o' valley of plenty

Langzaam stapte de kater door het kamp heen. Hij bracht de laatste tijd steeds minder tijd door in het WindClan kamp. Het was meer eten en slapen wat hij deed. Zodra hij terug kwam uit patrouille ging hij ook zo snel mogelijk iets eten voordat er weer op uit ging tot de zon ver onder was gegaan. Sinds hij Shatteredice samen had gezien met die andere poes wist hij het zeker. Alles wat de afgelopen tijd uitgesproken was tussen hen was een leugen geweest. Een façade waarin de kater had geleefd. Hij had moeten weten dat zijn tijd met haar verstreken was. Het was voorbij. Het deed pijn om haar samen te zien met een ander, zeker na wat hij gedeeld had met haar en zij hem gezegd had dat het wederzijds was. Wolfheart werd uit zijn gedachten gerukt toen een poes vriendelijk naar hem lachte. Hij knikte en draaide zijn blik de andere kant op. Hij wou niet praten. Maar toen vind hij een blik die hij nog harder probeerde te vermijden dan die van poezen uit WindClan. Het was haar blik. Een rilling trok over zijn ruggengraat voordat hij zich om wou draaien en weg wou lopen, terug naar buiten. Hij wou nu liever verscheurd worden door de vossen dan dat hij dit gesprek aan moest gaan. Hij kon dit niet. Maar zijn voeten bleven aan de grond plakken en zijn blik verdwaalde in die van haar.

&Shatteredice

Ze kwam op hem af. Hij keek haar aan en wachtte af. Ze leek in paniek, ze keek om zich heen en begon snel en zacht te praten toen ze bij hem was. "We moeten me kinderen halen en weg, we moeten gaan. Nu, nu. We hebben nu een kans, a-anders, anders.. ze maakt me dood, ze maakt iedereen dood van wie ik hou Wolfheart!" ze maakte iedereen dood? Wie was ze? En waarom was ze zo? De kater fronste. Als dit een roep om aandacht was dan was het een hele foute. Maar Shatteredice was zo in paniek dat het niet gespeeld kon zijn. "Kom even mee." zei hij zachtjes. "Of volg me iets later zodat het niet op valt." vertelde hij snel er achter aan. Toen liep hij verder, alsof hij haar verder niet gesproken had. Hij zou buiten het kamp op haar wachten, om te praten.

Het duurde even voordat Shatteredice hem gevolgd was. Misschien maar beter, want dat was hij zeker dat het veilig was. Als het verhaal klopte. De creme she-cat kwam bij hem zitten en keek kort naar haar poten voordat ze begon te praten. ''De dingen die je hoort.. die je ziet.. Ze zijn niet echt," zijn hersens maakte overuren op dit moment. De dingen die hij zag en hoorde waren niet echt? Dus ze was niet samen met Dainty, ze fakete alles? "Daintywhiff.. zij was het probleem wat ik wou oplossen m-maar het is enkel verergerd.. z-ze, ze maakt me zo bang. Ze wilt me voor haarzelf.. en als ik niet de hare ben, d-dan.. dan..." legde Shatteredice toen uit. Wolfheart draaide zijn kopje, vragend. Waarom zou ze zo naar buiten komen met dit verhaal? Ineens? Zijn gedachten gingen terug naar het gesprek met Stallionstar, onder de fourtrees. Langzaam werd de puzzel in zijn hoofd compleet. Het leek alsof de kater een schok kreeg toen hij het laatste stukje in zijn hoofd op zijn plek legde. "Er was geen vos hé?" kwam er toen uit zijn mond, het eerste waar hij aan moest denken was die aanval. "Dat was zij? Of niet soms?" woede weerklonk in zijn stem terwijl nagels zich in de grond boorde. Kort sloot hij zijn ogen en kalmeerde zichzelf. Het liefste trok hij de poes nu nog aan haar nekvel door het kamp heen, maar zo kon het niet zijn. Het moest anders. "Ik geloof je verhaal Shatteredice, maar als we dit gaan doen dan moet het anders. Dan moet je nog even de schijn ophouden voor haar. Speel haar vriendin, doe alles wat ze vraagt. Ik regel het verder." zei hij toen tegen haar. "Vanaf de achtergrond, ze zal het niet doorhebben. Want wij gaan niet meer met elkaar om. Sterker nog, we hebben knallende ruzie gehad met z'n tweeën." dat laatste deed hij met een dikke knipoog. "Sis me na in het kamp, noem me namen waar zij bij is. Laat het lijken alsof we elkaar niet meer spreken en dan zorg ik dat alles goed komt." als Dainty uit de weg geruimd zou zijn konden ze samen zijn. Eindelijk.

De bruine kater dacht even kort na. Dit kon best nog wel eens lastig gaan worden. "Ze wilt kittens met me," klonk er toen. Hoe.. hoe konden twee poezen kittens nemen? Tenzij.. en voordat hij het kon denken was het woord er uit. Dainty wou hem als vader van de kittens hebben. "Dat gebeurd niet." zei hij toen bitter. Hij wou geen kittens omdat het hem opgedragen werd door een of andere manische poes. "Ze heeft nog helemaal niks gewonnen. Ze gaat alles verliezen." bromde hij geïrriteerd terwijl hij nadacht. Zijn hoofd maakte overuren.
"Zeg haar dat we het geprobeerd hebben, meerdere keren. Maar dat het niet lukt." fluisterde hij toen naar haar. Dainty hoefde nooit te weten dat de hele daad nog nooit plaats gevonden had. "Zeg haar ook dat ik je daarom niet meer moet. Dan moet ze iets nieuws verzinnen om je op te pakken, in die tijd kan ik doen wat ik moet doen." het was niet zo'n heel gek plan, het kon werken.

"Je gaat naar Stallion zeker?" was wat ze hem vertelde. Alsof ze gedachten kon lezen. Hij knikte. "Ik moet wel, als ik haar alleen tegen kom sta ik niet voor mezelf in. Ik weet zeker dat Stallion het begrijpt, het zijn niet alleen jouw kinderen die niet veilig zijn, maar ook die van hem." vertelde hij toen. Hij drukte zijn kop kort tegen die van haar aan. "Ik weet dat het niet is wat je wilt, en dat je me waarschijnlijk vervloekt hiervoor maar het is het beste Shatteredice." zei hij toen tegen haar. "Als we haar willen pakken moeten we haar te slim af zijn, dit is de enige manier. Stallion is en blijft de leider van WindClan, hij kan helpen." Ook al geloofde ze dat waarschijnlijk niet.