De spierwitte kattin zat met haar rug tegen de grote boom die het dichtst bij Thunderclan gebied stond en staarde naar de open plek in het midden, waar de gatherings doorgingen. ze glimlachte licht bij de herinnering aan de vele katten die hier dan samenkwamen; de drukte, de zee van verschillende geuren en stemmen en persoonlijkheden. Hoewel ze nooit veel kon bijdragen, vond ze het ergens rustgevend om ernaar te kunnen luisteren. Met zo veel katten samen smolt alles samen tot je geen afzonderlijke woorden of katten of clans meer had; gewoon één groep, die bewoog als één organisme. Soms vroeg ze zich af wat het nut was van al dat vechten; maar op het einde van de dag wou ze ook gewoon haar familie, de katten die belangrijk waren voor haar, beschermen van iedereen die een bedreiging vormde. Ze wou rust en vrede en kalmte; en ze zou vechten om het te krijgen, hoe ironisch het ook was.

+Pepperpaw eerst

Bloomburrow keek om toen een voorzichtige stem haar begroette. Haar blik viel op een slank gebouwde flame point poes, ongeveer zes of zeven manen oud. De witte kattin hield haar tweekleurige blik neutraal maar knikte enkel eens naar de Shadowclanner; niet per se onvriendelijk, maar ook niet echt warm. Eerder kalm, sereen, alsof de wereld om haar heen haar niet kon raken. Geen wonder dat ze soms aangezien werd als een starclanner, een geest; ze gleed geruisloos door de wereld, enkel observerend. Soms voelde ze zich alsof ze geen verschil maakte door hier te zijn. Alsof alles exact hetzelfde zou zijn als ze hier niet zou zijn. Desondanks wou ze niet per se hier niet meer zijn; ze was wel blij met het observeren. Het was immers alles wat ze kende.

Ah, de moeilijkste vraag die er was: Wat is uw naam? Tsja, meisje, Bloomburrow; maar dat duidelijk maken was nog een andere koek. De witte kattin trok even met haar oortje, om toch een reactie te kunnen geven. Er verscheen een kleine glimlach om haar snuitje, geamuseerd, al kon ze niet echt uitleggen wat ze er nu zo grappig aan vond. Vroeger had ze het frustrerend gevonden, maar het leven was ook zo zielig als je elke sociale interactie frustrerend vond en dus had ze besloten dat ze het dan maar grappig zou vinden. Haar moeder zou vast trots zijn op haar. Echter besloot ze dat het onbeleefd zou zijn om helemaal geen reactie te zijn, en dus playbackte ze haar naam naar de ander - misschien zou die wel heel slim zijn en uitvogelen wat ze bedoelde, al betwijfelde ze dat. Ze had nu niet meteen de vanzelfsprekendste naam.  

Ach, wat een ontzettend schattig en onschuldig ding. Zelf was ze nooit zo open geweest - om begrijpbare redenen, waarschijnlijk. Haar glimlach groeide nog iets groter terwijl ze even met haar kopje schudde. Playbacken was nooit een goeie techniek geweest. Met haar zus en met Thornstar had ze een systeem - maar dat kon ze niet verwachten van elke vreemdeling die ze tegenkwam, natuurlijk. De witte kattin tilde haar voorpootje op en plaatste die over haar snuitje, als om aan te geven dat ze niet anders kon. Normaal deed ze niet zo veel moeite - maar ze wou de onschuldige jonge Shadowclanner niet het gevoel geven dat ze één of andere gemene Thunderclanner was, want dat was ze helemaal niet. Ze wou haar clan geen slechte reputatie geven nu ze een keer niet in oorlog waren met de anderen.

Oh, Pepperpaw leek haar helemaal misbegrepen te hebben want met ontzettend enthousiasme begon de apprentice haar snuitje te poetsen, waarna ze vroeg of het zo beter was. Bloomburrow kon haar lach niet inhouden en schudde geluidloos, haar tweekleurige oogjes toegeknepen. Toen ze eenmaal een beetje bijgekomen was, schudde ze haar kopje opnieuw, waarna ze eerst naar zichzelf wees en daarna haar twee voorpootjes naar haar snuitje bracht - ééntje boven, en ééntje onder haar mondje. Daarna duwde ze haar poten naar elkaar toe, in een gebaar dat zei: mondje toe.

Pepperpaw schreef:

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw keek hoopvol op naar de sneeuwwitte kattin. Misschien mocht Pepperpaw nu wel haar naam weten! Maar helaas, de kattin begon te lachen. Pepperpaw fronste hierdoor lichtjes. Wat had deze poes een gekke lach! Ze schudde wel en haar bek ging open, maar er kwam geen geluid uit. Pepper hield hierop haar kop nog wat schever. Wat was deze poes bijzonder! Dat maakte Pepper daarentegen alleen maar nieuwsgieriger en ze liet zich niet ontmoedigen. De kattin maakte een nieuw gebaar en Pepperpaw keek bedenkelijk. Alsof ze twee kaken op elkaar deed.. Stil? Wilde ze dat Pepper stil was? Pepperpaw klemde haar kaken op elkaar. "Ben al stil hoor mevrouw.." miauwde ze, tussen haar tandjes door en zo zacht mogelijk.}

Het was hopeloos, niet waar? Ach, dat had ze moeten weten als ze hieraan begon - dit was hoe het altijd eindigde. Communicatie was verbazingwekkend moeilijk zonder woorden, ook al zei men dat 75% van de communicatie nonverbaal was. Tsja, dat mocht misschien wel zijn, maar die 25% die zij miste was het verschil tussen falen en succes. Bloomburrow zette haar pootjes terug op de grond en keek de jonge kattin met geamuseerd twinkelende tweekleurige oogjes aan. Het was dat ze nooit had leren spreken en dus ook niet wist in hoeverre haar playback effectief leek op iets; ze deed de anderen maar na, dat hielp waarschijnlijk ook niet. Misschien konden ze het onderwerp over haar naam laten vallen en kon ze de apprentice aanzetten om iets anders te vertellen. De witte warrior wees naar Pepperpaw met haar voorpootje, zette zich in een sluiphouding en knikte dan haar kopje vragend scheef. Hoe ging het jagen al?

Ze zag de tandwieltjes bijna draaien in het hoofdje van de lichtkleurige apprentice. Bloomburrow kwam recht uit haar positie en keek nieuwsgierig de ander aan met haar tweekleurige ogen, benieuwd wat voor conclusie ze nu zou hebben. De nervositeit van de shadowclanner was aandoenlijk toen ze voorzichtig vroeg of ze niet kon praten. Aha, ze had hem gesnapt! Bloomburrow schudde enthousiast 'ja' met haar kopje, een grote glimlach om haar lippen geplooid. Ok, nu dat uit de weg was, zou het vast al iets simpeler worden om te communiceren.

Eigenlijk was de geschokte reactie van de jonge Shadowclanner wel aandoenlijk. Bloomburrow kon enkel haar schouders antwoorden als antwoord op hoe erg dat wel niet moest zijn voor haar. Tuurlijk, toen ze jonger was had ze zich er vaak dood aan geërgerd en had het ervoor gezorgd dat ze geen enkel contact zocht.. Maar ze was het gewend. Het was nu eenmaal hoe het was, en dat was dat. Ze zou niet eens weten wat ze zelfs zou moeten zeggen tegen anderen, behalve haar naam misschien. Verder ging het haar zonder communicatie ook gewoon helemaal goed af, dus wat was het probleem? Woorden waren overrated.

Ze snapte wel dat het misschien wat moeilijk was voor haar "gesprekspartner", met name omdat ze niet echt input had waardoor het allemaal nogal van één kant moest komen.. Een beetje zoals een monoloog, in feite. Behalve dat ze wel degelijk een reactie kon geven, over het algemeen door 'ja' of 'nee' te knikken, wat Pepperpaw ondertussen gelukkig door leek te hebben. Bloomburrow schudde met haar hoofdje, waarna ze de jonge kattin een geruststellende glimlach schonk. Wat haar betrof, hoefde niet elk moment opgevuld te worden met woorden. Haar handicap, als ze het zelfs een handicap wou noemen, had daar al vroeg wel voor gezorgd.