Til me op en ram me keihard onderuit!

Eaglekit keek met een verlangende blik naar buiten. Het moment naderde dat hij apprentice zou gaan worden en hij kon echt niet wachten tot zijn vader zijn naam zou scanderen over de open plek, iedereen duidelijk makend dat zijn pleegzoon apprentice zou worden. Hij stelde zich al voor hoe iedereen zijn nieuwe naam zou roepen, uit volle borst en in koor: Eaglepaw, Eaglepaw! En even sloot hij zijn ogen alsof hij écht al apprentice was, maar die droom werd ruw verbroken toen hij iemand binnen hoorde komen. En op een niet echt stille manier ook nog eens. Aan de ene kant was Eaglekit bedroefd omdat zijn droom onderbroken was, maar aan de andere kant kwam er een brede glimlach om zijn lippen toen hij zag wie het was. “Milkypaw! Milkypaw!” riep hij haar naam alsof ze weer bij de ceremonie waren. Ze hadden samen nog gespeeld en over het lot van zijn ouders gespeculeerd toen ze allebei nog een kit waren. Nu was zij apprentice; een blinde apprentice. Eaglekit kon niet in woorden uitdrukken hoe stoer hij haar wel niet vond! Snel rende hij naar voren en wurmde zich tussen haar voorpoten door. “Wauw, wat ben je groot!” Hij keek haar met ontzag aan. “En wat goed dat papa je de kans heeft gegeven om het te proberen als apprentice. Ik durf te wedden dat je het net zo goed gaat doen als elke andere apprentice!” Hij snorde en gaf haar voorpoot een kopje. “Ik wil wel dat je me meeneemt naar het mooiste plekje als ik ook apprentice word, hoor!”

Oeps. Misschien was het niet zo verstandig geweest om dat laatste tegen haar te zeggen. Hij had het alleen maar goed bedoeld, maar natuurlijk kon ze haar omgeving niet zien en wist ze dus niet of het mooi was of niet. Kon ze er ook niet een klein beetje een idee van hebben? Eaglekit vroeg zich af hoe het was om blind te zijn. Waarschijnlijk zag ze alleen maar zwart, zoals hij zag als hij zijn ogen sloot. Hij besloot om het te testen en sloot zijn oogjes, zodat de wereld om hem heen donker werd. Vreemde tintelingen ging door hem heen en zijn neusje begon te kriebelen toen hij begon te lopen, afwachtend dat hij ergens tegen zou botsten. Hij was vergeten dat hij zich tussen de poten van Milkypaw bevond en bleef onhandig haken met zijn achterpoot achter haar voorpoot. Hij struikelde en viel vervolgens niet al te gracieus op de grond. “Ik zou geen goede blinde kat zijn,” zei hij lachend tegen haar. “Ik probeer te lopen met mijn ogen gesloten, maar dat ging niet erg goed.” Hij keek omhoog zodat hij haar aan kon kijken. “Hoe doe je dat eigenlijk, Milkypaw? Zo rondlopen zonder ergens tegen aan te botsen?” Hij wilde toch wel eens weten hoe dat werkte. Weer had hij niet in de gaten dat hij niet erg tactisch was, maar ach. Als Milkypaw het echt niet leuk vond, zou ze het wel zeggen, toch?

Eaglekit giechelde toen Milkypaw aangaf dat ze cool was. “Als je perfect door het territorium en het kamp kunt lopen zonder te botsen, dan moet dat haast wel,” zei hij met een glimlach tegen haar. Hij zou het immers niet kunnen. Hij zou waarschijnlijk direct naar de elder’s den van zijn vader moeten verhuizen als hij blind zou worden. Hoe moest dat zijn? Opeens vielen heel je dromen in duigen. Was dat voor Milkypaw ook zo geweest? Maar zij had nu de suffix van een apprentice. Wilde dat zeggen dat zij de uitzondering op de regel was? Milkypaw legde uit hoe dat ze haar trucjes geleerd kreeg en Eaglekit gaf een begrijpend knikje, al kon Milkypaw dat natuurlijk niet zien. “Maar zou je je dan ook in een gevecht durven storten?” vroeg hij, misschien iets te direct. Hij slikte. “Ik bedoel… als je niet ziet wat anderen doen.” Zijn stem stierf weg. “Of kun je ook gewoon warrior worden als je enkel de tunnels kunt onderhouden?” Hij vroeg zich echt oprecht af hoe dat dat werkte. En hoe Milkypaw het ervoer. Oh, als ze het nu maar niet verkeerd zou opvatten en hij nu maar geen mep zou krijgen!

Eaglekit had eigenlijk wel een beetje kunnen weten dat de vraag haar in het verkeerde keelgat zou schieten. Zijn oortjes legde hij dan ook in zijn nek toen dat ze tegen hem snauwde dat ze wel kon zien, waarop ze vervolgens uitlegde hoe dat werkte. Hij wist dat het kwaad echter al geschied was en overwoog kort om haar aan haar lot over te laten en te gaan kijken of één van de andere kittens met hem wilde spelen. Toen besloot hij om maar gewoon te zeggen wat hij dacht. Als hij de hele tijd zachtaardig ging doen puur omdat ze niet op haar teentjes getrapt wilde worden, wat zou dat hem dan voor een vriend maken? Was het niet beter als hij gewoon rechtuit dacht wat hij zei? Het zou haar boos maken, maar het zou wel laten zien wat ze aan hem had. En dus rechtte hij zijn rugje en richtte zijn ogen weer op, ook al kon ze dat natuurlijk niet zien. “Je hoeft niet meteen zo boos te worden, hoor,” zei hij op een kalme manier tegen haar. “Ik kan er toch niks aan doen dat ik niet weet hoe het werkt? Ik weet alleen maar dat als ik naar de elders den ga kijken, de blinde apprentices en warriors daar verblijven. Ik wist niet dat je dat met die trillingen kon zien.” Hij trok kort met zijn oortje. “Het is niet omdat je blind bent dat je boos moet worden als iemand er een opmerking op maakt. We zeggen het heus niet om je te pesten. Althans… ik toch zeker niet,” zei hij op een oprechte toon tegen haar. Zo. Wat ze daarmee wilde doen moest ze maar zelf weten, maar hij had zijn zegje gedaan.