A new dawn [+ Coyotepaw]

_{Coyotepaw had de nacht veel liggen woelen in haar nest. Ze wist wat er de volgende dag zou komen, en oh wat was ze zenuwachtig. Ze was nog nooit zo zenuwachtig geweest. Niet toen ze op de journey gingen, niet toen ze terugkwamen en Bloodclan confronteerden, niet toen ze medicine cat apprentice werd, zélfs niet bij de vele gevechten die ze mocht toeschouwen. Wat was dat verschrikkelijk, maar daar was toch enige zekerheid over hoe ze moest reageren. Ze wist niet wat haar te wachten stond. Na velen gedachten die door haar hoofd zoefden, viel de jonge poes eindelijk in slaap, vlak voor het ochtendgloren. Helaas zou deze nachtrust niet al te lang duren, want even later werd Chivysniff wakker en werd er tussen Coyo's ribben gepord om vervolgens een luide ochtendgroet van haar mentor te ontvangen. Versuft keek Coyo op, met haar ogen half open. Oh Starclan, kon de nacht niet iets langer duren? Langzaam krabbelde ze op, waarna ze haar vacht uitschudde, alsof ze een hond was. "Goeiemogge Chivy." mompelde ze slaperig, hoewel de zilveren poes het nooit zou kunnen horen. Langzaam drong het tot Coyo weer door wat voor dag het was. Het was de dag dat ze haar naam zou ontvangen, omdat Chivysniff vond dat zij er klaar voor was, en vermoedelijk was StarClan het daarmee eens. Coyo allesbehalve. Ze voelde zich weer een kleine apprentice, die nog alles moest leren, die nog jaren training nodig had. Nerveus likte ze haar lippen, en keek twijfelachtig naar Chivy. Ze begreep dat zij nu ook initiatief moest nemen, dus liep ze met enige aarzeling naar de kruidenvoorraad, om daar de reiskruiden (Pimpernel, kamille, bladeren van een madeliefje, zuring) te pakken voor Chivysniff. Zelf mocht zij niet, omdat zij met Starclan zou samentongen. Niet dat ze dat super erg vond, dat scheelde immers een bittere smaak in haar mond. Wel erg: ze mocht ook niet eten vooraf. Ze draaide zich weer om naar Chivysniff, haar vragend aankijkende. Wilde zij nog ontbijten, of gingen ze al?}

_{De kruiden die Coyo aanbood hoefde Chivy niet te hebben. Coyo haalde haar schouders op, en legde de kruiden op een hoopje naast de stapel. Ze had ze vast nog wel eens nodig, dacht ze. Vervolgens keerde ze weer terug naar haar mentor, die haar gebaarde mee te gaan. Chivysniff stapte als eerste de den uit, waarna Coyo na enige aarzeling haar volgde. Het was duidelijk wat Chivy wilde; de medicine cat zou ook niks eten en daarmee hetzelfde meemaken als wat haar apprentice zou meemaken. Althans, de reis zou hetzelfde zijn. De vorige keer in Starclan had Coyo een gezellig moment gehad met Ravenfall en Steppingstone. Ze was benieuwd met wie ze dit keer oog in oog zou komen staan. Zou ze diegene kennen? Of zou het een verre, verre voorouder van haar zijn? De zenuwen die ze vorige nacht had waren er nog, maar de nieuwsgierigheid nam ook toe. Ze keek even naar haar mentor, waarna ze haar kop tegen diens schouder duwde. Ze was er klaar voor, dat wist ze nu wel.}

_{Het voelde zo vertrouwd, om naast haar vriendin en mentor te lopen. Toch zou dit een van de laatste keren zijn, althans zolang Chivy nog medicine cat was. Coyo wist dat de poes zou aftreden, zeer binnenkort, en dat ze dan haar intrek nam in de Elders Den. Coyotepaw accepteerde haar keuze, wat overigens niet betekende dat ze er blij mee was. Ze miste haast nu al de troostende, fijne aanwezigheid van Chivysniff. Wat natuurlijk raar was, aangezien ze nu nog kon genieten van diens gezelschap. Coyo wilde zo veel tegen de poes zeggen, alleen kon ze dat niet. Chivy hoorde haar woorden toch niet, dus het zou geen zin hebben. Samen liepen ze over de brug van de rivier toen een luide knal te horen was. Coyotepaw stopte met lopen en keek verschrikt om. Een hond blafte, een fazant gilde haar laatste kreet. Vogels fladderden verschrikt op. De nekharen van Coyo kwamen overeind te staan, en ze onderdrukte een verschrikt gejammer. Ze had een naar onderbuikgevoel bij deze knal. Iets was mis. Maar ze kon niet terug, dat zou StarClan niet van haar willen. Ze moest dit voor nu negeren, en doorzetten naar de Moonstone. Ze wierp een nerveuze blik op Chivysniff, waarna ze haar route doorzette. Het moest.}

_{Met haar nekharen nog steeds overeind, vorderde Coyo de reis naar de moonstone. Er was iets niet goed, dat voelde ze. Maar ze moest het voorlopig negeren. Wanneer ze weer op de terugweg was zou ze zich wel haasten naar het kamp, voor het geval dat er iets mis was. Zwijgend staken ze de Fourtrees over, richting Windclan territorium. Windclan en Riverclan waren op het moment zowat vijanden, maar Coyo wist dat ze het recht niet hadden om hen tegen te houden. Dat zou tegen de Warrior Code zijn, en dan zou Starclan vast wel zwaar optreden tegen ze. Ze keek op toen Chivy haar vroeg of ze er zin in had. Ze knikte, maar niet met volle overtuiging. Coyo had er op zich wel zin in, maar ze was ook bang. Bang, voor alle verantwoordelijkheid die ze daarna moest hebben. Voor alle druk die ze hoogstwaarschijnlijk op haar schouders kreeg. Zonder iets te zeggen ging verhoogde de flamepoint het wandeltempo ietsjes. Ze voelde zich absoluut niet op gemak op het Windclanterritorium, bovendien wilde ze dit zo snel mogelijk hebben gedaan. Ze wilde weer terug naar huis.}

_{Het was gelukkig dat het paar geen Windclan katten tegenkwam. Coyo had nu absolúút geen zin in de confrontatie met anderen aan te gaan, daar was ze te zenuwachtig voor. Nou ja, zenuwachtig... ze had nog steeds een naar onderbuikgevoel, wat ze nu maar afschreef als zenuwachtig. Ze wist niet goed wat het was. De wind was guur, en Coyo had haar vacht dik opgezet tegen de kou. Ze huiverde zachtjes. De heide maakte plaats voor zacht gras, en dit betekende dat ze al gauw het territorium van Windclan zouden verlaten. Dan duurde het niet lang meer, toch? Ze wist niet zo goed hoe lang het nog duurde, maar ze hoopte kort. Haar poten begonnen pijn te doen.}

_{Het wandelen duurde lang, Coyo werd moe. De zon zakte steeds verder weg, maar vanwege de vele wolken die de lucht bedekten kon je er weinig van zien. Ze zuchtte, keek naar haar poten en zag in haar ooghoek dat Chivysniff vaart minderde. Ze keek weer op, en keek toe hoe haar mentor ging zitten. De zilveren poes legde uit dat ze even gingen rusten, en dat de moonstone nog wel een uur zou duren. Ho man, zo lang nog? Verschrikkelijk. Haar maag rammelde als een gek, haar poten deden pijn en ze zou niks liever doen dan in haar nest ploffen en in een diepe slaap vallen. Maar ze zou nog even een uurtje moeten strijden om dan haar naam te ontvangen en dan weer de hele route terug te moeten afleggen. Voordeel was dat ze op de terugweg wél wat mocht vangen, en eventueel wat kruiden kon plukken voor pijnlijke plekken. Ook Coyotepaw ging zitten, en wiebelde wat ongemakkelijk heen en weer. Ze wilde eigenlijk wel door, want dan was ze er sneller van af. Maar misschien was zo'n pauze tussendoor ook wel verstandig. Ze keek naar Chivysniff die gebaarde dat ze dichterbij moest komen voor een knuffel, en Coyo gehoorzaamde maar al te graag. Ze legde haar kop in de nekvacht van Chivysniff en snoof diep de zoete geur van de poes in. Ze sloot haar ogen voor een tijdje. Zo lag Coyo daar voor wat voor haar maar een paar minuutjes leek maar ook zo een uur had kunnen duren. Toen ze zich weer uit de knuffel terugtrok was het donker, maar ze kon haar mentor en vriendin nog duidelijk zien. Ze knikte die toe, wanneer ze zich weer gereed maakte voor het laatste stukje van de reis. Ze was er klaar voor, dacht ze althans.}

<sub>Coyotepaw wachtte kort tot Chivysniff zich ook klaar had gemaakt voor de laatste etappe. Een zachte regen bedekte de grond en maakte de vacht van Coyo en Chivy vochtig. Haar onderbuik gevoel dat er iets mis was werd alleen maar sterker. Waarom deed deze regen haar zo erg denken aan tranen? Waarom leek het alsof Starclan huilde? Ze dacht terug aan het schot dat ze gehoord hadden, sorry, had, toen ze over de brug in het Riverclan territorium wandelden. Toen wilde ze het liefste terugkeren, omdat ze het gevoel had dat ze nodig was. Misschien was dat gevoel juist geweest, en was ze nu te laat. Ze schudde deze sombere gedachte van zich af. Nee, daar kon ze nu niet aan denken, ze moest door. Ze waren er al bijna, ze kon de Highstones in de verte al onderscheiden van de horizon. Het duurde niet lang meer voor ze het gapende gat dat de Mothermouth was kon zien. Ze stopte bij de ingang en keek haar mentor somber aan. Dit was het dan, de laatste keer dat ze elkaar als mentor en apprentice zouden zien. Chivy sprak dat ze -paw zou missen. Coyo knikte, en slikte de brok in haar keel weg. "Bedankt. Bedankt voor alles, Chivysniff." miauwde ze, ook al wist ze dat de poes haar niet zou kunnen verstaan. Met een laatste succeswens van Chivysniff, wandelde ze de duisternis in. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze bij de steen was, en toen ze daar was, was het gestopt met regenen. In de opening boven de maansteen straalden de sterren warm en fel en de maan was helder. Alsof Starclan haar nu al welkom heetten. Coyo zuchtte, ging bij de steen liggen en sloot haar ogen.

Toen ze haar ogen weer opende, was ze in een mooi grasveld, bedekt met sterren.</sub>