It'll never be the same again.

Het was verbazingwekkend hoe snel zijn leven opeens om kon keren. Het ene moment had hij staan schreeuwen tegen Eveningglow, dreigend om de Clan te verlaten en naar ShadowClan te gaan en het volgende moment was daar opeens dat hallucinante moment waarop een monster op hem afstevende en hem hard raakte. De klap had ervoor gezorgd dat zowel al zijn poten als al zijn zenuwen in zijn rechtervoorpoot beschadigd geraakt waren en dat hij daar geen gevoel meer in had. Oakpaw wist dat het niet meer terug ging komen en hij wist ook dat Thornstar hem als elder ging benoemen bij de ceremonie. Hij sloot zijn ogen kort. Hij kon niet meer naar ShadowClan gaan, hij zou nooit meer warrior kunnen worden en hij kon al zijn dromen wel vergeten. Hij zou voor eeuwig het buitenbeentje van de Clan zijn. Iedereen zou altijd naar hem kijken en hem herinneren als de kat die het Thunderpath over wilde steken om zich bij een andere Clan te voegen. Hij wist niet of de roddel zich al verspreid had en hij wilde het ook niet weten. Hij wilde… hij wilde eigenlijk gewoon met rust gelaten worden. Oakpaw hinkte moeizaam naar buiten en liet zich vervolgens op zijn zij vallen, geen energie meer hebbend om verder te gaan. Het zou wel een flinke tijd duren eer dat hij zijn spieren zodanig had getraind dat hij nog buiten het kamp kon gaan, maar ja. Aan dat ellendige gevoel vanbinnen was toch niks meer te veranderen. Dat zou voor altijd blijven.

De rust duurde jammer genoeg niet lang en Oakpaw kon het niet laten om zijn ogen kort even ten hemel te slaan toen hij een veel te beleefde kitten tegen hem hoorde bazelen. StarClan! Was dit hoe zijn leven er uit ging zien? Kittens die hem zagen als hun tijdverdrijf? Elders die hem medelijdend aankeken omdat hij zich op zo’n jonge leeftijd bij hun had gevoegd? Apprentices die hem iets langer aankeken dan nodig was omdat hij niet zoals hun zou zijn? Het zou slechts een mum van tijd zijn eer dat Thornstar hem zijn nieuwe naam zou geven. De naam die hij eigenlijk als warrior had moeten hebben. Nog geen tien manen oud en al elder geworden. En voor wat? Voor een stom meningsverschil met zijn deputy. Een ongeluk dat nooit had mogen gebeuren. Hij had de overkant veilig moeten bereiken, had zich naar het ShadowClan kamp moeten begeven. Hij had erkend moeten worden door zijn vader. De kans was nu vrij klein dat hij nog fatsoenlijk naar een Gathering zou kunnen gaan. Zou zijn vader weten dat hij Oakkit had genoemd bij de geboorte? Vast wel. Zijn moeder en zijn vader zouden de namen zelf gekozen moeten hebben. Dan zou zijn vader ook weten over wie het zou gaan als Thornstar op een Gathering aan zou kondigen hoe hij nu heette. Oakpaw kromp al in een bij die gedachte, maar dwong zichzelf om zich op de kitten te fixeren. “Om met je spelen?” vroeg hij op een schampere toon aan de kitten. “Sure, met welke poot heb je graag dat ik mep? Mijn minder sterke poot of mijn verlamde?” Hij keek de kitten strak aan. “Ik kan niet met je spelen, knul. Niet zoals andere kittens dat kunnen. Ik denk dat je beter bij hun kunt gaan aankloppen als je een speelmaatje wilt hebben waar je ook echt iets aan hebt.”