Where do we go from here

Onderwerp: Where do we go from here zo 15 dec 2019 - 17:53

Zes Moons al. De tijd ging snel. Shrimpkit haalde even diep adem en ging verzitten, haar staart netjes over haar pootjes geslagen. Het kamp had ze nu wel zo goed als ontdekt en ze kon al best aardig zwemmen, voor zover je dat als kitten kon in het ondiepe water. Gelukkig was ze ook niet zo groot, anderen zouden haar nog best als kitten kunnen zien, alleen al aan haar grote. Maar ze was al zes Moons oud, de leeftijd van een beginnende Apprentice. Shrimpkit voelde zich geen Apprentice, ze voelde zich er niet klaar voor. Maar tegelijkertijd wilde ze wel haar nieuwe naam ontvangen. Dan kon ze leren vechten en dan kon ze opzoek gaan naar Crabkit.
Ze zuchtte. Ze was nog steeds verdrietig om Crabkit. De twee kittens waren nog steeds niet gevonden. Haar papa Icecream had gezegd dat ze er alles aan deden, dat hij met elke patrouille meeging om te zoeken. Maar zijn woorden die hij toen gesproken had bij de Ceremony hadden er wel ingehakt. Ze zouden niet meer terugkomen. Die hoop had ze niet meer. Nauwelijks meer. Ze waren al zo lang weg. Ze moesten of dood zijn of echt bij de BloodClan zijn.
Kort schudde Shrimpkit haar kopje. Ze wilde er niet aan denken. Hoe kon dit nou gebeuren? Al deze gebeurtenissen, ze wist niet goed hoe ze erop moest reageren.

+ Icecream

Hij keek naar haar, hoe ze wat moedeloos door het kamp liep. Hij was hun schaduw geworden, altijd aanwezig maar op de achtergrond. Zodat hij ze scherper in de gaten kon houden, hun nooit uit het oog hoefde te verliezen. Heel soms moest hij weg, omdat hij er toe gedwongen werd. Omdat hij een patrouille moest lopen, maar anders lag hij altijd op dezelfde plek. Vlakbij de nursery om Shrimpkit en Hermitkit in de gaten te houden. Het was niet goed, het was niet gezond. Hij lag als een gespannen veer op de grond, starend. Er waren genoeg warriors die onderling smoesden dat hij gek was geworden. En nam het ze eens kwalijk, het zag er inderdaad ook zo uit… Hij moest opstaan, hij moest met haar gaan praten. Ze was duidelijk van streek en toch wist hij niet meer hoe het moest. Hoe hij geruststellend met haar kon praten. Dus bleef hij liggen zoals hij dat altijd deed, op de inmiddels platgedrukte grond onder hem, omdat hij er zo vaak lag en er bijna nooit vandaan ging.

Ze probeerde haar gedachtes weg te drukken, aan iets anders te denken. Maar er was vrij weinig te doen in het kamp, en echt zin om naar buiten te gaan had ze ook niet, zelfs niet als het had gemogen. Of naja, misschien wel, maar ze wist nu natuurlijk nog niet wat er allemaal te zien was buiten het kamp. Maar wat ze wel wist is dat ze niet zonder iemand anders het kamp wilde verlaten. Stel je voor dat er weer een BloodClanner kwam en haar ook ontvoerde!
Ze ving een vacht op, een vacht net zoals de hare. Shrimpkit richtte haar kopje op en keek naar haar papa, die platgedrukt op de grond lag. Ze was er wel aan gewend geraakt dat hij er altijd was, ergens. Ze vond het zelfs wel fijn dat hij er was, want zo zou haar nooit iets kunnen overkomen. Haar papa zal haar beschermen, net zoals hij Hermitkit zou beschermen.
Ze zuchtte en stond op. Ze wilde toch wel haar twijfels aan hem uitleggen. Waarom ze misschien wel geen Apprentice wilde worden. Maar toch weer wel. Het was iets moeilijks en ze had advies nodig. Met ietwat slome passen sjokte ze naar haar papa toe.
'Papa..?' Haar stem was zwakjes en zacht. De kitten ging naast hem liggen, dicht tegen hem aan gedrukt. 'Ik weet niet wat ik moet doen...'

Hij schrok op toen Shrimpkit naar hem toe kwam lopen. Er brak een zenuwachtige maar liefdevolle glimlach op zijn gezicht door. Ze gaf aan dat ze niet wist wat ze moest doen, dus ontstond er een vragende blik in zijn helderblauwe ogen. Toen pas trok hij zijn bek open, eigenlijk veel te laat om het nog normaal te laten lijken. Hij was zichzelf kwijt, dat bleek uit alles. “Wat is er Shrimpkit?” Miauwde hij toen.

Haar papa keek haar vragend aan en het duurde even voordat hij reageerde. 'Wat is er Shrimpkit?' miauwde hij. De kitten keek hem op haar beurt vragend aan. Dat had ze zonet verteld. Maar nu ze er over nadacht, hij wist natuurlijk ook niet waar ze het over had.
Shrimpkit zuchtte. 'Ik word bijna Apprentice... Maar ik weet niet of ik wel een Apprentice wil worden..' miauwde ze met een klein stemmetje. Zou hij dat stom vinden? Ze hoopte dat hij haar begreep, maar Shrimpkit bereidde zich er wel voor dat ze maar gewoon Apprentice moest worden. Zo'n beetje iedereen moest dat...

Shrimpkit sprak haar twijfels uit, over het worden van een apprentice. Hij knikte langzaam en er vormde zich een waterig glimlachje rond zijn lippen. “Ik vond het ook heel spannend, maar het is ook heel erg leuk. Je zal ons territorium goed leren kennen. Leren vissen, jagen en jezelf leren verdedigen.” Hij gaf haar een lik over haar oor. “En ik zal er altijd zijn als er iets is en als je iets dwars zit. Ik zal je nooit aan je lot overlaten Shrimpkit. Je kunt altijd bij mij komen. Waar twijfel je vooral over, waarom je het niet zou willen?” Vroeg hij daarna aan haar.

Haar papa glimlachte waterig naar haar en hoewel Shrimpkit terug wilde glimlachen lukte het haar niet. 'Ik vond het ook heel spannend, maar het is ook heel erg leuk. Je zal ons territorium goed leren kennen. Leren vissen, jagen en jezelf leren verdedigen.' Hij gaf haar een lik over haar oor en Shrimp zuchtte weer eens diep. Dat wist zij ook wel en het leek haar ook wel leuk, maar toch... 'En ik zal er altijd zijn als er iets is en als je iets dwars zit. Ik zal je nooit aan je lot overlaten Shrimpkit. Je kunt altijd bij mij komen. Waar twijfel je vooral over, waarom je het niet zou willen?'
Zijn woorden deden haar goed. Af en toe had ze die reminder nodig dat hij er voor altijd voor haar zou zijn. Hij zou haar beschermen, dat wist ze wel. De kitten knikte langzaam en zuchtte, gevolgd door een korte schouderophaal. 'Ik ben gewoon bang... Wat als ik er weer een BloodClanner komt? En wat als ik Crabkit nooit meer zal zien? Wat zou er met haar gebeurd zijn...'

Hij slikte toen het gesprek naar Crabkit ging, maar hij moest sterk zijn. Voor Shrimp en Hermit. “Crabkit was met een apprentice naar de rivier gegaan. Jij zult een mentor bij je hebben Shrimpkit. Die beschermt je en zal je echt niet laten ontvoeren door een BloodClanner.” Er lag nog steeds verdriet in zijn helderblauwe ogen terwijl hij Shrimpkit aankeek. Dat Crabkit was meengenomen trok hij zich heel erg aan. Hij vond het zijn fout, omdat hij niet streng genoeg voor de jonge kattin was geweest. Ze had een ouder nodig die haar goed in de gaten hield. Daarin had hij het idee dat hij had gefaald. “Ik weet het niet Shrimpkit, dat is iets waarop ik ook geen antwoord heb. Ik weet niet waarom ze twee RiverClankittens nodig hadden. Ze zijn nog steeds niet bij Butterstar en Panthergrowl geweest, dus het was niet om RiverClan te chanteren. Dus ik weet het echt niet lieverd.” Miauwde hij wat radeloos. Hij had er alles aan gedaan om haar terug te vinden, maar het was mislukt. Hij was een slechte vader. Hun echte ouders hadden het vast veel beter gedaan…

'Crabkit was met een apprentice naar de rivier gegaan. Jij zult een mentor bij je hebben Shrimpkit. Die beschermt je en zal je echt niet laten ontvoeren door een BloodClanner.' Shrimpkit zuchtte bij haar papa's woorden. Dat is wel waar, dat wist zij ook. Maar ze vond het nog steeds een spannend idee. 'Ik weet het niet Shrimpkit, dat is iets waarop ik ook geen antwoord heb. Ik weet niet waarom ze twee RiverClankittens nodig hadden. Ze zijn nog steeds niet bij Butterstar en Panthergrowl geweest, dus het was niet om RiverClan te chanteren. Dus ik weet het echt niet lieverd,' miauwde hij vervolgens. Hij klonk een beetje radeloos en zo voelde Shrimpkit zich ook.
De kitten zuchtte weer diep en liet zich tegen Icecream aanvallen, nestelend in zijn zachte vacht. 'Ik mis haar... Soms was ze niet echt aardig, maar.. Maar ik mis haar wel..' klonk er zachtjes en ze haalde haar neusje op, proberend haar traantjes niet te laten rollen. Niet weer...

Hij legde zijn kop op die van haar toen ze zich in zijn vacht nestelde. “Ik weet het Shrimpkit.” Miauwde hij toch wat gebroken. “Ik mis haar ook. Ik voel me verschrikkelijk dat ik jullie niet bij elkaar heb kunnen houden. Dat was mijn enige taak. Ik had het zo graag anders gezien.” Fluisterde hij. Zijn helderblauwe ogen stonden vol pijn terwijl er een afwezige gloed in ontstond. Op zijn netvlies ging hij terug naar het moment dat hij Rosepaw vond, zonder de kittens. Hoe van slag hij toen was geweest en nog steeds, elke keer als hij er weer aan dacht. Een koude rilling gleed over zijn ruggengraat, waardoor hij zachtjes trilde. Hij moest sterk blijven, hij moest het terugdringen. Dus verdreef hij het verdriet achter de muur die zich langzaam in zijn hart had gevormd. “Het spijt me.” Fluisterde hij toen.

De kop die haar papa op haar legde voelde beschermend aan. 'Ik weet het Shrimpkit,' miauwde hij, zijn stem klonk gebroken. Net zoals ze zich voelde. 'Ik mis haar ook. Ik voel me verschrikkelijk dat ik jullie niet bij elkaar heb kunnen houden. Dat was mijn enige taak. Ik had het zo graag anders gezien,' fluisterde hij.
Shrimpkit sniffelde zachtjes en haalde haar schouders op. 'Je bent een geweldige papa hoor. Jij hebt niks fout gedaan... Als Rosepaw haar niet meegenomen had..' Ze wilde ook niet Rosepaw de schuld geven, maar ergens vond ze wel dat het haar schuld was. Als ze gewoon de kittens mee terug had genomen naar het kamp...
'Het spijt me,' fluisterde haar papa toen. Shrimpkit schudde haar kopje en drukte haarzelf tegen zijn schouder aan. 'Je bent de beste papa,' murmelde ze door zijn vacht door.

Haar woorden maakten hem helemaal warm. Ondanks alles wat hij fout had gedaan, gaf Shrimpkit hem niet de schuld. Hoe kon dat? Zou dat ook altijd zo blijven, of was dat nog het naïeve in haar van de kitten. Nee, zo mocht hij niet denken… Ze meende het, dat kon hij horen. Dan moest hij het ook aannemen en er niet weer van alles onzinnigs achter gaan zoeken. Shrimpkit was een lieverdje en dat bewees haar reactie meer weer eens. Ze zou een geweldige warrior worden. “Dankjewel lieve Shrimpkit.” Fluisterde hij. “Je hoeft niet bang te zijn voor je trainingen, je zult het heel erg goed doen. Je bent vriendelijk, meelevend, oplettend en leergierig. Voorzichtigheid is geen slechte eigenschap en ook dat zal je kunnen gebruiken. Je mentor zal je helpen wat steviger op je poten te staan en dan komt echt alles goed lieverd. Je zult een geweldige warrior worden.” Hij zei er niet bij dat dat dan niet direct betekende dat al je zorgen ook verdwenen waren, want dat was alles behalve. Als warrior maakte hij zich alleen maar drukker, maar dat was hij, waarschijnlijk zou Shrimpkit zich anders ontpoppen. Elke kat was anders. Niet iedereen was zo’n twijfelkont als hij.

'Dankjewel lieve Shrimpkit,' fluisterde haar papa terug. 'Je hoeft niet bang te zijn voor je trainingen, je zult het heel erg goed doen. Je bent vriendelijk, meelevend, oplettend en leergierig. Voorzichtigheid is geen slechte eigenschap en ook dat zal je kunnen gebruiken. Je ment zal je helpen wat steviger op je poten te staan en dan komt echt alles goed lieverd. Je zult een geweldige warrior worden.'
Ze had niet geweten hoe erg ze zijn woorden nodig had gehad nadat hij ze had gezegd. Een zucht ontsnapte haar bekje en een traan rolde over haar wangetje. Ze zou het goed gaan doen als Warrior, dat is wat haar papa had gezegd. Dan moest het wel waar zijn toch? En je kon geen Warrior worden zonder een Apprentice te zijn geweest, dus dan moest dat ook allemaal wel goed komen toch? Ze moest vertrouwen hebben in haar mentor, ook al had ze nog geen idee wie dat zal worden.
'Ik denk het... Dankjewel papa... Ik denk dat ik wel Apprentice wil worden dan..' miauwde ze en een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht.

Toen zei ze gelukkig dat ze dacht dat ze dan wel apprentice wilde worden. Hij gaf haar een knikje en nog een lik over haar kop. “Dat is fijn om te horen Shrimpkit. Tante weet wel welke mentor goed bij je past en anders weet Panthergrowl het wel. Ze kiezen altijd een kat uit die geschikt is.” Zijn gedachten gingen naar Dreampaw. Nog een puntje waarin hij enorm had gefaald. Hij moest het nodig eens goed gaan maken. Hij moest de mentor worden die Dreampaw verdiende, waarop ze hem hadden uitgekozen haar mentor te zijn. Niet om haar trainingen te verwaarlozen en haar het zelf maar uit te laten zoeken. Hij moest er iets aan gaan doen en snel ook. Toch schoof hij het stiekem in gedachten al weer voor zich uit. Vandaag nog niet, vandaag had Shrimpkit hem nodig. En daar verscheen het bord voor zijn kop weer. “Ga nog maar even spelen.” Met zijn staart wees hij naar de kittens die aan het stoeien waren bij de ingang van de nursery.

Ze was er nog niet helemaal zeker over, maar ze wist ook dat ze er vrij weinig aan kon doen. Ze zou een Apprentice moeten worden, wat zij ook zou willen. Het was haar plicht, bedacht ze zich, ze moest er zijn voor haar Clan, en voor Crab- en Ravenkit. Als zij samen met Hermitkit en Honorkit Apprentices zou worden dan kon ze hen misschien nog redden. Ooit. Al was die gedachte wel erg eng. Een leven in de Clan vond ze dus ook wel aantrekkelijk klinken, maar ze moest haar gedachte verzetten. Het was tijd om Apprentice te worden wist ze. Shrimpkit glimlachte toen haar papa haar een lik over haar kop gaf. 'Dat is fijn om te horen Shrimpkit. Tante weet wel welke mentor goed bij je past en anders weet Panthergrowl het wel. Ze kiezen altijd een kat uit die geschikt is.'
Shrimpkit knikte. 'Oké papa...' Ze wilde hem graag geloven. Zij zou een goede mentor krijgen. Ze was benieuwd wie het zou worden, ze hoopte niet iemand enorm streng... Maar als ze die toegewezen kreeg was dat misschien wel goed juist...
'Ga nog maar even spelen.' De woorden van haar papa maakte haar wakker uit haar dagdromen. Hij wees met zijn staart naar een aantal kittens die voor de Nursery aan het stoeien waren. Shrimpkit was vroeg erg bang geweest om daaraan mee te doen, maar ze had inmiddels wel wat meer zelfvertrouwen. Dus knikte de kleine kitten en met kleine pasjes liep ze naar haar ranggenootjes toe.

- topic uit :3

Onderwerp: Re: Where do we go from here