Like the moon

Misschien was het toch te moeilijk geweest om dit voor te doen bij de kitten. Ze leek het namelijk niet gemakkelijk onder de knie te krijgen, waardoor hij toch begon te twijfelen of hij gewoon een aanval op een blaadje had moeten proberen of iets dergelijks. Toch leek ze steeds iets beter haar balans te vinden, ondanks dat het aardig wat pogingen kostte. Uiteindelijk kwam er dan ook een uithaal, alleen zorgde die ervoor dat de kitten naar voren viel en op haar zij belandde. Het was ook misschien niet heel wonderbaarlijk dat een kitten dit niet meteen kon. Zelf had hij hiervoor ook moeten oefenen en elke apprentice moest dat ook. "Dat ging al aardig, blijf zo oefenen op je balans, dan krijg je het op een gegeven moment wel beter onder de knie." En dan kon ze het uiteindelijk ook op een andere kat gaan oefenen, maar op hem zou niet werken, omdat hij nog een stuk groter dan haar was.

Hij merkte op dat Moonkit wat vermoeider begon te lijken, wat ook niet echt een wonder was gezien het feit dat de meeste katten al naar hun nest toe waren gegaan en ze nog maar een kitten was. Toch liet hij haar hier nog liggen, hij zou haar altijd terug kunnen dragen naar de nursery mocht ze in slaap vallen. Ergens was het ook wel fijn om een van zijn kittens naast hem te hebben liggen. Tenslotte had hij momenteel niet zoveel tijd voor hen dat hij ze steeds op kon zoeken. Ze waren niet de enige die hem nodig hadden, de clan had hem ook nodig. Natuurlijk waren ze daar een onderdeel van, maar het was toch anders. Snel genoeg zouden ze apprentices worden en dan zou hij mentoren voor hen uit moeten kiezen. Dat was toch iets wat nog lastig ging worden. Er waren zoveel warriors, maar wie zouden het beste klikken met zijn kittens? Hij zou daar nog maar eens naar moeten gaan kijken.

Een goede leider? Was hij dat maar, dan wist hij wat nu het beste was om te doen nu dat Tallstar weg was, maar dat was niet zo. Toch ging hij dit de kitten niet voorhouden, want dan zou ze zich alleen maar zorgen gaan maken om iets dat alleen voor hem zorgen zou moeten geven. Hij drukte zijn vacht nog wat dichter tegen die van haar aan en spinde kort. "Je gaat vast wel een goede warrior worden." Dat hoopte hij voor al zijn kittens, ook al kon je dat nooit zeker weten van tevoren. Hij vertelde ze allemaal wel dat ze goede warriors zouden worden, maar er kon altijd wat gebeuren in de tussentijd dat het anders zou maken.

Hij merkte dat de kitten niks meer zei en in slaap leek te vallen. Zachtjes drukte hij zijn neus tegen haar aan om der wakker te houden. Anders zou hij haar zelf naar de nursery moeten dragen en het leek hem beter als ze er zelf naartoe zou lopen. "Kom, laten we naar de nursery gaan." De anderen zouden ook al vast in hun nest liggen en dan kon Moonkit erbij gaan liggen voor ze hier in het kamp in slaap zou vallen. Zelf zou hij waarschijnlijk nog een tijdje wakker blijven, maar dat kwam omdat hij niet makkelijk in slaap viel de laatste tijd.

De kitten leek al aardig ver in slaap gezonken te zijn en voor een moment dacht hij dat hij haar gewoon zou moeten dragen, maar uiteindelijk kwam ze toch overeind op wankele pootjes. Hij drukte zijn neus tegen haar aan om haar te stabiliseren. Misschien was het toch beter om haar te dragen? Maar voor hij het kon voorstellen vroeg Moonkit aan hem of hij niet bij hun zou komen liggen. Zachtjes schudde hij zijn kop, hij zou hun niet willen storen terwijl hij wakker zou blijven liggen. "Ik heb nog wat andere dingen te doen." Dat was een leugen, het was eigenlijk tijd voor hem om ook in zijn nest te kruipen, maar het was beter dat hij niet in de nursery ging liggen waar hij mogelijk iedereen wakker zou houden omdat hij zelf niet zou kunnen slapen.

Hij besloot de kitten niet de nursery in te volgen, tenslotte zou hij dan mogelijk wat katten wakker maken. Hij wachtte wel tot hij het geluid van haar pootstapjes niet meer kon horen voor hij zich omdraaide en in de richting van de leaders den begon te lopen. Nacht was nu volledig gevallen en de sterren van Silverpelt schenen al duidelijk in de lucht. Een poging doen tot slapen kon hij altijd, ook al betwijfelde hij of het echt zou komen. Hij krulde dan ook op in zijn nest en legde zijn kop op zijn voorpoten, hopende dat slaap voor een keer zou komen.

[Topic uit]