Slate, is this goodbye?

Het bloed op zijn gezicht was inmiddels weer aangekoekt na de ceremonie, en nog steeds vermeed hij de blikken van de medicine cats. Het maakte hem niet zoveel uit, het bloed herinnerde hem aan wat hij moest doen. En aan hoe hij daar ging komen. Bovendien hield de geur hem alert. Telkens wanneer de kater af leek te drijven bracht de ijzerachtige geur hem terug, en liet hem weten wat de volgende stap was. Misschien moest hij Slate dankbaar zijn. Al begon hij wel wat angsten te hebben over zijn linkeroog. Aan de andere kant, zij was aan twee ogen blind en sloeg harder dan hij ooit gedurfd had. Wat zei dat? Het zou moeten betekenen dat hij nu in ieder geval half zo hard moest kunnen slaan.

Eenmaal voor de elders den rechtte hij zijn rug en ademde diep in, voor hij naar binnen ging en met een knik van zijn hoofd de elders naar buiten commandeerde. Het moest wel aan zijn verbeten uitdrukking liggen, zijn strenge blik en bovendien zijn lieve gezicht wat nu verdwenen was. Hoe het ook zij, voor de verandering leken ze naar hem te luisteren. En kon hij gaan zitten zonder pottenkijkers. "Slate," Ze wist allang dat hij er was, maar hij had haast, en geen zin in herhaling van gister.

- Slatefur

De kater rolde met zijn ogen toen de poes zich een soort van leek te verstoppen, alsof dat zou maken dat hij wegging. Aan de andere kant deed het erg veel pijn om met zijn ogen te rollen, waardoor hij een mentale notitie maakte een andere manier te vinden zijn ongenoegen te uiten. Voor nu zou hij maar door de pijn heen moeten rollen. Letterlijk.
"Ik kan je op zich gewoon zien liggen dus verstoppen heeft weinig zin," Mauwde hij vermoeid, zijn toon zakelijk, al had 'ie zo graag iets anders gezegd en anders geklonken.

Bijna maakte hij weer de fout met zijn ogen te rollen, maar kreeg het voor elkaar het op tijd te stoppen en in plaats daarvan bracht hij zijn poot omhoog gaf hij er een voorzichtige lik aan. Het was gewoon het idee dat hij iets deed, om te voorkomen dat wat hij deed weer uitzonderlijk dom zou zijn. Haar woorden waren ook weer zo dramatisch. "Tsja, we doen allemaal wel eens iets wat we niet willen," Mauwde hij rustig, en wierp even een blik naar buiten. "Heel vervelend, maar het is toch echt jou die ik moet spreken," Hij had geen zin in overbodige woorden. Natuurlijk, uitpraten wilde hij wel, weer vrienden zijn, weer als vanouds. Maar het zat hen beiden hoog, en hij zag de poes niet snel buigen.

De stilte die heerste nam Tall op als een mogelijkheid om verder naar binnen te lopen. Dus kwam hij licht hissend dichterbij - voornamelijk omdat de wonden op zijn gezicht pijn deden van de kou. Twee grote stappen van haar af zette de kater zich weer neer en nam de poes in zich op met een schuin hoofd. "Ik vraag je niet om me te vergeven, maar wel om aan te geven of je me hoort," Mauwde hij rustig, het eerste zou teveel gevraagd zijn gezien haar houding. "Er zijn wat dingen die ik je moet vertellen, en..." Hij keek even rond, alsof hij zocht naar het juiste woord. "Naja, ik hoop gewoon dat je ze hoort," Wat eigenlijk best egoïstisch was, maar vandaag mocht dat.

Ze bleef stil, wat hij verwacht had. De historie tussen hun twee zou hij niet in zijn eentje kunnen oplossen, en met een zwaar hart merkte de kater dat hij zich afvroeg of het überhaupt wel op te lossen was. Voor nu moest hij het doen met een trekje van haar oor, wat even maakte dat hij glimlachte. Misschien dat ze daarom altijd zo in de clinch lagen, de poes en hij. Er was geen kat in de clan met zo'n sterke persoonlijkheid, of in ieder geval niet een kan die zich zo aan haar eigen mening hield wanneer de kater weer eens moeilijk deed. Zoals nu. En zoals hij in de toekomst ongetwijfeld nog zou doen. Afijn. Dan was het ook wel eerlijk als hij haar eens de overwinning gunde en zijn verhaal zou afsteken. Met het hoogste woord eruit kon hij haar weer alleen laten. "Bedankt," Mauwde hij eerst, een kort knikje om aan te geven dat hij haar effort waardeerde. Daarna keek hij kort rond, de uitgestorven den langs, de lege open plek over, en zuchtte toen. "Ik weet dat Sin Inner vermoord heeft, Pepper is niet mijn kitten, en ik ga." Oke, misschien had hij het subtieler kunnen brengen, maar dat was niet zijn ding. "Je bent de enige met deze kennis, ik weet niet wat dat over jou of mij zegt, maar ik weet wel dat ik geen leugens tussen ons wilde hebben wanneer de dag daar is," Hij zuchtte weer even, maar rolde toen met zijn ogen. Op dit kleine moment moest Slate van hem kunnen verwachten dat hij zijn mannetje stond. Dat hij het in zich had om wel aan een ander te denken. "Het spijt me dat je dit nu ook nog met je mee moet zeulen, dat ik niet mans genoeg ben het voor me te houden," Hij keek haar aan met een waterige glimlach. Misschien, heel misschien, als hij wat volwassener was geweest en zij wat minder gebroken, had dit iets heel moois kunnen worden. Maar het leven was geen sprookje, en mooi deden ze niet aan hier. Efficiënt en kapotgemaakt, koud en gehard, gepijnigd en gebroken. Dat was de leidraad.

Hij was voorbereid geweest op vragen, maar op woorden die enkel eindigden op een vraagteken had ook deze kater geen antwoord. Hij keek even verward naar buiten, en vervolgens weer naar de poes voor hij voorzichtig haar kant uit kwam en zijn neus in haar vacht duwde voor hij achterwaarts weer langzaam wegliep, zijn aftocht. Alsof hij alles rustig uit zou leggen. En dan hier wachten tot ze de rest informeerde zeker? Hij maakte zich geen waanideeën van hoeveel zijn vriendschap Slate nog waard was, en wist dat Acorn hem zonder zorgen uit de clan zou mieteren. Maar helaas was dat geen onderdeel van het plan van de dag. En toch.

Toch pauzeerde hij nog even en keek door een grotere waas dan het plan was. Had een grotere brok in zijn keel dan in dat plan paste, en schuifelde bovendien teveel met zijn poten voor het plan. "Ik wil het uitleggen," Mauwde hij zacht, zijn stem schor, een echte traan nu, "Maar niet vandaag Slate," Ooit wel. Ooit kwam hij terug. "Vriendin." Want dat was ze, en hij zei het met meer overtuiging dan ooit. "En Sorry." Want dat had hij nog nooit gezegd, nooit kunnen zeggen. "Sorry voor alles," Ook Tall wist immers dat het teveel was om op te noemen. Zijn streken, uitroepen, uithalen. Zijn oog had misschien een dikke korst, maar haar hart was gewond geraakt. Zijn stille aftocht uit de den, weg van het kamp, op weg naar Pepper maakte duidelijk genoeg welke erger was. Hoewel dat hem niet belette op weg te gaan en er meer te breken.

-