This will be your final test as apprentice, Brokenpaw.

Met kalme passen liep Silverfang door het kamp, op zoek naar zijn leerling wie vandaag een veelbelovende dag te wachten stond. Hij had Brokenpaw vele manen getest op haar vaardigheden en nu was het moment aangekomen dat ze toonde klaar te zijn voor de laatste test. Ze beloofde een formidabele krijger te worden en hij wist zeker dat hij hoge verwachtingen kon hebben wat betrof haar beoordeling die hij aan het einde van de dag bij Duststar verslag zou doen.
Toen hij de rode poes spotte liep hij met een glimlach op haar af en begroette hij haar met het zachte tikje op haar oor die onderhand een gebruik was geworden. "Ben je er klaar voor, Brokenpaw? Vandaag is jouw grote dag." miauwde hij vriendelijk, verwachtend dat ze behoorlijk zenuwachtig zou zijn voor haar laatste test als apprentice. Tenminste, als alles goed ging natuurlijk. Voor de zekerheid besloot hij haar nogmaals te vertellen wat de bedoeling was. "Als we straks bij het Bloesembos zijn, laat ik alles geheel aan jou. Je moet zoveel mogelijk prooi verzamelen en ik zal je ongemerkt beoordelen op je jachttechniek. Als alles goed gaat dan mag je met trots zeggen dat dit je laatste dag als apprentice zal zijn," legde hij uit, waarbij zijn blik even overspoeld werd door warmte. Er verscheen een grijns op zijn gelaat toen hij dacht aan de verzwegen verrassing die hij tevens voor haar in petto had, maar daar zou ze na het jagen achter komen. Voor nu was het belangrijk dat ze liet zien wat ze als volwaardig jager in zich had. Terwijl Silverfang met haar mee liep naar de het smalle pad die de uitgang van het kamp vormde, raakte hij haar even speels aan op haar schouder met zijn staart. "En niet al te zenuwachtig zijn, ik weet zeker dat je het goed zal doen," sprak hij haar bemoedigend toe. "Het is zelfs mij gelukt, dan zou het niet al te moelijk moeten zijn, niet?" Hij wierp haar een knipoog en keek op toen hij de geur van het bloesembos oppikte. Bladval hing in de lucht, maar er was nog steeds een rijke hoeveelheid aan prooi aanwezig. Een goede jager zou hier geen moeite mee hebben. Toen ze het bos bereikte hield de kater halt en knikte hij zijn apprentice toe, haar duidelijk makend dat ze kon beginnen. "Veel succes, Brokenpaw. Ik ontmoet je hier weer zodra de avond begint te vallen." Hij draaide zich om en verdween tussen het struikgewas.

"Echt waar er was geen das!" Riep Brokenpaw half uit tegen de apprentice die haar met haar kop schuddend aankeek en wegliep. Waarom geloofde niemand haar? Ze had echt alles nagekeken, Dovepaw was belangrijk voor haar en er was geen das. Dovepaw kon onmogelijk aangevallen zijn door een das. Brokenpaw zuchtte en ging zitten terwijl ze keek naar de apprentice die jonger was als haar, natuurlijk liep die weer te roddelen met haar leeftijdsgenoten, net zoals zij vroeger.. Silverfang begroette hij haar met het zachte tikje op haar oor die onderhand een gebruik was geworden vandaar dat ze hem meteen herkende. "Ben je er klaar voor, Brokenpaw? Vandaag is jouw grote dag." miauwde hij vriendelijk, verwachtend dat ze behoorlijk zenuwachtig zou zijn voor haar laatste test als apprentice. "Als we straks bij het Bloesembos zijn, laat ik alles geheel aan jou. Je moet zoveel mogelijk prooi verzamelen en ik zal je ongemerkt beoordelen op je jachttechniek. Als alles goed gaat dan mag je met trots zeggen dat dit je laatste dag als apprentice zal zijn," legde hij uit, waarbij zijn blik even overspoeld werd door warmte. Er verscheen een grijns op zijn gelaat, Brokenpaw knikte zachtjes. Terwijl Silverfang met haar mee liep naar de het smalle pad die de uitgang van het kamp vormde, raakte hij haar even speels aan op haar schouder met zijn staart. "En niet al te zenuwachtig zijn, ik weet zeker dat je het goed zal doen," sprak hij haar bemoedigend toe. "Het is zelfs mij gelukt, dan zou het niet al te moelijk moeten zijn, niet?" Hij wierp haar een knipoog en keek op toen hij de geur van het bloesembos oppikte. Bladval hing in de lucht, maar er was nog steeds een rijke hoeveelheid aan prooi aanwezig. Toen ze het bos bereikte hield de kater halt en knikte hij zijn apprentice toe, haar duidelijk makend dat ze kon beginnen. "Veel succes, Brokenpaw. Ik ontmoet je hier weer zodra de avond begint te vallen." Hij draaide zich om en verdween tussen het struikgewas. Brokenpaw slikte zacht en sloot haar ogen. Even ademde ze diep in en uit. Vandaag was haar dag.. Ze kon dit, al die manen, alles, ze was er klaar voor, ze was geen kitten meer, Silverfang had haar getraind en de kater was niet alleen een geweldige mentor maar misschien toch ook wel een vriend geworden. Ze had hem misschien in het begin alleen gezien als mentor, maar later was hij toch als vriend geworden.. Brokenpaw grijnsde en kwam overeind. Haar mentor.. Silverfang vertrouwde op haar. Met langzame pasjes sloop Brokenpaw het Bloesembos in. Haar zachtte pasjes verraadde geen enkel geluid. Al gouw genoeg had ze een muisje in de gaten. Het beestje was duidelijk opzoek naar een wintervoorraad. Net zoals Brokenpaw. Langzaam op haar hoede dook de rode poes door haar poten. Ze was in haar element in de rode Bladval kleuren. Het muisje had geen idee en zodra het diertje zijn kop hief was het al over. Haar klauwen doorkliefde het beestje en het leven was beëindigd. Heel even sloot Brokenpaw haar ogen en dankte Starclan waar haar ouders waren. Vervolgens begroef ze het beestje tussen een paar bladeren en draaide zich om. Even trok ze met haar oren en speurde de omgeving af op prooi. Het duurde niet lang, Brokenpaw opende haar ogen en grijnsde licht. Daar een paar vossenlengtes verderop snuffelde een musje leek het tussen de dorre blaadjes. Brokenpaw grijnsde licht en dook opnieuw in een sluiphouding. De beste tactiek die ze had geleerd paste ze toe. Steeds dichter en dichter bij.. Het vogeltje merkte haar op maar het was al te laat, Vel sprong de rode poes op en plukte het musje uit de lucht. Perfect! Brokenpaw grijnsde toen ze neer kwam, wetend dat Silverfang het had gezien, hij zou trots op haar zijn! Langzaam liep ze terug naar het muisje en legde de mus er bij waarna ze haar weg vervolgde.

(Niet echt perfect
XD sjolly)

Vanuit zijn schuilplaats zag Silverfang dat Brokenpaw nog enkele hartslagen stilzwijgend bleef staan en toen uiteindelijk ook het bos in liep. Ze was hoogstwaarschijnlijk erg zenuwachtig, maar leek er helemaal klaar voor te zijn en Silverfang merkte meteen al dat ze met vastberaden, rustige passen door het bos liep. Hijzelf volgde haar stilletjes door het struikgewas, waarbij elke stap die hij zette versmolt met de achtergrondgeluiden van het bos en zijn lichaam soepel door de omgeving gleed zonder een tak te breken of steen te verplaatsen. Hij wilde voorkomen dat Brokenpaw hem op zou merken, en zo misschien haar concentratie zou verliezen bij het jagen, of misschien wel nog zenuwachtiger werd. Natuurlijk wist ze dat hij toekeek, maar niet zien dat er constant lichtgroene ogen naar je luurden maakt het toch wat minder eng. Silverfang bleef staan toen hij doorkreeg dat zijn apprentice een prooi opmerkte. De muis had de oranje poes die perfect op ging in de omgeving nog niet gespot en ze maakte een goede kans. Silverfang knikte dan ook goedkeurend toen ze naar voren sprong en het beestje tussen haar klauwen kliefde.
Niet veel later had ze ook een mus te pakken gekregen waarbij ze een sprong had gemaakt die Skyclan waardig was. Trots keek Silverfang vanachter een grote eikenboom toe, het was bijna moeilijk haar niet een compliment te geven. Hij keek op toen hij geritsel tussen de takken opving, en spotte een eekhoorn hoog boven in de boom. Geruisloos sloop hij naar achter en verborg hij zich dieper tussen de varens, benieuwd of Brokenpaw de eekhoorn ook zou opmerken, of deze buitenkans op haar pad zou missen.

Even keek Brokenpaw op en staarde om zich heen, ze zou toch zweren dat iemand naar haar keek.. Maar toen herrinerde ze zich bet weer, haar mentor keek natuurlijk naar haar, dom dat ze het vergeten had. Langzaam trok ze even met haar oren en kwam in een sluiphouding overeind. Daar in de boomtoppen van een eik zag ze kleine bewegingen. Even wou ze zuchtten en omdraaien, ze mocht eekhoorns niet, veelste harig met hun lange staarten, maar ze moest hem wel vangen.. dan zou ze warrior worden, dat ene harige mormel kon het verschil maken, als Silverfang nu zag dat ze het beestje de rug zou keren zou hij teleurgesteld zijn' ongetwijveld! Met die instelling kroop Brokenpaw langzaam dichterbij, ze wou hem niet teleurstellen, absoluut niet! Met haar oren gefixeerd op elk geluid van de eekhoorn. Haar neus lettend op elke mogelijk vijandige geur die haar jacht zou kunnen verstoren en haar ogen nauwlettend op de grond sloop ze verder. Bij een boom iets verder aangekomen sloop ze er langzaam en voorzichtig in. De eekhoorn had haar nog niet in de gaten toen ze in het bladerdek kwam en langzaam sloop ze dichter en dichter op het beestje af tot.. Een kleine afzet was al genoeg, haar mond kreeg de bal haar te pakken en haar klauwen vonden houwvast iets verder naar beneden. Met een soepele beet beëindigde ze het leven van de eekhoorn en liet zichzelf stukje bij beetje uit de boom vallen tot ze de veilige grond onder haar poten had. Voldaan keek ze omhoog naar de boom en grinnekte zacht even waarna ze naar haar kleine verzamelplekje van haar prooi liep waar ze de eekhoorn mooi bij kon leggen.

(wat een voorbeeldleerling zeg xD
nah ze gaat zo wel even falen)

Tevreden zag Silverfang hoe Brokenpaw het harige diertje ook opmerkte en er toen geruisloos op af sloop. Ze pakte wijs een boom verderop, waardoor de eekhoorn haar niet op zou merken. Als een echte Skyclankat werkte ze zich geruisloos van tak naar tak en sloeg ze op het juiste moment toe, de eekhoorn tussen haar kaken grijpend. Silverfang had al die tijd toegekeken en was zeer trots om haar resultaat. Hij kon niet wachten om dit aan Duststar te melden, maar de test was nog niet afgelopen. Bovendien had hij nog een verrassing voor haar in petto aan het einde van de test. Brokenpaw had ondertussen de vers gedode prooi bij de rest gelegd en ging weer verder op pad. Door haar activiteiten hier was de meeste prooi nu wel weggevlucht, dus zou ze nu wat meer verderop moeten gaan zoeken. Geruisloos volgde Silverfang haar vanuit de struiken. Soms moest hij een korte omweg nemen vanwege een obstakel, maar zijn geurklieren wisten hem altijd weer naar zijn apprentice te leiden. Toen hij haar weer in het vizier had glimlachte hij, benieuwd naar haar volgende actie.