it's alright, it's okay

Onderwerp: it's alright, it's okay ma 2 dec 2019 - 23:54

Haar pootjes deden pijn van het ellendige lange lopen, maar ze waren er. Niet had ze gedacht hier ooit nog terug te komen, maar toch stonden ze hier echt. En niet alleen dat, ze hadden Hazelpaw gevonden, veilig en wel. Het was een enorme last van haar schouders en eindelijk voelde ze iets van de spanning uit haar lichaam vloeien. Natuurlijk wist ze dat ze niet volledig kon ontspannen, immers stond Lizardpath er op het moment alleen voor in Windclan - en dat was niet ideaal. Ze zouden snel terug moeten naar Windclan, maar tot die tijd mocht ze even ontspannen. De poes voelde zich niet helemaal op haar gemak tussen alle vreemde katten, maar ze behandelden haar vriendelijk en ze had zelfs een klein mostnest en een muis gekregen om op krachten te komen. Na ieder uitbundig bedankt te hebben had ze zichzelf hierin neergelegd en begon ze zichzelf volledig schoon te wassen, zo gelukkig om niet meer in die ellendige tunnel te zitten.

&Sparky

Spark zat vol met nieuwe energie nu er ineens nieuwe katten waren. Katten die ver hadden gereisd vanuit te clans. Hij wist nog niet enorm veel van de clans af, enkel wat de andere en Appleblossom hem hadden willen vertellen. Maar hij wist wel dat hij er meer over wilde leren. Het was toch enorm vreemd dat er een plek was waar zo veel katten woonde? En allemaal in een eigen groepje met hun eigen talenten. Dat hele idee was zo vreemd voor hem maar ook zo ontzettend interessant. De manier hoe ze zowel leerde vechten als jagen, allemaal tegelijk. Hij zou willen dat hij dat ook kon. Voor hem waren de clankatten een magisch verhaaltje wat echt bleek te zijn. En het koste al zijn goede manieren om niet meteen de eerste de beste bezoeker lastig te vallen met een complete vragenlijst. Stiekem waren ze ook nog wel een beetje spannend, maar op een leuke manier. Voorzichtig liep hij dan ook naar een van deze vreemde toe, een kleine glimlach op zijn snuit te vinden. "Goedemiddag mevrouw" Hij wist niet helemaal goed hoe hij moest beginnen, dus besloot hij zichzelf maar voor te stellen. "Mijn naam is Spark that starts Wildfires, aangenaam" Hopelijk was deze poes een beetje lief.

Echt vies was ze niet, maar het voelde toch goed om die lange tocht van zich af te wassen. Halverwegen klonk er echter een vriendelijk, beleefd stemmetje die haar begroette als 'mevrouw'. "O-oh! Hallo!" sprak ze lichtelijk verbaasd en nog altijd een beetje verlegen tussen al deze vreemde katten. "Mijn naam is Spark that starts Wildfires, aangenaam" stelde haar bezoeker zich beleefd voor. Routnose glimlachte hem vriendelijk toe en nam zijn gestalte in zich op. Hij moest ongeveer de leeftijd van een apprentice hebben, maar ze kon zich herinneren dat het in de Tribe net iets anders werkte. "Aangenaam Spark.. That starts Wildfires, ik ben Routnose. Je hoeft me geen mevrouw te noemen, hoor!" vertelde ze goed gezind en gunde hem een vrolijke glimlach. Zo oud was ze nog niet, gelukkig, en het voelde altijd een beetje ongemakkelijk wanneer andere katten zo respectvol tegen haar deden. "Ik ben hier van Windclan, trouwens, om Hazelpaw op te halen. Maar, ehm, dat had je waarschijnlijk al door,"

Bij de verbaasde toon keek hij even vertwijfelend, in afwachting om te zien of zijn aanwezigheid een storing was voor de gevlekte poes. Maar ze leek het niet zo erg te vinden, want ze deed wel heel lief naar hem glimlachen. Hierdoor duwde hij zijn lichte oortjes vrolijk naar voren en zwiepte een paar keer met zijn pluizige staartje. “Oh sorry” Zei hij meteen uit gewoonte toen ze zei dat ze geen mevrouw genoemd hoefde te worden. Hij zei snel sorry. De meerderheid van alles wat hij zei was een vraag, en het kleine beetje wat over was, dat was vaak een sorry of dankuwel. “Routnose is een mooie naam. Hij is zo bijzonder en zo kort” Hij vond eigenlijk alle korte namen heel erg mooi, ze waren zo sterk en zo bijzonder. Het was vreemd hoe ze iemand probeerde te omschrijven met zo weinig woorden. Hij knikte vrolijk bij haar verklaring. “Dat dacht ik al. Ik wilde eigenlijk weten of u misschien wat wilde vertellen over de clans, mijn mama komt daar ook vandaan” Hopelijk wel, maar toen schoot de reactie van Apple hem te binnen… waardoor hij nog iets eraan toevoegde. “Alleen als u wilt hoor. En dan mag u ook alles aan mij vragen over de tribe”

De ander leek een beetje nerveus, maar niet vijandig tegenover haar. Oh, Windclan zou zo van de tribe kunnen leren! Zij waren altijd zo vijandig tegen vreemden, waarom konden ze niet zoals deze vriendelijke bergkatten zijn? Routnose gunde de ander een warme glimlach en gniffelde zachtjes toen deze zich verontschuldigde. "En je hoeft al helemaal geen sorry te zeggen, hoor!" drukte ze hem vriendelijk op het hart. “Routnose is een mooie naam. Hij is zo bijzonder en zo kort” vertelde de jonge kater. "Oh! Bedankt, ik vind jouw naam anders ook echt heel mooi. Bij ons zijn alle namen zo kort," legde ze uit, toch wel een beetje in genegenheid gebracht door zijn vleiende woordjes. De gevlekte kater vertelde dat zijn moeder een clankat, wat haar lichtelijk verbaasd. Ook vroeg hij of hij wat vragen mocht stellen en dat deed haar opnieuw glimlachen. "Uhm, zullen we anders een soort spelletje doen? Ik stel een vraag, die mag je dan beantwoorden, en dan stel jij een vraag, enzovoort, enzovoort," legde ze wat onhandig uit en klopte uitnodigend op de grond naast haar. “Als je dat leuk lijkt!"

Onderwerp: Re: it's alright, it's okay