Soleil

Suncrest wandelde rustig door het woud dat hij thuis noemde. De geuren van Shadowclan veilig en bekend ondanks alle onrust die zich hierin af speelde. Zo veel om je zorgen over te maken, zo veel dingen die uiteindelijk weinig vat hadden op het totaal. Oorlogen werden in enkele maanden kinder verhaaltjes, hetzelfde met rampen die vele levens hadden verwoest. Spraken ze nu niet tegen hun kroost over Skyclan en de grote reis? Ze filteren het bloed eruit en plaatsen het in een verleden, vanuit een perspectief niet van hunzelf. Als dat het lot was wat iedere gebeurtenis trof zag de jonge warrior geen rede zich onbedoeld zorgen te maken. De wereld stopte niet met draaien en als ze op het punt kwamen, dan zou hij het wel aandacht geven. Hij trok kort met zijn oor bij het horen van een geluid, te zwaar om tot een muis te behoren. Ah, Bloodpaw. Een kleine grijns sloop over zijn snuit waarna hij zich dichter tegen de grond drukte, om zacht vooruit te sluipen. Hij was benieuwd waar de gedachtes van de medicine cat apprentice heen dwaalde, de apprentice van zijn vader. Ergens was het bitter dat deze kat meer een vaderfiguur aan zijn ontwekker had gehad dan hijzelf, maar hier dwaalde hij niet op. De gevlekte kater was immers niet de stuurder van het lot. Na zichzelf nog eenmaal te hebben gestabiliseerd sprong hij op, om met een grijns voor de ander te landen. "Goedemiddag darling~ Ik heb je gevangen" spon hij warm, iets wat hem eigen was.

+ Bloodpaw

Suncrest zette een geschrokken stap naar achteren bij de reactie van de donkere kat voor hem. Het was immers niet verwacht dat een clanmate zijn klauwen zou uitslaan en de grond in zou duwen. Laat staan naar hem te grommen. Ze waren immers katten, geen honden. Geen wilde beesten die bij iedere, misschien niet al te leuke, verassing naar aanval overgingen. Maar de jonge warrior schudde snel zijn pels uit en dwong zijn oren weer naar voren. Dit was immers Bloodpaw. Ze waren samen opgegroeid en hadden de Nursery gedeeld. Ze waren dan wel niet hechte vrienden maar je was toch altijd wel familiaal met leeftijdsgenoten. En hij kende Bloodpaw als een goede kater, dus het minste wat hij kon doen was dit foutje van hem recht zetten. "Excuses schat, als ik had geweten dat je zo diep in gedachte verzonken was had ik je niet laten schrikken" verontschuldigde hij zichzelf warm, om hierna zijn kopje wat te kantelen. Hij had ergens het idee dat de tortie ergens mee zat, maar hij voelde zich niet in zijn plaats het te vragen. Daarbij kon hij redelijk asymphatisch zijn op het vlak van persoonlijke problemen, dus zette hij zich liever niet in deze situaties zonder rede. Om toch nog zijn best te doen deze interactie te redden, glimlachte hij weer voorzichtig. "Als je wilt kunnen we misschien wat leuks samen gaan doen? Of ik kan je helpen met je taken, als vergoeding voor het laten schrikken"