A short break.

De schemering begon al langzaamaan te vallen, maar daar trok Darkvoid zich vrij weinig van aan. Hij was sowieso iemand die beter in het donker functioneerde dan bij daglicht. En hoewel hij van zijn slaap hield, hield hij ook van het door het woud dwalen wanneer de enige lichtbron de heldere maan was. En hun voorouders die op hun neerkeken vanuit StarClan, natuurlijk. Soms ging hij op zijn rug liggen en keek hij naar boven, zijn gedachten afdwalend naar zijn favoriete grootouder die StarClan nog maar recent geleden bezocht had. En hij was nooit meer teruggekomen, maar niets was sterker dan een levendige herinnering in iemands brein. Darkvoid kon zich nog prima herinneren hoe zijn grootouder hem mee had genomen op jacht als zijn mentor dat even niet kon, hoe ze zich vermaakt hadden en hoe trots hij was geweest toen Darkvoid warrior was geworden. En opeens was de ziekte die iedereen in de winterse periode trof hem fataal geworden en was hij naar StarClan gegaan. Soms, als Darkvoid op zijn rug lag en naar zijn voorouders lag te kijken, dan koos hij één specifiek fel glinsterende ster uit en bedacht zich dat dat misschien zijn grootouder kon zijn. Darkvoid schudde zijn gedachten weer helder toen hij koud water tegen zijn poten voelde, hem terugbrengend naar het hier en nu. Het was dan ook nu pas dat hij in de gaten had dat hij gekraak achter zich hoorde. Darkvoid opende zijn bek en deed vervolgens geen moeite om over zijn schouder te kijken. Hij had niets te vrezen van een Clanmate.

Darkvoid wachtte af of Amberhunt als eerste zou spreken. En zijn wachten leek beloond te worden; hij werd niet veel later nadat hij de geur had opgemerkt begroet door zijn Clanmate. Darkvoid deed een stapje opzij zodat de twee katten makkelijk naast elkaar konden staan zonder een hinder te vormen voor elkander. “Goedenavond, Amberhunt,” zei hij op een vriendelijke manier. Ze hadden nog niet veel gepraat sinds Darkvoid in de warrior’s den was gekomen nadat hij zijn apprenticesschap had voltooid. Amberhunt was een stukje ouder dan Darkvoid en had ook meer ervaring, waardoor de jonge warrior wel het nodige respect had voor de bijna senior warrior zijnde. Misschien was een simpele ontmoeting bij een simpel beekje op een simpele avond ook wel aanleiding om elkaar beter te leren kennen, al vreesde Darkvoid dat hij niet al te veel sappige details te vertellen had over zijn leven. Hij had eigenlijk nog vrij weinig meegemaakt omdat hij zich zo op zijn taken had gestort dat er soms weinig ruimte voor andere dingen leek te zijn. “Wat een heisa allemaal de afgelopen tijd, hè?” grinnikte hij, doelend op de vreemde gebeurtenissen die zich nog maar recent geleden hadden plaatsgevonden in hun Clan. “Ik vraag me af of wij de enigen zijn die er last van hebben.” Er verscheen kort een frons, maar die liet hij algauw varen. “Maar ik neem aan dat er prettigere onderwerpen om over te praten zijn dan dat. Hoe is het met je, Amberhunt?” Misschien een te persoonlijke vraag, maar hij wist op dit moment niks anders.

Amberhunt beaamde dat het hem ook was opgevallen dat er meer heisa was dan gewoonlijk en dat was dat. Waarom zouden ze er te veel aandacht aan besteden als ze het ook over andere dingen konden hebben? Ze konden het verleden toch niet meer ongedaan maken en voor nu scheen er ook niet een directe oplossing te zijn buiten het open houden van ogen en het alert blijven, maar Darkvoid twijfelde er niet aan dat dat de intentie was van elke kat die buiten het kamp ging om een bepaalde taak op zich te nemen. Darkvoid keek met een schuin oog naar de rode tabby toen deze er van uit leek te gaan dat Darkvoid al veel over hem gehoord was. De waarheid was dat Darkvoid niet eens een paar flarden had opgevangen over wat er allemaal gebeurd was rond Amberhunt. Hij was nog maar een apprentice en aan het einde van zijn training geweest toen Amberhunt zijn leeftijd was en onder de apprentices werden dat soort dingen niet snel gedeeld. En als ze al werden gedeeld, dan lette Darkvoid er niet op omdat hij te druk bezig was geweest met overal in uitblinken. “Ik tast hier volledig in het duister, neem me niet kwalijk,” gaf hij dan ook toe aan de warrior. “Ik heb geen idee over welke problemen je het precies hebt, maar wees vrij om ze met me te delen als je erover zou willen praten. Ik zal je niet veroordelen. Het gaat me meer om de kat die je nu bent en niet om wie je vroeger bent geweest.” Tenzij het echt héél ernstig was, maar hij nam aan dat Tallstar Amberhunt dan allang uit de Clan zou hebben geschopt. Dus zo erg kon het niet zijn, wel dan? “Het warriorschap bevalt me prima. Ik heb zowel bij Tallstar als bij Acorndust aangegeven dat ik denk bereid te zijn voor een eigen apprentice, dus we zullen wel zien wat dat dat geeft. Ik doe nu vooral mijn best om de katten in mijn Clan een beetje beter te leren kennen. Ik heb het gevoel dat er dat met mijn training nogal overheen is geschoten.” Hij glimlachte schaapachtig.

Amberhunt legde kort uit wat er gebeurd was en Darkvoid gaf een knikje. Aan de ene kant kon hij het wel begrijpen omdat ze familie was, maar aan de andere kant was ShadowClan Amberhunt’s Clan en loyaliteit die op de eerste plaats moest komen. Gelukkig besefte de rode tabby zich dat ook en leek het een ervaring te zijn geweest die hem sterker had gemaakt. Als zijn Clanmates hem daar langer op aan wilden kijken, was dat zijn probleem. Het was niet alsof hij een moord had gepleegd of iets dergelijks, al was het voor een Clan natuurlijk niet aangenaam om te weten te komen dat er banden buiten de Clan al langer aangehouden werden zonder dat iemand daar ook maar van wist. “Je Clan is je familie, Amberhunt,” antwoordde hij rustig. “Ik snap dat dat soms zwaar valt, maar je Clan is je eerste loyaliteit boven alles.” Hij zuchtte. “Maar ik snap ook wel waarom dat je het gedaan hebt. Het moet niet makkelijk zijn om familie buiten de Clan te hebben.” Aangezien Darkvoid geen rogue had gezien of geen ceremonie had gevolgd waarbij de naam van een kat veranderd werd naar een Clannaam, nam hij aan dat ShadowClan Amberhunt’s zus weer buiten had gezet nadat ze beter was. En misschien was dat ook maar beter zo. Een rogue hoorde niet thuis in een Clan. Hij gaf een dankbaar knikje toen Amberhunt hem een compliment gaf. “Ik heb het nestje gezien en ik moet zeggen dat ik zeker nieuwsgierig ben hoe hun karakters zich gaan ontwikkelen. Je bent als moeder echt gezegend als je zes gezonde kittens hebt.” Het was niet dat hij zelf geen vader wilde worden, maar hij had nu eerst andere dingen om zich op te richten en bovendien had hij nog geen kat gevonden waarbij hij echt iets voelde. Misschien kwam dat nog wel. “En jij, Amberhunt?” vroeg hij. “Ben jij al een beetje gesettled?” Ook op dat vlak had hij geen idee hoe het zijn Clanmate verging, tot zijn grote schaamte.

Het onderwerp van de rogue zus was afgesloten. Misschien maar beter ook. Hoe minder Amberhunt kon spreken over dat soort dingen, hoe minder het in zijn gedachten zou dwalen en hoe makkelijker hij het er naar verloop van tijd uit zijn kopje kon zetten. Natuurlijk bleef het familie en zou het altijd een zwak punt blijven, maar zoiets kon met tijd minder worden. De pijn werd minder, de herinneringen werden vager. Nieuwe herinneringen zouden de oude vervangen en hopelijk zou Amberhunt daar zijn draai in kunnen vinden. Darkvoid luisterde aandachtig toen Amberhunt over zijn gezin vertelde. Darkvoid had nog niet eerder gehoord over een relatie tussen twee toms, maar wist wel dat het zeker mogelijk was. Zo lang ze maar gelukkig waren, toch? Hij glimlachte. “Negen? Wauw. Hoe doen jullie dat?” grapte hij. Hij keek de tom nu wat serieuzer aan. “En zijn ze alle negen even gezond? In dat geval moet StarClan zeker aan jullie kant hebben gestaan.” Hij glimlachte warm naar de tom, een korte referentie naar hun eerdere gesprek over de rogue. Als StarClan hun zegende met negen gezonde kittens, wilde dat zeggen dat ze niet boos waren over zijn eerdere keuzes. Dat moest Amberhunt goed onthouden als hij ooit aan zichzelf zou twijfelen. “Ik denk dat ik eerlijk gezegd al blij mag zijn als ik genoeg energie overhoud met twee of met drie kittens. Zeker in hun jonge moons lijkt het me toch steeds om met een bang hartje af te wachten hoe het hun zal vergaan.” Hij dacht eerlijk gezegd wel dat hij dat soort sentimentele vader zou worden, al wilde hij dat natuurlijk niet graag toegeven.

Darkvoid vroeg maar niet wie van het nestje dat gedaan had. Hij had zo het idee dat het toch voor zijn tijd was geweest of pas op het moment dat hij het allemaal niet goed kon beseffen. Hij wilde Amberhunt niet wéér terug naar een vervelend onderwerp sleuren. “Gelukkig zijn alle andere acht wel gezegend door StarClan,” zei hij zachtjes, zijn staart even kort rustend op de rug van zijn Clanmate. Dat was het enige wat hij erover ging zeggen. Hij wilde een vriendschap opbouwen, maar het was niet de bedoeling dat ze te diep ingingen op verdrietige zaken. Misschien konden ze er later op terugkomen als ze al wat verder in hun vriendschap waren, maar Darkvoid had nu wel in de gaten dat Amberhunt er weinig behoefte aan had om over door te praten. En wie was hij dan om erover door te gaan? “Queens zijn echt een zegen voor de Clan,” knikte hij instemmend. Hij grinnikte vervolgens toen de rode tabby zijn vraag stelde. “Tja, daar zal ik eerst een mate voor moeten vinden,” zei hij met een ernstige uitdrukking, maar er brak een lach door op zijn gezicht. “En het is niet alsof ik geen knappe she-cats in mijn Clan heb zitten, maar… ach, ik ben te druk geweest met andere dingen. Misschien moet ik me inderdaad maar eens wat bezig houden met dat soort zaken.” Hij grinnikte. “Al twijfel ik of ik de kneepjes van het vader zijn al direct onder de knie zou hebben. Ik vrees dat mijn gezicht niet zo’n open boek gaat zijn en dat ik de extreme emoties maar voor me ga houden.” Hij wilde ook weer niet de koude vader zijn, maar hij wilde ook weer niet te sentimenteel zijn. Keuzes, keuzes.

Amberhunt wist hem wat advies te geven over het vaderschap en Darkvoid gaf een knikje. “Ik heb al contact gelegd met enkele kittens van Acorndust en elke situatie was inderdaad anders, steeds weer een andere reactie. Ik heb maar gewoon gedaan wat ik op dat moment goed achtte en één van de kittens, Sedgekit, wil met me het woud in trekken zodra hij apprentice geworden is.” Hij kon het niet laten om dat met een zweem van trots aan te kondigen, al was dat helemaal niet zo’n prestatie op zich. Voor Darkvoid was het dat wel. Het wilde zeggen dat hij de juiste dingen had gezegd, dat hij de kitten op zijn gemak had gesteld. Van Twistedkit en Porcupinekit wist hij het nog niet zo goed, maar van dat improviseren waar Amberhunt het over had, had hij in elk geval aangegeven dat hij dat wel kon. “En het bijkomende voordeel van in een Clan leven is dat als je iets fout doet er genoeg katten zijn die je kunnen vertellen hoe je het dan wel moet doen.” Hij glimlachte. “En misschien heeft die she-cat die mij mijn kittens bezorgd al wel enige ervaring.” Hij voelde zich warm worden onder zijn pels. “Hoewel ik nog niet echt contact heb gelegd met de she-cats binnen onze Clan. Ik denk dat dat de grootste obstakel wordt,” murmelde hij en hij grimaste wat ongemakkelijk naar Amberhunt. Oh jee. Hoe ging hij dít nu weer aanpakken?

Het was nu niet bepaald zijn bedoeling geweest om zijn zorgen te delen met een oudere warrior, maar aan de andere kant zag hij er ook niet veel slecht in. Misschien was Amberhunt wel juist de aangewezen kat om zijn zorgen mee te delen juist omdat hij niet voor de she-cats was. Nee, zijn relatie was veel ongebruikelijker. Er waren namelijk niet veel tom cats – toch niet waar Darkvoid weet van had in elk geval – die voor elkaar hadden gekozen als partner en dat maakte hun liefde juist zo uniek. Darkvoid hoopte dat ook te kunnen vinden, maar dan wel in een she-cat. Hij voelde toch een prikkeling van teleurstelling toen Amberhunt aangaf dat hij hem niet kon helpen in de liefde. Hij had ergens misschien wel verwacht dat de tom cat hem spontaan tips zou geven of iets dergelijks, al was dat natuurlijk wel vrij ver gezocht. En hij wist ook niet zeker of hij het echt zou weten als het op zijn pad kwam, maar hij wilde ook geen irritante vragen gaan stellen en dus gaf hij maar een knikje. “Ik zou niet weten op welke seinen ik moet letten, maar ik vermoed dat je gelijk hebt.” Hij lachte een tikkeltje ongemakkelijk. “De band tussen iemand die je echt liefhebt is natuurlijk anders dan met iemand die je ziet als een goede vriend. Ik vermoed dat het verschil daartussen wel vrij duidelijk moet zijn, ja.” Dat leek hem toch het meest logische in elk geval.

Amberhunt had het over het feit dat Darkvoid de verliefdheid bij zichzelf wel op zou merken als het zover was en Darkvoid vroeg zich nog steeds af waar hij op moest letten. Hij had veel dingen besproken met zijn mentor, maar dit was er niet één van. Was dit iets wat je met je mentor besprak? Hij dacht van niet, hoewel hij altijd een luisterend oor zou bieden aan zijn apprentice als dat nodig moest zijn. Zijn apprentice moest hem als veilige haven zien, als iemand waar hij zijn goede en zijn slechte dingen mee kon delen en niet gewoon als iemand die hem opleidde tot warrior. Maar als zijn apprentice daar geen behoefte aan zou hebben, zou hij het ook niet pushen. Hij concentreerde zich weer op het gesprek dat hij had met de rode tabby en trok een gezicht. “Waarom zou je jezelf voor de gek willen houden? Als het een band is dat door StarClan geapprecieerd wordt en je wilt je gevoelens niet verbergen, waarom zou je dat dan doen?” Hij grinnikte. “Het wordt natuurlijk iets anders als je verliefd wordt op iemand buiten je Clan, op de medicine cat of op iemand die al bezet is, maar ik zie alle drie de gevallen nog niet snel bij mij gebeuren.” Vooral het verliefd worden op de medicine cats niet, maar dat zei hij maar niet tegen Amberhunt. Hij wilde hem niet beledigen of zo.

Darkvoid probeerde zijn verbazing te verbergen. Het was juist omdat Amberhunt nu zo zeker en trots was over zijn relatie met Demonslayer dat het voor Darkvoid moeilijk te bevatten was dat de tom cat daar eerst zo twijfelachtig over was geweest. Aan de andere kant kon hij het wel begrijpen. Een relatie tussen twee tom cats kon volgens sommige kortzichtige zielen natuurlijk begrepen worden als iets abnormaals, maar Darkvoid vond dat echt totale onzin. “Ik hoop dat je nu wel ingezien hebt dat dat niet nodig is,” sprak hij op een rustige toon. “Het mooiste wat er is, Amberhunt, is liefde tussen twee katten, ongeacht welk geslacht ze zijn. Andere katten die daar moeite mee hebben, moeten hun kop maar wegdraaien. Geloof me maar dat er meer katten zijn die het wel gewoon normaal vinden dan katten die het niet kunnen accepteren.” Hij glimlachte bemoedigend naar de rode tabby. “Aan het einde van de rit maakt het niet echt uit wat anderen denken, toch? Jullie moeten met elkaar door het leven gaan. Ik denk dat wat Demonslayer over jou denkt of op dat moment over jou dacht tien keer belangrijker is dan wat de rest vindt.” Hij grijnsde. “Maar ik zal je raad zeker niet afslaan. Ik denk dat ik sowieso niet iemand ben die mijn gevoelens voor me kan houden als het moment daar zou zijn. Ik ben niet zo’n held in het moment afwachten en wil liever meteen weten waar ik aan toe ben, dus dat zit wel goed.”