This is Us

Haar zoon keek naar beneden en ze voelde zoveel verdriet voor hem. Ze wilde hem niet verdrietig zien, zo gebroken zien. Maar soms gebeuren er dingen... Waarom? Tja, dat wist zij ook niet. Ze zuchtte enkel, er geen antwoord op hebbende.
'Het maakt ook niks meer uit, WindClan moet door,' miauwde Stallion toen. 'Ik moet door.' Hij keek omhoog en ze keek hem aan in zijn mooie groene ogen. Hij had de ogen van zijn vader. 'Ik ben blij dat ik jou en pap nog heb in elk geval,' miauwde hij en hij wreef met zijn kop langs haar poot.
Breezesong glimlachte zacht en gaf hem nog een lik over zijn kop. 'Ik en ook blij dat ik jou nog heb, Stallion. Maar je problemen, je verdriet en je pijn negeren heeft geen zin. Voordat je iemand wil helpen moet je eerst jezelf helpen, Stallion,' miauwde ze zachtjes. 'Het heeft geen zin om te proberen iets te maken als je zelf nog gebroken bent.' Daar wist zij alles van. Ze hoopte toch zo dat hij haar advies aan zal nemen, het zou gebruiken. Natuurlijk moest hij de Clan leiden, maar hij mocht zijn gevoelens niet negeren.

Hij glimlachte wrang en Breezesong ging over zijn kop met de hare. Zolang hij maar verstandig bleef, zichzelf niet wegcijferde voor het belang van de Clan... Je kon geen Clan leiden als je zelf helemaal kapot was. Maar ze wilde hem ook niet alles voorkauwen. Ze had er wel vertrouwen in dat het goed zou komen. Zij had immers ook geen Deputy of Leader ervaringen, maar wel levenservaring. En een gezond verstand. Maar goed, Stallionstar begon al over iets anders.
'Gorsepaw weet nog van niks, ze weten allemaal nog van niks,' miauwde hij zacht. 'Ik al ze moeten inlichten.' Hoewel Breezesong het daarmee eens was, vond ze het niet nodig om het gelijk halsoverkop aan hem te vertellen. 'Gorsepaw zal er kapot van zijn,' miauwde haar zoon.
De poes zuchtte zacht en knikte. 'Je zult het hen moeten vertellen ja, beter van jou dan iemand anders. Misschien dat je het samen kan vertellen met Shatteredice? Het zijn immers ook haar kittens,' miauwde ze. 'Maar je hoeft het nu niet meteen te doen. Alles op z'n tijd,' murmelde ze.

'Ik denk dat ik het beter een op een kan doen, dan is het misschien minder confronterend,' miauwde de kater en hij zwiepte even met zijn staart. Breezesong knikte enkel, hem niet tegen willen sprekend. Ze kon hem adviezen geven, maar uiteindelijk was hij degene die het moest doen. Hij was degene die de Clan moest leiden en hij was degene die zijn kittens op moest voeden. Zij wilde ook niet te veel bemoeien met de hele ruzie tussen Shattered en hem, als je het ruzie kon noemen. Ze wist zelf ook niet precies wat er gaande was, maar dat was ook niet haar plek. Als hij het fijner vond om het op zijn manier te doen, dan moest hij dat vooral doen vond ze. Je leert immers het beste van je eigen fouten. Niet dat dit per se een fout zou zijn, maar het is wel een feit.
Haar zoon keek op naar haar toen ze zei dat alles op z'n tijd kon. 'Bedankt voor je wijze woorden mam,' snorde hij zacht. Breezesong keek hem aan en lachte zachtjes.
'Ach, wijze woorden...' begon ze grappend. 'Natuurlijk Stallion, je kan altijd bij me terecht,' snorde ze. Ze volgde zijn blik naar het konijn wat nog steeds onaangetast op de grond lag en glimlachte. 'Zullen we maar wat van dat konijn nemen? Je vader zal later wel verschijnen, hoop ik voor hem,' glimlachte ze, humeur weerklonk in haar stem. Maar ze was ook wel serieus. Ze trok het konijn dichter naar hen toe en begon er met smaak aan te eten.

Breezesong grinnikte om de opmerking van haar zoon. Dan had hij inderdaad pech, ja. Misschien had hij zelf nog wel wat prooi meegenomen, hij was immers wezen jagen. Maar het duurde wel erg lang dus de poes vond het zijn eigen verantwoordelijkheid. Als hij vervolgens alsnog niet zou komen opdagen zou ze hem vanzelf wel aanspreken.
Ze aten het konijn met z'n tweeën, maar Stallionstar hield nog wat over voor zijn vader. Breezesong zuchtte even en besloot het ook maar te laten. Als hij niet kwam, dan zou ze het wel aan iemand anders geven. Zij had immers geen honger meer en er was vast wel iemand heel blij met nog een stukje konijn.
Toch gingen die plannen niet door, want haar mate kwam met een hoop kabaal de Den in. 'IK BEN ERRRRR!!!'
De poes keek naar hem en knikte. 'Dat zien we ja. Toch maar besloten om mee te eten?' Ze glimlachte naar hem, maar haar stem verried dat ze hem liever op tijd gezien had. 'We hebben wat konijn voor je overgelaten,' miauwde ze vervolgens en ze schoof het deel naar de kater.