Curiosity

Het was de geur van haar Deputy die ze had opgevangen terwijl ze door het territorium scharrelde. Vixenflare had de namiddag gespendeerd aan de jacht, en de zon begon langzaam met zakken. Het viel haar op dat de dagen steeds sneller korter werden, iets wat ze toch wel jammer vond. Green-leaf was zeker voorbij en het zou niet lang meer deuren voordat leafbare om de hoek kwam kijken. Ze merkte het ook aan haar lichtoranje pels die met de dag dikker leek te worden. Vixenflare zag de bruine gedaante die van Acorndust was al snel opdoemen, voor zover ze kon ruiken was hij alleen. Vixen vroeg zich af wat hij hier aan het doen was, de Deputy was vaak in de buurt van andere katten. Alhoewel Acorndust hoogstwaarschijnlijk ook gewoon wat tijd voor zichzelf wilde. Vixenflare kon zich er weinig bij voorstellen wat het inhield om zoveel verantwoordelijkheid te dragen. Zo bewoog haar gestroomleinde lijf zich voort naar de deputy, en maakte ze expres wat meer lawaai om haar aanwezigheid aan te kondigen. "Goedeavond Acorndust," mauwde ze, ze knikte kort uit respect en liet haar amberkleurige ogen over zijn gelaat glijden. "Ben je ook op jacht geweest?" Vroeg ze nieuwsgierig.

> First post Acorndust

Het was kouder aan het worden, wat ervoor zorgde dat de prooi schaarser werd. Het zou niet lang meer duren voor het donker zou worden, dus hij wist dat het het beste zou zijn om zo snel mogelijk terug te gaan naar het kamp. Voor hij dit echter kon doen merkte hij op dat een van zijn clangenoten naar hem toe kwam. "Vixenflare." Begroette hij haar. Ze vroeg of hij aan het jagen was geweest en hij knikte kort. "De prooi wordt wel steeds schaarser." Gaf hij erbij toe. Hij had niet veel weten te vangen en hij wist dat hij daar niet de enige in was. Prooi zou nog minder gaan worden zodra het nog kouder werd en het was hopen dat ze genoeg zouden hebben om leafbare door te komen, maar dat konden ze alleen maar afwachten.

Het was zeker een goed idee om wat verder te gaan kijken qua waar prooi zou kunnen zitten, maar het donderpad bleef inderdaad altijd zo'n lastig stuk. Er was vast wel wat prooi daar te vinden, maar als de wind een beetje verkeerd stond had je last van die sterke, vieze geur die van het donderpad afkwam. "Het donderpad heeft ook zeker niet mijn voorkeur tenzij er echt niks te vinden is." Bij het donderpad moest je ook nog eens goed opletten dat je er niet te dicht bij in de buurt zou komen terwijl je aan het jagen was. Want voor je het wist rende je achter een prooi aan en mogelijk het donderpad op. Het bleef altijd iets waar hij bang voor was dat het zou gaan gebeuren, maar gelukkig wisten de meeste Shadowclanners wel dat ze ervoor op moesten passen. "Klinkt goed," Antwoordde hij op haar voorstel. Tenslotte had je soms meer geluk met zijn tweeën dan in je eentje en daar hoopte hij nu ook op. "Heb je een voorkeur voor welke richting?" Misschien had ze een kant al geprobeerd of wilde ze de wind een bepaalde richting uit hebben staan. Iedereen was anders met jagen tenslotte.

Vixenflare glimlachte kort toen Acorndust haar mening deelde over het donderpad. Alhoewel ze wist dat, als er echt niks te vinden was, dat de beste optie voor hen was. De Clan ging immers voor gemak. Toen de deputy op haar voorstel inging knikte ze. "Niet perse," miauwde ze twijfelend. Ze had al meerdere gebieden geprobeerd maar was nog niet bij het moeras geweest. Helaas was het niet altijd even prettig om je poten nat te maken aan de vieze modder, maar misschien zat er vandaag niks anders op. Het was immers wel een gebied dat rijk was aan prooi. "Misschien kunnen we naar het moeras gaan?" Ze dacht terug aan haar nachtelijke uitstapje met Darkvoid en kon zich herinneren dat de geuren daar vrij sterk waren. "Daar heb ik meestal wel geluk," voegde ze er aan toe. Ze keek met kalme blik naar Acorndust, op afwachting van zijn antwoord.

Het was zeker waar dat er bij het moeras vaak wel prooi was, toch bleef het niet een van zijn favoriete plekken om te gaan jagen. Je moest vaak ook maar houden van de prooi die je daar vond, wat soms niet het geval was. Toch had hij allang geleerd om elke prooi te eten die maar beschikbaar was. Ook al zou hij zorgen dat de rest van de clan eerst eten zou hebben, want het was belangrijk dat de clan genoeg te eten kreeg. Toch wist hij vaak genoeg dat hij als deputy ook echt wel moest eten, want Tallstar kon het zich misschien veroorloven een leven te verliezen, maar hij had geen extra levens. "Het moeras klinkt als een goede plek." Zei hij uiteindelijk. Hij vond het allang niet erg meer om zijn poten nat te krijgen daar. Je moest alleen wel oppassen dat je niet op een plek vast kwam te zitten in het moeras. "Zullen we gaan?" Vroeg hij dan ook voor hij zich al in de richting van het moeras begon te begeven.