Isn't it lovely, all alone..

Ze kon niet slapen. De rosse kattin had zich voor de zoveelste keer omgedraaid in haar nest, waarna ze besloot op te staan en even een frisse neus te halen. Dat ze zich helemaal naar het voormalige Skyclan gebied zou banen, dat had ze niet ingepland. Het was weer één van die nachten.. dat ze niet kon slapen en terugdacht aan de tijd dat Frostlake nog in leven was. Ze miste hem.. Zijn onverwoestbare goede humeur. Hoe hij altijd in staat was haar op te beuren, zelfs wanneer ze in haar grumpy moods zat. Minnowleaf zuchtte en schudde haar kopje. Haar ijsblauwe blik was gericht op de sterren boven haar. Zou hij op haar neerkijken? Soms vroeg ze zich af wat hij wel niet dacht. Had hij gewild dat ze was verder gegaan met haar leven? Ze had het namelijk geprobeerd.. Heel even. Maar telkens dat ze in de buurt kwam van het voelen van liefde leek het wel alsof haar lichaam het gevoel afstootte. Was het een verdedigingssysteem? Zodat ze zich niet weer zo gebroken zou voelen moest ze haar wederhelft verliezen? Ze wist het allemaal niet meer. Intussen was de tijd dat ze zich nog zou kunnen settelen toch allang voorbij. Het enige waar ze zich nu op focuste, was het dienen van haar Clan. Daar was niks mis mee, toch?