hij kon ruiken, zij was alles wat hij kon zien. De sterren op de achtergrond vervaagde, want zij was nu zijn ster. Zijn ster, die zo helder scheen. Hij dacht niet dat hij ooit zo iets moois had gezien, ooit zo iets goeds kon voelen.

En toen kuste ze hem.

Zijn wereld leek wel te exploderen. Zijn lichaam vulde zich met warmte. En dat kwam allemaal door haar. Zijn liefde voor haar.. Het was nog nooit zo sterk geweest. Ze mochten hem allemaal voor gek verklaren, het maakte hemt allemaal niet uit. Hij zou hen laten zien wie ze kon zijn. Hij wist het zeker. Shadefeather keek op in haar mooie ogen. 'Dainty... Ik denk dat ik van je hou.' En dat was de hele waarheid.

De hele waarheid. Daintywhiff krulde haar staart rond de zijne. Ze greens en legde haar poot op zijn mond, waarna ze haar hoofd schudde. 'Shadefeather...' zuchtte ze zachtjes. Haar giechel vulde zijn oren en zijn lichaam met liefde. 'Niets meer zeggen.' Nee. Dat hoefde niet. Hij snorde bij haar aanrakingen, haar lichaam dicht tegen de zijne. Het voelde perfect. Hij voelde de liefde in zijn aderen stromen, zijn hartslag in zijn oren en borst. Perfect. Hij ademde diep uit toen ze zich naast hem liet vallen. Hij draaide zijn kop naar haar toe toen ze hem dicht tegen zich aan trok en hem een lik over zijn voorhoofd gaf. Shade likte terug en sloeg zijn poot om haar heen. Hij was overspoeld in geluk en liefde. Hij dacht niet dat het beter kon dan dit.