Curiosity killed the cat

Onderwerp: Curiosity killed the cat di 3 dec 2019 - 21:19

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Lionpaw schuifelde wat met haar pootjes toen ze haar mentor naar haar zag lopen. Haar amberkleurige blik hield een bepaalde twinkeling gevangen. Toen Eveningglow zei dat ze meteen aan de slag gingen, knikte de apprentice. Ze had liever als eerste haar nest in orde gemaakt maar aangezien ze als enige tot apprentice was benoemd nam ze aan dat er nog wel genoeg opties overbleven waneer ze straks terugkwamen. "Okay!" miauwde ze daarom, haar stem overtuigd van het hele 'let's get straight into it' idee terwijl ze zich overeind krabbelde en ietwat onhandig achter haar mentor aanliep. Ze wachtte al zolang op dit moment.. Het moment dat ze haar eerste stappen in het territorium zette. Een paar manen geleden had ze nog het idee gehad om stiekem weg te glippen, echter was dit er nooit van gekomen. Daarom dat de nieuwsgierige kriebel die ze nu in haar buik voelde eens zo groot was. Ze wou haar mentor overdompelen met vragen, maar iets zei haar dat ze dit beter niet kon doen. De vorige keer had ze ook haar mond voorbijgepraat en dit had geresulteerd in een kwaad-lijkende Eveningglow. Het laatste wat ze wou was haar mentor op de zenuwen werken vlak nadat ze tot apprentice was benoemd. Dat zou dan een record zijn dat ze verbrak, eentje die ze liever niet gebroken zag worden.

+ Eveningglow

Ze liep door de doorntunnel en stopte daar weer even. Ze wachtte totdat Lionpaw er ook doorheen was en ging toen zitten, haar staart netjes rond haar poten gekruld. “Recht voor ons ligt Sandy Hollow, een zandkuil waar we vechttrainingen en sluiptrainingen kunnen doen. Rechts van Sandy Hollow staat de Owl Tree het nest van de uil, daarachter ligt een brug. Ga daar nooit overheen, dan sta je in RiverClan territorium.” Even ging haar blik naar haar apprentice, voordat ze verder sprak. “Links van de Sandy Hollow liggen de Sunningrocks bij de rivier, daar in de buurt liggen ook stenen over de rivier heen. Daarvoor geldt hetzelfde, als je het oversteekt sta je in RiverClan gebied en de kans is ook aanwezig dat je uitglijd en in de rivier beland. Ook geen pretje.” Miauwde ze toen. “Wanneer je hier direct links gaat kom je uiteindelijk bij de Tallpines, daar in de buurt is de Blooming Woods. Achter ons kamp liggen de Snakerocks en het Thunderpath, steek nooit het Thunderpath over daar rijden monsters en aan de andere kant is ShadowClan territorium. Kies maar waar je het liefste heen gaat. Dan laat ik je dat vandaag zien.” Er ontstond een afwachtende blik in haar felgele ogen. Benieuwt wat Lionpaw ging kiezen na haar eerste reeks waarschuwingen. Het kon veel vertellen over de jonge kattin.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Een hele bom aan informatie kwam op haar af. Lionpaw knipperde even met haar ogen en verwerkte eerst alle opgenomen woorden vooraleer ze haar mentor aan een antwoord voorzag. "Ik wil graag Thunderpath zien." klonk haar stem terwijl haar amberkleurige blik die van Eveningglow zocht. Was dit een rare keuze? Ze nam aan van niet, aangezien ze al vele verhalen had gehoord over de weg waar monsters de baas waren. Aan e overkant lag dus Shadowclan gebied... Ze wou ook dolgraag een Shadowclanner zien! Waren ze echt zoals de verhalen zeiden? Groot en angstaanjagend? Ze schudde onopvallend haar kopje en wachtte af op wat haar mentor zou zeggen.

Lionpaw gaf aan dat ze het Thunderpath wilde zien. Van alles wat ze kon kiezen koos ze het vieze pad van de Twolegs. Van de monsters, die uren in de wind stonken. Alleen ergens begreep ze het ook wel weer. De kittens hadden als het goed is nog nooit een monster gezien, dat was natuurlijk spannend en interessant. Dus knikte ze en wenkte haar apprentice met haar staart. “Prima, maar ik waarschuw je het stinkt er ontzettend.” Zei ze toen tegen Lionpaw. “Ooh en geen stap met je poot op het Thunderpath anders zwaait er wat begrepen?” Haar ogen stonden streng toen ze haar aankeek. Daarna keek ze weer voor haar en liep in de richting van het Thunderpath. Ze probeerde er wel wat tempo in te houden, maar niet al te hard, de kersverse apprentice moest nog conditie opbouwen. Ze wilde haar niet direct uitputten op haar eerste dag. Dat vond ze niet eerlijk.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Haar mentor leek niet zo blij te zijn met haar keuze. Het maakte Lionpaw echter niet zoveel uit, zolang ze maar meer van het territorium te zien kreeg. En ze had al zoveel gehoord over Shadowclan en het beruchte Thunderpath... Lionpaw keek omhoog toen de grijs-witte kattin miauwde dat ze geen poot op het pad mocht zetten. Bijna wou de apprentice vragen waarom, maar Eveningglow was al weg. Haar amberkleurige blik stond vragend en ze knipperde even met haar ogen vooraleer ze de achtervolging inzette. Zo eng kon het Thunderpath niet zijn, toch? Een rilling rolde over haar ruggengraat terwijl de adrenaline in haar pootjes toenam. Nu zou ze de vermoeidheid misschien nog niet voelen, maar dat zou straks zeker en vast wel komen. Het enige waar Lionpaw nu aan dacht was het feit dat ze apprentice was geworden en dat ze eindelijk het territorium mocht verkennen!

Ze hoorde dat Lionpaw volgde. “Er rijden monsters op het Thunderpath. Die wijken voor niks en al helemaal niet voor een kat. Ze blijven op het pad, dus zolang je je poten er niet bovenop zet vallen ze je niet aan.” Miauwde ze tijdens het lopen. “Aan de andere kant is ShadowClan territorium en die houden ook niet van indringers. Wel is het goed dat we de grensmarkeringen blijven bijhouden bij het Thunderpath. We willen natuurlijk ook niet dat ShadowClan op ons territorium komt.” De stank van het Thunderpath begon de lucht te vullen, ze waren er bijna. Dus keek ze om naar Lionpaw. “Nogmaals geen stap op het pad, dan mag je een week lang vlooien uit de vachten van de elders gaan halen.” De strenge ondertoon in haar stem was weer terug, het was duidelijk dat het menens was. Ze maakte geen grapjes, dat deed ze sowieso nooit.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Haar mentor deelde mee dat er monsters op het pad reden en dat deze nooit stopten, al zeker niet voor katten. Lionpaw voelde een rilling over haar rug glijden. Ze kon zich niet inbeelden wat voor monsters ze hiermee bedoelde, maar door het feit dat ze er zo voor gewaarschuwd werd kon ze zich slechts het ergste voor ogen stellen. De rood met witte apprentice knikte dan ook heftig toen ze nogmaals zei dat ze geen stap op het pad mocht zetten. Het dreigement dat volgde deed een schaapachtige grijns op haar gelaat toveren. "Eh... nee dankje." miauwde ze als antwoord. Dat zou pas een domper zijn.. De elders vlooienvrij maken voor een week terwijl ze belangrijkere dingen te doen had... te leren had. Lionpaw wiebelde ongemakkelijk met haar oortjes toen ze de stank en het lawaai rook. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ze de grijze strook in beeld kreeg. Nieuwsgierig stak ze haar neusje naar voren, nogmaals aan de lucht snuffelende. Ze deed har mond dan ook open en stak haar tong vies uit. "Bah.. Dat stinkt verschrikkelijk." miauwde ze, de walging in haar toon niet geheimhoudende.

Eveningglow keek haar apprentice een beetje droogjes aan. “Goh, dat is nog zacht uitgedrukt.” Het was eigenlijk gewoon goor. Alles van de twolegs vond ze eigenlijk vies. Zelfs hun bloemerige bomen vond ze verschrikkelijk. Ze konden niks goed doen bij de jonge deputy. “Dit is nu het indrukwekkende thunderpath, maar het zijn de monsters die het gevaarlijk maken.” Vervolgde ze toen. “Er zal er zo wel weer eentje langskomen.” Het duurde nooit lang. Monsters leken altijd te voelen dat er katten langs hun pad liepen en ze had het nog niet gezegd of de vuurspuwende lichten verschenen in de verte. “Houdt je schrap Lionpaw, dat de windvlaag je niet omver trekt.” Ook zij maakte zich wat kleiner voor het tegemoetkomende gevaarte.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Dat het zacht uitgedrukt was, dat was inderdaad een feit. Alsnog kon Lionpaw maar amper haar enthousiasme onderdrukken toen Eveningglow melde dat er een monster in de aantocht was. Haar amberkleurige werden groot van nieuwsgierigheid en net zoals haar mentor, dook ze wat ineen. Imitaties was iets waar vele jonge katten van leerden. Lionpaw dus ook.

Een onheilspellend geluid en een vage flits, zo kon ze het omschrijven. Nog altijd staarden haar ogen het metalen blik na, welke intussen al uit haar zichtveld verdwenen was. Haar blik gleed vervolgens naar de grijs met witte kattin. "Hoe is dat mogelijk dat ze zo snel gaan?" vroeg ze haar, het ongeloof in haar stem hoorbaar makende.

Het antwoord op haar vraag moest ze haar verschuldigd blijven. Ze had werkelijk geen idee. Twolegs hadden beesten die te snel waren, boven hun macht. Beesten waar ze in gingen zitten die over het Thunderpath raasden en beesten die bomen neerhaalden in Tallpines. Ze waren niets vergeleken bij hun kittypets of honden. Hun monsters roken heel anders, ze stonken enorm. Daar kon de ergste hond nog niet tegenop. Ze kwam weer overeind en likte onbehagelijk haar borst. “Ik heb geen idee. Twolegs zijn vreemde wezens die dingen hebben die wij niet hebben, dat maakt ze zo gevaarlijk.” Er schitterde iets vurigs door haar ogen. Ze had er een hekel aan als ze ergens iets niet aan kon doen, of als ze ergens het antwoord echt niet op wist. “Kom Lionpaw, genoeg voor vandaag. We gaan terug naar het kamp. Morgen vechttraining in Sandy hollow en daarna doen we nog een plekje in het territorium.” Ze waren hier wel weer lang genoeg geweest vond ze. Ze wenkte haar apprentice met haar staart en stapte weer bij het Thunderpath vandaan.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Haar mentor antwoordde dat ze het zelf ook niet wist. Ze vervolgde dan ook dat twolegs dingen hadden die zij niet hadden en dat dat hun gevaarlijk maakte. Lionpaw voelde een rilling door haar lichaam gaan. De gedachte van twolegs was plots tienmaal zo eng in haar hoofd. Ze had hen altijd ingebeeld als rare wezens die een andere taal spraken. Maar nu ze wist tot wat ze allemaal in staat waren was ze ervan overtuigd dat ze hen nooit wou tegenkomen in een confrontatie. Eveningglow gaf vervolgens aan dat het genoeg was geweest voor vandaag en dat ze zouden terugkeren naar het kamp. Lionpaw onderdrukte een teleurgstelde blik en knikte. Ze had graag nog meer gezien van het territorium. Ze hoopte dan ook maar dat ze slaap zou kunnen vatten vannacht. Het beeld van de stinkende monsters leek op haar netvlies gebrand te zijn. En aangezien ze morgen een zware training voor de boeg had liggen, had ze geen zin om onuitgeslapen op te dagen in de Sandy Hollow. "Is vechten heel moeilijk?" vroeg ze toen, ergens toch wel nieuwsgierig zijnde naar wat ze zou leren. "Is het iets wat je kan of niet kunt? Of moet je het gewoon vaak oefenen, zoals jagen?" vervolgde ze. Er waren toch heel wat katten die uitblonken in vechten? Waren die sterk geboren of hadden die gewoon hard getraind? Lionpaw vroeg het zich af, en wie was er nu beter instaat deze vraag te beantwoorden dan haar mentor en de enige echte Thunderclan deputy!

Ze bewoog haar oren toen Lionpaw haar iets vroeg. “Alles valt te leren, het is maar net hoeveel moeite je er voor doet.” Was haar rustige uitleg. Dat was haar kijk op het leven, haar kijk op het leren van nieuwe dingen. Als iets haar niet lukte deed ze nog harder haar best en als het dan nog niet lukte dan lag dat aan haar en niet aan de oefening. Dan moest ze dus nog harder haar best doen. “Oefenen, oefenen en nog meer oefenen. Zo lang je motivatie er is en je niet bij de pakken neer gaat zitten valt alles te leren. Natuurlijk is er een verschil in vechttechnieken niet iedereen heeft dezelfde bouw, maar iedereen zou een vechttechniek moeten kunnen vinden die past.” Miauwde ze terwijl ze even omkeek naar Lionpaw. Ze hadden de pas er lekker in, ze waren er alweer bijna.

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

Haar mentor antwoordde dat iedereen hard moest oefenen. Lionpaw knikte en hield haar amberkleurige blik voor haar gericht. Ze was ervan overtuigd dat ze zou uitblinken in alles. Daar ging ze voor zorgen, al betekende het dat ze dagen of nachten aan een stuk zou moeten trainen. Ze wou zich bewijzen aan de Clan en wou een warrior worden die herinnerd zou worden. De rossige kattin keek op toen het kamp in zicht kwam. Pas wanneer ze de ingang hadden bereikt, voelde ze hoe moe haar poten aanvoelden. Dat zou haar morgen zuur te komen staan... Haar blik keek even omhoog naar Eveningglow.

Lionpaw reageerde niet op haar uitleg. Dat was goed, ze protesteerde in ieder geval niet. In plaats daarvan knikte ze. Waardoor er een klein glimlachje om Eveningglow haar lippen verscheen. Ze gleed door de doorntunnel heen en draaide zich toen om naar Lionpaw. “Net voordat de zon boven de boomtoppen verschijnt kom ik je wakker maken morgen. Dan eten we even wat en laat ik je de eerste vechttechnieken zien. Daarna kan ik je dat deel van het territorium laten zien en kunnen we ook wel wat jagen. Rust nu wat uit en zoek een mooi nest uit in de apprentice den. Tot morgen Lionpaw.” Met nog een klein glimlachje rond haar lippen draaide ze zich om en trippende naar een groepje warriors in de buurt.

[Topic uit, nieuwe aangemaakt: https://www.warriorcatsnl.com/t41259-the-glow-of-a-new-day :3 ]

Onderwerp: Re: Curiosity killed the cat