I'm A Mess [Shroud]

Lusteloos porde Moraine de magere muis die een to-be naar haar had gebracht. Ze wilde niet eten. Nee, dat was niet waar. Ze vérdiende niet te eten. Elders werd eten gebracht omdat ze oud waren en de Tribe lang gevoed of beschermd hadden, en zij had geen van beide gedaan. Die prooi zou beter aan een andere kat gegeven kunnen worden. Ze zuchtte. Dus, dit was het dan? Haar leven? Gedoemd om eeuwig een elder te zijn? Maar dat kon toch helemaal niet? Ze had nog zoveel dromen, wilde de buitenwereld zien, waar haar moeder altijd verhalen over vertelde. Dit had niet zo moeten gaan. Ze zou nu een to-be moeten zijn, en alleen maar omdat ze niet een perfect gehoor had, zat zij nu niet in dezelfde den als de katten waarmee ze was opgegroeid. Het was niet eerlijk.

- Alleen Shroud

_{Shroud was erop uit gestuurd met wat vochtig mos om de elders te helpen. Sommigen konden niet goed meer naar buiten, dus moest het water naar hen gebracht worden. Ze vond het in principe niet zo'n vervelende taak. De elders waren altijd wel vrij vriendelijk tegen haar. Terwijl ze naar binnen liep, viel haar blik even vanuit haar ooghoek naar Moraine, welke ook in de den aanwezig was. Arm ding, een elder wordende door een handicap. Ze knikte dan ook beleefd en met een vriendelijke glimlach naar de kattin, waarna ze het mos neerlegde voor een elder, welke dankbaar het vocht eraf begon te likken.}

Moraine keek op toen iemand binnenkwam. Shroud. Shroud! Nadat ze zichzelf had verzekerd dat haar blaadje veilig in haar nest lag, klom ze eruit en liep ze rustig naar haar toe. Ze had vragen. Hoe was het daarbuiten? Want haar moeder had haar zoveel verhalen verteld. Waarom mocht ze geen to-be worden? ”H-Hi Shroud.” Waarom stotterde ze een beetje terwijl ze dat vroeg? Waarom? Kon ze dan nooit eens een normaal gesprek voeren?

_{Shroud tipte haar hoofdje langzaam scheef terwijl ze Moraine in de gaten hield. De jonge elder had in een veiliger gebied wellicht een prey hunter of cave guard kunnen worden. Maar met haar slechte gehoor kon je geen roofdieren horen aankomen of instructies of waarschuwingen.. Het was lastig, net zoals dat haar benoeming was waarschijnlijk, de Tribe of Endless Hunting had ondoorgrondbare paden. Paden waar zij zich ook nog niet geheel in kon vinden. "Hoe gaat het ermee?" besloot ze te vragen, haar kopje scheef houdende. Ook mentale gezondheid was belangrijk.}

"Hoe gaat het ermee?" Het was een vraag die al zo vaak aan haar gesteld was, dat ze er een vast antwoord op had. Deny it. Het gaat goed. Alles is hardstikke goed. Oh, who was she kidding? Natuurlijk ging het niet goed. Zachtjes vroeg ze zich af of Wren al met haar moeder had gepraat. Vast niet, toch? Wilde ze nog wel liegen? Tegen zichzelf, tegen anderen? Maar nee, ze had geen andere keuze. "Eh, het gaat wel goed..."

”Nou, als het helemaal goed gaat...” Ja! Ja, Shroud geloofde haar! ”Ik wilde eventjes nieuw mos halen vlak buiten de grot. Zou je me kunnen helpen Moraine?” Buiten de grot. Buiten de grot. Had ze het goed gehoord? Was dit een droom? ”B-Buiten de grot?” vroeg ze met grote ogen. Maakte Shroud een grapje? Mocht ze écht naar buiten? ”Echt waar?” Ze moest het zeker weten. Dat moest gewoon.

Moraine's mond viel open toen Shroud het bevestigde. "Ja, buiten de grot. Mits..." Hier kwam het hoor. Het addertje onder het gras. Misschien mocht het toch niet, was het alleen maar een gemene grap. Hoewel ze Shroud daar niet voor aan zag. Die was altijd zo serieus. "...je natuurlijk goed naar me luistert en heel goed oplet." Yes! Yes! Geen addertje! Geen "maar"! Dit kon ze wel, dit was haar droom, en deze droom zou uiteindelijk uitkomen! Opeens barstte ze van de energie. "Dat beloof ik!", mauwde ze enthousiast.

_{De to-be leek helemaal op te lichten bij haar suggestie en Shroud glimlachte er stilletjes door. De to-be kon niet jagen of vechten door het gevaar van het territorium, maar Shroud zag er weinig schade in om de kattin af en toe even mee te nemen op een wandeling. Ze had een neus toch? “Kom, laten we dan maar weinig tijd verspillen en gaan.” miauwde de healer to-be, waarna ze haar zandkleurige lichaam uitrekte en richting de uitgang wandelde. Moraine zou vast wel volgen.}

Enthousiast volgde Moraine de healer to-be naar buiten. Ze strekte zich uit, ze wilde ‘buiten’ zien! Een blauw iets dat geen water was trok haar aandacht als eerste. Was dit... was dit de lucht waar haar moeder altijd over praatte? Ze staarde er verwonderd naar, haar mond een klein beetje open. Al deze kleuren, al deze nieuwe dingen... Moraine was aan het dromen, dat moest wel, want dit was te mooi om waar te zijn.

Ze kon het niet laten om te glimlachen door de jonge elder naast haar. De vreugde werkte haast aanstekelijk. Shroud hield haar passen langzaam toen ze de grot uitstapte en haar blik behoedzaam. De jonge elder leek helemaal op te gaan in wat ze allemaal kon zien. Toch hield Shroud haar staart op de rug van het katje gedrapeerd, voor het geval er toch iets zou gebeuren. Je wist het immers maar nooit. "Dus, wat vind je Moraine?" vroeg Shroud, haar stem iets luider dan normaal zodat de elder het zou horen.

Moraine was sprakeloos. Ok, ze zag dan nog wel geen bomen tot hoog in de wolken, en die grote vlaktes zag ze ook niet, maar het was mooier dan ze ooit had kunnen dromen. De kleuren waren overweldigend, en het was ook veel kouder dan in de grot, merkte ze. En stiller, dat ook. Maar boven alles voelde ze zich klein. Nu kon ze zien waarom de volwassen katten dachten dat het te gevaarlijk was. Moraine was klein en, dat moest ze toegeven, zwak. Ze zou het nooit lang uithouden. “Het is... groot”, besloot ze maar te zeggen. “En er is heel veel kleur.” Haar woorden deden deze prachtige plek zeker geen recht, maar het was het enige dat ze kon bedenken om deze ingewikkelde gevoelens te beschrijven.

_{Shroud bleef stil terwijl Moraine met haar meeliep, de jonge elder leek sprakeloos te zijn door het aangezicht van het territorium, of tenminste, zo leek het aangezien er geen woord meer uit de jonge kattin kwam. Met een zachte glimlach volgde Shroud haar blik over de bergtoppen en de bomen. “Ja, het is heel groot,” gaf Shroud toe aan de jonge bicolour, “we mogen hier jagen en leven, maar uiteindelijk zijn we allemaal maar heel erg klein in vergelijking met de bergen.”}