a word

De dagen gleden voorbij en ondanks alles ging de tijd gewoon door. Snel genoeg zou de gathering zijn en dan zouden er hopelijk meer antwoorden komen, maar Wolfpaw had er niet zoveel hoop in. Ze werd het zat dat ze telkens maar moest wachten, telkens maar weer afhankelijk was van anderen voor antwoorden. Vanaf nu zou ze het zelf wel uitzoeken, want kennelijk was niemand anders daar toe in staat. De poes liep met grote passen naar de apprentice den en stak haar kop daar binnen. "Worm, kom naar buiten, we moeten praten," sprak ze tegen het zwart-witte hoopje dat Whitepaw was

&Whitepaw

De kleine apprentice lag net lekker te slapen, maar blijkbaar mocht het niet van de sterren daarboven want hij werd gewekt nog geen twee minuten nadat hij weggezakt was. Het was zijn zus die met hem praten wou. Normaal zou hij opgewekt opgesprongen zijn, maar nu sjokte hij met slome, vermoeide passen zijn bedje uit. Met wallen onder zijn ogen keek hij naar zijn zus. Wat was dat eigenlijk, dat ze hem worm noemde. Was dat hoe ze hem zag? Niet meer dan een lelijk, naakt, kruipend ding. Met een argwanende blik keek hij haar aan. Ze mocht hem niet, dat had ze wel meer dan duidelijk gemaakt. Mama had hem ook niet gemogen. Misschien speelde ze wel toneel, was ze mama's spionnetje. Zou ze al zijn keuzes aan haar doorvertellen. Hij zag haar ogen in die van Wolfpaw. "Je bent net mama," zei hij toen, niet nadenkend over eventuele consequenties of wat dan ook. "Worm," murmelde hij toen tegen zichzelf.

Hij zag er niet al te best uit, en dat deed haar wel een beetje pijn. Het deed haar aan zichzelf denken, want ook zij was niet blij geweest toen ze apprentice was geworden omdat toen haar zusje was verdwenen. De kater sjokte de den uit en er leek iets van medelijden in haar ogen te leven, totdat hij begon met spreken. "Je bent net mama," die woorden lieten haar verstijven. Haar hele leven had ze haar moeder willen evenaren, maar ze was nooit genoeg geweest. En enkel nu dat ze voor het eerst niet met haar vergeleken wilde, leek opeens iedereen Sinclaw in haar terug te zien. Zelfs haar eigen broertje. "Worm," haar haren rezen overeind en haast hysterisch blies ze naar hem. "Hoe durf je zoiets uit je gore strot te duwen, ik ben niets zoals haar! Ik zou je nooit pijn doen, ik zou jullie nooit verraden, ik zou nooit-" ze kapte haar woorden af toen ze haar reflectie zag in een plas die door de regen van gisteren was achtergelaten. Met haar vacht dreigend opgezet en haar rug vijandig gekromd, leek was ze bijna haar evenbeeld. Tranen fonkelden in haar ogen, maar ze schudde ze ruw weg en keek de andere kant op. "...Waarom zou je in godensnaam zoiets zeggen,"

Zijn zus ontplofte tegen hem. Hard geschrokken stak Whitepaw zijn haren overeind, zijn rugje bol en zijn oren plat tegen zijn kop aan. Hij maakte zich klein, dook ineen. Bang voor een klap, al waren haar woorden al hard genoeg. Zie je wel! Zie je wel, ze was net als mama. Ze hoorde bij haar, dat moest wel. Was zij stiekem ook Bloodclan! Had hij haar ontrafeld.. Was zij de vijand? Twijfels spookten door zijn kopje heen terwijl er tegen hem geschreeuwd werd. Hij trilde een beetje. Plots bedaarde zijn zus, zijn zus die hij ooit zó had bewonderd. Toen kwam de vraag waarom hij het gezegd had. Intens keek hij zijn zus aan, al bleef hij in diezelfde geschrokken houding staan. "Ik zag mama's ogen bij jou, en, en en, ik zie mama overal in het kamp, ik zie haar vacht en ik ruik haar geur, Wolfpaw ze is hier, echt waar, en de sterren ze proberen me het te vertellen, ik weet het zeker. Ik zie het patroon, Wolf, ik ontrafel het allemaal, echt! De sterren zeggen het me, Starclan, ze praten met me," ratelde hij plots door. Licht buiten adem keek hij haar aan, een hoopvolle blik in zijn ogen. Zag zij ook mama? Rook zij ook mama? Hoorde zij mama? W-was ze met mama?

Hij was bang, of op z'n minst zich dood geschrokken. Schuldgevoel knaagde aan haar, maar ze weigerde om dat door te laten schijnen. Ergens brak het haar dat hij zo op zijn pootjes trilde, alsof hij niet zeker wist dat ze hem geen pijn zou doen. Ergens wilde ze niet anders dan hem omhelzen en beweren dat alles goed was. Maar alles was helemaal niet goed en zo zwak was ze niet. "Ik zag mama's ogen bij jou, en, en en, ik zie mama overal in het kamp, ik zie haar vacht en ik ruik haar geur, Wolfpaw ze is hier, echt waar, en de sterren ze proberen me het te vertellen, ik weet het zeker. Ik zie het patroon, Wolf, ik ontrafel het allemaal, echt! De sterren zeggen het me, Starclan, ze praten met me," hij ratelde in één stuk door en Wolfpaw wist niet of ze hem in zijn gezicht wilde hoeken of medelijden moest hebben. Hoe dan ook, het was haar duidelijk dat haar broertje zijn Mousedung verstand was verloren. "Sinclaw is niet hier! Ze heeft ons allemaal achter gelaten om weg te rotten!" blafte ze hem toe, hopend dat haar harde stem hem terug bij de werkelijkheid zou blijven. "Ze is weg en ze komt nooit meer terug, Whitepaw, knoop dat nou gewoon in je oren," de haren op haar rug gingen wat liggen, terwijl nu ook zij lichtelijk buiten adem was. Inmiddels waren andere katten al wakker geschud door hun geschreeuw maar Wolfpaw deerde het niet. De clan zag hun toch al als uitschot door hun moeder, erger konden ze het niet maken. "Whitepaw, snap je het dat niet? We hebben alleen nog maar elkaar, we moeten voor elkaar zorgen. Ik ga voor je zorgen, Worm, dat... Dat beloof ik je," haar stem klonk verslagen, maar ze meende haar woorden. Ze was niet zoals haar moeder. Ze was niet zoals haar moeder...

Hoewel hij veel reacties verwacht had, was deze er niet één van. Hoe kon ze zeggen dat mama hier niet was als hij haar zo vaak zag, zo vaak rook? Hij was toch niet gek? Ze was hier en Wolfpaw loog vast tegen hem. "Dat is niet waar," bracht hij dan ook zwak een tegenpunt in tegen haar woorden, maar zijn zus ging al weer verder. Opnieuw vertelde ze hem dat hun mama weg was. Whitepaw zag dat ze serieus was, hoorde dat ze serieus was. Maar hij zag en hoorde mama toch ook..? Was dat dan niet serieus? Was dat dan nep? Hij had het niet gedroomd, dat wist hij zeker. Grote, tweekleurige ogen keken naar Wolfpaw terwijl zijn gedachtes rap achter elkaar bleven gaan. Geen van zijn gedachtes hoorden bij elkaar en niks leek te kloppen. "Ik ben in de war, Wolfpaw," piepte hij toen met verslagen blik en hangende oortjes. Zijn zus verzekerde hem toen van iets, iets wat wel heel fijn was om te horen. "Ik zal ook voor jou zorgen grote zus," fluisterde hij toen waarna hij zijn kop in haar vacht drukte. Tranen welden op in zijn ogen. Mama zou hem vast een tik geven als ze dat zag. Maar, mama was niet hier. Wolfpaw had het hem verteld.

Ze gromde gefrustreerd om zijn woorden terwijl hij bleef herhalen dat Sinclaw hier was. Mocht hij willen, die verdomde moeder van hen gaf niets om wat er met ze gebeurde. Of ze zouden leven of sterven, of ze gelukkig zouden zijn, of ze op zouden groeien.. Het bracht een brok in haar keel, maar eentje die ze weigerde om op te hoesten."Ik ben in de war, Wolfpaw," zijn piepende stemmetje brak haar hart want ze begreep het. Hij was ook nog zo jong, zo klein. Hoe moest je dan ooit snappen dat je mama weg was gegaan en zonder blikken of blozen kon moorden? Wolfpaw voelde een overweldigende drang om zich om hem heen te krullen en ervoor te zorgen dat hij nooit, nooit meer zoiets mee zou hoeven te maken. Maar dat kon ze niet, ze kon hem enkel zwakjes tegen haar aan drukken en knuffelen zo hard zo kon. "Ik ook, Worm, ik ook..." mompelde ze binnensmonds. "Ik zal ook voor jou zorgen grote zus," hij snikte zachtjes in haar vacht en Wolfpaw wilde niets liever dan met hem mee huilen. Maar ze wist beter, ze moest zich sterk houden. Voor haar kleine, stomme Wormpje, die nooit zou weten dat het een koosnaam was, geen scheldnaam. "Dat hoeft niet, White, ik kan mezelf beschermen. Net als ik jou kan beschermen, en niemand gaat ons ooit nog pijn doen. Niet mama, niet papa, niet wie dan ook,"