The ones left behind

Het regende nog steeds, waardoor zijn vacht nog steeds tegen zijn lichaam geplakt was. Dit weerhield hem er niet van om zijn blik kort rond de open plek van het kamp te laten gaan voor een diepe teug te nemen en dit uit te blazen. Hij had geen idee hoe de clan zou reageren, maar ze moesten dit weten. Hij stapte naar de hoge rots toe en spande zijn spieren aan om de sprong te maken. Soepel landde hij op de rots, ondanks dat hij wat glad was door de regen en draaide zich naar het kamp toe. "Laat alle katten zich verzamelen onder de hoge rots!" Hij wilde de hele clan hier hebben om dit te vertellen, ook al kon hij er nooit helemaal zeker van zijn dat iedereen er zou zijn.
Hij hield zichzelf stil, terwijl hij toekeek hoe de ene na de ander zich verzamelde onderaan de hoge rots. Sommige wisten waar hij het waarschijnlijk over ging hebben. Het leek erop dat Tallstar niet alleen van Pepperpaw afscheid genomen had. Toch had de kater hem niks gezegd en leek hij nu te verwachten dat hij alles maar bij elkaar zou rapen. Dat was dan ook precies wat hij zou doen voor nu. Het was nog niet duidelijk of dit permanent was of dat dit een van de uitstapjes van Tallstar was, maar daar zouden ze met de tijd wel achter komen. "Beste clangenoten," Begon hij, proberend zo rustig mogelijk te klinken. "Tallstar heeft ons verlaten." Misschien was dit iets te direct. "Dit kan een van zijn uitstapjes zijn en mogelijk komt hij over een aantal dagen weer aanlopen, maar gezien Pepperpaw degene is tegen wie hij dit gezegd heeft, moet ik dit wel serieus nemen." Hij had besloten dat hij de leiderspositie in zou nemen. Echter kon hij er niet zeker van zijn dat hij een naam en levens zou krijgen als hij naar high stones zou gaan, want Tallstar was onvoorspelbaar. Hij kon het zich niet veroorloven om de clan alleen te laten, terwijl er een mogelijke bedreiging van Bloodclan kon komen. "Voor nu zal ik de leiderspositie op me nemen, alleen zal ik wachten of er een teken van Starclan komt dat Tallstar echt weg is voor ik deze positie officieel op me neem." Dit zou misschien niet bij iedereen even goed vallen, maar het was voor het beste. "Graag zou ik een patrouille hebben die in ons territorium gaat zoeken naar mogelijke sporen van Tallstar. Ga niet buiten het territorium, want ik wil niet dat jullie te veel risico nemen voor een leider die je mogelijk verlaten heeft." Hij ging er niet vanuit dat ze wat zouden vinden, maar dit was om degene die wilden zoeken tevreden te stellen.
Zijn blik bleef serieus, want nu kwam het deel dat hij al even had willen aankaarten bij de clan en nu had hij de kans ertoe. "Het is ook bekend dat Sinclaw naar Bloodclan is gegaan." Dit was ook belangrijk en nu dat hij er de mogelijkheid voor had was het tijd om patrols aan te scherpen en extra drills te doen om klaar te zijn voor een mogelijke aanval van Bloodclan. "Ik kan niet inschatten wat Sinclaw van plan is om te doen met Bloodclan, maar dit betekent wel dat er een serieuze dreiging boven ons hangt dat Bloodclan zou kunnen aanvallen." Hij liet dit kort bezinken bij de clan voor hij verder ging. "Dit houdt in dat ik patrols wil aanscherpen bij de grens met de twoleg place, zodat we op tijd weten wanneer er wat staat te gebeuren. Verder worden er een aantal vecht drills georganiseerd om iedereen klaar te maken voor een mogelijk gevecht. We zullen klaar zijn voor wat er ook mag komen. Ik wil hierbij vragen dat een aantal senior warriors deze drills voor zich zullen nemen. Elke apprentice en warrior zal hieraan meedoen." Het klonk misschien wat extreem, maar hij wilde geen risico lopen.
Dit was veel informatie, dat wist hij, maar de clan moest door blijven gaan, ondanks de tegenslagen die ze hadden. "Als er vragen zijn, mogen jullie ze aan me stellen. Ik zal zo goed mogelijk proberen te antwoorden, maar ik ga niet alle antwoorden hebben. Ik verwacht verder dat iedereen dit nieuws voor zich houdt en dit niet gaat mededelen aan de andere clans." Er zouden veel vragen komen, dat wist hij, maar hij had lang niet alle antwoorden. "Als je mee wilt met de patrouille moet je je bij mij melden, dan zal ik de patrouille samenstellen. Dit was alles dat ik mede te delen had." En met die woorden sprong hij van de rots af. Het was nu een kwestie van wachten tot de eerste naar hem toe zou komen of wat zou zeggen, maar hij wist dat het niet lang kon duren.

Note: Het is niet bekend dat Tall naar Bloodclan is gegaan, houd hier rekening mee.

<sub>Ze was mee teruggekomen met haar mentor als in een waas. Ze had het allemaal helemaal niet meegemaakt wat er om haar heen gebeurde. Ze zat verstrikt in een spinnenweb van gedachten die een eindeloze rondgang vormden in haar kop. Haar papa was weg.. Haar papa was weg zonder haar.. Nu was ze helemaal alleen.. Woorden suisden door haar kop maar werden overstemd door een alles verdrinkend verdriet. Haar pootjes voelden zwaar en ondanks dat ze niet meer hardop snikte, vloeiden haar tranen eindeloos over haar wangen en waren haar ogen dik van het huilen.

Niet dat dit op dit moment veel katten op zou vallen waarschijnlijk met hoe de kleine flamepoint op het moment naar de grond staarde, haar blik verbergende van de katten om haar heen. Ze had een plekje genomen aan de rand van het kamp, voor zich uit starende met een klamme vacht. Ze had nog niet eens de moeite gedaan om zichzelf droog te likken na zo lang in de regen gezeten te hebben en was niet verroerd van de plek waar Acorndust haar achtergelaten had. Pepperpaw liet pas weer een geluid horen toen Acorndust aankondigde dat haar papa weg was, op dat punt begon ze weer opnieuw te snikken. De flamepoint apprentice krulde haar staart om haar lichaam heen en trok haar schouders hoog op, haar kin in haar borstvacht begravend.</sub>

Hij was vertrokken, en een onbehagelijk voorgevoel in haar buik zei dat dit niet een vakantie was. Had hij niet beloofd dat te zeggen? Haar in te lichten? Maar nee, het was enkel Pepperpaw geweest die weer alles wist. Je bent gewoon net zo belangrijk als Pepper. zijn woorden spookten door haar kop en zorgden ervoor dat ze haar nagels in de grond moest duwen om niet weer te gaan janken waar iedereen bij was. Hij loog. Hij loog alles bij elkaar, en dat bleek nu alweer. Daarom was hij zo vreemd geweest, daarom had ze aan Acorndust moeten melden dat ze warrior zou worden - maar dat leek allemaal nu onbelangrijk, zelfs warrior worden was triviaal. Nee, dit keer zouden ze niet wachten totdat hij weer terug kwam slenteren met hangende pootjes. Dit keer zou ze het niet meer voor hem opnemen. Dit keer gingen ze hem zelf vinden en zou ze zijn ogen eruit krabben... Nadat ze had vast gesteld dat hij oké was. Best wel ziek eigenlijk, dat hij zonder enig schuldgevoel alles bij elkaar loog en de hort op ging zonder terug te kijken, en zij ondanks alles nog steeds hoopte dat die eikel oké was. Zwak, dat was het. De poes stapte naar voren, voor één keer onaangedaan door de regen die onophoudelijk haar vacht zwaar en nat maakte. Ze stapte langs Pepperpaw heen die in elkaar gedoken zat te snikken, zonder haar aan te kijken. Ergens wist ze dat iemand haar moest troosten, maar zij was daar niet toe in staat. Eenmaal bij Acorndust keek ze de deputy met vuur in haar ogen aan. "Ik ga mee," sprak ze resoluut, haar stem licht trillend van alle emoties die haar staart heen en weer liet zwiepen. Ze zou hem vinden. Niet nog iemand mocht haar verlaten.

<sub>Neritekit was uit de medicine den gekomen toen ze merkte dat er iets aan de hand was. Vanaf haar plekje luisterde ze. Haar wonden waren nog steeds niet helemaal geheeld maar ze ging met de dag vooruit. Haar siblings waren al apprentice geworden en zij was voor de zoveelste keer achter gebleven. Net als haar naam deed vermoeden. Ze haatte het. Haar kleine wereldje zou echter opnieuw weer door elkaar geschud worden, voor een tweede maal. Vol ongeloof had ze naar Acorndust geluisterd, terwijl hij daar zo stond op de plek waar Tallstar normaal stond. Pepperpaw haar snikken overstemde Neritekit haar gedachten terwijl ze naar de flame point keek. En Sinclaw was een clan verrader. Neritekit haar hele wereld begon te draaien toen ze alle informatie over zich heen liet komen. Maar iets in haar knapte, zorgde er voor dat het schudden stopte en ze zich weer kon herpakken. Toen Wolfpaw naar voren stapte begon Neritekit ook naar voren te lopen. Met moeite begaf ze zich door de menigte heen want haar achterpoot gaf nog niet echt goed mee, daar kon ze de uil voor bedanken die haar tussen zijn klauwen had gegrepen. “Ik ga ook mee!” Miauwde ze met vuur in haar ogen, Acorndust uitdagend aanstarend. Dat hij het maar mocht durven om haar nee te verkopen. Ze was oud genoeg, alleen de naam van een apprentice droeg ze nog niet.

Tag: Acorndust</sub>

Na de toespraak zat hij daar even met grote ogen, proberend alles op een rijtje te zetten. Tallstar was vertrokken, en hoewel dit niet de eerste keer was dat de onvoorspelbare leader zoiets gedaan had, leek het deze keer anders te zijn. Sinclaw had zich eerder al bij Bloodclan gevoegd, was het mogelijk dat Tallstar hetzelfde had gedaan? Die twee daar samen zouden genoeg informatie over het woud, en dan vooral Shadowclan, hebben om Bloodclan opnieuw een serieuze bedreiging te laten vormen. Maar zoiets zou Tallstar toch nooit doen? Natuurlijk, hij nam het niet altijd zou nauw met de regeltjes, maar regelrecht verraad? Toen bedacht hij opeens hoe goed de leader was geweest in zijn gevoelens verbergen achter zijn waas van uitgelaten naïviteit. Misschien was het allemaal een act geweest. Hoe dan ook, het was te vroeg om conclusie te trekken. En Acorndust was een patrouille aan het samenstellen om op zoek te gaan naar de verloren leader. Snel kwam Amberhunt, net als een aantal anderen, op de deputy af en keek hem aan. "Ik zou graag mee gaan." Miauwde hij vlug. Tallstar had veel voor hem betekent, als dit geen verraad was zou hij er alles aan willen doen om hem terug bij de clan te krijgen.

tag; Acorn

Clanmeeting. Was het al tijd voor een ceremonie? En waarom deed Acorndust dit? Was dit straf voor het debacle van de vorige ceremonie, of was het nu gewoon wijsheid om Tallstar niet meer bovenop een grote steen te zetten. Wat het ook was, Settleddust naderde nieuwsgierig de menigte toen hij met gespitste oren naar zijn oud-mentor keek. Hij stond tussen de rest van de katten. De sfeer was grimmig, alsof ze al wisten wat hun te wachten stond. De mededeling sloeg dan ook in als een bom. Tallstar weg? Hoezo weg? Was dit weer een vakantie? Eén van zijn domme grappen? Hij snoof dan ook afkeurend. Acorndust begon ook al snel ook over een stom uitstapje, maar hij had het tegen Pepperpaw gemeld. Settleddust fronste. Oh StarClan, dat had vast haar hartje gebroken. Ze had heel haar leven in WindClan opgeofferd voor deze droom van een vader. En nu was hij doodleuk weggelopen? Acorndust begon al meteen over zaken, over "wat-als" scenario's. Dingen die senior warriors vast interesseerde. Hij stelde zoekacties op, grenspatrouilles die BloodClan een oogje in het zeil zouden houden. De dreiging van komend gevaar. Extra trainingen, drills. Allemaal zaken, zaken, zaken en zaken? Maar keek niemand dan naar het grote plaatje? Het was tot volkomen van de pot gerukt dat Tallstar doodleuk "doei" zei? Dat deed een leider niet. Dat hoorde hij niet te doen! Hij was gekozen door StarClan, betekende dat dan niets? Niemand zei iets, iedereen wilde wel mee op patrouille. Settleddust drukte zijn oren achter in zijn nek. Iemand moest er iets van zeggen? Hij was toch niet gestoord als hij vragen had. ‘En wat als we Tallstar vinden? Als hij weer terug komt lopen? Moeten we dit gewoon pikken?’ vroeg hij met een helderdere stem als hij ooit had verwacht. Hij had nooit in zijn stoutste dromen verwacht dat hij dat zou zeggen. Hij, een loser met een konijnenkont. Hij staarde nog kort naar de deputy, hopend dat zijn opmerking enige roering in gang zou zetten. Dit was toch logisch? Moest Acefray er niets van zeggen. Iemand??

Settleddust schudde zijn kop. Zijn blik viel op het verfrommelde pluizenbolletje dat zijn zusje was. Het arme kind had nu niemand meer. Alleen hem en Bloodpaw die ze nog soort van als familie kon zien. Zijn hart brak bij het zien van haar. Een zwarte poes naderde haar al, maar hij vond het alleen maar op zijn plaats dat hij haar ook kwam checken. Hij hoorde de bezorgde stem van Nightmareslayer, maar hij was degene die zich naast zijn zusje opkrulde en zachtjes de traantjes van haar wangen probeerde te likken. Hij probeerde haar vacht te drogen tegen de eindeloze stroom van verdriet. Hij wist hoe het voelde om een teleurstellende vader te hebben, maar dat van arme Pepperpaw was wel in het kwadraat. Hij zei niets, maar drukte zich slechts stevig tegen haar aan. Hij wilde haar koste wat het kost beschermen. Hij wilde het nu eerst even niet goed praten. Ze zouden later wel zien wat er zou gebeuren. Hij zou haar helpen iedere stap van de weg als ze dat wilde. Het plagen zou plaats maken voor steun.

<sub>Ze had hem nagestaard, tot zoverre ze dat kon. Ze had doofstom gewacht tot hij terug zou komen en haar zou vertellen dat het allemaal een grap was. Maar de nacht had lang geduurd. Haar tranen waren ondertussen gedroogd en waren door stomme verbazing overstelpt. Hij had Pepperpaw zomaar meegenomen, vandaar dat hij nooit had aangekondigd dat het kind verdwenen was. Sinclaw had Innerstar, haar oma, vermoord en hij had er niks aan gedaan. En nu was hij weg, en Sinclaw was weg. Slatefur voelde een huivering door haar lichaam heen trekken terwijl ze de elder's den uitstapte toen er tumult in het kamp verscheen. Ze had daar de nacht doorgebracht, even een nachtje zonder haar kits zodat ze haar niet konden zien huilen. Het leek alsof ze in een heel ander kamp gestapt was. Ze had de nacht niet geslapen, vervuld door overpeinzingen wat Tallstar haar gezegd had. Moest ze het delen, moest ze het voor zich houden? Ze wist het niet. Ze hadden altijd een moordenaar in het midden gehad. Ze zou Wolfpaw's hartje misschien breken. Ze zou Pepperpaw's hart misschien ook breken. De kater had alle geheimen op haar hart gelegd, te zware geheimen. Misschien dat het geheim van Pepperpaw van hem mocht blijven, al kon ze het gesnik vanaf haar huidige locatie horen. Maar het feit dat een moordenaar in hun midden rondwaarde.. Hij had hen allemaal verlaten. Al het geduw en getrek tussen hen en hij was weggegaan.. Zomaar. Misschien had ze ooit gehoopt dat het meer kon worden, al had ze zichzelf er allang bij neergelegd dat het niet zo zou zijn. Maar Sinclaw was gevaarlijk en nu bij Bloodclan. De clan verdiende het te weten... Ze kneep haar ogen dicht.  "Tallstar heeft vannacht ook van mij afscheid genomen.." Slatefur haar gelaatsuitdrukking was vermoeid, triest terwijl ze haar mond open trok. Ze deed het niet eens luid, haar stem was gebroken. Misschien dat katten haar wel niet eens zouden horen. Ze begroef haar klauwen in de aarde, een teken van de fysieke spanning die ze voelde, een teken hoe erg ze dit vond. "Hij heeft me hierbij opgebiecht dat Sinclaw oma- Innerstar vermoord heeft." Haar stem begon te trillen,

"En dat hij dat wist."</sub>

ShadowClan was chaos. Hij voelde het in de lucht, zijn snorharen, zijn botten. De zwartgrijze kater keek om zich heen terwijl katten zich verzamelde om naar de hoge rots te gaan waar Acorndust zou gaan spreken. Hij liep met de meute mee en ging zitten. Wat er daarna verteld werd was ongelofelijk. Tallstar zou ShadowClan verlaten hebben, op stap zijn gegaan zonder aankondiging. Zijn ogen schoten door de menigte naar Pepperpaw, die ogen dik had van het  huilen. Ravenpaw slikte. Hij moest niet indenken wat hij zou doen als zijn moeder ineens weg zou zijn. Toch kon hij zich wel enigszins inleven, hij had geen vader gekend ooit.  Daarna ging het gesprek verder. Sinclaw had zich bij BloodClan gevoegd. Ravenpaw zijn nekharen schoten overeind. Die vuile vuilnisvreters beter dan een clanleven? Hij dacht het niet. De zwarte kater snoof minachtend om de woorden. Sinclaw was nu een staatsvijand, ze zou het met de dood moeten bekopen als nu nog voet in ShadowClan gebied zette.

Daarna barstte het rumoer los. Katten die mee wouden met de patrol om Tallstar te zoeken, katten die hun zegjes wouden doen. Ravenpaw stond op en liet zijn blik kort die van Acorndust kruisen. "Ik wil graag mee, zoeken naar Tallstar!" riep hij wat harder in de hoop dat deputy het zou horen. Ravenpaw's blik schoot toen naar Slatefur, de blinde elder die ook wat wou zeggen.  "Tallstar heeft vannacht ook van mij afscheid genomen.." vertelde ze toen. Hij merkte dat ze verdrietig was, maar ook gespannen. Het was een moeilijke tijd voor naasten van Tallstar en Sinclaw. "Hij heeft me hierbij opgebiecht dat Sinclaw oma- Innerstar vermoord heeft." zijn spieren spande zich aan. Innerstar was zijn overgroot-oma. Hij wist hoe verdrietig iedereen was geweest over haar dood, hij zag het in de verhalen van Russetfur. Het was hetzelfde verdriet als wanneer ze vertelde over tante Lionstep die vlak voor hun geboorte dood was gegaan. "En dat hij dat wist." Het voelde alsof de grond onder Ravenpaw wegzakte. Een nieuw soort woede borrelde in de jonge kater omhoog. Niet alleen had Sinclaw - de verrader - zijn overgroot-oma gedood, maar de leider van hun eigen clan had dit geweten en haar nooit gestraft. Hij voelde hoe zijn hoofd overuren maakte, zijn hart zwaar klote terwijl hij dit allemaal in een zeer korte tijd probeerde te verwerken. Nu wist hij het zeker, hij wou Tallstar vinden. En als hij hem vond, dan zou hij het hem betaald zetten. Voor iedereen, voor de hele familie. Voor ShadowClan. "Wie zou Sinclaw nog meer om het leven gebracht hebben? Een zieke kat die één moord op haar naam heeft staan, heeft er vast meer." grauwde hij toen boos naar wie het maar wou horen. De hele clan stond op de kop.

Haar poten jeukten om te gaan, om hem te zoeken. Er zat een brok in haar keel, maar herhaaldelijk vertelde ze zichzelf dat Tallstar waarschijnlijk weer gewoon weg was op een van zijn uitstapjes. Dat dit vast niets te maken had met het vertrek van haar mama, van alles dat nu slecht ging. Maar hoezeer ze het zichzelf ook aan probeerde te praten, het zichzelf al een kind probeerde wijs te maken - iets voelde heel, heel verkeerd. "Laten we gaan," grauwde ze ongeduldig tegen wie het ook maar was die mee zouden gaan, ze wilde geen tijd verliezen. Het was toen echter dat een zachte stem haar met een ruk op liet kijken.  "Tallstar heeft vannacht ook van mij afscheid genomen.." Starclanverdomme. Slate ook al? Toen ze de ander aan keek in diens blinde ogen was ze blij dat deze nooit zouden zien hoeveel pijn ze had. Pepperpaw, Slatefur, zij waren wél belangrijk genoeg, maar zij niet? "Hij heeft me hierbij opgebiecht dat Sinclaw oma- Innerstar vermoord heeft. En dat hij dat wist" wacht, nee, dat kon niet. "Wát?"Opnieuw leek de wereld voor haar pootjes af te brokkelen terwijl ze niets anders kon dan machteloos toe kijken. Iedereen wist alles al, maar niemand nam de moeite het haar te vertellen. Nee, het werd zo harteloos het kamp rond geschreeuwd. Zelfs Slatefur had het niet tegen haar gezegd, dat haar eigen moeder haar eigen oma had gedood. Nee, nee. Het kon niet. Ze wilde het niet geloven, want ondanks alles waren het nog altijd haar moeder, haar mentor.  "Je liegt, Slatefur, je liegt!"

_{Slatefur haar pootjes beefden. Ze hield er niet van om in het middelpunt van de aandacht te staan, ze hield er niet van om dit te zeggen. Ze wist dat het alleen maar meer los zou maken. Vooral bij een specifieke kat. Misschien had ze het eerst met Wolfpaw door moeten nemen, misschien had dat de pijn verlicht. Maar ergens was ze bang dat Wolfpaw's reactie haar ervan zou overtuigen het niet te zeggen, of dat het haar de moed zou ontnemen het aan de clan te vertellen, welke het verdiende om dit nieuws te weten. Ravenpaw ontplofte, maar Wolfpaw's reactie deed haar vele, vele malen meer zeer. Slatefur draaide haar oren haar nek in terwijl ze haar kop in de richting van de stem van de apprentice bewoog. Haar vriendin, haar lieve meisje, wie ze, ondanks dat niet met bloed verbonden waren, als een dochter zag. "Het spijt me Wolfpaw, Ik weet niet of ik lieg.." miauwde Slatefur, haar stem verstikt met tranen en pijnlijke emotie, het was niet alsof het Slatefur niks deed om dit allemaal op haar bordje te krijgen, "ik weet alleen wat Tallstar me verteld heeft. Hij heeft al zo vaak tegen me gelogen, tegen jou gelogen, blijkbaar tegen iedereen gelogen, maar als er kans is dat het waar is.. Dan.. dan is ze een gevaar waar we rekening mee moeten houden..." Haar stem werd steeds zachter terwijl de de tranen langs haar dikke wangen begonnen te rollen. Slatefur was bang, bang voor zichzelf, maar vooral bang voor haar kinderen, inclusief Wolfpaw. Wie weet waartoe Sinclaw in staat was.. Iedereen moest zich kunnen wapenen tegen dit gevaar. Straks zou Wolfpaw haar tegenkomen en dan.. Nee, Slatefur zou het zichzelf niet kunnen vergeven.}

Chillykit had geen idee wat er aan de hand was - ze wist alleen dat het héél, héél slecht was. Er werd gesproken over moorden en over verraders maar het ging allemaal haar petje te boven. Haar gele blik was gericht op haar moeder, die in het midden van het camp stond. Met snelle stapjes trippelde ze op de grijze poes af - wetend dat ze eigenlijk misschien braaf in de nursery moest blijven, maar niet in staat om gewoon te blijven waar ze was terwijl ze zag hoe haar moeder het zo moeilijk had. De jonge kitten wreef haar kopje tegen de voorpoot van Slatefur, de rest van de chaos om haar heen negerend. Ze wou gewoon helpen - iets doen om alles beter te maken. Maar ze kon niks doen, ze wist niet eens wat er gaande was, en dat maakte dat ze zich zo nutteloos voelde. Het was ontzettend frustreerde en ze beloofde aan zichzelf dat ze nooit nog zo nutteloos zou zijn. Van zodra ze mocht trainen, zou ze hard werken - ze zou de wereld beter maken zodat dit soort momenten niet meer zouden gebeuren. Voor nu kon ze enkel haar moeder laten voelen dat ze niet alleen was.

Tag: Slatefur

Hij had het snikken van Pepperpaw wel gehoord na zijn woorden. Het was ook niet alsof hij haar verdriet weg kon nemen, want het feit dat Tallstar vertrokken was, daar was geen twijfel aan te trekken. Hij ging er zelf dan ook niet vanuit dat de kater nog terug zou komen, maar dat wilde hij de clan niet direct voorleggen. De eerste paar kwamen al naar hem toe die zeiden dat ze mee wilden. Ook Neritekit was er een van, maar hij zou haar niet mee laten gaan, ze had haar apprenticenaam nog niet en ze was ook nog niet helemaal hersteld voor zover hij wist. "Neritekit, je bent nog niet volledig hersteld, dus jij gaat niet mee." Dit was niet wat de kitten wilde horen, dat wist hij ook wel.

Hij liet zijn blik over de katten gaan die zich aangeboden hadden en bedacht wat het handigste zou zijn. Hij had er nu wel genoeg voor een patrol. Hij zou zelf niet meegaan besloot hij nu, tenslotte zou de clan hem hier nodig hebben nu. "Amberhunt, kun jij de patrouille leiden?" Vroeg hij aan de kater die zich aangeboden had. "Neem Nightmareslayer, Wolfpaw en Ravenpaw met je mee." Zodra hij deze patrouille samengesteld had, klonk er echter een andere stem. Hij liet zijn blik naar Slatefur gaan die duidelijk iets te zeggen had. Tallstar had blijkbaar ook van haar afscheid genomen. Had de kater er niet aan kunnen denken om hem ook wat te laten weten? Maar waarschijnlijk zou hij hem dan proberen te stoppen en dat was waarschijnlijk precies wat de ander niet wilde. De volgende worden lieten hem echter koud worden. Sinclaw had Innerstar gedood? En Tallstar wist dit? Het verklaarde wel waarom Sinclaw naar Bloodclan was gegaan en de dreiging die hij had verwacht was nu alleen maar meer realistisch. Voor hij ook maar kon vragen of dit klopte, was Wolfpaw hem voor. Voor een moment bleef hij stil, al deze informatie in zich opnemend. "Ook al was SInclaw een goede warrior, dit neemt niet weg dat ze Shadowclan verlaten heeft om zich bij Bloodclan te voegen." De dreiging was dus zeker realistisch. "Het kan dan ook zeker geen kwaad om hier voorzichtig mee te zijn." Als Sinclaw Innerstar vermoord had, dan was de kans ook zeer groot dat ze dat met Lionstep gedaan had. Dit sprak hij echter niet hardop uit. Voor nu was het beter dat de clan besefte dat Sinclaw samen met Bloodclan een bedreiging kon vormen en dat ze daarop voorbereid zouden moeten zijn. "Of Tallstar loog of niet kunnen we niet weten voor nu. Het is dus het beste dat we rekening houden met de dreiging van Bloodclan en Sinclaw." Als er iemand was die het niet met hem eens was zouden ze dit hardop moeten zeggen, maar hij ging er niet vanuit dat hij hier veel tegenspraak op zou hebben. Beter te goed voorbereid dan dat ze aangevallen zouden worden en er helemaal niet op voorbereid waren.

Met grote ogen had het jonge, kleine mannetje geluisterd naar wat er gaande was. Het was veel, heel veel... Tallstar was schijnbaar weg? Was dit weg weg of gewoon weg? Zou hij nog terugkomen? Rustig keek het jonge, gevlekte katertje naar wat er zich afspeelde voor zijn neus. Een soort van chaos die hij niet kon beschrijven. Was dit hoe alles uit elkaar viel? Kort keek hij even om naar katten die het woord namen, die luider spraken om boven de ander uit te komen. Brit snapte het niet volkomen, maar iets in hem zei dat hij dat wel moest doen. Hij was nog maar een kitten, amper een appentice... Dit ging over zijn koppie heen. Toch trok hij even met zijn gevlekte oortjes, een zucht rollende van zijn lippen. Het klonk ernstig allemaal. Men kon het zelfs pijnlijk noemen.
Even trok hij met zijn oortjes waarna hij even zijn kopje kantelde. Pepperpaw was van slag en andere katten ook, het was enkel natuurlijk. Maar hij snapte het niet zo. In stilte bleef hij dan ook aan de kanten zitten, zijn poten tintelden. Dit was best interessant.

Er werd al gauw hevig gediscussieerd over wat er gebeurt was, en Amberhunt moest zijn uiterste best doen om zoveel mogelijk informatie tegelijk op te vangen. Blijkbaar was Sinclaw verantwoordelijk voor Innerstar's dood. Maar hij mocht nog geen conclusies trekken voordat er iets bewezen was. Amberhunt richtte zijn aandacht weer op Acorndust en hoorde tot zijn verbazing het verzoek dat hij de zoekpatrouille zou leiden. Dus blijkbaar was de deputy zelf niet van plan om mee te gaan. Hij slikte kort en boog toen zijn kop "We vertrekken meteen." Het was een enorme last op zijn schouders. Maar als Acorndust dacht dat hij de juiste kat was om deze zoekactie te begeleiden, dan kon hij absoluut geen nee zeggen. Amberhunt draaide zich om en zocht met zijn ogen de drie katten bij elkaar die met hem mee zouden gaan: Wolfpaw, een kattin waar hij tot nog toe geen fijne ervaringen mee had gehad. Maar hij wist dat ze extreem veel pit had en niet snel aan iemand toe zou geven. Nightmareslayer, zijn eigen dochter met wie hij zijn leven durfde te vertrouwen. En Ravenpaw, die alleen al met zijn aandrang om mee te gaan had laten zien dat hij van pas zou komen. "Wolfpaw, Ravenpaw, Nightmareslayer, we gaan" Verklaarde hij, hard genoeg zodat zelfs Wolfpaw, die zich alweer in een verhitte discussie bevond, het zou kunnen horen.

Tag; Nightmare, Wolf, Raven

Hij was vastberaden geweest. De woorden van Slatefur hadden een nieuw vuur aangewakkerd in de jonge apprentice. Hij was altijd al strijdlustig geweest, maar nu helemaal. Hij zou zijn best doen, zijn clan trots maken en iedereen die in de weg van ShadowClan stond opruimen. Hij stak zijn borst iets vooruit toen Acorndust zijn naam riep. Amberstorm zou de patrouille leiden. Zijn zusje Neritekit mocht niet mee, wat hij jammer vond. Hij wist hoe ze zich nu moest voelen. "We vertrekken meteen." hoorde hij de stem van Amberstorm. Ravenpaw voegde zich snel bij de rosse kater en liep met hem mee richting de uitgang. Hij wou geen seconde langer meer in het kamp blijven. Hij moest iets doen. "Kom mee Wolfpaw! Er is straks tijd zat om elders lastig te vallen." riep hij over zijn schouder naar de apprentice die veel ouder was dan hij. Hij hoopte dat ze in zou zien hoe zinloos het was om boos te worden op Slatefur. Leeftijdsverschil boeide hem vrij weinig op het moment. De jonge kater was boos en wou antwoorden, nu meteen.

Tag: Amberstorm en Wolfpaw

Ze voelde haar poten trillen maar weigerde opnieuw voor de hele clan in tranen uit te barsten. Dat had ze één keer gedaan en dat was al een keer te vaak, nooit meer. Toch staken de woorden van Slatefur diep, omdat er ergens diep in haar hart het besef genesteld lag dat Sinclaw daar toe in staat zou kunnen zijn geweest. Ze had altijd gezegd dat Innerstar een slechte leader was, dat zij haar plek over moest nemen... En haar gedachten gleden uit naar de kinderen die ze had met Acefray, naar die keer dat ze een Windclan apprentice had moeten doden van haar moeder maar dat niet kon... Het deed allemaal teveel pijn. Tegelijk begon Slatefur uit te leggen, begon Acorndust alweer te spreken en wilde Amberhunt dat ze mee wam. "Kom mee Wolfpaw! Er is straks tijd zat om elders lastig te vallen." woest draaide ze zich om naar de grijs-zwarte apprentice. "Jij houdt je bek, uilskuiken," snauwde ze hem zachtjes en koud toe, waarna ze met haar ogen onbewogen op de uitgang gericht achter de rest van de katten aan ging. Tegen Slatefur zei ze geen woord meer in het voorbijgaan. Ze zouden Tallstar vinden, en hij zou dit uitleggen. Hij zou dit alles uitleggen.