Forbidden feelings.

Hij kon het niet van zich afzetten, hoe goed hij het ook probeerde. Hij kon haar niet vergeten. Hij had het geprobeerd, had enkele moons zich op zijn training gestort en voor de rest niks anders gedaan dan taken voor zijn Clan, maar ze was altijd blijven opkomen in zijn gedachten. Hij had geluk dat Settleddust de enige was die ervan wist en er niks van had gezegd. Dat had nog wel wat chaos in de Clan kunnen veroorzaken, hoewel Viperpaw eerlijk gezegd dacht dat de straf wel mee zou vallen als het aan Tallstar lag. De leader was namelijk zelf eens naar WindClan gegaan en had Pepperpaw toen vervolgens als zijn eigen dochter opgeëist. Dramatischer dan dat kon het niet worden, wel dan? Soms leek het beleid van ShadowClan één grote grap te zijn, net zoals de laatste ceremonie. Viperpaw had bijna op de grond gelegen van het lachen, maar zijn deputy had het blijkbaar minder grappig gevonden en het was bijna ontaard in een heuse woordenwisseling. Viperpaw had zich best geamuseerd en wilde zo’n ceremonie nog wel eens meemaken. Maar goed, hij had nu andere zaken aan zijn kopje. Want wéér was de knappe kattin op komen zeten in zijn gedachten. En wéér had hij het niet van zich af kunnen zetten. En dus, terwijl hij snel controleerde over zijn Clanmates sliepen, liep hij in het holst van de nacht uit de den weg. Hij verwachtte niet dat ze er zou zijn, maar hij hoopte het ergens wel. Misschien zou hij er een punt achter kunnen zetten. Misschien zou hij het volledig achter zich kunnen laten, maar het leek hem een vrij onvolwassen houding als hij haar zonder iets te zeggen achter zich ging laten. En dus rende hij in de richting van Fourtrees, zorgend dat hij weinig geluid maakte. Hij verwachtte niet dat ze er was. Hij dacht dat ze hem vergeten zou zijn, dat het voor haar klaar was nadat hij haar moons genegeerd had. En ook nu rook hij haar geur niet. De maan scheen fel op zijn pels, verlichtte zijn tabby patroon, maar er was geen Dewpaw te bekennen. Toch bleef Viperpaw daar staan, hijgend omdat hij zo snel gerend had en zichzelf vervloekend omdat hij voor de tweede keer deze moon toegegeven had aan dat ellendige gevoel dat hij met niemand kon delen. Zelfs niet met Settleddust.

De adrenaline nam af en het zwoegen van zijn flanken werd minder. Hij liet zijn blik over de centrale plek glijden en trok met zijn oortje toen hij geritsel hoorde. Hij opende zijn bek… en zijn hart sloeg sneller toen hij rook wie dat daar was. Meteen doken de woorden op in zijn kopje die hij wilde zeggen, die hij van zichzelf moést zeggen, maar dat verviel toen hij haar zag. Ze was een mooie verschijning en het enige wat haar ontsierde waren haar littekens. Haar littekens? Viperpaw kneep zijn ogen bezorgd samen en liet zijn blik over haar oog en haar achterlijf glijden, waar diepe littekens ervoor hadden gezorgd dat het vacht daar niet meer terug groeide. Voorlopig, hopelijk. Ietwat verward keek hij haar aan. Had WindClan ruzie met een andere Clan? Toch kon hij zich moeilijk voorstellen dat Dewpaw zich zomaar in een gevecht zou storten. En hij kon zich ook niet voorstellen dat een andere kat van een andere Clan haar dit zou aandoen. Hij naderde haar en bleef behoedzaam voor haar staan. Nu hij vlak voor haar stond, waren de littekens nog afzichtelijker om te zien en bijna wist hij niet wat hij moest zeggen. “Dewpaw, wat…” Hij maakte zijn zin niet af, maar knikte in plaats daarvan naar de littekens. “Wie heeft dat gedaan?” kwam er als een grom uit. Stel dat het een ShadowClanner was geweest? Viperpaw’s klauwen begonnen te jeuken en zijn hart begon sneller te kloppen bij het idee dat hij een Clanmate aan de tand moest voelen, wat natuurlijk niet kon. Dan zou iedereen hem zo doorhebben en dan kon hij niet alleen zijn warriorrang vergeten, maar ook zijn Clannaam.

Viperpaw voelde eerst ongeloof door zich heengaan toen ze zei dat een BloodClanner haar die littekens had bezorgd. En toen was er woede. Pure woede. Hij kon moeilijk vragen wie van de BloodClanners het gedaan had; er liepen genoeg katten rond in die Clan die het in hun kop haalden om een mooie kat zoals Dewpaw voor altijd te beschadigen. Gekken waren het, imbecielen. Als Viperpaw de kat tegenkwam die haar dit had aangedaan, dan zou hij waarschijnlijk bereid zijn om te doen wat de warrior code hem verbood. Zijn bloed kookte en hij was op dit moment bereid om te doden. Een flikkering was te zien in zijn amberkleurige ogen en de tabby liet zijn blik snel over Dewpaw’s littekens glijden, zich goed interpreterend waar de littekens zaten zodat hij hetzelfde kon doen met zijn slachtoffer als hij deze zou tegenkomen in de toekomst. “Misschien,” bromde hij op de woorden van de WindClanner. “Misschien heb je daar wel gelijk in, maar je kent het hele verhaal niet.” Tja, wat was het hele verhaal? Hij had zijn vriendschap en zijn ambities boven haar verkozen en dat was dat. “Ik weet dat ik bepaalde keuzes heb gemaakt, maar het is niet zo dat je volledig uit mijn gedachten verdween. Alleen…” Voor de eerste keer sinds hun ontmoeting in Fourtrees was er een flikkering van twijfel in zijn blik te zien. “Alleen weet jij net zo goed als mij dat dit alleen maar tot foute dingen kan leiden. Ik heb al twee bloedlijnen door mijn lichaam lopen en ik wil dit geen enkele andere kitten aandoen.” Hij trok met zijn oortjes. “We zouden nooit de mates kunnen worden die we wilden zijn, Dewpaw. We zouden onze kittens niet samen kunnen opvoeden omdat de warrior code het ons verbood. We zouden elkaar alleen in StarClan kunnen zien en zelfs daar zou alles anders zijn.” Waarom kon ze dat niet gewoon begrijpen?

Het kon niet. Het verhaal hing niet samen. Opeens had ze het over vrienden die het voor hem beëindigd hadden. Die er voor hem een einde aan hadden gemaakt. Aan wat? En over wie had ze het? Hij kon echt totaal niet volgen. Settleddust? Nee, die zou zoiets niet doen. Hij wist niet eens hoe ze er uit zag en de kans dat ze elkaar tegen waren gekomen, was vrij klein. Toch kon het bijna niemand anders dan hij zijn; Viperpaw had niemand anders verteld over zijn gevoelens en hij was met niemand anders close in zijn Clan die hem in bescherming zou willen nemen tegen zoiets. Dus… moest het Settleddust wel zijn. Toch vond hij het moeilijk om dat te geloven. “Je begrijpt het niet, hè?” bromde hij. “Ik had hier helemaal geen einde aan willen maken, maar ze lieten me geen keus.” Hij keek haar verward aan met zijn ambergele ogen. “En wie zijn die vriendjes dan?” vroeg hij achterdochtig. Echter ging de emotionele rollercoaster weer verder, want opeens stond ze op en wilde ze hem achter laten. “Wacht!” Het was eruit voordat hij het tegen kon houden. En hij wist dat hij haar had moeten laten gaan. Hij wist dat hij haar had moeten laten denken dat hij haar inderdaad te lelijk vond om nog iets van vrienden te willen zijn. Maar StarClan wist dat hij dat niet kon en dat hij dat ook nooit zou kunnen. Zelfs toen hij zich concentreerde op zijn trainingen en haar uit zijn gedachten wegduwde, spookte ze nog constant rond in zijn hoofd. Dat was niet iets dat zomaar voorbijging. En Settleddust, wat die gozer ook had uitgehaald, moest dat maar kunnen begrijpen. Voor heel even dan. Hij zette een paar stappen in haar richting en blokkeerde zo haar pad. “Denk je dat echt?” vroeg hij op een zachte, bijna gekwetste toon die totaal niet paste bij hoe hij gewoonlijk was. “Dat ik je niet normaal kan aankijken? Dat ik je lelijk vind?” Hij gaf expres een paar likken over waar haar littekens waren. “Als dat echt zo was, dan zou ik dat niet eens doen. Je bent niet anders geworden in mijn ogen, Dewpaw. Je bent mooier… mooier dan ik me kon herinneren.” Hij keek haar bewonderend aan. “En het feit dat je je gezicht laat zien, zelfs na zo’n aanval, toont meer moed dan ik ooit in woorden uit kan drukken.” Hij duwde zijn wang kort tegen het hare. “Laat me alsjeblieft die vriend zijn bij wie je je hart kunt luchten, maar loop niet weg. Niet opnieuw.”