On a cold and frosty morning [Panthergrowl]

Hij had geen antwoord, natuurlijk niet. Wie had ooit een antwoord voor haar gehad? Maar in plaats van toe te geven dat er iets mis kon zijn met hun seizoenenoude tradities, verscholen ze zich achter slappe excuusjes en non-argumenten. 'Dat verschil is genoeg', hoezo 'dat verschil is genoeg'? Hoe betekende het feit dat zij niet kon zwemmen en hij wel dat ze dan maar aardsvijanden moesten zijn? Sinds wanneer was een verschil in voedselvoorkeur een reden voor moord? En daar kwamen ze dan hoor, jawel, en het was nog wel zo lang goed gegaan: de voorouders. Het magische woord waarmee de meeste katten iedere discussie beëindigd achtten. En beëindigd was het ook, want het maakte als niets anders duidelijk dat het niet uitmaakte was ze nog tegen hem zou zeggen; hij had zijn oren gesloten. "Hah", snoof Crowcall. Ze schudde haar hoofd, ongelovig ook al wist ze dat ze niet verbaasd zou moeten zijn. Goed dan. Als hij niet wilde luisteren, had zij niets meer te zeggen. Ze ging hier geen woord meer aan vuilmaken. Ze had al bij voorbaat verloren en ze was een idioot als ze een moment had gedacht dat ze een verschil kon maken. Nog altijd schudde ze zacht met haar hoofd terwijl ze opstond. Haar blik glom, maar er kwamen geen echte tranen. Die had ze al te vaak gelaten. Ze keek hem nog even aan, snoof nog eens kort, draaide zich om en liep weg. Ze had meteen weg moeten lopen. Ze had het nooit moeten proberen. Is er iets wat ik kan doen? Tsk. Hoe had ze ook maar een moment lang kunnen hopen dat hij het meende.

- topic uit