Winter is coming.

Feathersky bewoog met haar oortje terwijl ze naar de slinkende prooistapel keek. Ze had vandaag geen training met Lusterpaw gepland, dus ze kon eigenlijk makkelijk even uit het kamp gaan om zelf wat te gaan jagen. Ze besloot om de apprentice nog wat rust te geven en ging naar buiten. Ze opende haar bek om de verschillende prooigeuren om zich heen in te drinken en rook algauw de geur van konijn. Ze zette koers in de richting waar ze het had geroken en spande haar spieren aan, klaar zijnde om een flink eind te rennen als dat nodig moest zijn. Ze lokaliseerde haar prooi al snel en zakte in een jachthouding. Ze sloop naar voren tot ze dicht genoeg was en zag de oortjes van het konijn al naar boven springen nog voordat hij haar opgemerkt had. Hij stoof er meteen vandoor en Feathersky zette de achtervolging in. Het duurde heel even, maar na een poosje had ze het konijn weten te vangen en met zwoegende flanken begroef ze het konijn zodat ze het later weer op kon halen. Ze draaide zich een kwartslag om en begaf zich vervolgens naar the Outlook Rock. Daar had ze een overzicht van het territorium en kon ze eventueel kijken of ze nog konijnen zag alvorens naar beneden te gaan en op ze te gaan jagen. Ze wist echter vrij zeker dat ze niet meer veel ging vangen en met een zachte zucht zeeg ze naar op de rots. Ze legde haar kop op haar pootje en hoorde na een tijdje pootstappen naderen. Ze richtte haar kopje op en glimlachte toen ze Scarface zag naderen, de nieuwe mentor van Lunarpaw. Ze keek hem aan met een warme blik en maakte vervolgens plaats voor hem. “We hebben het wel getroffen met het weer om mentor te worden,” grapte ze. “Al meteen een behoorlijke oefening.” Ze gingen het niet makkelijk krijgen, maar zo werden hun apprentices wel meteen in de zwaarste omstandigheden getest Wat eigenlijk ook alleen maar goed was.

De prooistapel van konijnen was Feathersky eerder nog niet opgevallen. Ze boog zich wat naar voren zodat ze er bewonderend naar kon kijken. Ze kon vanaf hier al ruiken dat het Scarface was geweest die de prooi had gevangen. Ze wilde dat zij zo veel geluk had met jagen. Als ze zich er écht op zou richten, zou ze dat misschien ook wel voor elkaar krijgen, maar soms zwakte haar aandacht wat af omdat ze kopzorgen had in verband met Lunarpaw en zich negatieve herinneringen van Treeclaw zich weer aan haar opdrongen. Soms zag ze tijdens een jacht nog steeds die klauw op haar afkomen en dan remde ze abrupt af. Ze had haar dochter niks verteld over de klap in haar gezicht, alsook niet over de nachtmerries en hoe ze zich soms voelde. Ze wilde niet dat haar dochter schrik zou krijgen voor haar vader en had dus maar gewoon aangegeven dat hun breuk er was omdat ze niet meer met elkaar op konden schieten. Gelukkig voor haar hunkerde Lunarpaw meer naar haar aandacht dan die van haar vader, iets waar Feathersky wel blij mee was. Scarface begon met praten en Feathersky concentreerde zich op zijn stem en op wat hij zei. Ze gaf hem een knikje. “Het zal zeker een goede oefening voor ze zijn,” snorde ze. Ze glimlachte warm terug naar hem toen hij informeerde naar de jacht. “Ik heb nog maar één konijn weten te vangen. Ik zie dat jij al een stuk beter hebt gepresteerd voor de Clan. Wat goed van je, Scarface. Hier zal WindClan van smullen vanavond.” Ze wierp hem een bewonderende blik toe en snorde vervolgens. “Het zal onze katten goed doen om hun buikje nog eens rond te eten. Zo hebben ze een basis wanneer het echt koud gaat worden.” Ze keek wat zorgelijk voor hun uit. “Ik hoop dat whitecough en greencough deze keer wegblijven. Dat heeft al genoeg kattenlevens opgeëist.” Ze zuchtte zacht. Nou ja, eraan denken had niet echt veel zin. Ze kon zich beter op leukere dingen concentreren.

Scarface vertelde hoe hij de prooi had gevangen en Feathersky onderdrukte een glimlach. Het was typerend voor een jongere warrior om zulk soort streken uit te halen, al zou Feathersky zo’n moment ook niet aan zich laten voorbij gaan in deze periode. Scarface had er goed aangedaan om de prooi te vangen en RiverClan kon hun niet meer beschuldigen dat de prooi van hun was aangezien ze het zelf over de grens hadden gejaagd. Zo werd het natuurlijk een stuk makkelijker om een prooi te vangen. De RiverClanners moesten maar jagen in hun rivieren vandaag. “Je hebt goed gehandeld, Scarface,” zei ze met een glimlach om haar lippen. “Het is natuurlijk niet de bedoeling dat RiverClan uithongert, maar het belangrijkste is dat onze Clan vanavond goed kan eten.” Ze was loyaal aan haar Clan en ze zou vechten als het moest, maar volgens StarClan moesten er vier Clans zijn in het woud en dus was het zeker niet de bedoeling dat de RiverClanners te erg zouden lijden onder hun acties. Toch was Feathersky het gevecht tussen RiverClan en WindClan nog lang niet vergeten en zou zij ze zeker niet erg vriendschappelijk gaan behandelen. Alleen als een gevecht zich opnieuw zou aankondigen, dan zou ze wel waardiger vechten dan sommige katten hadden gedaan. Er hoefden geen doden te vallen. Niet weer. Ze vermoedde dat Scarface daar wel ongeveer hetzelfde over dacht. “Het is jammer dat het zo ver gekomen is tussen onze Clans,” murmelde ze zacht. “Er zijn jonge warriors gedood die nog zo veel kansen hadden.” Ze trok met haar oortje. “Waarom kunnen border fights niet gewoon eerlijk verlopen?” Ze richtte haar blik kort op Scarface, een pijnlijke blik in haar ogen.

Feathersky gaf een instemmend knikje op de woorden van Scarface. Ze was eerlijk gezegd opgelucht dat ze op dat vlak op één lijn zaten. Dat hij niet zoals sommigen van hun Clanmates was die alles wat andere Clans deden afkeurden en dat hij ruimte zag voor onderhandelingen. Het zou hem, als de tijd ooit daar zou zijn, een goede deputy maken. Eentje die WindClan nodig had. WindClan had geen leader en deputy nodig die constant gevechten zochten waar het niet nodig was, maar een leader en een deputy die hun Clan vooropstelde en die anderen in nood hielpen mits dat écht nodig was. Treeclaw, haar vorige mate, was helaas wél zo geweest. Hij reageerde overal agressief op, kon al boos worden als hij een kat van een andere Clan zijn prooi zag afnemen die hij zelf over de grens had gejaagd en kon dan ook de confrontatie opzoeken. En op een dag had die woede zich tegen haar gekeerd, had zijn klauw haar gezicht geraakt. Het had niet veel gescheeld of ze had ook een litteken over haar gezicht lopen, zoals dat nu bij Scarface het geval was. “Oh, Scarface, het was echt verschrikkelijk,” murmelde ze zachtjes. “Jonge warriors van beide Clans die gedood werden alsof het niets was. Zelfs een apprentice die het leven liet omdat een andere apprentice hem doodde.” Ze keek naar de grond terwijl er een rilling door haar lichaam trok. “Ik heb ook gevochten, dat geef ik toe, maar ik heb niet… ik zou nooit…” Ze schudde haar kopje. “Ik vecht zoals mijn mentor het me geleerd heeft. Met eer. Ik zou nooit iemand doden van een andere Clan, behalve als de situatie het écht vereist.” Ze keek Scarface met een waterige glimlach aan. “En ik ben blij om te weten dat jij ook van mening bent dat de oorlog niet nodig was geweest.”

De visie van Scarface was ongeveer hetzelfde als die van haar. Ja, Feathersky zou ook ver kunnen gaan als de situatie dat van haar zou vereisen. Ze wist niet hoe ver ze kon gaan en ze kon daar ook geen acties op plakken, maar als haar Clan en dan met name Lunarpaw in gevaar zou zijn, dan zou ze tot alles in staat zijn. Zeker als het BloodClanners waren die hun smerige klauwen naar hun uitstaken. Feathersy zou vechten met alles wat ze in zich had als ze ooit een BloodClanner in haar territorium zou betrappen. En ze wist dat Scarface dat ook zou doen. Ze werd verrast door de witte warrior die zijn flank kort en op een troostende manier tegen de hare duwde en Feathersky snorde zachtjes, haar kopje draaiend zodat ze haar neusje tegen de tip van zijn oortje kon duwen. Ze sloot haar ogen en nam zijn geur kort in zich op, getroost door zijn aanwezigheid. Er waren weinig katten die wisten wat er tussen haar en Treeclaw was gebeurd, maar als ze het ooit aan iemand zou durven toevertrouwen, dan zou diegene wel Scarface zijn. Misschien. Ooit. Scarface begon weer met spreken en Feathersky maakte zich voorzichtig los van hem. Ze dacht kort na, twijfelend over wat ze zou antwoorden. “Niet veel,” antwoordde ze naar waarheid. “Alleen dat een groep katten uit onze Clan besloot om het heft in eigen handen te nemen.” Ze keek Scarface aan. “Klopt dat wat ik zeg?” Nieuwsgierigheid flikkerde kort op in haar ogen. Zou Scarface wel het hele verhaal weten?

Feathersky snorde zachtjes, zelfs nadat ze geen lichaamscontact meer hadden. Het was fijn om te weten dat er katten waren bij wie ze terechtkon met haar verhaal. Het gaf haar een zeker gevoel over de toekomst. Ze wist dat zo’n katten als Treeclaw niet veel rondliepen en dat was maar goed ook, maar soms wilde ze dat graag even bevestigd zien. Ze zag Scarface dan ook als iemand aan wie ze haar verhaal kon doen en ze hoopte dat hij dat andersom ook zo zou zien, dat hij haar ook zou vertrouwen met alles wat hij wist. Ze wist dat hij een goede kat was en dat hij bepaalde keuzes had moeten maken in zijn leven, maar daar had ze alleen maar respect voor. Ze richtte haar blik op hem en zag dat wat hij ook wilde vertellen niet gemakkelijk was. Ze overwoog om zich weer tegen hem aan te drukken, maar opeens begon hij te vertellen en was te afgeleid met wat hij aan het zeggen was. Het ging inderdaad om een groep katten, maar hij was daarbij geweest. Ze luisterde zonder hem te onderbreken naar zijn verhaal. Ze trok kort met haar oortje toen Scarface aangaf dat zowel Stallionstar als Sabrefur ervoor gezorgd hadden dat de protesterende katten – waaronder hijzelf, Frayhowl en Crowcall dus – verwijderd werden van de onderhandeling. Ze richtte haar blik kort naar de grond toen hij het over Bearclaw had. Er was iets aan de kat wat ze niet vertrouwde. Ze kon haar poot er niet op leggen, maar ze voelde voor hem niet dezelfde warmte die ze voor haar andere Clanmates voelde. Alsof er iets niet juist was. Had ze daar gelijk in? Waarom zou hij Crowcall anders zo aan haar nekvel sleuren? Scarface hield op met praten en Feathersky kon aan hem zien dat hij het moeilijk had. Ze negeerde de afstand tussen hun deze keer wel en drukte haar flank bemoedigend tegen hem aan. “Wat is er gebeurd, Scarface?” vroeg ze op een zacht dringende toon. “Je kunt het me vertellen. Ik sta aan jullie kant,” murmelde ze zachtjes en gaf hem een lik over zijn wang. “Wat hebben Bearclaw en Lavenderstorm gedaan op de terugweg?” Ze had meer een vermoeden dat het over Bearclaw ging dan over Lavenderstorm, maar dat zou Scarface’s verhaal wel uitwijzen.

Wat het ook was dat er gebeurd was, het leek erop dat Scarface het in zijn beleving beleefde zoals op die avond zelf. Feathersky bewoog zorgelijk met haar oortje, maar ook nu onderbrak ze Scarface niet toen hij met zijn verhaal begon. Ze hield haar kopje scheef en luisterde naar wat hij te zeggen had, hem niet onderbrekend. Een wrang gevoel verspreidde zich door haar borstkas toen hij het over Bearclaw had en hoe deze Crowcall had behandeld. Ze zou het misschien nog eens na moeten vragen aan Crowcall, maar ze geloofde Scarface wel op zijn woord. Ze vroeg zich af hoe hun Clanmate het in zijn hoofd kon halen om haar aan te vliegen en om welke reden hij het gedaan had. Haar gedachten gingen heel even terug, naar het moment dat Sabrefur net dood was en dat nieuws gemeld werd. Ze ging in gedachten na hoe Bearclaw een patrouille samenstelde. Wie waren die katten ook alweer? Bearclaw, Daintywhiff en… Condorflower! Ze vroeg zich voor één afschuwelijk moment af wat er zich op die patrouille naar Sabrefur’s dood had afgespeeld, maar dat was iets wat ze enkel kon gissen. Misschien moest ze hier maar eens over spreken met Stallionstar. Ze besloot om nog niks tegen Scarface te zeggen. Voorlopig. “Het is goed van je dat je je niet door je woede hebt laten leiden,” zei ze zachtjes tegen de tom cat. “Ik weet hoe frustrerend het voor je moet zijn, maar ik denk dat Bearclaw’s intenties zich uiteindelijk wel zullen uitwijzen. Als jij hem aan gaat vallen, dan zal Stallionstar je daarvoor straffen en dat is het niet waard.” Ze draaide haar kopje naar Scarface en een rilling ging door haar heen. “Heb je wat je besproken hebt met mij ook al met Stallionstar besproken, Scarface? Of heeft Crowcall er al iets van gezegd? Dit lijkt me toch iets belangrijks dat met onze leader gedeeld moet worden.”

Feathersky voelde iets van opluchting door zich heengaan toen ze hoorde dat Scarface het aan Stallionstar had verteld. Ze wist dat haar leader oplettend genoeg was om niet in twijfel te trekken dat hij er iets aan zou doen. Of dat hij in elk geval de woorden in zich op zou nemen en Bearclaw vanaf nu in de gaten zou houden. Feathersky voelde medelijden opkomen voor Crowcall. De zwarte she-cat moest zich vast rot geschrokken zijn door het gedrag van haar Clanmate. Feathersky wist hoe het was om van angst voor een kat in eerste instantie niks tegen anderen te zeggen, maar praten was uiteindelijk de beste remedie voor ieder probleem. Ze werd kort uit haar malende gedachten gehaald toen Scarface een lik over haar wang gaf en snorde zachtjes naar hem. Daarna werd haar blik weer serieus. “Hij zal Bearclaw vanaf nu beter in de gaten gaan houden, vermoed ik,” sprak ze zachtjes. “Hij kan natuurlijk niks doen zo lang hij Bearclaw niet op heterdaad kan betrappen. Maar het is wat ik net zei, Scarface… Zijn echte karakter zal zich naar verloop wel uitwijzen.” Ze keek Scarface met een strenge blik aan in haar ogen. “En tot die tijd moet je je koest houden. Ik wil niet dat je iets overkomt.” Er was iets van genegenheid in haar blik te zien voordat ze deze afwendde en kort naar haar poten keek.