Finally, it is happening

'Heb je al aan namen gedacht?' vroeg hij haar toen. Hmm, namen... Daar had ze stiekem al wel over nagedacht. Maar ze wilde ook zijn mening weten, dus vond ze het fijn dat hij er in ieder geval al naar vroeg.
'Ik wil ze lieve namen geven,' miauwde ze met een glimlach. 'Wat het zijn schattjes.' Ze grinnikte zachtjes. Ergens in haar achterhoofd dacht ze wel telkens aan de kans dat het misschien krengen zullen worden zoals Sunkit, maar daar wilde ze niet aan denken. Ze nam zichzelf al voor dan streng op te treden, zelfs op hulp te vragen aan andere Queens. Want ze wilde dat echt niet. Maar ergens in haar hart had ze wel het gevoel dat het goed zat. Olivebranch en zij waren immers heel lief..

Zij wilde schattige namen,  en hoewel Olivebranch het er mee eens was dat het sowieso schatjes zouden zijn,  wilde hij niet dat ze namen hadden die té waren.  "Oke,  schattig is helemaal oke.  Zolang het maar niet te erg word' Grinnikte hij zachtjes.  "Maar je hebt gelijk,  het zullen absoluut Schatjes zijn." Vervolgde hij met een liefdevolle toon in zijn stem. Het was nog steeds moeilijk te bevatten dat hij over ongeveer een moon vader zou zijn.

'Oke, schattig is helemaal oke. Zolang het maar niet te erg word,' grinnikte Olivebranch zachtjes. 'Maar je hebt gelijk, het zullen absoluut Schatjes zijn.'
Silverwish grinnikte en knikte. 'Niet te schattig, daar ben ik het mee eens hoor,' miauwde ze. 'Maar jij mag natuurlijk ook meebeslissen over de namen, liefie,' sprak ze met een zachte stem en ze leunde weer wat tegen hem aan. Ze wilde graag dat hij ook inspraak had op het kiezen van de namen, dit was namelijk hun nestje. Hun kindjes.

Ze was het met hem eens wat betrof het schattigheidsgehalte van de namen. En ze zei zelfs dat hij mee mocht beslissen. Hoewel die gedachte fijn was, had Olivebranch zo het idee dat, wanneer het moment daar was, zij meteen goede namen zou weten. Die het dan ook zonder meer zouden worden. Maar voor nu knikte hij "Dat is mooi. Ik zal proberen aan je eisen te voldoen." Grinnikte hij zachtjes terwijl hij zijn tong even naar haar uitstak.

Olive knikte. 'Dat is mooi. Ik al proberen aan je eisen te voldoen,' grinnikte hij zachtjes. Silver grinnikte mee en gaf een kopje tegen zijn kin.
'Dat zal wel goed komen, Olive,' stelde ze hem hopelijk gerust. 'Oh, ik heb er toch zo'n zin in. Al ben ik ergens ook wel een beetje zenuwachtig. Hopelijk zijn het niet zulke krengen zoals Sunkit,' sprak ze haar lichte bezorgdheid uit. 'Maar met jouw genen moet dat wel goedkomen,' grinnikte ze. Hoopte ze.

Ze had er zin in. Olivebranch moest nog even zijn gedachten op een rijtje zetten voordat hij definitief hetzelfde zou kunnen zeggen. Maar zoals het er nu voor stond, dacht hij dat hij er binnenkort ook ontzettende zin in zou hebben. Silverwish ging verder. Was Sunkit echt zo'n kreng? Olivebranch had er eigenlijk nooit op gelet. Toen herinnerde hij zich dat Silverwish hem een tijdje geleden had verteld hoe de kitten haar op de meest brutale manier uit de nursery had willen sturen. " Ohh, daar zou ik niet zo zeker van zijn. Ik was ook niet de liefste, hoor." Miauwde hij

'Ohh, daar zou ik niet zo zeker van zijn. Ik was ook niet de liefste hoor,' miauwde hij, waardoor Silver hem vragend aankeek. Olivebranch niet de liefste? Dat kon toch niet?
Ze grinnikte. 'Oh echt niet? Wat voor gekke dingen heb jij dan allemaal uitgespookt, hm?' Zelf had ze wel wat onverantwoordelijke dingen gedaan toen ze jonger was, maar lief was ze volgens haar altijd geweest. Maar het was ook niet erg moeilijk om liever te zijn dan Sunkit. Maar of Olive niet lief was geweest, daar had ze haar twijfels over. Hij was altijd super lief geweest tegen alles en iedereen.

Dat had hij natuurlijk niet moeten zeggen, nu moest Silverwish natuurlijk meteen weten wat hij dan allemaal uitgespookt had. "Oh, ik was net zo erg als Sunkit... Misschien nog wel erger." Miauwde hij met een twinkeling in zijn ogen. Eigenlijk was daar niks van waar, Olivebranch had altijd geluisterd naar wat zijn ouders hem opdroegen. En in zijn apprenticetijd werden dat alle warriors. Maar de verbazing en verwondering in haar stem was genoeg geweest om hte leugentje het waard te maken.

'Oh, ik was net zo erg als Sunkit... Misschien nog wel erger,' miauwde haar mate. Silver keek hem even goed aan en zag de twinkeling in zijn ogen. Dit was een leugen, dit moest een leugen zijn. Ze schudde haar kopje.
'Dat geloof ik niet hoor,' sprak ze met een grinnik. 'Niemand is erger dan Sunkit.' Ze hoopte toch zo dat niemand dat gehoord had, snel keek ze even om haar heen. Sunkit was dan misschien de bitch van de Clan, maar als iemand hoorde dat ze zo sprak over een kitten zou dat misschien niet zo goed uit kunnen pakken.
'Jij was de allerliefste, dat weet ik zeker,' miauwde ze vervolgens met een glimlach.

Helaas,  hij was een slechte leugenaar en Silverwish zag er direct doorheen. Hij had inderdaad niks heftigs uitgevreten als kitten. "Oh kom op...  Krijg ik niet eens een beetje ondeugendheid? Denk je echt dat ik de brave jongen was die ik jou altijd heb voorgehouden?" Hij wist het antwoord al, maar het spel was om een goede comeback te maken. De kleine, vriendschappelijke discussies over niks waren onderdeel van hun relatie geworden.

Een rebelse Olivebranch kon ze zich maar moeilijk voorstellen. Als ze het goed had was zij degene die het meest uitvrat, vooral als Apprentice. Ze was verscheidene keren de Twoleg plaats in gewandeld en gezellig doen met katten uit andere Clans vond ze ook geen probleem. Ze ging zelfs een keer expres op zoek naar slangen, maar wel samen met Ardentpaw.
'Oh kom op... Krijg ik niet eens een beetje ondeugendheid? Denk je echt dat ik de brave jongen was die ik jou altijd heb voorgehouden?'
De bengal keek hem aan, haar wenkbrauwen opgetrokken in ongeloof. 'Ach, misschien een beetje... Maar dat moet je wel bewijzen dan,' miauwde ze met een klein grijnsje terwijl ze haar staart langs zijn flank streek.