Yeah yeah yeah la la la la

Settledpaw slenterde langs de grens met WindClan, het stengelige gras zijn buik kietelend. Hij was in gedachten verzonken. Dat gebeurde vaker als hij in de buurt van WindClan was. Hij herinnerde zich dan zijn ontmoeting met Dewpaw, niet ver hier vandaan. Hij had haar gezegd dat Viperpaw haar niet zag zitten, terwijl het tegenovergestelde waar was. Zijn beste vriend was verliefd op de knappe WindClan poes. Maar dat mocht niet. Dat had Settledpaw ook tegen Viperpaw gezegd maar luisteren wilde hij niet. Nee, ze hadden ruzie. En Settledpaw was bang dat als Viperpaw er ooit achter zou komen wat hij tegen Dewpaw had gezegd, hij hem nooit meer wilde zien en dan was hij hem echt kwijt. Maar hij deed wat gedaan moest worden om zijn vriend te beschermen. Hij was half-clan, hij zou de gevolgen van een verboden relatie moeten weten. Maar nee, luisteren niet. Daarom had Settledpaw maar moeten ingrijpen, hoe slecht hij zich er ook bij voelde. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij een verse geur helemaal niet opmerkte en stug door bleef wandelen, gevaarlijk dichtbij de grens.

- @Mintpaw’ eerst

Ze wist niet zeker of haar mentor het goed zou vinden dat ze alleen bij de grens was met Shadowclan, maar het was in ieder geval beter dan dat ze had besloten om naar die met Riverclan te gaan. Ze had alleen wel gehoord dat Tallstar degene was geweest die Stallionheart ervan had overtuigd had om zich terug te trekken, maar ze was niet bij het gevecht geweest, dus echt begreep ze het niet. Ze voelde dan ook niet echt een vijandigheid toen de geur van Shadowclan haar neus binnen kwam en liep er zelfs direct op af, nieuwsgierig naar wat voor een kat het zou zijn. "Hey," Miauwde ze zodra ze dichtbij genoeg was, hopende dat de ander haar zou opmerken. Hij was wel dicht bij de grens, maar zolang hij aan zijn kant bleef was er niks aan de hand.

Hey. Hey? Verward keek Settledpaw op en opeens was er een witte kat op zijn netvlies. Wow! Hij maakte een beschamend sprongetje omhoog toen hij van haar schrok. Al snel besloot hij dat de jonge apprentice geen gevaarlijke vos was, en likte een keer beschaamd over zijn borst. Oké Settled, hoe herstel je je vanaf hier? ‘Hey,’ miauwde hij zo koel mogelijk. Ja, hij was een serieuze, bijna warrior, die prima een WindClan apprentice van ShadowClan territorium kon houden. ‘H-hoe is de prooi aan het rennen in WindClan?’ miauwde hij toen zakelijk, net alsof er niets was gebeurd. En misschien kon hij zo net een beetje informatie achterhalen hoe het in WindClan eraan toeging.

Had de ander haar nou niet door gehad? Daar leek het wel op, toch besloot ze om het niet te benoemen, want dan zou de ander misschien wel slecht reageren. "Het gaat goed." Ze was niet van plan om te zeggen dat ze nu minder prooi hadden omdat Riverclan een deel van hun territorium had, want dat was een feit natuurlijk. En ze had geen idee hoeveel Shadowclan precies wist, ondanks dat er een aantal bij het gevecht waren geweest zoals ze had gehoord. "En hoe is het bij Shadowclan." Beter meteen de vraag terug stellen dan de ander echt de kans te geven om over het gevecht te beginnen.

Settledpaw kreeg een koel antwoord terug. Ja, wat zou ze anders zeggen? De jonge kater keek nerveus weer naar de grond. Jeetje, hij was echt ongelooflijk zenuwachtig. Hij moest zich echt herpakken. Hij hief zijn kop weer enkele neuslengtes en keek de witte poes aan, waarna ze vroeg hoe het in ShadowClan was. ‘Ja, top. Je weet wel, het gaat… Prima,’ ratelde hij op een noodvaart. Geïrriteerd met zichzelf sloeg hij een keer met zijn staart, waarna hij er maar bij ging zitten, om zijn poten onder controle te houden. ‘Maar ja, ik vroeg het door je weet wel. Dat gedoe met RiverClan,’ ratelde hij vervolgens verder. Ja, met heel veel stijl. Maar hij zou de WindClan apprentice niet voor de gek houden. Iedereen wist inmiddels wat er tussen beide clans was gebeurd. Zulk nieuws liep als wildvuur.

Ah, deze apprentice had dus van het gedoe met Riverclan gehoord, misschien was hij zelfs wel komen kijken zoals de Shadowclanners alleen maar hadden gedaan. Dat gevecht had haar haar broer gekost en dat was iets dat ze niet snel zou vergeven. Zelf was ze tenslotte nog te jong geweest om mee te hebben kunnen doen aan het gevecht. "Ondanks dat gaat het goed." Bevestigde ze nogmaals. Het feit dat ze er familie was kwijtgeraakt hield ze maar achterwege, tenslotte ging dat een Shadowclanner niks aan.

Settledpaw zag ergens verbittering in de kleine poes. Oh oké, niet een leuk onderwerp. Hij keek naar de grond, zich meteen schuldig voelend. Hij had RiverClan ook liever zien verliezen. Hij had met Acorndust geprobeerd de WindClan leider te vinden, maar ze was er niet geweest. En nu hadden ze verloren. Het was Tallstars beslissing vanaf het moment geweest dat ze op het slagveld waren gekomen. Een RiverClan apprentice was hun kamp binnen gekomen met een boodschap. Een boodschap om hulp te komen halen. Settledpaw was niet achterlijk, de puzzelstukjes vielen langzaam op hun plek. Tallstar had een complotje met de RiverClan leider, en Settledpaw mocht het niet. De poes miauwde dat het goed ging. ‘Oh.. fijn,’ miauwde Settledpaw ongemakkelijk. Wat moest ze anders ook zeggen. Ze ging nooit zeggen dat ze moeite hadden. De jonge kater vreesde voor wat de toekomst in de planning had.

Ze was dan wel nog een kitten geweest toen het gevecht gaande was, maar dat nam niet weg dat ze de naslag ervan niet had meegemaakt en gehoord had wat er gebeurd was. Ze had haar broer en zus verloren door wat er die dag allemaal gebeurd was. Misschien zou ze er meer bij moeten voelen, maar ze zou het niet laten merken aan een shadowclan apprentice. "Het is ook niet alsof Shadowclan echt geholpen heeft." Sprak ze alleen wel wat verbitterd. Het was haar duidelijk gemaakt dat hun leider had gelogen waardoor Windclan het gevecht voor niks had verloren. In ieder geval zou ze ervoor zorgen dat ze bij een eventueel volgend gevecht zelf mee zou kunnen doen.

Toen sloegen haar volgende woorden in als een bom. Hij hapte even kort naar adem en wendde zijn blik af. Hij voelde meteen schaamte in zijn borst kruipen. Hij had er zelf aan meegeholpen. Hij was er geweest. Hij had RiverClan zien winnen. Hij beet op zijn lip. ‘Sorry,’ mompelde hij toen. Hij wist dat het niet zijn plaats was om zich te verontschuldigen. Maar hoe kon hij anders? ‘Ik had het ook liever anders gezien. Geloof me!’ Zijn groene ogen vlamden op toen hij de witte poes weer aankeek. Zou ze hem geloven? Hij had gewild dat RiverClan had verloren. Dat zijn vader de dood had gevonden in plaats van al die andere katten. De bittere gedachten waren in zijn kop voordat hij het wist. Maar ja, zijn vader was in zijn gedachten al lang dood.

Ze merkte dat zijn sorry oprecht was, ondanks dat het misschien niet helemaal zijn fout was geweest en had ze het recht wel om hem hiervan te beschuldigen. Als Windclan sterk genoeg was geweest, dan had het niet uitgemaakt wat Shadowclan had proberen te doen. Maar toch was ze nu de oudste sibling nog in leven en dat maakte het gevecht toch wel wat harder voor haar om te accepteren. Maar ze geloofde hem in ieder geval wel. "Ik geloof je." Zei ze dan ook en probeerde een zwakke glimlach te laten zien aan de kater. "Windclan was misschien ook gewoon te zwak." Ze had alleen de verhalen gehoord, ze was nog net geen apprentice geweest en ze had er waarschijnlijk ook echt niet willen wezen voor haar eerste gevecht. Dan was ze er zelf mogelijk ook niet levend vandaan gekomen.

Settledpaw zijn bek viel open van verbazing toen de ander sprak dat WindClan te zwak was geweest. Hij schudde meteen wild zijn kop. Hij kon zijn oren gewoon niet geloven? Geloofde ze niet in haar clan? ‘Dat moet je nooit zeggen!’ miauwde hij dan ook een beetje kwaad. Hij zou nooit ShadowClan voor zwak uitmaken. Nooit, nooit, nooit. Al was in de tijd dat hij leefde nog nooit in een oorlog geweest, of gevecht van hun clan. Hij had het in dat opzicht best luxe gehad. Hij keek dan ook de andere apprentice aan met verloren respect. ‘Ik denk... Ik denk dat ik maar ga,’ miauwde hij snel. Meteen keerde hij op zijn hakken en rende weg bij de grens. Dat hij ooit medelijden voor haar had gevoeld zeg! Hij dook weer tussen de struiken, weg in de schaduws.

- Settled topic uit.

Misschien was het niet de beste zet geweest om haar clan zwak te noemen, maar wat kon ze anders? Het was niet alsof ze het gevecht gewonnen hadden. En ze hadden het ook nog verloren door te luisteren naar de leider van een andere clan. Voor ze echter kon reageren besloot de ander dat het genoeg was en ging hij er vandoor. Was het echt zo raar geweest om dat over haar eigen clan te zeggen? Ze was er vrij zeker van dat ze namelijk sterker konden zijn dan ze die dag hadden laten zien.


[Topic uit]