Een klein slokje water

Onderwerp: Een klein slokje water wo 26 feb 2020 - 20:59

Hondentanden missie 5: Een kat om het leven brengen

Vandaag moest de kater het onmogelijke doen. Hij moest iemand de dood in jagen maar als je Orchis een beetje kende wist je dat er totaal geen kracht in zijn lichaam te vinden was. Hij moest het slim spelen, met een plan. Zijn plan was niet het geweldigste, want ook slim was hij niet. Het enige wat hij een beetje kon was andere katten rond zijn vinger wikkelen om zo dingen voor hem te doen, maar als hij deze tand wou claimen dan moest hij het toch echt zelf doen.

Met een langzame tred huppelde de grijzige kater richting het rivier. Hij zorgde er goed voor dat hij onder de wind bleef zodat niet binnen no time een patrol van Riverclan hier zou staan. Als hij dit wilde flikken dan moest het 1 op 1. No way dat de Bloodclanner meer dan 1 kat aan kon, het zou sowieso al bijna een wonder zijn dat hij iemand met vecht skills vermoorden zou. Toen de kater eenmaal de razende rivier zag zocht hij een schuilplaats, ergens in een struik ofzo. Vanuit daar keek hij langzaam toe, wachtend op een slachtoffer.

- closed

Ja, téchnisch gezien was het Riverclan gebied. En téchnisch gezien had hij nog steeds Riverclan bloed door zijn aderen stromen, ook al was hij zo'n heel jaar niet meer deel van hen. Niet meer sinds ze hun gebied verlaten hadden, als de lafaards die ze stuk voor stuk waren. Hij was tenminste hier gebleven, in hun gebied, had het voor even zelfs zijn gebied kunnen maken. Voor een deel toch. Toen de clans wegwaren, was het natuurlijk vrij spel voor de rogues. Als de kat van huis is.. Maar toen kwamen ze terug spelbreker spelen en moest hij opkrassen. Maar dat hield Predator niet tegen. Alsof hij hier thuishoorde - en zo voelde hij zich nog steeds - liep hij met slanke passen naar het wild stromende water. De vacht in zijn nek ging rechtovereind staan bij het geluid. Hij haatte het, de wilde onrust die het veroorzaakte in zijn maag, hoe klein en hulpeloos hij zich voelde tegenover dat machtige water. Het was de reden dat hij niet meer gezwommen had sinds Panthergrowl het hem had proberen leren door hem pardoes het water in te gooien. Nooit meer. Nu had hij zijn eigen lot in zijn eigen poten, nu zou hij zich door niemand zomaar het water in doen gooien. En dus boog de trots kater zijn hoofd neer en dronk hij van het wild ruisende water, ervoor zorgend dat hij zo min mogelijk van zijn dunne lichtgrijze vacht nat maakte.

Alsof de ziel van Scourge naast hem stond werd hij gezegend met een makkelijk doelwit. Je zou zeggen dat het een Riverclanner was, met zijn typische bouw en vachtkleur, maar de geur van rogue speelde langs zijn neusgaten. Orchis likte zijn lippen. Een kick van adrenaline vulde zijn lijf. Hij stond te springen om het te doen. Een rush van emoties die hij bijna nooit voelde. Hij snakte er naar en na vandaag zou de drang naar meer des te groter en groter worden. Zowat onzichtbaar kwam de kater uit zijn schuilplaats geslopen als een slang die tussen een dunne rotsspleet kroop. Als hij wou slagen dan zou hij het moet een verassing moeten doen. Snel en onverwachts. Anders zou hij straks zelf in het water liggen. Toen de rogue voorzichtig zijn kop naar voren boog om te drinken pakte Orchis zijn kans. De Bloodclan member sprong naar voren en gebruikte zijn vaart om hard diens hoofd in het water te duwen. Hij gooide zijn hele lijf boven op de kater, in de hoop de ander in bedwang te houden met zijn gewicht. Hard bleef hij drukken op zijn kop en nek. Als hij een slokje water wou dan mocht hij de hele rivier opzuipen!

En plots, vanuit het niets, smakte zijn kop hard tegen de grond. Predator haalde geschrokken adem en kreeg daarbij een grote slok water binnen, die hij hard proestend weer naar buiten probeerde te krijgen. De slanke kater probeerde naar boven te duwen, te ontsnappen. Hij snapte niet wat er gebeurde, waarom hij plots niet meer te kunnen bewegen. Vanwaar kwam de kat die nu op zijn rug zat? Maar lang kon hij daar niet over nadenken. Water omringde hem van alle kanten, alsof alle geesten van Riverclan hem uitlachten. Ha, riverclanbloed door zijn aderen, maar waterhappen en hij ging kopje onder. Wat een failure was hij, ook al probeerde hij het met zijn trots en zijn arrogantie te verbergen. Wel, die trots en die arrogantie kostten hem nu zijn kop. Predator was niet sterk genoeg om terug de bovenhand te krijgen, verzwakt als hij was met zijn karig dieet en zijn zeldzame trainingen. Het water leek steeds donkerder te worden, alsof hij steeds dieper zonk, verder van de oppervlakte, van het land van de levenden. Maar aan de andere kant wachtten hem geen sterrenkatten op - dat had hij lang geleden achter zich gelaten. Sterren waren voor de dromerige katten die naar boven keken, in plaats van naar beneden. Hij had altijd neergekeken; en nu zou hij vervagen. Zijn ogen sloten zich, zijn wanhopige worsteling staakte langzaamaan, de bubbels die vanuit zijn bek naar boven dreven stopten. En toen was het doodsstil, terwijl zijn geest vervaagde in het niets. Geen "happily ever after" voor een kater die zijn clan en zijn familie achterliet zonder zelfs maar om te kijken. Enkel doodse stilte.

De ogen van de kater groeide groot van voldoening. Zijn oren bewogen mee op het geluid van de bubbels die popte. Het was een core memory, iets wat hij nooit vergeten zal en altijd een goed gevoel van over zou hebben wanneer hij hier aan terug dacht; want dit was het begin van zijn toekomst. Zijn vacht stond kaarsrecht overeind in enthousiasme. Het ging hem lukken! Zijn nagels duwde hij in diens kop en zijn tanden klemde in zijn nek. Deze rogue zou sterven door zijn wil. Niks dat hem zou weerhouden. Bloed had hij lang niet meer geproefd en hij merkte nu hoe erg hij het eigenlijk wel niet gemist had. Oh, wat een heerlijkheid. Het was als een snoepje. Een ijsje na het avondmaaltijd. Orchis bleef lang boven op de ander zitten, ondanks de rogue allang dood was. Hij wou het moment niet loslaten, want het gevoel die hij nu voelde was zo fenomenaal voor hem! Na een tijdje, nadat het bloed was gestopt met vloeien in zijn mond, liet de kater het levenloze lijf los. Hij hijgde hard. Doodmoe van zijn actie, want niet te vergeten: Orchis was maar een slappe kerel. Watertandend keek hij nog even toe tot hij zichzelf echt moest dwingen om te benen te nemen. De geur van bloed, rogue en bloodclan zouden straks ongewenste gasten uitnodigen. Met een beetje onhandigheid sleepte de tom de grijze rogue uit het water en liet zijn lijfgeur achter op zijn vacht door zichzelf tegen de levenloze lichaam aan te wrijven. Hij wou deze geschenk graag achterlaten voor de buren.

Met een opgewonden trillend staartje draaide Orchis zich om en vertrok. Terug naar huis om daar zijn medaille voor zijn kinky roze glitter halsband op te halen.

- Topic uit, open voor andere x

Mama, we all
Go to hell ♡

Ze was aan het vissen, maar het ging niet erg goed. Er leek iets te zijn waardoor de vissen maar niet kwamen. Met een fronsje op haar gezicht keek Prairiefox om haar heen, op zoek naar een reden waarom de vissen niet bijten wilden.. Haar blik viel op wat kleine rode vlekken die meegenomen werden met de stroming. Met interesse volgde ze de vlekken, tot er steeds wat grotere vlekken kwamen, waarna ze haar aandacht van de rivier weg richtte naar de oever. Met grote ogen keek ze naar het lichaam aan de overkant van de rivier. Ze dook het water in en zwom naar de overkant, met krachtige slagen tegen de stroming. Ze hees zichzelf omhoog aan de rand, rode druppeltjes vielen van haar vacht en glinsterden in de koude winterzon. Met haar neus snuffelde ze aan het lichaam, dat haar niet bekend voorkwam. Een duidelijke Bloodclan geur sierde het lichaam. De she-cat wist niet goed wat ze moest doen, het meenemen naar Riverclan of niet? Ze kon het hier in ieder geval niet laten rotten. Ze besloot dat dit haar kleine geheimpje zou worden, en duwde het lichaam in de rivier, waar het meegevoerd werd met de stroming. Een Riverclan begrafenis, voor een Riverclan kat, ook al wist zij dat niet.

Onderwerp: Re: Een klein slokje water