Deze keer geen excursie naar het buitengebied. Nee, deze keer wilde ze in haar territorium blijven. Nu de vorst nog niet begonnen was, wilde ze eens gaan kijken of de waterlelies er nog steeds waren. De bloesems zouden inmiddels al wel weg zijn, maar de waterlelies konden misschien wel het hele jaar door blijven dansen op het wateroppervlakte. Tenzij als er sneeuw zou vallen en het water zou veranderen in ijs. Rainpaw had dat natuurlijk nog niet meegemaakt omdat ze nog nooit sneeuw had gezien, maar ze kon zich er wel een beeld bij vormen. Jagen was een stuk lastiger nu dat prooi zich in hun holen begonnen te verschuilen, lekker weg van de kou. Rainpaw hoopte dat ze haar mentor dan maar genoeg zou imponeren door prooi te vangen en vechttechnieken te beoefenen, al was ze geen fan van die laatste. Natuurlijk was ze blij als ze zich kon verdedigen, maar ze vond het idee om tegen andere katten te vechten voor een stukje land niet zo heel aangenaam. Ze snapte dan ook heel de oorlog over the Heatherfields niet; hadden ze juist niet meer verloren dan dat ze gewonnen hadden? Ze wist echter wel beter dan haar gedachten te delen met haar Clanmates. Er waren genoeg apprentices in haar den wiens klauwen jeukten om deel te mogen nemen aan een gevecht, maar Rainpaw nam aan dat ze daar iets rustiger in was. Was ze daarom minder loyaal? Even keek ze naar een reflectie van zichzelf en fronste. Nee, besloot ze. Ze was niet minder loyaal omdat ze praten boven vechten verkoos. Rainpaw helde per ongeluk iets te ver naar voren, kukelde het rustige water in en kwam vervolgens weer naar boven, een lelie rond haar kopje plakkend. En natuurlijk stond de deputy weer recht voor haar neus. Rainpaw grijnsde schaapachtig. “Hoi, Panthergrowl!” Ze grinnikte ongemakkelijk. “Ik denk dat Rainlily nog niet zo slecht klinkt als suffix, wel dan?”

Rainpaw grinnikte wat onbeholpen toen Panthergrowl aangaf dat het een goede naam was, maar dat ze enkel nog veel moest leren eer dat ze hem zou kunnen krijgen. Wel, duh, ze was dan ook nog maar aan het begin van haar training en ze liep een halve maan achter omdat haar vorige mentor ziek was geworden, maar ze was er vrij zeker van dat Seahawk met zijn disciplinaire regeltjes er wel voor zou zorgen dat ze dat zou inhalen. Ja, daar was ze écht zeker van. Ze trok zich met behulp van Panthergrowl weer op aan de oever en onderdrukte de neiging om met haar vacht te schudden. In plaats daarvan likte ze haar vacht in de verkeerde richting zodat ze snel weer warm zou worden en richtte haar blik op haar deputy. “Als iemand daar voor gaat zorgen, dan is het Seahawk wel,” zei ze met een grijns. “Hij ziet er behoorlijk streng uit, maar ik denk dat ik wel door zijn strenge pantser heen kan breken.” Ze had er immers al vaker voor gezorgd dat de strengste warrior begon te grinniken in haar aanwezigheid. Dat zou nu ook wel weer het geval zijn, dacht ze zo. “En hoe gaat het met u?” vroeg ze vervolgens beleefd aan hem. Ze had immers geen idee wat ze anders kon vragen. Over Crabkit en Ravenkit beginnen leek haar geen goed idee; daar werd al genoeg over gepraat en het zou hun niet verder helpen.

“Dat weet ik wel zeker. Hij is soms een beetje een brombeer, maar ik heb al gemerkt dat ik veel van hem kan leren,” zei Rainpaw braafjes. Ze was het niet altijd eens met haar mentor – vooral die keer niet dat hij haar bij Woodpaw weg had gehaald op een vrij stormachtige manier – maar voor de rest was hij wel te luchten. Helaas voor hem was Rainpaw een kat die niet snel onder de indruk was van strengheid en die dat eerder bestreed met humor. Natuurlijk nam ze wel serieus wat anderen tegen haar zeiden, maar je moest niet àlles in het leven té serieus nemen, wel dan? Ze fronste toen ze de lichte pessimistische houding van haar deputy opmerkte, niet verwachtend dat hij zijn harde pantser bij haar liet zakken. Ietwat twijfelachtig drukte ze haar nog wat natte vacht tegen hem aan, in de hoop dat ze hem wat kon opbeuren. “Er komen vast betere tijden voor onze Clan aan, Panthergrowl,” zei ze met een lieve glimlach tegen hem. “Houd moed! We slaan ons er wel doorheen. Dat doen we toch al seizoenenlang? RiverClan krijg je echt niet zomaar klein, hoor.” Met een grinnikend geluid drukte ze de pluk vacht die hij overeind had gelikt weer naar beneden en ze gaf hem een braaf knikje toen hij haar verwees naar de medicine cat. “Natuurlijk, maar dat hoeft nog niet direct, toch?” Ze keek hem met een smekende blik aan. “We zijn net zo gezellig aan het praten samen. De druk moet niet altijd op het water zitten, toch?” Ze grijnsde naar haar deputy. Hopelijk zag hij er de lol ook een beetje van in. En anders had hij in elk geval al wat wijze woorden van haar gehad. Wat dat dan ook voor mocht stellen voor hem.

“Al kan de één dat wat beter uitdrukken dan de ander,” grapte ze, doelend op de stalen houding van haar mentor. Maar toch wist ze ergens wel dat, daar ergens diep vanbinnen, een warm hart moest zitten. Eentje die hij meedroeg in iedereen voor zijn Clan, dus ook voor haar. Het was immers niet dat als ze één keer de regels overtrad dat hij haar daar vies voor zou blijven aankijken, of wel? Ze moesten nog wat manen met elkaar optrekken, dus het zou behoorlijk vervelend zijn als ze hun band nu al lieten verpesten door zoiets stoms als een simpele ruzie. Toch kon ze het niet verhinderen dat ze zich lichtelijk gekwetst voelde omdat haar mentor haar van verraad had beschuldigd, in bijzijn van een andere Clan nog wel. Ze besloot echter om daar maar niets over te zeggen tegen Panthergrowl. Ze had zo’n idee dat hij het met haar mentor eens zou zijn. “Maar je hebt gelijk. De warmte die wij elkaar toedragen, kan soms behoorlijk overweldigend zijn.” Haar ogen begonnen te twinkelen toen hij het over Chivysniff had. Het was duidelijk dat Panthergrowl een warm hart voor zijn dochter droeg en dat hij er erg op gebrand leek te zijn andere katten te overtuigen van het kunnen van haar medische kennis. “Ik zou niet weten waarom ik dat aanbod zou afslaan. Chivysniff is een bijzondere kat en iemand waar ik veel respect voor heb. Al zou het niet om het medische gaan, dan nog kan er altijd wel een spontaan bezoekje vanaf,” zei ze tegen haar deputy. “Ze is opgegroeid tot een fantastische medicine cat. Coyotepaw is in goede poten bij haar.”